Υπάρχει ελπίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο?

Όταν σου ζητάνε να γράψεις ένα άρθρο για ένα θέμα πρέπει να λάβεις υπόψη κάποια σημαντικά θέματα, κάποιους περιορισμούς όπως ο αριθμός των λέξεων. Αυτό όμως δεν ισχύει σε όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου; Πρέπει να βρεθεί λοιπόν, η βέλτιστη λύση λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους περιορισμούς (όπως θα έλεγαν και οι μαθηματικοί ή οι οικονομολόγοι). Το πρόβλημα της κακής κατάστασης του ελληνικού ποδοσφαίρου εντάσσεται στο παραπάνω πλαίσιο. Πρέπει να βρεθούν οι βέλτιστες λύσεις με βάση όμως κάποια όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν.

Ποιο είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο; Ένας υγιής φίλαθλος είναι σίγουρο ότι θα τοποθετήσει ψηλά στη λίστα τη γηπεδική ή εξωγηπεδική (ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια) βία.
 

                  

Όταν η «Σιδηρά Κυρία» της Αγγλίας έπαιρνε αποφάσεις για πολύ αυστηρές ποινές, για αποκλεισμούς ομάδων, για ανελέητο κυνηγητό των χούλιγκαν, γνώριζε τις αντιδράσεις αλλά γνώριζε επίσης ότι αυτή ήταν η ενδεδειγμένη λύση. Και τι πέτυχε…; Να εξαλείψει τα φαινόμενα βίας και να δώσει στο αγγλικό πρωτάθλημα τη βιτρίνα που χρειαζόταν ώστε να προσελκύσει πελάτες. Οι νόμοι υπάρχουν στην Ελλάδα, η βούληση (θεωρητικά) υπάρχει…τότε τι πάει στραβά; Η ελαστική εφαρμογή τους υπό την πίεση των ίδιων των ομάδων, του πολιτικού βάρους και των οπαδών (κυρίως των οργανωμένων).

Οι τελευταίοι αποτελούν το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, άμεσα συνδεδεμένο με τη βία.

        

Οι σύνδεσμοι των οργανωμένων φιλάθλων των ομάδων κανονικά θα έπρεπε να λειτουργούν ως τόπος συγκέντρωσης φιλάθλων του ποδοσφαίρου και των ομάδων και να διευκολύνουν τη λειτουργία των Π.Α.Ε. Αντ’ αυτού, πολλοί από αυτούς είναι οπλοστάσια (που θα ζήλευε και η 17 Νοέμβρη), στεγάζουν επαγγελματίες ταραξίες και αποτελούν στρατηγεία πολέμου. Μία λύση θα ήταν να γίνει πιο αυστηρό το πλαίσιο λειτουργίας τους και ο έλεγχος να είναι ανελέητος. Επίσης, ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένας μεγάλος σύνδεσμος για κάθε ομάδα ώστε να είναι ευκολότερη η διαχείριση των προβλημάτων που παρουσιάζονται.

Τελευταία ήρθαν στην επιφάνεια και θέματα διαφάνειας του παιχνιδιού αλλά και κυκλωμάτων managers και όχι μόνο που κινούν τα νήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Αυτά είναι όμως προς διερεύνηση από την (αργοκίνητη) ελληνική δικαιοσύνη οπότε απλά περιμένουμε….!
 

 

Επίσης, δε νομίζω ότι αξίζει να αναφερθώ στην έλλειψη οικονομικής βοήθειας από την πολιτεία, ιδιαίτερα για το θέμα των υποδομών (τραγική είναι άλλωστε η εικόνα των εγκαταλελειμμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων), αφού η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν αφήνει περιθώρια για πολυτέλειες, όπως λανθασμένα θεωρείται ο αθλητισμός. Τελικά, ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτή η νοοτροπία που πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων και μέσα από τα πρώτα κιόλας στάδια της εκπαίδευσης! 

Πειράζει που διατηρώ ακόμα τις ελπίδες μου???