"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

“Santa Clarita’s Diet”

Κριτική Σειράς

 «Θα κάνουμε τα πάντα για να κρατήσουμε αυτή την οικογένεια ενωμένη»

      

    Αυτό λένε σχεδόν με μια φωνή στην έφηβη κόρη τους Abby (Liv Hewson) που συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις της νέας συναρπαστικής ζωής των γονιών της, οι δύο γονείς της, η  Sheila (Drew Barrymore), η οποία είναι και η παραγωγός εκτός από πρωταγωνίστρια, και ο Joel (Timothy Olyphant) την ώρα που βάζουν μπροστά το αμάξι τους απομακρυνόμενοι για ακόμη μια φορά από την επικείμενη έκρηξη της αποκάλυψης ότι…..η μαμά τρώει ανθρώπους. Η γλυκήτατη μαμά τους που «επιβιώνει» από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που κανονικά θα έπρεπε να την είχε σκοτώσει και χωρίς καμμιά (ακόμη) εξήγηση γίνεται έρμαιο μιας ανεξήγητης κανιβαλικής μανίας αλλά και μιας ανεξέλεγκτης λαγνείας. Ένας ενδιαφέρον συνδυασμός για εμάς τους αενάως αναζητούντες νέες ανεξερεύνητες διαστάσεις του φαινομένου των ζόμπι.       

           Για να μην αδικήσω όμως τον Peter Jackson και το επικό του “Braindead” («το ευαγγέλιο του splatter του 20^ου αιώνα» σύμφωνα με το δυσεύρετο πλέον “Spatterzine” - θα μιλήσουμε για αυτό άλλη φορά) η «ερωτική» σκηνή μεταξύ του ιερέα και της νοσοκόμας στο κελάρι ήταν πρωτοποριακή για το θέμα «Έρωτας μεταξύ των ζόμπι».  Ας γυρίσουμε όμως στη σειρά. Και μπορεί η αχαλίνωτη επιθυμία για έρωτα της συζύγου του (τυχερός!!!) να είναι ευπρόσδεκτη εντούτοις συνοδεύεται από μια ακαταμάχητη πείνα για ανθρώπινη σάρκα. Και το έπος ξεκινάει με μια απροσδόκητη έκρηξη εμετού, πράγμα αρκετά ασυνήθιστο σε τέτοιες ταινίες όπου το αίμα είναι το μόνο υγρό σε αφθονία. Η Sheila πλημμυρίζει με εμετό το σαλόνι του σπιτιού που παρουσίαζε στους υποψήφιους αγοραστές του θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη δουλειά της από το απαιτητικό αφεντικό της και τους ανταγωνιστικούς συναδέλφους της. Και πάλι δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως κανένας Έλληνας σκηνοθέτης δεν θα κινηματογραφούσε εμετό, γιατί είναι πολύ «μη μου άπτου» για τέτοιες φυσικές λειτουργίες. Γι’ αυτό και δεν έχουμε καν splatter ταινίες με εξαίρεση τον υπέροχο Γιώργο Βαβάτση και το  αιμοσταγές “Carnivore” του. Και για αυτό θα πούμε άλλοτε.

"Ο.Α.Σ.Θ.: Εποχούμενο Σχολείο Δημοκρατίας", ένα χρονογράφημα του Ιωάννη Μπαχά

Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2018

     

       Στις σύγχρονες πόλεις, όπως βαυκαλίζονται οι πολιτικοί της πως είναι η Θεσσαλονίκη, οι κάτοικοι τους ζούνε απομονωμένοι στα διαμερίσματα τους στα οποία και ανυπομονούν να γυρίσουν μετά από μια μέρα με μαθήματα, εργασία, οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις, και να κλείσουν ερμητικά την πόρτα, ασφαλίζοντας την, στον επίμονα εφορμούντα εξωτερικό κόσμο. Η προάσπιση της ιδιωτικότητας που εξασφαλίζει προσχηματικά μόνο η οχύρωση του σπιτιού μας και που την υπονομεύουν, ως λαγουμιτζήδες τα αρχαία κάστρα, τα κοινωνικά δίκτυα, που ανοίγουν στοές στην ιδιωτικότητά μας και βάζουν φουρνέλα στη ζωή μας, μας στερεί από τις πολύτιμες κατακτήσεις της δημοκρατίας και του πολυπολιτισμού.     

