"Αναμνήσεις με άρωμα espresso" της Ζανέτα Κουτσάκη

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Μια γυναίκα που μεγαλώνει σε ίδρυμα, ψάχνοντας απαντήσεις για τους λόγους που ανάγκασαν την μητέρα της να κάνει κάτι τέτοιο. Βγαίνοντας από το ίδρυμα, η μοίρα την περιμένει στην γωνία για να παίξουν το πιο άσχημο παιχνίδι.
Πριν προλάβει να πάρει απαντήσεις, βάζει το παιδί της στο ίδιο ίδρυμα. Ποιος είναι ο λόγος που την ωθεί να κάνει αυτό που ορκιζόταν ότι δεν θα έκανε ποτέ στο δικό της παιδί; Πόσο εύκολα μπορεί να φτάσει κάποιος στην απόλυτη εξαθλίωση;
Σκοπός της ζωής της γίνεται να το πάρει πίσω και θα κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει. Η ζωή όμως αποφασίζει να της δείξει ποιος κάνει κουμάντο...

Το βιβλίο της Ζανέτα Κουτσάκη με συγκίνησε και μ' έκανε να σκεφτώ. Η ζωή δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα και κάποιοι περπατάνε στα αγκάθια. Κάτι που σε εμάς φαίνεται ασήμαντο, σε κάποιους άλλους μπορεί ν' αλλάξει ολόκληρη την ζωή τους. Όταν κάποιος έχει χάσει τα πάντα, μπορούμε να του δώσουμε τουλάχιστον το χέρι μας για να μπορέσει να κρατήσει την ελπίδα του και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, αν εστιάσουμε σε αυτά που πρέπει, ίσως ν' αναρωτιούνται λιγότερα παιδιά γιατί... Ίσως κάποιοι άνθρωποι να μετρούν λιγότερες πληγές...
Ένα βιβλίο για την ζωή... Ένα βιβλίο κραυγή. Η κραυγή μιας απελπισμένης μάνας που το μόνο που θέλει είναι το παιδί της. Είναι η κραυγή της κάθε γυναίκας που πέφτει κάτω και ψάχνει από κάπου να πιαστεί και να σηκωθεί. Μην την αγνοήσετε. Ίσως αυτά που θα δώσετε να είναι πολύ περισσότερα από όσα εσείς νομίζετε...
Ένα βιβλίο γεμάτο ευαισθησία που μας δείχνει ότι ίσως τελικά να μην χάνονται όλα. Εκτός από τα χαμένα χρόνια... Αυτά δεν ξαναγυρνάνε..