29 Νοε 2018

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Το σπουργιτάκι δεν μένει πια εδώ



Η ψυχή μου απροσδιόριστη μα και τόσο προσδιορισμένη. Σαν σύννεφο που δεν έχει βρει το σχήμα του ακόμα, σε προκαλεί να το αγγίξεις λίγο πριν γίνει βροχή. Τα μάτια μου αχόρταγα γνέφουν σε ότι περιέχει ζωή. Τα χείλη μου δυό γραμμές που υπογραμίζουν ανεξίτηλα και βαθιά τις προσωπικές μου κραυγές. Οι έρωτες μου τόσο ανήλικοι που πότε γελάνε και πότε κλαίνε σαν μωρά παιδιά. Οι αγάπες μου, τρυπούν τα δάχτυλα μου όταν τις κρατώ και λιμοκτονούν όταν ελεύθερες τις αφήνω.

28 Νοε 2018

"Αφύλλωτη Κερασιά" του Ηλία Στεργιόπουλου

Γράφει η Σμαραγδή Μητροπούλου



«Μην ξεχνάτε πως η ζωή είναι μόνο στιγμές και πολλές φορές μια στιγμή μόνο είναι μια ζωή» (ΑΦΥΛΛΩΤΗ ΚΕΡΑΣΙΑ)

Η ΑΦΥΛΛΩΤΗ ΚΕΡΑΣΙΑ είναι μια ιστορία γεμάτη πλούσιες εικόνες κι έντονα συναισθήματα… μία ιστορία όπου η αγάπη κι ο έρωτας αγωνίζονται να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές/ταμπέλες… κι όλα αυτά με φόντο την εποχή του μεσοπολέμου, τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και την τόσο τραυματική για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του μετεμφυλιακή περίοδο. 

Διαβάζοντάς την ΑΦΥΛΛΩΤΗ ΚΕΡΑΣΙΑ, ένιωσα πως έγινα κι εγώ ένα με τους ήρωες του βιβλίου… “έζησα” νοερά τη ζωή των δύο κεντρικών ηρωίδων, της Σμαραγδής και της Ασημίνας μέσα από τις ονειροπολήσεις τους και τα “ανοίγματα ψυχής” που έκαναν η μία στην άλλη… δύο αδελφές ψυχές που μοιράζονται και πονεμένες μα και χαρούμενες στιγμές.

27 Νοε 2018

"Στα Χνάρια του Τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη


Το σούρουπο έντυνε τον ουρανό και τη φύση με τη γλυκιά του φορεσιά, όταν έφτασε αποκαμωμένος στους πρόποδες του μικρού βουνού. Κοίταξε κουρασμένα το κάστρο που δέσποζε στην κορυφή, άρχοντας θαρρείς της περιοχής, που πρόσεχε από ψηλά το βασίλειό του. Στάθηκε να πάρει μια ανάσα. Είχε περπατήσει πολλά χιλιόμετρα χωρίς φαγητό και νερό και ήταν εξαντλημένος. Αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε ν` ανέβει ως εκεί. Έβγαλε τον κουρασμένο αέρα από τα πνευμόνια του, μάζεψε το κουράγιο του και συνέχισε την πορεία του. Στα μισά του δρόμου ένιωσε πως θα χάσει τις αισθήσεις του και συγκέντρωσε όσες δυνάμεις του απέμειναν, στον σκοπό του. Έπρεπε ν` ανέβει. Φτάνοντας στην κορυφή, έπεσε στα τέσσερα και σχεδόν σύρθηκε ως την μεγάλη πόρτα. Πρόλαβε να χτυπήσει μόνο μία φορά και αυτή μ` έναν υπόκωφο ήχο που δύσκολα άκουσε και ο ίδιος, πριν λιποθυμήσει. Το σκοτάδι είχε πέσει ήδη βαρύ πάνω στο φωτισμένο κάστρο, χαρίζοντάς του μία όψη παραμυθένια. Η πόρτα άνοιξε και δύο φιγούρες φάνηκαν στο κατώφλι, που τον σήκωσαν και τον έβαλαν μέσα, κλείνοντας και πάλι πίσω τους τη βαριά πόρτα. Όταν άνοιξε τα μάτια του, ένιωθε ανάλαφρος, ξεκούραστος και καθαρός. Κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σ` ένα μεγάλο δωμάτιο και ήταν ξαπλωμένος σ` ένα κρεβάτι με μεταξωτά σεντόνια.

26 Νοε 2018

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε


"Αχ Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Το βασίλειό μου για ένα τσιγάρο!



Μετά από ένα ξέφρενο και οργιώδες φαγοπότι που κατάντησε τους συνδαιτυμόνες να πέσουν σε διατροφικό κώμα, να έχουν καταλάβει κάθε ντιβάνι, κρεβάτι, καναπέ, πολυθρόνα, καρέκλα και σκαμπό, μετά από την ύστατη προσπάθειά τους -όταν συνήλθαν- να σηκώσουν τα μέλη τους και να συρθούν μέχρι την εξώπορτα, πώς μπορεί η οικοδέσποινα ν’ αντικρίσει τον χαμό και να μην την πιάσει απελπισία; Τίποτα δεν είναι στη θέση του: πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπήρουνα, κατσαρόλες, ταψιά, τηγάνια, αναπαύονται όλα από μισογεμάτα μέχρι εντελώς βρώμικα ως λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμμένα μέσα στον νεροχύτη, πάνω στον πάγκο, στο τραπέζι, στο πάτωμα και σε κάθε οριζόντια επιφάνεια. Άδεια μπουκάλια από κρασιά, μισογεμάτα με αναψυκτικά, κουτάκια από μπύρες και χυμούς, κοσμούν το όλο σκηνικό, μαζί  με τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες ως συμπληρωματικό ντεκόρ. Πώς να βάλει σε τάξη όλη αυτή την αταξία; Πού να πατήσει χωρίς να σκοντάψει σε μια καινούρια έκπληξη; Η κουζίνα υπό κατάρρευσιν  κι αυτή στα πρόθυρα υστερικής κρίσης! Να στέκεται στο κούφωμα, να τα κοιτάει και να μην κουνάει δαχτυλάκι!
-Είναι η κουζίνα το βασίλειο της γυναίκας; Πφ… Ας έρθει τώρα κάποιος να το δει και θα μου πάρει το στέμμα! Ήταν που δεν ήθελα να πάρω και πλυντήριο πιάτων η ηλίθια! Τι να το κάνω; έλεγα. Σιγά το πράμα! Πες ότι πλένεις τα χέρια σου και συγχρόνως καθαρίζεις και τα πιάτα! Τώρα όμως; Αφυδάτωση θα πάθουν τα χεράκια μου! Και θα μου φύγει και το μανικιούρ!

24 Νοε 2018

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Η αναζήτηση


Μέσα στα πιο τρελά όνειρα και σ’ ανείπωτους εφιάλτες 
σε αναζήτησα.
Σε χαμένες ηπείρους και βυθισμένες πολιτείες,
θα σε βρω.

Σε βάθη απύθμενα και σε ύψη μυθικά,
δεν είσαι εκεί.
Μια άδεια αγκαλιά και λίγη μονάχα ελπίδα,
ξανά να σε δω.

23 Νοε 2018

"Για Γέλια και για Κλάματα" από τη Σοφία Κραββαρίτη και τη Μαίρη Τσίλη


Η μπουφετζού, ο σκύλος και η διεθνής καριέρα
 
- Έλα βρε φιλενάδα και χαθήκαμε εντελώς!
- Πράγματι, με τόσα τρεξίματα.
- Αγχωμένη σε βλέπω σήμερα.
- Μόνο; Να σκάσω είμαι.
- Και γιατί έτσι; Ποιος σε πείραξε;
- Ποιος άλλος; Αυτή η ξιπασμένη στη δουλειά που δε σταματά να με κατηγορεί.
- Α, ναι, κατάλαβα. Μα καλά, τι έχει πάθει;
- Εσύ τι λες; Ζήλια παιδί μου, ζήλια. 
- Αχ, αγάπη μου, ξαναπέστο αυτό. Αλλά για ποιο λόγο ακριβώς;
- Επειδή μ' έκαναν υπεύθυνη στη δουλειά. Τα λυσσακά της έχει φάει από τότε και άρχισε να με διαβάλει παντού. Ότι δεν ξέρω λέει, να φτιάχνω καφέδες, ότι είμαι βρωμιάρα (ποια, εγώ!!!) ότι σίγουρα κάθισα στο αφεντικό...
- Περίμενε μωρέ που πήρες φόρα! Σιγά τα λάχανα χρυσή μου! Εσύ είσαι ζωγράφος, όχι καφετζού.
- Φυσικά! Αλλά μην ξεχνάς ότι δουλεύω και στο μπουφέ του ξενοδοχείου, άκου καφετζού!

