Panathinaikos B.C... Ομάδα γρίφος ή μήπως ανοιχτό βιβλίο?

(Τα παρακάτω αποτελούν προσωπικές απόψεις και διαπιστώσεις ενός φίλου του Παναθηναϊκού και του μπάσκετ...)

Σχεδόν κάθε χρόνο, ακόμα και τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας, φτάνει η στιγμή που ο απλός φίλαθλος μέσα του αμφισβητεί την ομάδα του και βλέπει μόνο τα αρνητικά. Μετά από μια κακή ήττα, μετά από μια άσχημη εμφάνιση, μετά από ένα σερί μέτριων εμφανίσεων.  Στη θολούρα της στιγμής, ξεχνάς τα πάντα και εστιάζεις στα αρνητικά. Τουλάχιστον εγώ έπεφτα σε αυτό το τριπάκι. Αλλά κάθε χρονιά, ακόμα και στις πολύ μέτριες  χρονιές, η ομάδα είχε το μέταλλο και την ικανότητα να με κάνει να πω «Sorry λάθος» και το κλασικό πλέον "Αυτή η ομάδα πάντα θα με εκπλήσσει". 

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν βλέπω να έρχεται αυτή η στιγμή. Και μακάρι να διαψευσθώ πάλι και να αυτομαστιγώνομαι για την έλλειψη εμπιστοσύνης. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Η ομάδα στήθηκε (κατά τη γνώμη μου αλλά και πολλών άλλων ακόμα) εντελώς λάθος το καλοκαίρι. Και μάλιστα σε μια χρονιά που δαπανήθηκαν αρκετά εκατομμύρια σε συμβόλαια τόσο για την επιστροφή του Καλάθη, όσο και για την απόκτηση του Ραντούλιτσα. Υπολογίστε και τα ήδη μεγάλα συμβόλαια του Μήτσου και του Φώτση (αξίζουν κάθε δεκάρα που παίρνουν στο τελευταίο συμβόλαιο της τεράστιας καριέρας τους ακόμα και αν περπατούσαν στο γήπεδο), ακόμα και του Γκιστ που λογικά παίρνει ένα καλό πακέτο. Αυτομάτως οι προσδοκίες εκτοξεύονται και μάλιστα από την ίδια τη διοίκηση που έφερε το next best thing της προπονητικής στην Ευρώπη (τονίζω όμως τη λέξη next…) για να επαναφέρει τον ΠΑΟ σε ένα Final 4. 

Ποιο είναι όμως το λάθος στήσιμο για το οποίο όλοι μιλάνε εδώ και καιρό; 

Λάθος 1^ο: Η ομάδα πήγαινε για 2 ψηλούς, οι οποίοι μαζί με τον Παπαγιάννη θα δημιουργούσαν την front line. Μέχρι εδώ καλά. Ήρθε ο Ραντούλιτσα που θα είχε το ρόλο του δεινόσαυρου, που θα έπαιζε 15-20 λεπτά, θα έβαζε όποιον αντίπαλο ψηλό είχε απέναντί του στα καλάθια (στην επίθεση), θα φόρτωνε με φάουλ τους αντιπάλους, θα έτρωγε αναμενόμενα καλάθια στην άμυνα αλλά μικρό το κακό. Όλα αυτά τα κάνει σε ικανοποιητικό βαθμό (όχι όμως τόσο ώστε να δικαιολογεί το τεράστιο συμβόλαιο που έχει). Και ποιος ήρθε ως δεύτερος ψηλός; Ένας ρολίστας που θα είχε θέση σε μια μικρομεσαία ομάδα της Ευρώπης, ο Κούζμιτς. Τραγικός στην επίθεση, χωρίς ίχνος τεχνικής, κάτι που ξέραμε όμως. Αργός στην άμυνα με ελάχιστα αθλητικά προσόντα (αν θυμάστε έστω και 1 τάπα του, παρακαλώ βοηθήστε με). Τι κάνει; Μαζεύει ριμπάουντ (αυτό τουλάχιστον το κάνει καλά) αλλά ειδικά στην επίθεση τα σπαταλάει με χαμένα σουτ κάτω από τη στεφάνη. Μένει λοιπόν ο Παπαγιάννης που έχει άριστη τεχνική για την ηλικία του, αποκτά σιγά σιγά αυτοπεποίθηση αλλά δεν έχει ακόμα την εμπειρία και τη δύναμη να παίξει απέναντι στους ποιοτικούς ψηλούς της Ευρωλίγκα. Αν τελικά αντί του Κούζμιτς είχε αποκτηθεί ένα αθλητικό 5άρι τύπου Λάσμε (κάτι που φώναζαν οι πάντες από το καλοκαίρι), η ομάδα θα είχε πιθανότατα μία από τις καλύτερες frontline της Ευρώπης, όπου ο ένας θα κάλυπτε της αδυναμίες του άλλου. 

