Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε ; (GONE GIRL)

Μία φίλη μου (και φίλη του blog όπως θα δείτε αργότερα) περιμένει βαριεστημένα το λεωφορείο που θα σηματοδοτήσει το τέλος ενός τρομερά έντονου Σαββατοκύριακου και την αρχή ενός πολύ βαρετού ταξιδιού. Με την ενέργεια που της απομένει να ψάχνει τρόπους διαφυγής, το πολύωρο ταξίδι φαντάζει ένα μικρό μαρτύριο. Αφού δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την υποχρεωτική ακινησία που δηλώνει ο αριθμός θέσης στο εισιτήριο που κρατά στα χέρια της, σκέφτεται τρόπους για να αποφύγει τουλάχιστον την απραξία που συνοδεύει τέτοιου είδους καταστάσεις.

Το μάτι της πέφτει στα είδη περιπτέρου της γωνίας που κρύβουν ένα μικρό θησαυρό∙ μία συλλογή από βιβλία που υπόσχονται να κάνουν τη διαδρομή -αν μη τι άλλο- πιο σύντομη! Έχοντας διαβάσει τις αναρτήσεις για τα βιβλία της Φλιν (είδατε;) το μάτι της ξεχώρισε αμέσως τα εξώφυλλα με το ονοματεπώνυμο της. Για καλή μου τύχη, επέλεξε το τρίτο βιβλίο της συγγραφέα, αυτό που έλειπε από τη δική μου συλλογή (γιούπιιιιι!!!).

Εννοείται πως το διάβασε. Εννοείται πως το διάβασα. Δε θα συμφωνήσω με το σχόλιο του ιδιοκτήτη του περιπτέρου, ούτε και με την κριτική του Booklist, πως πρόκειται για «το καλύτερο μυθιστόρημα της Φλιν». Προσωπικά προτιμώ τα προηγούμενα. Συμφωνώ απόλυτα όμως, με τις κριτικές των υπολοίπων στο οπισθόφυλλο του βιβλίου (Κέιτ Άτκινσον, Άνταμ Ρος, Kirkus reviews, Publishers Weekly) που το περιγράφουν ως «μοναδικό θρίλερ», μία «αριστοτεχνικά φτιαγμένη παγίδα γεμάτη απολύτως ρεαλιστικούς και αναγνωρίσιμους χαρακτήρες», «ένα βιβλίο που τα έχει όλα» και του οποίου «οι αποκαλύψεις του ενισχύουν το σασπένς αντί να διαλύουν το μυστήριο».

Δεν είχα, ωστόσο, την ίδια άποψη από την αρχή. Γυρίζω σπίτι από τη δουλειά με το βιβλίο στο χέρι, στοιβάζω και ζουλάω τα μαξιλάρια μου ώστε να φτιάξω την τέλεια υφασμάτινη πολυθρόνα και ρίχνομαι στο διάβασμα. Χμ, ωραία γραφή αλλά γλυκανάλατη ιστορία. Διαβάζεται ευχάριστα, δε λέω, αλλά καμία σχέση με τα προηγούμενα (εξαιρετικά) μυθιστορήματα της (αγαπημένης μου) Φλιν που σε έκαναν να κρατάς την ανάσα σου από το πρώτο λεπτό της ανάγνωσης. Μου αρέσει μεν, αλλά ψιλοφορτώνω δε, διότι σκέφτομαι ότι η πολλά υποσχόμενη συγγραφέας θυσιάζει το ταλέντο της στο βωμό του γρήγορου χρήματος. Το έχουμε δει να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές. Ένας/μία συγγραφέας γράφει ένα -δυο καλά βιβλία, υπογράφει παχουλά συμβόλαια για προκαθορισμένο αριθμό βιβλίων σε συμφωνημένο χρονικό περιθώριο και “χάρη” στην πίεση των προθεσμιών μπαίνει σε γραμμή παραγωγής μέτριων συγγραμμάτων ή τουλάχιστον κατώτερων των δυνατοτήτων του/της. Στα μισά του βιβλίου, όμως, βλέπω τη Φλιν να χαμογελάει ύπουλα (όπως χαμογελάει εκείνος που σου την έφερε για τα καλά) και να με ρωτάει Ψάρωσες;

Για ακόμα μία φορά, κατάφερε να με συνεπάρει. Η γυναίκα είναι μαέστρος της αστυνομικής λογοτεχνίας, πάει και τελείωσε. Σε χρόνο ρεκόρ, μετέτρεψε ένα ευχάριστο μυθιστορηματάκι σε εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ, αφήνοντας σε παγωτό που σε κορόιδεψε πάλι. Σου την είχε στημένη για τα καλά και εσύ –που θεωρείς τον εαυτό σου γατόνι- πήδηξες στην παγίδα χαμογελώντας αυτάρεσκα. Τώρα φάε τα νύχια σου μέχρι να βγεις και αναθεώρησε για τα παχουλά συμβόλαια…

Εξαιρετική γραφή, οξυδερκείς λεπτομέρειες, εύστοχα σχόλια - bonus στον απαιτητικό αναγνώστη και μία φανταστική σκιαγράφηση χαρακτήρων και δεσμών με κάνουν πάλι να αναφωνώ Εύγε και πάλι εύγε!