            Ζούμε το ένα τρίτο ή και περισσότερο της μέρας μας στο διαμέρισμα, ένα ακόμη τρίτο στον χώρο εργασίας μας που συνήθως περιορίζεται σε μερικά τετραγωνικά μέτρα (εκτός βέβαια αν είστε εποχούμενοι διανομείς φαγητού) και επιλέγουμε όσο μπορούμε τον αριθμό και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που μας περιβάλλουν σε οικία και εργασία. Η επιλογή αυτή όμως είναι και περιορισμός και αποκλεισμός των νέων εμπειριών. Πως θα εισέλθει λοιπόν ο σύγχρονος Θεσσαλονικιός στη νέα εποχή της τεχνολογίας και της παγκοσμιοποίησης; Πώς θα γνωρίσει τις συμπεριφορές, τα ήθη, τις συνήθειες των νέων λαών που μπολιάζουν την ιστορία της πόλης (από την ίδρυση της βεβαίως); Πώς θα εκπαιδευτεί ο συμπολίτης μας στην ανοχή στη διαφορετικότητα, στην αναγνώριση και αποφυγή της ριζοσπαστικοποίησης, στον πολιτικό πολιτισμό, στους νέους κοινούς κώδικες επικοινωνίας, ευγένειας, στη χρήση των νέων γλωσσαριών της νεολαίας, της τεχνολογίας, κασι τόσα άλλα;

             Ως από (παλαιάς) “μηχανής Θεός” έρχεται ο Ο.Α.Σ.Θ.  να μας διδάξει όλα τα παραπάνω στα “αμφιθέατρα” του, δημοκρατία, ανεκτικότητα, ευγένεια, τρόπους, πολιτισμό αλλά και να δώσει ένα νέο “βήμα” (σημειωτόν) για να εκφράσουμε δημοσίως σε ένα κοινό που υποχρεωτικά ακούει τις απόψεις όλων. Να σημειώσω πως οι σκέψεις των επιβατών για την πολιτική κατάσταση (τη φορολογία, τη διαφθορά, κ.ά.) δεν εκφράζονται λιγότερο κόσμια από ότι των εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο που μας ξαφνιάζουν με το επίπεδο τους. Ποιά είναι αυτά τα μαθήματα που διδάσκονται στο ασθμαίνον “Εποχούμενο Σχολείο Δημοκρατίας” που διασχίζει την πόλη μας σε 100 διαδρομές;

Μετά τον Τσιτσιπά....ο Λάνθιμος! Υποψηφιότητες για τα OSCAR 2019

Το τελευταίο διάστημα λες και οι Έλληνες του εξωτερικού σε διάφορους κλάδους έχουν βαλθεί να μας αποδείξουν ότι μπορούμε να διαπρέπουμε αν μας το επιτρέπουν οι καταστάσεις και οι συγκυρίες. Από τον αθλητισμό με αθλητές όπως ο Λευτέρης Πετρούνιας, η Κατερίνα Στεφανίδη, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Στέφανος Τσιτσιπάς μέχρι τον επιστημονικό χώρο όπως με τη Μαρία Θέμελη, την Έλλη Παπαεμμανουήλ ή την Ειρήνη Ανδρούλη που μάχονται τον καρκίνο. Τα τελευταία χρόνια αργά αλλά σταθερά ανέβαινε ο Γιώργος Λάνθιμος με τολμηρές και ιδιαίτερες ταινίες. Ήρθε η ώρα λοιπόν να πάρει την αναγνώριση του Χόλυγουντ αφού η τελευταία του ταινία The Favourite κατάφερε να διεκδικεί 10 χρυσά αγαλματίδια (Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Α' και Β' Γυναικείου Ρόλου, Πρωτότυπου Σεναρίου κτλ). Άλλα τόσα βραβεία διεκδικεί ένα από τα αγαπημένα παιδιά της Ακαδημία, ο Κουαρόν με την ταινία Roma. Στα αξιοσημείωτα είναι και η πρώτη ταινία υπερηρώων (Black Panther) που διεκδικεί το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Κάποια στιγμή θα έπεφτε και αυτό το κάστρο...

Ακόμα μία ευκαιρία λοιπόν να στηθούμε μπροστά στις τηλεοράσεις μας και να απολαύσουμε την βραδιά της 24ης Φεβρουαρίου...

