Ιορδανία, μια αραβική χώρα με δυτικές συνήθειες

Για πολλούς αποτελεί όνειρο ζωής. Για άλλους εξωτικός προορισμός και για κάποιους άλλους μια απαγορευμένη περιοχή. Τελικά, η Ιορδανία είναι τόσο κοντά στην Ελλάδα όσο και η Ρώμη.

Μόλις 2 και κάτι ώρες από το Ελ. Βενιζέλος, το αεροδρόμιο της Άκαμπα, της συμπρωτεύουσας της χώρας αλλά και μεγαλύτερου (και μοναδικού) λιμανιού, είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες του δυτικού κόσμου. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια χάρη στην απευθείας πτήση γνωστής low cost εταιρείας (ναι...τη γνωστή εταιρεία που αντί για τη Θεσσαλονίκη μπορεί να σε προσγειώσει στην Τιμισοάρα), όπως ένας ευγενέστατος και ανετότατος Ιορδανός στην Πέτρα παρατήρησε, όλο και περισσότεροι Έλληνες επιλέγουν (μας πήρανε χαμπάρι και οι Ιορδανοί ότι είμαστε τζαμπατζίδες μάλλον). Εξαιτίας όλων αυτών (και του φτηνού εισιτηρίου βεβαίως βεβαίως αφού Αθήνα- Άκαμπα-Αθήνα κοστίζει 45 ευρώ και Αθήνα-Βόλος-Αθήνα 52 ευρώ) η απόφαση για ένα 4ήμερο εξπρές στην Ιορδανία ήταν εύκολη και άμεση (μήνυμα στο messenger από την παρέα και κλείσιμο των αεροπορικών εντός 10 λεπτών από τη θετική απάντηση).

Το θησαυροφυλάκιο στην Πέτρα, η πιο αναγνωρίσιμη εικόνα της χώρας

Αμμάν σε ώρα αιχμής

Πέρασαν ήδη 2 μήνες και κάτι από εκείνο το ταξίδι αλλά μόλις τώρα καταστάλαξα στο τί θέλω να γράψω και να παρουσιάσω από αυτή την ταξιδιωτική μου εμπειρία. Σε αντίθεση με αντίστοιχα αρθράκια μου που ήταν περισσότερο ταξιδιωτικοί οδηγοί, εδώ αποφάσισα να περιγράψω το κλίμα (και δεν αναφέρομαι στον καιρό, ο οποίος btw τέλη Νοεμβρίου ήταν ο ιδανικός), την αίσθηση που μου άφησε, τις εικόνες (ε και λίγο από αξιοθέατα βέβαια). Για να μην σας κρατάω και σε αγωνία, θα ξεκινήσω από το στοιχείο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση...οι άνθρωποι και η συμπεριφορά τους απέναντι στους τουρίστες και δει στους Έλληνες που φαίνεται να μας έχουν σε μεγάλη εκτίμηση. Σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές χώρες που ο τουρισμός είναι strictly business (ακόμα και στην Ελλάδα πλέον) και οι επαγγελματίες σε βλέπουν ως κινούμενο ευρώ ή ακόμα χειρότερα ως αναγκαίο κακό, οι Ιορδανοί έδειχναν να απολαμβάνουν περισσότερο και από τους εμβρόντητους επισκέπτες τη συναναστροφή μαζί τους. Ευγενικοί, πρόσχαροι, εξυπηρετικοί, φιλόξενοι, χαλαροί (κάτι σαν τους Έλληνες για να λέμε την αλήθεια αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό). Χαρακτηριστικό ότι 2 φορές που ζητήσαμε οδηγίες καταλήξαμε στο αυτοκίνητο με συνεπιβάτη έναν ευγενικό Ιορδανό να μας καθοδηγεί στροφή-στροφή με σπασμένα (αλλά ικανοποιητικά) αγγλικά και περίσσεια όρεξη. Οι ομοιότητες με τους Έλληνες δεν σταματούν εκεί όμως. Η οδήγηση στους δρόμους της Άκαμπα και πολύ περισσότερο του Αμμάν ήταν σαν να βρισκόσουν μέρα μεσημέρι γύρω από την Ομόνοια με τους ημίτρελους Αθηναίους να ξεπετάγονται από παντού και τους μπαφιασμένους εργαζόμενους να παρκάρουν όπου να ‘ναι μόνο και μόνο για μια κούπα καφέ. Η μόνη διαφορά...το γεγονός ότι η τροχαία κάνει τη δουλειά της.

