Coherence (2013, ελληνιστί «H Νύχτα του Κομήτη»)

Βαθμολογία 3,5 / 5 (ίσως και λίγο παραπάνω)

Τελικά η δημιουργία μιας καλής ταινίας που θα κρατάει το ενδιαφέρον, θα έχει κάποιο υποτυπώδες έστω βάθος και δεύτερη ανάγνωση και θα επιτυγχάνει το σκοπό της δεν απαιτεί ούτε τα πολλά εκατομμύρια, ούτε το σούπερ ντούπερ καστ, ούτε τα τρομερά οπτικά εφέ!! Το τέλειο παράδειγμα….το Coherence.

Μια παρέα 8 φίλων μαζεύονται στο σχετικά απομονωμένο σπίτι του ενός ζευγαριού για δείπνο μια νύχτα που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον το πέρασμα ενός κομήτη σε πολύ κοντινή απόσταση από τη γη. Φυσικά, το συγκεκριμένο γεγονός αλλά και οι επιπτώσεις (μεταφυσικές και μη) που μπορεί να έχει, μονοπωλούν την συζήτηση.  

 Βέβαια, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος μια κουβέντα, ένα βλέμα, ένας υπαινγμός να ανοίξουν συζητήσεις και να θίξουν θέματα που θα φέρουν στην επιφάνεια όλους τους σκελετούς που η παρέα κρατάει κρυμμένους στην ντουλάπα. Συναντήσεις πρώην με νυν, απιστίες και ψυχολογικά βάρη απειλούν να τινάξουν στον αέρα το, κατά τα φαινόμενα, χαλαρό και ευχάριστο reunion. Όταν όμως η επίδραση από τον κομήτη θα αρχίσει να γίνεται ορατή και έντονη όλα αυτά θα βγουν στην επιφάνεια με τον χειρότερο τρόπο. Δημιουργούνται παράλληλα σύμπαντα (1 ή περισσότερα, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω) όπου οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και με τους φίλους τους. Πόσο καλά ξέρουν ο ένας τον άλλον? Μπορούν να αναγνωρίσουν τον πραγματικό από τον «παράλληλο» φίλο? Μπορούν να σκεφτούν «έξω από το κουτί» όπως λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι? Και τελικά, με το πέρασμα του κομήτη, θα διορθωθούν όλα ή θα μείνουν κατάλοιπα?

Πολλά ερωτήματα για να απαντηθούν μέσα σε διάστημα 90 λεπτών αλλά αυτό γίνεται μέσα από το σφιχτοδεμένο αν και κάπως μπερδεμένο (απολύτως λογικό όμως) σενάριο των αδερφών Byrkit που χωρίς να δείχνει εξωγήινους, κομήτες, πτώματα, αίματα και διάφορα άλλα τρομακτικά βοηθήματα, κρατάει την αγωνία στο κόκκινο, βάζει τον θεατή σε μια κατάσταση να αναρωτιέται, να σπάει το κεφάλι του και να προσπαθεί να διαπιστώσει ποιος είναι ποιος. Σημαντική και η συνεισφορά της λιτής αλλά «to the point» σκηνοθεσίας του James Ward Byrkit που με μόνο σκηνικό ουσιαστικά το σπίτι που φιλοξενεί την παρέα (μη φανταστείτε καμία έπαυλη…ένα απλό, μικρό σπίτι είναι όπου με τα βίας χωράνε στην τραπεζαρία οι 8 φίλοι και το συνεργείο με την κάμερα!!!).  Άντε και μερικές σκηνές γυρισμένες έξω από το σπίτι όπου επικρατεί κατά βάση σκοτάδι. Με λίγα λόγια, ο σκηνοθέτης παίζει περισσότερο με το μυαλό μας παρά με τα σκηνικά. Στα θετικά και οι συμπαθητικές ερμηνείες των ηθοποιών που υποστηρίζουν σε μεγάλο βαθμό του όλο Project.  Στα αρνητικά, το παράξενο τέλος (ακόμα και γι’ αυτή την ταινία παράξενο) που αντί να λύνει κάποιες από τις απορίες, αφήνει τον θεατή με ένα ακόμα μεγαλύτερο ερωτηματικό. Εκτός βέβαια, αν ακολουθεί και 2^ο μέρος (πολύ αμφιβάλλω πάντως).

Είναι κρίμα που τέτοιες ταινίες προσπερνάνε τις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Αλλά ας είναι καλά το διαδίκτυο που τις κάνει γνωστές στους έλληνες σινεφίλ. Την προτείνω ανεπιφύλακτα… σφιχτό, δεμένο, αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ με πρωτότυπο σενάριο και πολύ καλό στήσιμο σε όλους τους τομείς.