Αναλυτικά όλες οι υποψηφιότητες:

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Το όνειρο ενός γελοίου" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο θέατρο Μορφές Έκφρασης

Σκηνοθεσία: Άννα Σεβαστή Τζίμα
Διασκευή και Ερμηνεία: Θωμάς Κινδύνης
Μουσική: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Φωτισμοί: Παναγιώτης Λαμπής
Θέατρο Μορφές Έκφρασης, Αλκμήνης 13, Πετράλωνα

Ίσως είναι από τις ελάχιστες φορές που μετά από ένα θέαμα (θέατρο, συναυλία, κινηματογράφος) αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κατευθείαν κάτι για αυτό που παρακολούθησα.

Το 1877, ο τεράστιος Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι έγραψε ένα έργο θαρρείς βγαλμένο από μια χρονομηχανή. Θα έλεγα, μια χρονομηχανή που τον είχε φέρει μερικές δεκαετίες μπροστά ή ακόμα και στο σήμερα. Αλλά άνετα αυτή η χρονομηχανή θα μπορούσε να τον είχε οδηγήσει στο παρελθόν. Σχεδόν στην απαρχή της ανθρωπότητας αφού η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει...δυστυχώς. Αυτή η ανθρώπινη φύση είναι όμως που στην αγνότερη μορφή που μπορεί να πάρει, τη μορφή της  αγάπη (πέρα από θρησκείες, ιδεολογίες, χώρες) μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο (έναν γελοίο όπως αυτοαποκαλείται ο πρωταγωνιστής με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αυτογνωσία) που βρίσκεται στα πρόθυρα της αυτοκτονίας να αποκτήσει μια διαφορετική στάση για τη ζωή και να την δει με άλλο μάτι και αισιοδοξία.

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

Το Βράδυ που Έφαγε τον Κόσμο - The Night Eats the World, 2018

 
(Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Pit Agarmen)

"H ταινία που έφαγε το βράδυ μου"

Μία ταινία με ζόμπι-σκέτο ποίημα, όχι όμως με την έννοια του βαθυστόχαστου λογοτεχνικού πονήματος, αλλά με αυτήν που δίνει ο λαός μας με την έκφραση “τι θέλει να πει ο ποιητής;” ειρωνευόμενος έργα, αλλά και δηλώσεις και ενέργειες κάποιου που και ο ίδιος δεν έχει σαφή σκοπό και νόημα στο μυαλό του για αυτό που δημιούργησε. Και μπορεί κάποιοι να βρήκαν υψηλά νοήματα και βαθυστόχαστες σκέψεις στην μισάνθρωπη ιστορία επιβίωσης του ήρωα στην ταινία, όμως εγώ έκρινα πως καταλληλότερος τίτλος θα ήταν “Η ταινία που έφαγε το βράδυ μου”.

Ο Sam (Anders Danielsen Lie) είναι ένας νεαρός καλλιτέχνης μουσικός που πειραματίζεται με τους φυσικούς ήχους και έχει μια, φυσιολογική για τους καλλιτέχνες, δυσκολία να προσαρμοστεί με αποτέλεσμα να χωρίζει από τη σχέση του και να επιστρέφει στο σπίτι της για να πάρει πίσω τις κασέττες με τις ηχογραφήσεις του. Απορίας άξιο είναι γιατί έχει ακόμη κασέτες (που της ακούει αργότερα σε μαγνητόφωνο!!!). Από καμιά άποψη δεν ήταν η καλύτερη στιγμή για να το κάνει το πάρτυ που οργανώνει η πρώην του αλλά η σύμβαση αυτή μας εξασφαλίζει την απαραίτητη πολυκοσμία ζόμπι που θα βάλουν τα αρχικά αλλά και τα τελικά εμπόδια στον δρόμο επιβίωσης του Sam. Είμαι από αυτούς που θεωρούν πως πρέπει με κάποιο τρόπο να δίνουμε έστω και μια μικρή υποψία της αιτίας για την οποία ξεσπάει η κόλαση των ζόμπι. Είτε είναι απόρρητα χημικά του στρατού, όπως στο “Return of The Living Dead”, ή έστω κάποιο πανάρχαιο “Κακό” από ένα σπήλαιο της Αττικής. Με ενοχλεί η ασάφεια του “The Walking Dead” όπως και η αδιαφορία του σκηνοθέτη, ο πρωτοεμφανιζόμενος Dominique Rocher, να δικαιολογήσει την λαίλαπα που ξεσπάει στο Παρίσι και από την οποία διασώζεται μόνο ο ήρωας του επειδή απλώς αποκοιμήθηκε με κλειστή την πόρτα. Ίσως με το τέχνασμα αυτό θα ήθελε να μας υποβάλει την υποψία ότι στο τέλος θα μας κοροϊδέψει όταν μας αποκαλύψει ότι όλα ήταν ένας εφιάλτης. Εφιάλτης όμως ήταν μόνο ο χαρακτήρας του ήρωα και η καταναγκασμός μας να τον παρακολουθήσουμε μέχρι το τέλος.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Euroleague 2018-2019: To ξεκαθάρισμα έγινε

