"Αγάπη μέχρι Θανάτου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Κατευθύνθηκε προς το γραφείο του συναδέλφου του. Τον βρήκε όρθιο να σκαλίζει κάτι χαρτιά. Ο αρχιφύλακας μόλις τον είδε, του ένευσε να περάσει.

            "Έλα Μάικ, κάτσε" του είπε δείχνοντας με το χέρι του την καρέκλα.

            Ο Μάικ υπάκουσε και κάθισε με προβληματισμένο ύφος, αλλά ήρεμος και ατάραχος όπως πάντα. Και αυτό ήταν το μεγάλο προσόν του στη δουλειά. Η απόλυτη ηρεμία που του επέτρεπε να σκέφτεται καθαρά και να μην θολώνει η κρίση του. Το ένστικτό του, σχεδόν πάντα σωστό, τον οδηγούσε πολλές φορές στην εξιχνίαση υποθέσεων εκεί που οι άλλοι θεωρούσαν πως πέφτουν σε τοίχο. Έξυπνος, συγκρατημένος και μελετητής των καταστάσεων αλλά και των ανθρώπων, είχε κερδίσει γρήγορα την εμπιστοσύνη του διοικητή και την συμπάθεια όλων, μιας και η ευγένεια σε συνάρτηση με τον σεβασμό προς τους άλλους τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό. Ο μεγάλος ζήλος που έδειχνε τα χρόνια που βρισκόταν στο σώμα, του είχαν χαρίσει τον βαθμό του υπαστυνόμου, αν και ακόμα νέος στην ηλικία. Όχι παιδάκι βέβαια, αλλά σαφώς μικρότερος από τον σχεδόν πενηντάρη συνάδελφό του.

            Ο αρχιφύλακας τον κοίταζε ενώ ο Μάικ είχε πιάσει στα χέρια του τον κύβο του ρούμπικ αμίλητος. Το ύφος του είχε γίνει κάπως βλοσυρό, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον συνάδελφό του.

            "Τι τρέχει, τι σκέφτεσαι;" τον ρώτησε με περιέργεια. "Μήπως την άγρια "επισκέπτριά" μας;"

            "Ναι, πράγματι" απάντησε ο Μιχάλης αφήνοντας πάνω στο γραφείο τον κύβο του ρούμπικ με όλες τις πλευρές ομοιόμορφες, "νομίζω πως θ' ασχοληθούμε αρκετά με το θέμα".

            "Έλα μωρέ Μάικ, πρώτη φορά είναι ή σάμπως η τελευταία; Θα δικαστεί, θα φάει τα χρονάκια της, θα την φιλοξενήσουμε στο ωραίο μας ξενοδοχείο και θα ηρεμήσει μαζί με τις άλλες κυρίες της αυλής. Τι αγχώνεσαι ήθελα να 'ξερα. Εσύ έφαγες τη μαχαιριά;"

            "Δε νομίζω να έχουμε τέτοια περίπτωση εδώ Κώστα. Πέρασα πριν από το κελί της να την ενημερώσω για την κατάσταση του θύματος. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να δω την αντίδρασή της..."

            "Και; Την είδες;" τον διέκοψε ο αρχιφύλακας.

            Ο Μάικ έσκυψε το κεφάλι και κοίταξε τα παπούτσια του. Κάτι μουρμούρισε, αλλά ο συνάδελφός του δεν τον άκουσε.

            "Ε; Τι λες μωρέ και κοιτάς κατάχαμα; Άστα, δε λύνονται".

            "Τι;" σειρά του Μάικ ν' απορήσει.

            "Τα κορδόνια λέω! Δε λύνονται! Άιντε, ξύπνα ντε! Την αντίδραση της αμαζόνας λέω, την είδες τελικά; Πως ήταν;"

            "Θαρραλέα και αποφασιστική. Όπως την περίμενα πάνω-κάτω. Αλλά δε με ανησύχησε τόσο αυτό..."

            Έκανε μια παύση και το βλέμμα του καρφώθηκε κάπου στον τοίχο. Ο αρχιφύλακας τον άφησε να συνεχίσει μόνος του.

            "Βγαίνοντας, την άκουσα να γελάει δυνατά. Πριν φύγω, μου είπε πως θα μιλήσει μόνο παρουσία του δικηγόρου της. Ξέρεις τι υποψιάζομαι; Αν ο δικηγόρος της είναι τζιμάνι, θα επικαλεστεί σίγουρα ψυχική διαταραχή και μάλλον θα την βγάλει στο ψυχιατρείο της φυλακής με αποτέλεσμα να βγει πολύ πιο νωρίς".

            "Ε, και; Αν αυτό χρειάζεται, που είναι το κακό; Δε θα είναι κι άσχημα να την παρακολουθεί γιατρός. Δεν ξέρεις πότε θα βουτήξει ξανά το μαχαίρι".

            "Αυτό είναι το θέμα Κώστα. Νομίζω πως ξέρω πότε θα το επιχειρήσει πάλι".

            Ο συνάδελφός του τον κοίταξε στα μάτια με προσήλωση.

            "Τι εννοείς; Πως το ξέρεις δηλαδή και γιατί πιστεύεις πως θα το ξανακάνει; Αν πάει φυλακή, θα το σκεφτεί πολύ να πιάσει πάλι μαχαίρι. Και το ψωμί, με το χέρι θα το κόβει. Δε νομίζω να θέλει να κάνει πάλι διακοπές στα καταλύματά μας, όσες ανέσεις κι αν προσφέρουμε. Αν πάλι πάει στο ψυχιατρείο, τότε θα βγει μια χαρά μετά την παρακολούθηση των γιατρών εκτός κι αν είναι τόσο σοβαρά που μείνει μέσα για όλη της τη ζωή. Τι, δεν σ' έπεισα ε;" ρώτησε τον Μάικ βλέποντας την σιγουριά μιας άλλης εκδοχής στο πρόσωπό του.

            "Αυτό που εννοώ Κώστα..." άρχισε να λέει χαμηλόφωνα και σκύβοντας προς το μέρος του, "είναι πως η κοπέλα μας είναι μια χαρά στα μυαλά της. Δεν είναι χαζή".

            "Τότε;"

            "Τότε... σκέψου λίγο. Για ποιο λόγο να θέλει να μπει στο ψυχιατρείο; Επειδή είναι βολικό ίσως;”

“Τι εννοείς βολικό; Γιατί να θέλει να κλειστεί εκεί μέσα;” του απάντησε αδιάφορα ο Κώστας ψάχνοντας ταυτόχρονα μια σφραγίδα μέσα στο συρτάρι του.

            Ξάφνου, σταμάτησε το ψάξιμο και κάρφωσε το βλέμμα του στον Μάικ, ο οποίος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά δείχνοντας ότι είχε διαβάσει την σκέψη του συναδέλφου του.

“Δηλαδή λες ότι…” σταμάτησε ο Κώστας την πρότασή του.

“Ακριβώς” απάντησε ο Μάικ, συμπληρώνοντας τα λόγια του αρχιφύλακα, “η κοπέλα μας επιθυμεί να μπει εκεί για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό της δίνει την δυνατότητα σε λίγο καιρό να είναι έξω".

Ο μεγαλύτερος άντρας, έδειξε να το σκέφτεται πολύ σοβαρά και στο πρόσωπό του αποτυπώθηκε μια έκφραση έκπληξης και τρόμου μαζί.

“Μα αυτό ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει!”.

“Ακριβώς! Ότι έχουμε να κάνουμε με μία έξυπνη, όσο και μεθοδική δολοφόνο. Είμαι σίγουρος ότι θα προσπαθήσει να ολοκληρώσει το σχέδιό της”.

“Μα τότε, γιατί δεν τον αποτελείωσε στο γραφείο του;”

“Μάλλον θέλει να τον ταλαιπωρήσει. Ίσως να ήταν πολύ εύκολο για αυτήν να τον σκοτώσει εκεί. Στη συνέχεια θα δικαζόταν και θα έκανε φυλακή ή ακόμα και ψυχιατρείο, δε θα είχε όμως κίνητρο για να βγει”.

“Ούτε καν την ελευθερία της;” απόρησε ο αρχιφύλακας που τον παρακολουθούσε με προσοχή.

“Δε νομίζω” απάντησε ο Μάικ με το βλέμμα να κοιτάζει κάπου μακριά, “αυτά τα άτομα θέλουν κάτι πολύ πιο ισχυρό από την ελευθερία τους. Η ανάγκη του στόχου τους ξεπερνά οτιδήποτε άλλο. Και μην ξεχνάς ότι μιλάμε για γυναίκα. Ξέρεις καμία γυναίκα να ξεχνά;”

“Ωχ, άσε με τώρα. Μιλάς με μένα που έχω υπενθύμιση στο κινητό τα γενέθλιά της, την γιορτή της και την επέτειό μας; Και όχι μόνο. Την επέτειο γνωριμίας καθώς και αρραβώνα, τα γενέθλια των παιδιών…”

“Εντάξει Κώστα, ζαλίστηκα. Τουλάχιστον κατάλαβες τι εννοώ. Αν εσύ φοβάσαι να ξεχάσεις μια επέτειο…”

“Παναγιά μου μεγαλόχαρη!” σταυροκοπήθηκε ο Κώστας.

“Αυτό ακριβώς! Για φαντάσου λοιπόν μία γυναίκα που έχει εμμονή με κάποιον και βιώνει την απόρριψη. Μιλάμε για κάποια που τον μαχαίρωσε μέσα στο γραφείο του και κάλεσε η ίδια την ασφάλεια. Την είδες πόσο ψύχραιμη ήταν ώσπου να την φέρουμε εδώ; Το μυαλό της δουλεύει και ετοιμάζει την επόμενη κίνηση. Την είδα Κώστα, της μίλησα. Πίστεψέ με, δεν θα ξεμπερδέψουμε έτσι απλά μαζί της”.