22 Νοε 2018

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Γαλάζια Αστέρια


Ξόδεψα ολόκληρο ουρανό για να σου φτιάξω γαλάζια αστέρια και στις άκρες των χειλιών σου να τα κρεμάσω για να χαμογελάς κι έτσι απόλυτα και ωραία να γίνεσαι εσύ ουρανός σε αυτή τη γη. 

Ποτέ δεν ήθελα να είμαι ένα αστέρι. Την αξιοπρέπεια του φεγγαριού ζήλευα πάντα, έτσι καθώς στέκει μονάχο του και την λύπη του δεν δείχνει.

20 Νοε 2018

"Στα χνάρια του τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Η επισκέπτρια


Ήταν μία από εκείνες τις ώρες. Τις θλιμμένες. Τις μουντές. Τις ώρες που δεν άντεχε λεπτό την βαρετή ύπαρξή της. Ήθελε να φύγει και πάλι. Ήξερε που ακριβώς επιθυμούσε να βρεθεί. Εκεί που πήγαινε κάθε, μα κάθε φορά. Εκεί που τα βήματά της την οδηγούσαν πάντα και αυτή υπάκουε σε αυτή την πρωτοβουλία σα να της το επέβαλε κάποιος άγραφος νόμος. Το ερειπωμένο σπίτι δεν ήταν πολύ μακριά. Άλλωστε ήταν η ώρα που απολάμβανε τον περίπατο. Νωρίς το απόγευμα. Έφτανε μετά από μισή ώρα στον προορισμό της και παρέμενε λίγες ώρες ώσπου να καταφθάσει το σούρουπο με αργό βηματισμό, μυστηριώδες και σχεδόν πάντα με ένοχα μυστικά. Μυστικά που εκείνη δε χρειαζόταν ν' ανακαλύψει επειδή απλά τα γνώριζε ήδη. Άλλωστε δεν είχε σημασία πια. Πολλοί ήταν αυτοί που μιλούσαν, το σπίτι όμως δεν πρόδιδε τίποτα. Η σιωπή του σφράγιζε το αιώνιο μυστικό. Το οίκημα έμοιαζε να την περιμένει κάθε φορά. Το πλησίαζε αργά, σχεδόν με ευλάβεια. Μπορούσε να νιώσει τη δύναμή του, σχεδόν την κατέκλυζε το έντονο συναίσθημα όταν το αντίκριζε. Φτάνοντας μπροστά του, ένα δέος την πλημμύριζε και ένιωθε πως της έστελνε αυτό το ίδιο όλη του την ενέργεια. Γιατί είχε ενέργεια, το γνώριζε. Όπως πάντα έκανε το γύρο του, αγγίζοντας σε κάποια σημεία τους τοίχους του. Ήταν παγωμένοι, νεκρικοί, της άρεσε όμως η αίσθησή τους. Δε βιαζόταν ποτέ να μπει μέσα. Το ψηλάφιζε από άκρη σε άκρη σχεδόν σχολαστικά. Μπορούσε να νιώσει τον παλμό του. Συνήθιζε να μπαίνει μέσα από το σπασμένο παράθυρο. Μύριζε μούχλα το εσωτερικό του, δεν την ενοχλούσε όμως. Κοίταζε γύρω της με νοσταλγία. Τα έπιπλα ήταν όλα καλυμμένα με τα γνωστά σεντόνια της εγκατάλειψης. Κάποτε αυτά τα έπιπλα ήταν ζωντανά, όπως και οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί. Κάποτε... Μπορούσε ακόμα να μυρίσει το αίμα, καθώς και τις ορμόνες που είχαν ανεβάσει την αδρεναλίνη της στα ύψη. Το αίμα που έτρεχε σαν ποτάμι, βάφοντας τα πάντα εκεί μέσα. Το σπίτι δεν καθαρίστηκε ποτέ. Δεν το επέτρεψε εκείνη. Κάποιοι το είχαν πλησιάσει κάποτε, είχαν τολμήσει κιόλας να μπουν μέσα κάνοντας διάφορες εικασίες για το τι είχε συμβεί στ' αλήθεια. Μερικοί πιο γενναίοι, είχαν τολμήσει να την προκαλέσουν κιόλας. Ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη της στην ανάμνηση του τί είχε συμβεί στη συνέχεια. Τους ανόητους! Διέσχισε το σαλόνι και ανέβηκε με προσοχή την ξύλινη σκάλα. Το τρίξιμό της θα μπορούσε να είναι ηχητικό εφέ σε ταινία τρόμου.

