Ένας
μύθος λέει πως μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια γοργόνα. Το όνομα της Μέδουσα
ήταν. Όποιος τολμούσε να την κοιτάξει έμενε για πάντα ακίνητος και αιώνια
ερωτευμένος μαζί της ακόμα και αν δεν ήθελε να την ερωτευθεί και να είναι εκεί.
Ποια και τι είμαι εγώ; Μην ρωτάς πολλά. Ότι κι αν μου κάνει κέφι από μόνη μου
θα το πω. Από μωρό με έλεγαν τσούχτρα. Αυτό κράτα για αρχή. Μια φορά κι έναν
Αύγουστο πάγωσε η δική μου η καρδιά. Για λίγο, για πολύ ή για πάντα, αυτό
κανένας δεν το ξέρει. Βλέπεις, ήμουν κάποτε ένας ηθελημένος πειρασμός, μια Εύα
λαθρεπιβάτης και κλέφτρα ενός παράδεισου κρυφού. Μία η αμαρτία μου και μόνο
μία. Μια φορά και κάτι χειμώνες τώρα που προσπαθούν άνοιξη να μυρίσουν, κάνω
κύκλους πάνω στο χιόνι γύρω από αυτό που κάποια στιγμή θέλω να πω.
Ένα
το τίμημα και μόνο ένα. Το πληρώνω τοις μετρητοίς κάθε μου στιγμή. Ζω κανονικά.
Τα έχω βάλει όλα σε μια τάξη. Και απλά ώρες ώρες την θάλασσα ονειρεύομαι στα
ξαφνικά. Να κάτι παράξενα πράγματα. Μια τσούχτρα που κουβαλάει σταυρό. Εμένα να
παίρνω βαθιά αναπνοή μέσα στο βυθό. Μια λευκή αμμουδιά που παίρνει φωτιά και
γίνεται καθρέφτης μου. Μέσα του με κοιτώ. Δαγκώνω τα αλμυρά μου χείλη και
χαμογελώ. Την συνέχεια δεν ξέρω αν θα τολμήσω να την πω. Εξαρτάται από το αν τα
θύματα μου δεν ντραπούν να πουν ότι για χάρη μου σκοτωθήκανε και ύστερα με
αγάπησαν από την αρχή.
Μαίρη
Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου