Fracture (ελληνιστί «Απόδειξη Ενοχής»)

         Βαθμολογία: 3,5 / 5

Μια καλή λύση στην κρίση, είναι να ξεθάψετε τις ταινίες – προσφορές των εφημερίδων από τα ντουλάπια σας, συρτάρια σας ή όπου αλλού επί χρόνια τις συσσωρεύατε. Και είναι καλή λύση για πολλούς λόγους:

α) σκοτώνετε μια – δύο ωρίτσες χωρίς να ξοδέψετε cent (άντε κάτι ψιλά εάν φτιάξετε ποπ κορν),

β)  είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς ταινίες (εκτός εάν έχει επιλέξει να δει το Blindness),

γ) είναι ένας τρόπος να κάνετε απόσβεση των εφημερίδων που πάντα αγοράζατε (προ κρίσης) και ποτέ δεν διαβάζατε (προ και μετά κρίσης) και

δ) 99% αξίζει να τις δείτε διότι - όσο και αν δεν σας ελκύει το εξώφυλλο ή η ημερομηνία κυκλοφορίας – κάποιος (ή κάποιοι) τις έχουν ξεχωρίσει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες και όχι τυχαία. Οι ταινίες-κράχτες των εφημερίδων αποτελούν είτε ταινίες-σταθμούς της 7^ης τέχνης, είτε ταινίες που σημείωσαν τεράστια εμπορική επιτυχία, είτε ταινίες «κοινής αποδοχής και τέρψης» (είπαμε, με εξαίρεση το Blindness).

Έτσι και εγώ, θύμα της κρίσης, με εκατοντάδες ταινίες πεταμένες δεξιά και αριστερά σε όλο το σπίτι και χωρίς ένα ευρώ στο πορτοφόλι, αποφάσισα να νικήσω την αϋπνία μου με το Fracture. Και το συμπέρασμα… to watch! Definitely, to watch!

Σε mood δικαστικού θρίλερ, βασισμένη σε ένα ευφυές σενάριο και με όπλο την τρομερή ερμηνεία του master στο είδος Anthony Hopkins, η Fracture (2007, 113’) δεν μπορεί παρά να κερδίσει τους θεατές της. Ο Τεντ Κρόφορντ (το υποκριτικό τέρας που ακούει στο όνομα Hopkins) με δείκτη ευφυΐας που θα ζήλευε και ο Einstein και τραπεζικούς λογαριασμούς πιο παχουλούς από αυτούς του Zuckerberg, πυροβολεί τη μοιχαλίδα -και κατά πολύ νεώτερη του- κα Κρόφορντ και δηλώνει με απόλυτη ψυχραιμία στον αστυνομικό – εραστή της γυναίκας του (David Strathairn), ένοχος. Και παραμένει (γοητευτικά) ψύχραιμος καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας διότι, απλούστατα, οι πράξεις του εκτελούνται στο πλαίσιο του ιδιοφυούς σχεδίου του που θα εξασφαλίσει την απαλλαγή του. Και κάπου εδώ, το έργο ίσως να γινόταν βαρετό, εάν δεν εμπλεκόταν ο Γουίλι Μπίτσαμ (το ανερχόμενο υποκριτικό ταλέντο που ακούει στο όνομα Ryan Gosling) στο ρόλο του δημόσιου κατήγορου και αλαζόνα νεαρού που έχει δεχτεί πρόταση συνεργασίας από το μεγαλύτερο δικηγορικό γραφείο του Λος Άντζελες και δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Μέχρι που τρώει την πρώτη σφαλιάρα –και πολύ δυνατή μάλιστα!- και η δίκη μετατρέπεται σε προσωπικό θέμα για τους δύο αστέρες της υποκριτικής (αν και σε ορισμένες σκηνές ο Gosling μου φάνηκε ολίγον τι υπερβολικός…) και το ενδιαφέρον ανεβαίνει κατακόρυφα.

Βέβαια, η βασική πλοκή της ταινίας είναι – τουλάχιστον για τους λάτρεις των δικαστικών θρίλερ – αναμενόμενη, αλλά είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Είναι ένας γρίφος που ξέρεις ότι έχει λύση, μπορεί να ξέρεις και ακριβώς ποιά είναι, αλλά δεν μπορείς με τίποτα να την αποδείξεις. Και είσαι αναγκασμένος να τρως τα νύχια σου μέχρι το τέλος…