Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Άρχισα να διαβάζω το συγκεκριμένο
βιβλίο έτσι απλά σε μια ωραία και χαλαρή στιγμή μου, μέσα στην ησυχία του
σπιτιού μου. Που να ήξερα τι θα μου συνέβαινε αμέσως μετά. Εκεί που νόμιζα ότι
διαβάζω την ιστορία μιας κοπέλας που είχε ατυχήσει στον έρωτα και προσπαθούσε
να επανέλθει στην καθημερινότητα της, σιχτιρίζοντας τις ανόητες και μίζερες
σχέσεις που είχε, ανακάθισα στον καναπέ και είπα "γουαου".
Ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μου ένα μυστήριο που μου ερέθιζε έντονα την
περιέργεια. Εκεί που κρατούσα την ανάσα μου για να δω τι θα γίνει μετά, με
έπιασαν τα γέλια. Γέλια τριανταχτά. Ο καφές μου χύθηκε και το τασάκι
αναποδογύρισε. Ούτε με ένοιαζε. Συνέχισα να διαβάζω και πέρασα σε άλλη διάσταση
θαρρείς. Τριαντάφυλλα αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα μαζί με ψυχές και σώματα και
τα αντικείμενα γύρω μου μιλούσαν. Ακούμπησα το χέρι μου στην καρδιά μου γιατί
μέσα από τις σελίδες που ακολούθησαν με έπιασε συγκίνηση κι ένα γλυκό παράπονο.
Για την πυξίδα, για την Σόνια, για τον Έρικ, για την Λίζα... Έφτασα στο φινάλε
με συναισθήματα άπειρα που μου είχαν δοθεί απλόχερα μα με την σωστή δοσολογία,
έτσι όπως μόνο η Σοφία Κραββαρίτη ξέρει να δίνει. Και τώρα νομίζω ότι μπορώ να
το ομολογήσω χωρίς φόβο αλλά με πάθος πως "Ο Κήπος με τα τριαντάφυλλα"
είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό! Ένα βιβλίο
ξεχωριστό κι αλλιώτικο επιτέλους! Κάτι από Αγκάθα Κρίστι της παλιάς καλής
εποχής, που περιέχει το πιο δυνατό και ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του
συγγραφικού ταλέντου της Σοφίας Κραββαρίτη. Νιώθω ευτυχής που είμαι ακόμα
"αιχμάλωτη" στις σελίδες, στις λέξεις, σε κάθε τι που υπάρχει μέσα σε
αυτό το βιβλίο. Σοφία Κραββαρίτη, σε ευχαριστώ για αυτά τα Τριαντάφυλλα!
ΥΣ.
Μεταξύ μας τώρα... Όταν με παίρνει από κάτω, θα κοιτώ τα χαλιά στο σπίτι μου,
τον κήπο μου, θα παίρνω και μια αγκαλιά την Σόνια με αίματα και χωρίς και θα
ανεβαίνω ξανά αλλού για αλλού.
Μαίρη Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου