"Αντιγόνη" από τον Βαγγέλη Κομψέλη

Αντιγόνη

Ξελογιασμένος ουρανός τα μάτια σου, γαλάζιο που το κρύβει το γκρίζο της ψυχής σου... 
Θάλασσα άγρια και πνίχτρα το σώμα σου, κάθε που γυμνό το ξεπροβάλλεις στη θέα των ανίδεων αρσενικών.. 
Βλέμμα άγριο-μυστήριο, που απ' τις πηγές του σκοταδιού και της αβεβαιότητας ζει και θρέφεται... 
Ύπαρξη ταγμένη στην αιώνια καταδίκη, καπνός και αλκοόλ συντροφιά που σε σκοτώνει Κι όμως πιστή στην ελπίδα παραμένεις... 

Η γεύση των φιλιών σου θεϊκή, νέκταρ που σε μεθά και σε ταξιδεύει... 
Το άγγιγμά σου δειλό και φοβισμένο, και όμως σαν από κάπου να ψάχνεις να πιαστείς.. 
Τα λόγια σου λιγοστά και μετρημένα, σαν να 'χεις πιάσει το νόημα της ζωής... 
Οι πράξεις σου δηλώνουν πως είσαι ανασφαλής, μα δεν το δέχεσαι και νιώθεις πόνο και μια ατέλειωτη οργή.. 
Ποιος στ' αλήθεια μαζί σου θα αναμετρηθεί και θα θελήσει απ' το παιχνίδι σου να βγει και νικητής...