Δημοσιογραφική Δεοντολογία VS Προσωπική Ζωή Πολιτών

Ένταση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας

Φαντάζομαι όλοι γνωρίζετε το τραγικό συμβάν με τους 5 νεαρούς φοιτητές που για να ζεσταθούν άναψαν ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι με τραγική κατάληξη το θάνατο δύο εξ αυτών και τη νοσηλεία των υπολοίπων σε σοβαρή κατάσταση.

Τέτοια γεγονότα είναι δεδομένο ότι τραβούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης άρα και το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Αλλά υπάρχουν όρια στα δικαιώματα των δημοσιογράφων έναντι των συγγενών αλλά και των ίδιων των θυμάτων? Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί μονίμως σε τέτοιες περιπτώσεις και δεν έχω καταφέρει να δώσω πειστική απάντηση. Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, λοιπόν, το πρωί δημιουργήθηκε επεισόδιο μεταξύ δημοσιογράφου γνωστού ιδιωτικού καναλιού και των ανθρώπων της εταιρίας σεκιούριτι που φυλάσσουν το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας. Η δημοσιογράφος επιχείρησε να φθάσει στον όροφο που νοσηλεύεται ένα από τα παιδιά χρησιμοποιώντας ψεύτικα στοιχεία ταυτότητας, χωρίς φυσικά να δηλώσει τη δημοσιογραφική της ιδιότητα. Μόλις το αντελήφθησαν οι συγγενείς των παιδιών κάλεσαν την ασφάλεια του νοσοκομείου και δημιουργήθηκε μεγάλη ένταση αφού οι μεν φώναζαν ότι θέλουν την ησυχία τους και να συγκεντρωθούν στη φροντίδα των παιδιών, η δημοσιογράφος δε, επέμενε ότι είχε την άδεια να προσέλθει και ότι απλά θέλει να ενημερωθεί ο κόσμος. Φυσικά προκλήθηκε πανδαιμόνιο σε ένα χώρο που το ενδιαφέρον θα έπρεπε να είναι στραμμένο στην κατάσταση των παιδιών.

Πού λοιπόν σταματάνε τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και ξεκινούν τα όρια της προσωπικής ζωής ενός ατόμου? Προσωπικά αισθάνομαι πιο κοντά στην πλευρά των πολιτών που επιθυμούν την ιδιωτικότητα κάποιων στιγμών τους (καλών ή άσχημων). Άλλωστε δεν είμαι δημοσιογράφος για να μπορώ να μπω σε αυτήν τη νοοτροπία. Όμως θα πρέπει να σκεφτούμε και την άλλη πλευρά. Οι δημοσιογράφοι εξελίσσονται επαγγελματικά και ανεβαίνουν στην εκτίμηση του κοινού μέσα από αποκλειστικές ειδήσεις και ενημερωμένα ρεπορτάζ. Όλη τους η επαγγελματική σταδιοδρομία χαρακτηρίζεται από το κυνήγι μιας είδησης που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Το πώς θα βρεθεί αυτή η είδηση αλλά και το πώς θα παρουσιαστεί στο κοινό είναι τελικά αυτό που τους ξεχωρίζει στη συνείδηση του κοινού.

Άραγε δικαιολογούνται πρακτικές τέτοιου τύπου όπως η παραπάνω? Στο βωμό της είδησης επιτρέπεται να παρενοχλούνται άνθρωποι που βιώνουν τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής τους? Και αν ναι, με ποιο τρόπο θα πρέπει να γίνει η προσέγγιση αυτών των ανθρώπων ώστε αφενός να μην προσβληθούν, αφετέρου να καταφέρει ο δημοσιογράφος να αντλήσει την είδηση χωρίς να γίνει persona non grata? Θα ήθελα τη γνώμη σας στα σχόλια γιατί πραγματικά δεν έχω απάντηση. Η απάντηση που μπορώ να δώσω είναι του τύπου «Ναι μεν, αλλά….».