Έχοντας διανύσει έναν ολόκληρο γύρο και κάτι ψιλά, η Euroleague φαίνεται να μπαίνει στην επόμενη φάση, αυτή του ξεκαθαρίσματος, που φέτος καθυστέρησε ελαφρώς λόγω των μικρών διαφορών (τουλάχιστον μικρότερων σε σχέση με άλλη χρονιά) μεταξύ των 16 ομάδων (και ναι, βάζω μέσα Buducnost, Gran Canaria και Darussafaka που μπορεί να μην διεκδικούν κάτι αλλά κάνουν ζημιές - ρωτήστε τον Ιτούδη να σας πει για την πρώτη και τον Μπλατ για την τρίτη...).

Μιλουτίνοφ, ένας εκ των 3 κορυφαίων σέντερ φέτος

Διαβάζοντας το προηγούμενο άρθρο μας, διαπιστώνω ότι δεν χρειάζεται να αλλάξουν πολλά πράγματα αφού με βάση την τελευταία παράγραφο που συνόψιζε τα πράγματα, η 6άδα μας μόλις την 7η αγωνιστική, όταν και είχε γραφτεί, ήταν η εξής (με τυχαία σειρά): η σίγουρη 3άδα των Fener, Real Madrid και CSKA, η Anadolu Efes ως η τέταρτη της παρέας του πλεονεκτήματος έδρας (κάτι που φαίνεται να το επιβεβαιώνει και σήμερα), ο Ολυμπιακός και η Μπαρτσελόνα ως 5η και 6η ομάδα λόγω των πλεονεκτημάτων που είχαν αναφερθεί σε εκείνο το άρθρο (ο Ολυμπιακός λόγω προπονητή και η Μπαρτσελόνα λόγω του εξαιρετικά ισορροπημένου ρόστερ της). 

Από εκεί και κάτω αρχίζει το χάος. Οι 6 πρώτες μάλλον είναι σίγουρες πλέον στην 8άδα (αν και έχουμε ακόμα μπόλικες αγωνιστικές). Στην 7η θέση για την ώρα φιγουράρει η έκπληξη FC Bayern Munich που πλέον λογίζεται ως μια βασική ανταγωνίστρια για τα Play-off (εδώ είχαμε πέσει έξω στις προβλέψεις μας) αλλά με τον αστερίσκο του δύσκολου προγράμματος (μαζί με τον Παναθηναϊκό, οι δύο ομάδες με τα περισσότερα εκτός έδρας ματς στον 2ο γύρο) . Με εξαίρεση λοιπόν τις 3 αδύναμες του πρωταθλήματος, οι υπόλοιπες 7 (μαζί με την Bayern) θα παλέψουν για τις 2 εναπομείνασες θέσεις.

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

"The Battery": Ακόμα μία ταινία που έρχεται να "επικουρήσει" το είδος

Σκηνοθεσία: Jeremy Gardner

Ηθοποιοί: Jeremy Gardner, Adam Cronheim, Niels Bolle, Alana O' Brien

  Την ταινία την είδα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Τρόμου, στον Κινηματογράφο Φαργκάνη το 2014 και για δεύτερη φορά στο Βακούρα το 2015. Έκτοτε ένα αυθεντικό αντίτυπο κοσμεί την αξιόλογη συλλογή μου με ταινίες ζόμπι. Πιστεύω δε πως αξίζει να την δείτε καθώς:

         Το “The Battery” (“Η μπαταρία”), αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeremy Gardner και κάνει την διαφορά. Να σημειώσουμε πως ο ταλαντούχος σκηνοθέτης εδώ προσκομίζεται και τον ρόλο του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή. Με “μπαταρία” μοιάζει το ζεύγος των δύο φίλων, καθώς ο καθένας τους αποτελεί τον ένα πόλο της, αρνητικό ή θετικό δεν έχει σημασία καθώς μένει στον θεατή να αξιολογήσει τα στοιχεία των ηρώων.