Το Μοναστήρι στην Πέτρα, εκεί που τελειώνει το ταξίδι

Ιορδανία όμως δεν είναι μόνο οι άνθρωποί της. Είναι τα εκπληκτικά τοπία και μνημεία της. Θα σταθώ σε 2 που είναι μοναδικά ανά τον κόσμο...την Πέτρα και το Wadi Rum. Η Πέτρα είναι ένα παγκόσμιο μνημείο της ανθρώπινης ικανότητας και προσαρμοστικότητας. Μία πόλη από πέτρα (εξ ου και το ελληνικότατο όνομά της) στη μέση της ερήμου. Το εκπληκτικό (εκτός από το γεγονός ότι τα πάντα είναι λαξευμένα στους βράχους) είναι ότι συναντά κανείς στοιχεία από τον ρωμαϊκό και τον ελληνικό πολιτισμό. Και σε αναγκάζει να σκεφτείς πόσο τεράστιος λαός είμασταν και πόσο έχουμε μικρύνει επικίνδυνα. Χαλάλι το σχεδόν 8ωρο περπάτημα. Το δέος που νοιώθει ο επισκέπτης από τη θέα, από τις κατασκευές, από τη μεγαλοπρέπεια των μνημείων αποζημιώνει στον μέγιστο βαθμό. 

The Siq...το επιβλητικό φαράγγι στην Πέτρα

Το δεύτερο μέρος είναι η έρημος Wadi Rum. Αν κάτι μετανοιώσαμε ομαδικώς από αυτό το ταξίδι είναι ότι δεν αφιερώσαμε μία ολόκληρη μέρα (και μια δεύτερη νύχτα ίσως) στην έρημο. Θα πει κανείς ότι πηγαίνουν οι καλομαθημένοι δυτικοί στην έρημο για να ζήσουν ως νομάδες αλλά με την ασφάλεια και την (σχετική) άνεση που προσφέρουν οι καταυλισμοί. Οκ...και που το κακό; Η αίσθηση της βραδινής οδήγησης μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και πολύ περισσότερο η απόλυτη ηρεμία το ξημέρωμα όταν το βλέμμα ταξιδεύει εκατοντάδες μέτρα μέσα στην κοκκινωπή έρημο για να σταματήσει μόνο όταν συναντήσει κάποιον επιβλητικό βράχο (κάτι σαν τα Μετέωρα φανταστείτε αλλά σε αποχρώσεις του κόκκινου) είναι εμπειρίες που δύσκολα θα ζήσει κανείς. Το μυαλό αδειάζει απόλυτα, στα χείλια ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο ηρεμίας και αποβλάκωσης (όχι της δικής μας αποβλάκωσης από τους υπολογιστές αλλά της απόλυτης γαλήνης) και το βλέμμα καθαρίζει καθρεφτίζοντας το μυαλό.

Καταυλισμός στην έρημο Wadi Rum

Αμμάν, η πρωτεύουσα

Τα αντίθετα συναισθήματα δημιουργεί βέβαια μια βόλτα στο Αμμάν. Το απόλυτο χάος της μεγαλόπολης που ως τουρίστας όμως έχεις την πολυτέλεια να απολαύσεις και να ρουφήξεις τις μυρωδιές και τις γεύσεις της ανατολής. Ένα χάος διαφορετικό από της Αθήνας. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι ότι οι ντόπιοι το αντιμετωπίζουν πιο χαλαρά και με μια δόση αδιαφορίας. Και αυτό το κάνει πιο υποφερτό από το αντίστοιχο δικό μας. Τώρα που το σκέφτομαι μου θύμισε Θεσσαλονίκη όλο αυτό το σκηνικό...χαλαράαααααα!! Το ίδιο χαλαρά αισθάνεται ο επισκέπτης με μια βουτιά στη Νεκρά Θάλασσα. Χωρίς το άγχος να βουλάξεις και να πνιγείς μπορείς πραγματικά να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο πάνω σε ένα υδάτινο κρεβάτι και να ατενίσεις την ακτογραμμή της δυτικής όχθης.

Νεκρά Θάλασσα

Το ταξίδι αυτό δεν περιγράφεται εύκολα. Πέρα από τα εκπληκτικά μνημεία, αυτό που μένει είναι περισσότερο μια αίσθηση. Ενός άλλου κόσμου με διαφορετική νοοτροπία που όμως είναι τόσο φιλόξενος προς τους δυτικούς «εισβολείς» που έχει προσαρμοστεί στα θέλω μας χωρίς να χάνει την αρχική του αυθεντικότητα. Μπορεί η ευρύτερη περιοχή να είναι αφιλόξενη πλέον (βόρεια η Συρία, δυτικά το Ισραήλ, βορειοανατολικά το Ιράκ), αλλά η Ιορδανία είναι τόσο φιλόξενη χάρη στους ανθρώπους της και στον σεβασμό που δείχνουν στον επισκέπτη.

Η παραλία της Άκαμπα

Αν μου ζητούσε λοιπόν, κάποιος να του προτείνω ένα προορισμό, νομίζω ανεπιφύλακτα και χωρίς δεύτερες σκέψεις, θα του πρότεινα την Ιορδανία. Ιδανικά ως road trip με νοικιασμένο αυτοκίνητο ή και ως μέλος ενός οργανωμένου γκρουπ. Όπως και να χει μιλάμε για μια εμπειρία ζωής που ανοίγει τους ορίζοντες και μας δίνει την εικόνα μιας παρεξηγημένης γωνιάς της γης.