Λάθος 2^ο: Αν ρωτήσετε 10 φίλους του ΠΑΟ, οι 11 θα σας πούνε ότι η ομάδα πονάει περισσότερο στη θέση 3. Ο Γιάνκοβιτς έχει μείνει στάσιμος (για να μην πω ότι χειροτερεύει) αφού σκοράρει λίγο, στην άμυνα εξαφανίζεται και δίνει μόνο μερικές εκλάμψεις ενέργειας σε σημεία κάποιων ματς. Ο Χαραλαμπόπουλος ακόμα ψάχνει να βρει τη θέση που του ταιριάζει και ο Τζόρτζεβιτς μάλλον δεν τον εμπιστεύεται αφού παίρνει ελάχιστο χρόνο σε σοβαρά ματς. Ο 3^ος της παρέας, ο Πάβλοβιτς φαίνεται να παίζει σαν παλαίμαχος. Αργός, αδιάφορος (τουλάχιστον έτσι δείχνει), άστοχος (παρότι ήρθε ως μπόμπερ) και με πολύ λίγα καλά ματς. Και πάνω που φαινόταν ότι στα τελευταία ματς έβρισκε κάπως τα πατήματά του, ήρθε το παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα να τον γυρίσει στο μηδέν. Τι χρειάζεται; Ένα αξιοπρεπές 3άρι και τίποτα παραπάνω. Ο καλός Παπανικολάου, αν έρθει θα βοηθήσει. Όχι βέβαια ο Παπανικολάου της Εθνικής που αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν. Αλλά και ο Παπανικολάου να μην είναι, χρειάζεται ένα γρήγορο 3άρι που να παίζει καλή άμυνα, να βγάζει ενέργεια και να σκοράρει και 6-8 πόντους σε κάθε ματς. 

Λάθος 3^ο: Διαχείριση Γκιστ και Διαμαντίδη. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Καταρχάς, αν στη θέση του Γκιστ ήταν οποιοσδήποτε άλλος παίκτης θα είχε κλατάρει εδώ και καιρό. Έχει παίξει 4άρι, 5άρι, έχει μαρκάρει δεινόσαυρους, αθλητικούς ψηλούς, 3άρια μέχρι και αντίπαλους playmaker. Σκοράρει, τρέχει, πηδάει, ταπώνει...κάνει τα πάντα. Και συνήθως πολύ καλά. Αλλά για πόσο; Ήδη στα τελευταία ματς δείχνει σημάδια κόπωσης που καλύπτει με το απίστευτο πάθος του. Και το πρόβλημα είναι ότι ανάλογα τη θέση που παίζει ο Γκιστ αυτομάτως δημιουργείται πρόβλημα στη θέση από την οποία λείπει. Παίζει 5άρι; Τα αντίπαλα 4άρια κάνουν πάρτυ. Παίζει 4άρι; Η ρακέτα είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Όσον αφορά τον Μητσάρα, κανονικά θα έπρεπε να βλέπει τα παιχνίδια της Basket League από τον καναπέ του και όχι να του βγαίνει η γλώσσα σε ματς με το Λαύριο ή την Κηφισιά. Θέλω να πιστεύω ότι με την επιστροφή Μποχωρίδη και Παππά θα γίνει και αυτό.  

Αυτές οι ανισορροπίες έχουν αφήσει την ομάδα με ουσιαστικά 2 απόλυτα επιτυχημένες μεταγραφές αφού Καλάθης και Φελντέιν βγάζουν το ψωμί τους κάνοντας αυτά που περιμένεις από αυτούς. Και με πολλά άλυτα προβλήματα κυρίως στην άμυνα αλλά και στην επίθεση. Αργά πόδια στην άμυνα, δυσκολίες στο περιεφειακό σουτ αφού λείπουν αυτά από τη θέση 3, τρύπες στους Power forward όταν λείπει από εκεί ο Γκιστ αφού ο Φώτσης πλέον δυσκολεύεται να ακολουθήσει τον ρυθμό και έλλειμμα στην περιφερειακή άμυνα αφού μόνο ο Καλάθης και υπό προϋποθέσεις ο Διαμαντίδης μαρκάρουν ικανοποιητικά. 

Πραγματικά αναρωτιέμαι πως γίνεται οι προπονητές και οι διοικούντες να μη βλέπουν τα προβλήματα ή να θεωρούν ότι μπορούν να πορευτούν με αυτά και να ικανοποιήσουν τους στόχους που είχαν τεθεί στην αρχή της χρονιάς. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι προσθαφαιρέσεις παικτών μεσούσης της περιόδου αλλά μερικές φορές είναι επιβεβλημένες. 

Δυστυχώς στον αθλητισμό όπως και στη ζωή όπως στρώνεις, θα κοιμηθείς...

ΥΓ: Και για να μην παρεξηγηθώ, η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού και η οικογένεια των Γιαννακόπουλων έχουν προσφέρει μεγάλη υπερηφάνεια στους φιλάθλους και στο ελληνικό μπάσκετ. Η παραπάνω ανάλυση έχει να κάνει καθαρά με το αγωνιστικό κομμάτι και μερικές διαπιστώσεις παρακολουθώντας τα παιχνίδια της ομάδας.