      Η υπόθεση

        Η υπόθεση της ταινίας είναι εξαιρετικά απλή: Δυο πρώην παίκτες του μπέϊζμπολ, ο Ben (Jeremy Gardner) και ο Mickey (Adam Cronheim), με εμφανώς διαφορετικό χαρακτήρα, βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε νεκρο-ζώντανους και γίνονται φίλοι στην προσπάθεια τους για επιβίωση. Καθώς προχωράει η πλοκή συστηνόμαστε με τους απέθαντους αν και δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Η ταινία ξεκινά χωρίς κάποια αναφορά σε ζόμπι, με την απλή περιγραφή της καθημερινότητας των δυο φίλων και περνάει σαν κωμωδία καταστάσεων. Τα ζόμπι είναι το γενικότερο πλαίσιο, ο σκηνοθέτης θέλει πιο συγκεκριμένα να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις , με κέντρο την σχέση των δυο φίλων, και το πως αυτές εξελίσσονται σε μια κλειστοφοβική συνθήκη επιβίωσης. Στην καθημερινή τους περιπλάνηση, προσπαθώντας να βρουν μια διέξοδο, ακούνε τυχαία μια συζήτηση από την ανοιχτή συχνότητα ενός φορητού ασυρμάτου. Αρχίζουν να ελπίζουν, αλλά τα άτομα από την άλλη γραμμή τους τονίζουν πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο καταφύγιό τους. Οι δύο φίλοι συνεχίζουν το ταξίδι τους χωρίς ακριβή προορισμό και στην πορεία βρίσκονται προ εκπλήξεων!

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Το Γράμμα του Άγιου Βασίλη" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Αγαπητό μου παιδί,

συγνώμη που γι’ ακόμη μία φορά δεν έφερα το δώρο σου. Λυπάμαι τόσο πολύ που οι μύθοι δε φτάνουν τόσο μακριά για ν’ αγγίξουν τον ανθρώπινο πόνο και την πραγματική αλήθεια. Λυπάμαι για την ψεύτικη ανθρωπιά που εξυπηρετεί την υπέρμετρη ματαιοδοξία.

Αγαπητό μου παιδί συγνώμη που υπάρχω μάταια. Δε θέλω να υπάρχω με αυτό τον τρόπο. Δεν ήταν επιλογή μου. Είμαι το αγαπημένο πνεύμα των Χριστουγέννων που μισεί τα Χριστούγεννα. Είμαι η δυστυχία που μέσα στο σάκο κουβαλά πόνο.

Αγαπητό μου παιδί, δεν ξέρεις πόσο πολύ επιθυμώ να ήμουν αληθινός. Να πετάξω με το έλκηθρο και να φτάσω κατευθείαν στην πληγωμένη σου καρδιά. Δεν ξέρεις πόσο πολύ θα ήθελα να υπάρχω στ’ αλήθεια. Να ξεχειλίζει ο σάκος μου όνειρα και ελπίδες. Μακάρι να ήμουν το ευγενές πνεύμα που χαρίζει αληθινή μαγεία. Πως να πείσω όμως αυτό τον κόσμο μόνος μου;

Αποτελέσματα πρωτοχρονιάτικου διαγωνισμού με δώρο το βιβλίο "Ερωτευμένες Πόρνες" της Μαίρης Τσίλη

Με μια μικρή καθυστέρηση λόγω διακοπών, σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού με έπαθλο το νέο βιβλίο της Μαίρης Τσίλη με τίτλο "Ερωτευμένες Πόρνες". Ένα βιβλίο τολμηρό αλλά ταυτόχρονα και γεμάτο ευαισθησίες που μας δείχνει την αθέατη πλευρά αυτής της πολύ ιδιαίτερης κατηγορίας ανθρώπων.

Η συγγραφέας και συνεργάτιδα του blog, μας έκανε την τιμή να προσφέρει ένα αντίτυπο του βιβλίου της στον νικητή του πρωτοχρονιάτικου διαγωνισμού. Η κλήρωση πραγματοποιήθηκε ηλεκτρονικά με τη βοήθεια του site www.random.org, όπως πάντα άλλωστε.

Ο μεγάλος νικητής του πρώτου διαγωνισμού για το 2019 είναι