18 Νοε 2018

"Ο Φωτογράφος" από τον Φίλιππο Φιλίππου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)


       Από το πρωί ένιωθε έντονη δυσφορία. Το βράδυ δεν είχε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου, στο μυαλό τον στριφογύριζαν διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα του παρελθόντος. Όσο προχωρούσε η ώρα και η μέρα η δυσφορία γινόταν εντονότερη.
       «Δύσκολη η σημερινή μέρα» ψέλλισε κοιτώντας τον εαυτό του στο καθρέφτη. Πράγματι η σημερινή μέρα δεν ήταν μια τυχαία μέρα, ήταν σημαδιακή μέρα για τον ίδιο. Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια παντρεύτηκε την εκλεκτή της ζωής του αν και με περιπετειώδη τρόπο εντούτοις η αγάπη ήταν τόσο μεγάλη που τίποτε δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα όνειρα τους. Τα πρώτα χρόνια πέρασαν αρκετά καλά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις είχε να θυμάται με αποκορύφωμά τη γέννηση της μονάκριβής του κόρης. Στην πορεία θέλεις λίγο η ρουτίνα θέλεις άλλοι τρίτη παράγοντες άρχισε να χάνεται η ισορροπία η χημεία και αντικαταστάθηκαν με την ανία και βαρεμάρα, ώσπου λίγο αργότερα οδηγήθηκε στο χωρισμό.

"Παιχνίδια επιβίωσης" από τον Γιάννη Μαυρογιαννάκη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)


Όλα ήταν σκοτεινά, δεν φαινόταν τίποτα.
Η Αγαθή ξύπνησε δεν μπορούσε να δει που βρίσκεται όταν κατάλαβε ότι όλα είναι μαύρα προσπάθησε να σηκωθεί αλλά ήταν αδύνατο διότι το πόδι της ήταν δεμένο με μια αλυσίδα.Εκεί άρχιζε σιγά σιγά να συνειδητοποιεί τι συμβαίνει, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να φωνάξει βοήθεια και αμέσως ακούστηκε μια αντρική φωνή 
-"Μην φωνάζεις άδικα δεν θα σε ακούσει κανείς".Είπε ο άντρας.
Η Αγαθή νόμιζε πως αυτός της το έκανε αυτό αλλά σύντομα κατάλαβε πως και αυτός ήταν στην ίδια κατάσταση με αυτήν.
-"Είμαι ο Αντρέας".Της είπε.
Και ένας άλλος άνδρας από το πουθενά μίλησε:
- "κι εγώ είμαι ο Γιώργος και αντί  να  συστηνόμαστε δεν βρίσκουμε έναν τρόπο για να φύγουμε από'δω". 

