“Gray Mountain” από τον John Grisham (ή τουλάχιστον έτσι λέει το εξώφυλλο)

Βαθμολογία 1,5 / 5

(Ακολουθούν κάποια μικρά spoilers αλλά πιστέψτε με θα σας γλιτώσουν από μεγάλο κόπο!!!)

Νομίζω είμαι από τους μεγαλύτερους φανς του John Grisham. Γενικά μου αρέσουν τα δικαστικά δράματα σε όλες τις μορφές τους (τηλεοπτικές σειρές, ταινίες, βιβλία) και ο Grisham αποτελεί τον πατριάρχη του είδους. Κάθε του βιβλίο καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο θέμα και το παρουσιάζει μαεστρικά κυρίως λόγω 1) του κεντρικού ήρωα που είναι πάντα δυναμικός και 2) της βαθιάς γνώσης του Grisham στο νομικό πλαίσιο και στις σκιώδεις γωνίες του δικαστικού συστήματος.

Κάτι τέτοιο περίμενα και από το «Grey Mountain» που καταπιάνεται με ένα θέμα υποτιμημένο που ονομάζεται «strip mining» και αφορά την ολοκληρωτική εξαφάνιση βουνών από εταιρίες εξόρυξης άνθρακα. Το σκηνικό ιδανικό...μία μικρή και ρημαγμένη πόλη κάπου στα Απαλάχια που έχει χτυπηθεί άγρια από τις αδηφάγες εταιρίες που αφήνουν πίσω τους κατεστραμένες περιουσίες και νεκρούς. Η πρωταγωνίστρια μια νεαρή – 29χρονη- δικηγόρος ονόματι Samantha Kofer που αναγκάζεται να αφήσει τη Νέα Υόρκη και τη δικηγορική φίρμα που εργαζόταν όταν το 2008 χτύπησε ανελέητα η κρίση και οδήγησε στην ανεργία εκατοντάδες δικηγόρους. Η μοναδική της εναλλακτική είναι να απασχοληθεί για κανένα χρόνο ως ασκούμενη σε μια δικηγορική κλινική, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, στην πόλη Brady της Virginia που αναλαμβάνει δωρεάν να βοηθήσει φτωχούς κατοίκους της περιοχής. Γρήγορα όμως γνωρίζει τα αδέρφια Donovan και Jeff, δικηγόρος ο πρώτος, κλασικός ατρόμητος χωριάτης ο δεύτερος που την μπλέκουν σε μια επικίνδυνη υπόθεση που αφορούσε μια μεγάλη εταιρία εξόρυξης άνθρακα, μια δικηγορική φίρμα και μια περίπτωση μαύρου καρκίνου των πνευμόνων. 

Το πρώτο μισό του βιβλίο αν και ενδιαφέρον, κυλάει χαλαρά χωρίς μεγάλες ανατροπές και χωρίς να πηγαίνει κάπου. Στη μέση περίπου η τελευταία φράση ενός κεφαλαίου (δεν σας λέω περισσότερα...) αλλάζει όλο το σκηνικό και φαίνεται ότι επιτέλους προχωράμε προς την κορύφωση του δράματος και σε κάποιο τέλος. Ε, κάποια στιγμή, και αφού έχεις φτάσει περίπου 20 σελίδες πριν το τέλος, η ιστορία δεν φαίνεται να οδηγείται κάπου (ή τουλάχιστον να μην προλαβαίνει να καταλήξει κάπου σε μόλις 20 σελίδες) και λες ότι δεν γίνεται...κάπου στις επόμενες παραγράφους θα γίνει κάτι θεαματικό που θα με αφήσει με το στόμα ανοιχτό...Φευ!!! Καμία σχέση!!! Μισοτελειωμένες ιστορίες, υποθέσεις που έχουν περιγραφεί (ελλιπέστατα είναι η αλήθεια) κατά τη διάρκεια του βιβλίου, παραμένουν ανολοκλήρωτες, μια πρωταγωνίστρια που αντί να οδηγεί τις εξελίξεις, μάλλον αυτές την σέρνουν χωρίς να το θέλει και τελικά διαλέγει το μέσο δρόμο απλά για να μη φανεί τελείως «κότα» στα μάτια των αναγνωστών. Ακόμα και η κεντρική ιστορία που αναφέρθηκε παραπάνω, μένει ατελής και τελικά δεν ξέρουμε που κατέληξε. Μόνο ότι λογικά θα πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης...δηλαδή τρέχα γύρευε. Ακόμα και οι υπόλοιποι κεντρικοί χαρακτήρες δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον με εξαίρεση ίσως την υπεύθυνη της κλινικής, Mattie. Πέραν τούτο...ουδέν. 

Άνετα θα μπορούσε να αποτελεί το Part 1 μιας διλογίας βιβλίων του Grisham και όλοι να αναμέναμε με αγωνία το δεύτερο μέρος. Αλλά δυστυχώς μιλάμε για το χειρότερο ίσως βιβλίο του και παρόλο που είχε όλες τις προϋποθέσεις, τελικά έμεινε ημιτελές. Χωρίς την κλασική δομή των δικαστικών θρίλερ και με σκαμπανευάσματα χωρίς νόημα, αφήνει τον αναγνώστη με δεκάδες ερωτηματικά και αοριστίες που εκνευρίζουν. Ας ελπίσουμε να αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι ο Grisham αποτελεί τον κορυφαίο στο είδος του....