Red Dawn (2012 – ελληνιστί «Κόκκινη Αυγή» ή αλλιώς «Σύγχρονο Αντάρτικο Πόλεων»)

Βαθμολογία 3 / 5

       

        Ένα θα σας πω και με αυτό θα μπορούσα να κλείσω και την κριτική χωρίς να μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες: Σιγουράκι, ειδικά για τους λάτρεις των περιπετειών και των μαχών σώμα με σώμα (σχεδόν)...

    Η ταινία ξεκινάει με μια σύντομη αναδρομή των τελευταίων γεγονότων που απασχολούν παγκοσμίως τους λαούς τα τελευταία χρόνια. Ξεκινάει από την ελληνική κρίση (πρέπει άραγε να αισθανόμαστε υπερήφανοι?) που εξαπλώνεται στον ευρωπαϊκό Νότο και καταλήγει στο δια ταύτα, δηλαδή στην έντονη στρατιωτική και πολιτική κινητικότητα που δείχνει η Βόρεια Κορέα. Και μιας και μιλάμε για βορειοκορεάτες, ας αναφερθώ και λίγο στην υπόθεση. Οι πρωταγωνιστές είναι μια ομάδα παιδιών με επικεφαλή έναν αμερικανό πεζοναύτη (Chris Hemsworth) που αναγκάζονται να επιδοθούν σε αντάρτικο πόλεων όταν οι βορειοκορεάτες, σε συνεργασία με τους Ρώσους (οι αμερικάνοι δε θα ξεπεράσουν ποτέ τον ψυχρό πόλεμο μάλλον!!), καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των αμερικανικών εδαφών αφού πρώτα κατάφεραν να εξουδετερώσουν κάθε πιθανή αντίδραση της αμερικανικής αμυντικής γραμμής με τη βοήθεια ενός νέου όπλου που κατέχουν.  Μέσα από δραματικά συμβάντα (αφού παρακολουθούμε το θάνατο μελών της οικογένειας των ανταρτών, ακολουθούμε την προσπάθειά τους να επιφέρουν απώλειες στον εχθρό με απώτερο σκοπό να σκοτώσουν τον βορειοκορεάτη διοικητή της πόλης τους). Στην πορεία, συνεργάζονται με μια ομάδα πρώην πεζοναυτών που θέλουν να κλέψουν το μυστικό όπλο των βορειοκορεατών.

            

    Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον σεναριογράφο για έλλειψη φαντασίας, αν και σε πολλά σημεία είναι λίγο υπερβολικός ο τρόπος που γλιτώνουν οι πρωταγωνιστές (λογικό και αναμενόμενο μάλλον). Κυριαρχεί η προσωπική κόντρα του πρωταγωνιστή με τον βορειοκορεάτη διοικητή (δε σας λέω γιατί, big spoiler!!!), αλλά και δύο ιστορίες αγάπης που εξελίσσονται και παίζουν το ρόλο τους. Το καστ αρκετά καλό αφού εκτός του Hemsworth, που είναι και το αστέρι της υπόθεσης, συναντάμε τον Josh Hutscherson (“Hunger Games” – οπότε έχει πείρα στις μάχες) αλλά και μερικά ακόμα πιτσιρίκια που τουλάχιστον πείθουν. Η σκηνοθεσία ακολουθεί την πεπατημένη και σίγουρη οδό των εντυπωσιακών σκηνών μάχης και μάλιστα σε αστικά περιβάλλοντα με αρκετές εκρήξεις και πυροβολισμούς. Εντυπωσιακή επίσης είναι η σκηνή της επίθεσης των βορειοκορεατών στην πόλη, όχι τόσο καλλιτεχνικά αλλά και μόνο σαν ιδέα ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο (για να σας δώσω ένα hint, οι κάτοικοι φαντάζομαι αισθάνθηκαν όπως οι κρητικοί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου – το πιάσατε???). Επίσης το τέλος προσφέρει και μια καλή έκπληξη που τουλάχιστον εμένα με ξάφνιασε (μιλάω για κυριολεκτικό ξάφνιασμα – ευτυχώς που δεν κρατούσα κανένα ποτήρι στο χέρι γιατί μπορεί να μου έπεφτε και από τα χέρια) έτσι όπως παρουσιάστηκε.

            

    Γενικά μια αξιοπρεπή προσπάθεια που θα αρέσει στους λάτρεις του είδους και θα κρατήσει το ενδιαφέρον των πιο ουδέτερων και αδιάφορων θεατών. Καμία έκπληξη βέβαια στο ρόλο των καλών – κακών (Αμερικάνοι από τη μια και από την άλλη βάλτε κατά καιρούς σχεδόν τους μισούς λαούς της υφηλίου όπως Ρώσοι, Βορειοκορεάτες, Κινέζοι, Άραβες κτλ κτλ) αλλά δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό σε αυτού του είδους τις ταινίες. Και όπως έχω ξαναπεί και παλαιότερα, αν αγνοήσουμε το αντιαμερικανικό σύνδρομο και δούμε πιο χαλαρά αυτές τις ταινίες μάλλον καλά θα περάσουμε στην τελική....

ΥΓ: Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί ως remake της ταινίας του 1984 με πρωταγωνιστή τον Patrick Swaze.