"To Λιμανάκι" από τη Φωτεινή Σαπουναδέλη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)


  Θυμάσαι; Όταν ανταμώσαμε για πρώτη φορά ο ουρανός λαμπύριζε από το φως του ήλιου. Η         μέρα γελούσε κι έπαιζε με τα κύματα της θάλασσας. Χαμογελούσα κι εγώ ευχαριστημένη που βρήκα το πιο όμορφο μέρος να κολυμπήσω στη ζωή ανέμελα και ν’ αφεθώ στα χάδια της. Οι γλάροι άνοιγαν τα φτερά τους και με χαιρετούσαν από ψηλά κι εγώ μιλούσα σε σένα... Σε βάφτισα το ‘’λιμανάκι μου’’ μα δεν στο είπα.  Σου υποσχέθηκα μονάχα πως ποτέ δε θα σ’ αφήσω. Ήτανε άνοιξη όταν συναντηθήκαμε... Το καλοκαίρι φάνταζε υπέροχο για μας τους δυο. Ο όμορφος κόλπος σου έγινε η δική μου αγκαλιά. Μέσα του ένιωθα ασφάλεια και σιγουριά κι ο ψίθυρος της θάλασσας μας τραγουδούσε για τη ζωή και τις ομορφιές της. Για τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, για τη μουσική, τους στίχους, για τους φίλους που θα μοιραζόμασταν χαρές,για τα όνειρα που θα κάναμε, για τα παιδιά που θ’ αποκτήσουμε, για την όμορφη βόλτα που θα μας σεργιανούσε στα ηλιόλουστα μονοπάτια της ζωής...

17 Νοε 2018

Euroleague 2018-2019: Οι 3 σταθερές, οι 3 βελτιωμένες, οι 5 που ψάχνονται και η οικοδέσποινα που παραπαίει


Φέτος παρακολουθούμε μία περίεργη Euroleague. Μετά από 2 σερί χρονιές που οι εκπλήξεις (τουλάχιστον στην τελική κατάταξη) ήταν λίγες και πάνω-κάτω ξέραμε από την αρχή της σεζόν την 6άδα-7άδα, φέτος βλέπουμε μία διαφορετική διοργάνωση.
Ας ξεκινήσουμε να αποδομούμε τον τίτλο του άρθρου από τις 3 σταθερές. Real Madrid, CSKA MOSCOW με ρεκόρ 7-0 και FENERBAHCE ISTANBUL με ρεκόρ 6-1, διατηρούν τον κορμό, τον τιμονιέρη, το μπάτζετ σε υψηλά επίπεδα και πετυχαίνουν κάθε χρόνο να αγχώνονται μόνο για το αν θα είναι στη 2άδα. Η REAL MADRID μπορεί να έχασε το παιδί θαύμα της, αλλά στηρίζεται στους παλιούς Llull, Carroll, Fernandez και έχει έναν εκπληκτικό Randolph και σταθερές αξίες τους Campazzo και Causer. Αντίστοιχα είναι τα πράγματα και για την CSKA MOSCOW που έχει σε εκπληκτική κατάσταση την τετράδα De Colo, Rodriguez, Higgins και Clyburn και δίδυμους πύργους (Hunter Hains). Από κοντά και η FENERBAHCE του Ζέλικο που παρότι κάθε χρόνο χάνει βασικά της γρανάζια, έχει μια αξιοθαύμαστη επιθετική πολυφωνία (Σλούκας, Vesely, Datome, Kalinic, Lauvergne και Melli οδηγούν το σκοράρισμα) και μόνη ήττα την τουρκική μονομαχία με την EFES.

15 Νοε 2018

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Υπέροχο βάσανο που Σοφία σε λένε


Πόσα χρόνια έχουν περάσει πια που εγώ γνώρισα εσένα ή που εσύ γνώρισες εμένα. Με εμάς τώρα πια δεν υπάρχει εγώ κι εσύ ούτε και ορισμός φιλίας για να τον γράψουμε σε κάποιο λεύκωμα όπως στο Δημοτικό Σχολείο κάποτε. . Στις ενήλικες ζωές μας ταιριάξαν οι παράξενες ψυχές μας. Σαν δυό ώριμες γυναίκες αρχίσαμε να κερνιόμαστε λύπες, χαρές, ποτά. Να μοιραζόμαστε ένα μηχανάκι με εσένα στην πλάτη μου και το ηλίθιο σακίδιο σου στα πόδια μου. Κι ύστερα να νοιαζόμαστε η μία για την άλλη και να πετάμε μύγδαλα στα τρένα και στις θάλασσες που νομίζουν ότι μας χωρίζουν. Γράφουμε και μιλάμε και όταν έχουμε τις κλειστές μας δεν μιλάμε. Βριζόμαστε και γελάμε. Σε είπα Μπάμπη και με είπες Μαντάτα μου. Ξέρουμε εμείς γιατί και πως και αυτό είναι αρκετό.

