After.Life (2009 - ελληνιστί «Μετά Θάνατον»)

Βαθμολογία: 1 / 5

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό –προς έκπληξη ακόμα και δική μου- πετύχαινα καλές ταινίες και είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι πού θα πάει αυτή η βαλίτσα. Γιατί όταν έχεις συνηθίσει να βλέπεις ό,τι πατάτα κυκλοφορεί και ξαφνικά είσαι σε θέση να γράψεις βιβλιαράκι με τίτλο “ten must-see movies” νιώθεις λίγο έξω από τα νερά σου (είσαι και χρόνια πατατοviewer, δεν ξεκίνησες το άθλημα χτες!).

Τελικά, όλο αυτό με τις καλές ταινίες δεν κράτησε πολύ, καθώς την Κυριακή με 2/2 επιλογές ο κινηματογράφος που τόσο αγαπώ να μισώ επέστρεψε στην καθημερινότητα μου αυξάνοντας –κατά πολύ- το σκορ μου στο παιχνίδι «ποιος έχει δει τις χειρότερες ταινίες». Για την πρώτη δε θα γράψω, θα την αφήσω στο δεύτερο κοαλάκι που πιστεύω πως θα είναι πολύ πιο επιεικές αφού τα τρομερά εφέ της δωροδόκησαν τα μάτια του.

Η άλλη, όμως, δε θα γλιτώσει από το πληκτρολόγιο μου καθώς είναι από τις ταινίες που δε μπορώ να αποφασίσω εάν αξίζει 1 ή 0 (!), οπότε καταλαβαίνετε… Τι να πω! Ένα σοκ βίωσα το έρμο (το κοαλάκι) διότι συνήθως (εντάξει, αρκετές φορές) το ένστικτο μου μου φωνάζει «μην την πάρεις, θα είναι πατάτα» και συνήθως (εντάξει, πάντα) κάνω πως δεν το ακούω. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, ούτε εγώ, ούτε το ένστικτο μου, είχαμε την παραμικρή υποψία για τα χαμένα 104 λεπτά που θα ακολουθούσαν. Βλέπεις, πόζαρε και ο Liam Neeson στο εξώφυλλο, που μας έχει συνηθίσει σε ωραία φιλμάκια, και μας παραπλάνησε.

 
Η ταινία της Agnieszka Wojtowicz – Vosloo, διαπραγματεύεται τις «τελευταίες στιγμές» μίας νεαρής δασκάλας, της Anna Taylor (Christina Ricci) που ζούσε με τον παρ’ ολίγο μνηστήρα της (Justin Long) σε μία ήσυχη κωμόπολη. Τη ζωή της θα την κατατάσσαμε μάλλον στις προβληματικές, αφού από την αρχή συμπεριφέρεται με μία υστερία too much για τα γούστα μας. Κάπως έτσι περνάει το πρώτο 15λεπτο, με τον καημένο θεατή να περιμένει να δει τι είναι αυτό που έχει κάνει την πρωταγωνίστρια τόσο στριμμένη. Αμ δε! Η σεναριογράφος είχε τελείως διαφορετικό concept στο μυαλό της και να ΄σαι τώρα να βλέπεις τη  -μετά από τροχαίο- νεκρή πρωταγωνίστρια να συνομιλεί με το νεκροθάφτη της Eliot Deacon (Liam Neeson)!. Κοινώς «τι μου λες εγγόνι μου, τους δράκους στο σαλόνι τους είδες;;;;;!!!!».

Θα ξεκινήσω από τα θετικά της ταινίας ή καλύτερα από το θετικό διότι ένα είναι: την παρακολουθείς με ενδιαφέρον γιατί προσπαθείς να καταλάβεις τι στο διάολο γίνεται. Αφήνει και κάτι υπονοούμενα του τύπου «μην ψαρώνεις, δεν είναι πραγματικά νεκρή» και πλάθεις μέχρι το τέλος διάφορα σενάρια στο μυαλό σου, πολύ καλύτερα από το υπαρκτό. Δε λέω περισσότερα, αν και θέλω, για να μην σας το χαλάσω (εδώ γελάμε, λες και θα έφταιγα εγώ…).

Κατά τα άλλα, αχχχχχ (βαθύς αναστεναγμός), δόξα τα προγράμματα ενοικίασης που σου παρέχουν έκπτωση και δεν κλαις τα λεφτά σου! Ο Neeson ψιλοαδιάφορος (τον έχουμε δει και σε καλύτερες μέρες), η αιώνια 16χρονη Ricci να πηγαινοέρχεται μέσα σ’ ένα κόκκινο νεγκλιζέ χωρίς λόγο από τη μία γωνιά του δωματίου στην άλλη και όσο για το σενάριο….no comment. Μην  αρχίσετε τα «προσπαθούσε να περάσει μήνυμα» και τέτοια γιατί σιγά τα ωά! Ναι, ναι, να ζούμε καλύτερα και τα σχετικά. Αυτήν την ταινία περιμέναμε να μας το πει!

Τέλος, γιατί αρχίζω να συγχύζομαι πάνω που είχα χαλαρώσει (θέλει και αυτό το χρόνο του μετά την ταινία), στα αρνητικά και η πολύ βαρετή σκηνοθεσία. Η τύπισσα προσπάθησε να μας σοκάρει ανεπιτυχώς με ανούσιες σκηνές (πολλές) και αδιάφορες εμπνεύσεις  (βλ. τη Ricci να κυκλοφορεί γυμνή –πάλι χωρίς λόγο- σε μεγάλο τμήμα της ταινίας) και τελικά κατάφερε μάλλον να κάνει μία κακή ταινία ακόμα χειρότερη…

Υ.Γ.1 Υπάρχει και ένα πιτσιρίκι με κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα (Chandler Canterbury) και ...χχχχ…ψψψ…χχχ…ψψψ…ω συγγνώμη! Με πήρε ο ύπνος….

Υ.Γ.2 Ο Justin Long, δε θα μπορούσε να είναι αναπληρωματικός του David Schwimmer στα Φιλαράκια;;;; Πιστεύω ααάνετα!