Η παρέλαση μέσα από τα μάτια ενός κοντού!!!!

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο σχετικά με τις παρελάσεις και μια πλευρά τους που σπάνια, εμείς, οι μεγάλοι της δίνουμε σημασία. Πως άραγε βλέπουν την παρέλαση τα παιδιά που, βιώνοντας μια ιδιόμορφη διάκριση, αναγκάζονται να παρελάσουν στις τελευταίες θέσεις? Πόσο "ρατσιστική" είναι η διάκριση αυτή? Και πόσο επηρεάζει τα παιδιά μας?

Όντας και εγώ «πρώτο μπόι» που λέμε (με το ζόρι 168, αν κορδωθώ!) όσες φορές κλήθηκα να παρελάσω το έκανα από τις τελευταίες σειρές (να ναι καλά οι πρόσκοποι που κάπως εξομάλυναν αυτές τις διακρίσεις). Παρότι ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το ύψος μου (ίσα ίσα που πολλές φορές μου έχει χαρίσει ατάκες αυτοσαρκασμού και γέλιου για την παρέα) έναν κόμπο τον ένιωθα τότε. Ένα παράπονο ότι γιατί να είμαι πάλι στο τέλος και να μην φαίνομαι? Μάλιστα, έχω διαβάσει για περιστατικά που αυτά τα παιδιά γίνονται στόχος χλευασμού από συμμαθητές τους.

Φανταστείτε λοιπόν, την ψυχολογία κάποιων πιο ευαίσθητων παιδιών από την αφεντιά μου. Δεν μπορεί να ξέρει κανείς πόσο βαριά μπορεί να πάρει αυτή την διάκριση που υφίσταται ένα παιδί. Πόσο μπορεί να το επηρεάσει στη μαθητική του πορεία ή ακόμα και να αφήσει κατάλοιπα αργότερα. Και δυστυχώς, συζητάμε για μία κατάσταση παγιωμένη, που την θεωρούμε δεδομένη και δίκαιη και σπάνια ως εκπαιδευτικοί ή γονείς δίνουμε βάση. 

Στο άρθρο που σας προανέφερε διάβασα επίσης ότι ο νόμος αναφέρει ότι η κατάταξη των μαθητών θα πρέπει να γίνεται βάσει ύψους. Τι σημαίνει αυτό? Η λογική λέει από τον ψηλότερο στον πιο κοντό. Σωστά… αλλά η ερμηνεία αυτή είναι κάπως αυθαίρετη και δεν λαμβάνει υπόψη τον ψυχολογικό παράγοντα. Σύμφωνοι, είναι πιο ωραίο και συμμετρικό να βλέπεις μια ομάδα ατόμων να παρελαύνουν και να είναι τοποθετημένα από τους πιο ψηλούς στις πρώτες γραμμές μέχρι τους πιο κοντούς, κάπου κρυμμένους πίσω. Αλλά μήπως πιο σημαντικό θα ήταν να ληφθεί υπόψη και η ψυχοσύνθεση των πιο κοντών παιδιών που, πιθανότατα, σε όλη τους τη ζωή θα αντιμετωπίζουν μικρά καθημερινά προβλήματα με το ύψος (από το «δεν φτάνω να κατεβάσω τον φάκελο που βρίσκεται στο πάνω ράφι» μέχρι και την ερωτική απογοήτευση από την απόρριψη)? Μήπως να βρεθεί μια άλλη φόρμουλα που να υποβαθμίζει το γεγονός στα μάτια των μικρών μαθητών και να δίνει την ευκαιρία στα κοντά παιδάκια να αισθανθούν ίσα απέναντι στους ψηλούς συμμαθητές τους?

Πραγματικά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει. Ίσως να αποφασίσουν μια χρονιά όλα τα σχολεία της πόλης, του νομού ή της χώρας να ακολουθήσουν την αντίθετη κατάταξη. Γιατί και από τον κοντό στον πιο ψηλό, πάλι συμμετρικό είναι, πάλι υπάρχει η αίσθηση της τάξης. Ακόμα και η λύση της παραπάνω εικόνας θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα, αφού αν όλοι οι μαθητές έχουν από μια σημαία, αφενός η ψυχολογία τους αλλάζει και εξυψώνεται το ηθικό τους αφετέρου η προσοχή φεύγει από τη διαφορά ύψους και δίνεται προς τα έξω μια πιο ομοιόμορφη εικόνα Δεν είμαι ψυχολόγος (όπως ο αρθρογράφος του άρθρου που μου τσίγκλησε, να γράψω αυτό το κείμενο), ούτε εκπαιδευτικός (αν και έχω περάσει από αυτό το πόστο), ούτε νομικός (για να ξέρω τον νόμο και την λογική πίσω από αυτόν)… ένας απλός, κοντός είμαι που καταλαβαίνει λίγο καλύτερα τα συναισθήματα αυτών των παιδιών!!

ΥΓ: Σοβαρά τώρα, πόσο έχει πάει το μέσο ύψος στη σημερινή νεολαία? Όσο περνάνε τα χρόνια αισθάνομαι όλο και πιο κοντός!!! Που σημαίνει… όλο και περισσότερες ευκαιρίες για αυτοσαρκασμό!!! I LOVE IT!!!!!!!