14 Νοε 2018

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

       ET IN ARCADIA EGO


       Αρκαδική Γη

Οι ποιητές του κόσμου                                             Κι οι κόρες σου
    για σένα ψάλλουν                                           τα πέπλα ανεμίζουν
αιώνιο ύμνο.                                                        σε τρελό χορό.

Και οι λαοί προσκυνούν                                     Το χθες και το σήμερα
την ομορφιά σου                                                 θα συνυπάρχουν
και τη δόξα σου.                                                 στα χώματά σου.

Στα σκιερά δάση                                                 Τι έχουν μάθει
    αντηχεί γλυκά                                                      οι άνθρωποί σου
    του Πάνα το τραγούδι.                                        ποτέ να μην ξεχνούνε,

παρά με χείλη
καθαρά κι αγνά
τη γη σου να φιλούνε.

"Bachelor" από τη Ματίνα Λευκοπούλου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)


Τον είδα που με κοιτούσε όσο διόρθωνα τις τελευταίες λεπτομέρειες στο ντύσιμο μου. Οι κινήσεις μου ήταν αργές προσπαθώντας να εντοπίσω το βλέμμα του να τρέχει πίσω από αυτές. Άφησα απαλά το χέρι μου στο τραπέζι που βρισκόταν μπροστά μου και το ψηλάφησα για να βρω τα σκουλαρίκια που πριν λίγο είχα αφήσει εκεί πέρα.
Τον είδα που τα μάτια του το ακολούθησαν.
Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι σκέφτεται. Άραγε αφήνει τις σκέψεις του ελεύθερες ή είναι τυπικός;
Κάθεται σε μια πολυθρόνα που υπάρχει στην γωνία του δωματίου, προσπαθώντας να χαλαρώσει το σώμα του σε τέτοιο σημείο που δεν θα αρχίσει να επηρεάζει την τσάκιση στο – μόλις – σιδερωμένο κουστούμι του. Τα χέρια του αγκαλιάζουν τα μπράτσα της πολυθρόνας, και που και που τον βλέπω να σφίγγει τις γροθιές του αν κάνω κάποια έντονη κίνηση.
«Είμαι σχεδόν έτοιμη» του είπα και οι ματιές μας συναντήθηκαν μέσα από τον καθρέφτη που κάλυπτε ολόκληρο τον τοίχο.
«Το ακούω πολλή ώρα αυτό» μου απάντησε, και αμέσως σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου.

"Μια ζωή βαλίτσα" από τη Γεωργία Λάμπρου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)


Αυτά τα τείχη μου θυμίζουν το Ηράκλειο σκέφτεται περπατώντας, μα τα κτίρια στην πόλη έχουν κάτι από Ρόδο, το χρώμα ίσως ή η αρχιτεκτονική, οι ίδιοι κατακτητές πέρασαν κι από εδώ!
Την Κυριακή, πριν κλείσει τη βαλίτσα της, πήγε μια βόλτα στην Πλάκα. Πήρε μια γεύση από Κυκλάδες εκεί στα Αναφιώτικα. Βέβαια, την Ανάφη δεν έτυχε να την επισκεφτεί ποτέ αν και κυνηγούσε τα μόρια του δυσπρόσιτου. Ήξερε όμως πώς θα μύριζε αν ήταν εκείνη την ώρα στο νησί. Οι Κυκλάδες μυρίζουν θάλασσα κι αέρα, τόσους χειμώνες πέρασε τα βράδια μέσα, τιμωρημένη από τον άνεμο,  αγκαλιά με τη σόμπα αλογόνου που έδιωχνε την εσπερινή  υγρασία.

"Τι να πω..." από τη Νίκη Μπλούτη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)


   Δε θέλω να με παρεξηγήσεις ρε Σταύρο. Εγώ ανέλαβα πρωτοβουλία και μίλησα στους συναδέλφους. Μια ζωή μοιραστήκαμε μαζί. Ο καθένας στη θέση μας το ίδιο θα ‘κανε. Κι εσύ αυτό δε θα ‘κανες για μας; Δε θέλω να αισθάνεσαι άσχημα. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Βοηθάει τον διπλανό του στα δύσκολα. Αν θέλει να λέγεται άνθρωπος. Το ίδιο δε θα ‘ κανες κι εσύ για μένα; Αυτό να σκέφτεσαι. Έλα, πάρτα να κάνεις τη δουλειά σου, του είπα, κι ακούμπησα το μάτσο με τα δέκα χιλιάρικα πάνω στ’ άδειο τραπέζι.
  Τριάντα χρόνια με το Σταύρο μαζί στη δουλειά. Μαζί στο λεωφορείο για το εργοστάσιο, μαζί στο διάλειμμα για το τσιγάρο, μαζί και στο σχόλασμα μέχρι το λεωφορείο. Τριάντα χρόνια δεν είναι λίγα για να τον κάνεις τον άλλον αδερφό. Να μοιράζεσαι μαζί του τα καλά και τα άσχημα. Να έχεις έναν άνθρωπο να σ’ ακούει.

13 Νοε 2018

"Στα Χνάρια του Τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη


Ήταν ένα ακόμη βράδυ όπως όλα σε αυτή την πόλη. Τα κτίρια και τα σπίτια φωτισμένα, κάτι που φάνταζε μάλλον περίεργο, δεδομένου της προχωρημένης ώρας. Οι δρόμοι ήταν έρημοι και όλα έδειχναν πως οι κάτοικοι μάλλον ξενυχτούσαν μέσα στα σπίτια τους, κρίνοντας από τον φωτισμό. Κι όμως, υπήρχε κάτι τρομακτικό στο όλο σκηνικό. Ίσως να 'ταν η άγρια νύχτα που τα σύννεφα την έκαναν μέχρι και αποκρουστική. Μπορεί βέβαια σε αυτό να συνέβαλαν και τα κλαδιά των ψηλών δέντρων που ξεπρόβαλαν με θράσος πάνω από τις στέγες κάποιων κτιρίων και έμοιαζαν ν' απειλούν τον ουρανό ή να συμμαχούν μαζί του, ποιος ξέρει... Ίσως από την άλλη, να ήταν ο δρόμος. 

12 Νοε 2018

"Αχ Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Τα γυαλιά


Τα έψαχνε με μανία σ’ όλο το σπίτι. Μπαινόβγαινε στα δωμάτια σκουντουφλώντας στα έπιπλα, βγάζοντας μικρά Αχ! να δεις που θα γίνει μελανιά, ψηλαφίζοντας κάθε επιφάνεια, Ξεσκόνισμα θέλει πάλι, μπήκε στο μπάνιο, άνοιξε το ντουλάπι με τις πετσέτες, το ντουλάπι με τα απορρυπαντικά, το συρτάρι με τα καλλυντικά, Συμμάζεμα πάλι θέλουν, έβγαλε τ’ άπλυτα απ’ το καλάθι ένα-ένα, έχωσε το χέρι μέσα στον κάδο του πλυντηρίου, Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι ικανός ο άνθρωπος να κάνει, προχώρησε στην κουζίνα, άνοιξε τα ντουλάπια με τα κατσαρολικά και τα πιατικά, έπεσε ένα ποτήρι, Γυαλιά-καρφιά θα τα κάνω όλα μέχρι να τα βρω, άνοιξε τα συρτάρια με τα μαχαιροκουταλοπήρουνα, με τις πετσέτες και τα τραπεζομάντηλα, με τις σακούλες 0,04 ευρώ και τις τζαμπαντάν από τα οπωρολαχανικά, με τα εργαλεία πρώτης ανάγκης, Να θυμηθώ να καρφώσω το κάδρο, το ντουλάπι με τα ρύζια-φασόλια-μακαρόνια και τα υπόλοιπα εδώδιμα, πουθενά τα γυαλιά.

-Πρεσβυωπία λόγω ηλικίας και ολίγον από αστιγματισμό, απεφάνθη ο οφθαλμίατρος προ αρκετών ετών, μετά την εξέταση Καραβάκι μου μικρό, πού πας γυαλό-γυαλό; και τους αριθμούς στον τοίχο που μόλις και μετά βίας διέκρινε η ασθενής.
 -Εγώ; Πρεσβυωπία; του απεκρίθη θιγμένη. Εγώ; Που ήμουν αετός;
-Και τώρα απλός χαρταετός!
Πήρε μεγάλη πίκρα, πήρε κι ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι και το χώνεψε. Επισήμως διοπτροφόρος.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε


3 Νοε 2018

"Beer-o Quest", το νέο βιβλίο του Χρήστου Κεσκίνη


Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Οι ήρωες ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού ζωντανεύουν μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, μας διασκεδάζουν, μας προβληματίζουν και μας προτρέπουν να τους ακολουθήσουμε στις μάχες που έχουν να δώσουν. Και αυτό είναι κάτι που κάνουμε συχνά και σε επιτραπέζια, αλλά και σε διάφορα βιβλία. Εδώ όμως είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Έχουμε μια τετράδα παράδοξων ηρώων, εντελώς αταίριαστων ή μάλλον…  όχι. Έχουν κοινά κι αυτά είναι η ξεροκεφαλιά τους, το θάρρος, η τόλμη, η πίστη σε αυτό που κάνουν και η αφοσίωση. Για ποιο λόγο είναι λοιπόν παράδοξοι; Για να δούμε… ένας μάγος, ένας νάνος, ένας βάρβαρος κι ένα ξωτικό. Εντάξει, αρκεί. Άλλωστε και τι έγινε που είναι διαφορετικοί; Αρκεί που είναι φίλοι. Ναι, αλλά αυτή η τετράδα συστάθηκε για να εξυπηρετήσει κάποιους σκοπούς και εκεί ξεκινούν όλα. Θα φέρουν εις πέρας την αποστολή τους επειδή ο συγγραφέας δεν αστειεύεται καθόλου, αν και αρκετά κωμικοί οι ρόλοι τους. Η κατάσταση είναι σοβαρή -όσο το επιτρέπουν οι παράξενοι τέσσερις- και καλά θα κάνουν να συμμορφωθούν. Τουλάχιστον αναγνωρίζουν το βασικότερο (όπως πιστεύουν αυτοί) κοινό τους. Την μπύρα! Κόκκινη, μαύρη, ξανθιά, δεν έχει σημασία -λέμε τώρα μιας και ακόμα κι εκεί έχουν τις διαφορές τους- αρκεί να είναι μπύρα και να ρέει πάντα άφθονη. Γεμίζουν τα σακίδιά τους με μπόλικα μπουκάλια του.. μαγικού τους υγρού, ζώνονται τα όπλα τους, κουβαλούν πάντα και παντού μαζί τους το θάρρος, παίρνουν τις εντολές και… το παιχνίδι ξεκινά.

1 Νοε 2018

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Λένε για μένα


Πόσα ρημάδια έρωτες ακόμα θα μου γδέρνουν το δέρμα της ψυχής. Πόσες αλήθειες πουτάνες θα φιλούν την μοίρα μου και θα την ξεσκίζουν χωρίς να της χαρίζουν οργασμό ευτυχίας. Ήρθα από το τέλος για να προλάβω την αρχή. Αυτοκτόνησα τα παιδικά μου χρόνια. Έτσι για να μην λέτε ότι έχω απωθημένα. Σκότωσα ακόμα και τους γονείς μου μέσα στην μνήμη μου. Για να μην λέτε ότι πονάω ακόμα. Πέταξα τις λέξεις μου, αφού έκανα έρωτα μαζί τους, στα σκουπίδια για να μην μου λέτε ότι γράφω καλά. Και ύστερα φόρεσα ανάποδα τον ζουρλομανδύα στην ψυχή μου κι έκανα πραγματικότητα τα όνειρα μου μέσα στα όνειρα μου.

who is online

Ad24