Maggie (2015, ελληνιστί «Μάγκι»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Αυτό και αν ήταν έκπληξη. Από πολλές πλευρές. Πρώτον, διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ακόμα φρέσκιες ιδέες σχετικά με τις ταινίες για τα ζόμπι. Οι δημιουργοί Henry Hobson και John Scott έχοντας στα χέρια τους ένα χαμηλό (προφανώς) μπάτζετ δεν μπορούσαν να στραφούν σε κάτι παρόμοιο με το World War Z, για παράδειγμα, οπότε πλησίασαν την ανθρώπινη, δραματική πλευρά του θέματος. Δεύτερη έκπληξη, ο Arnie που μας απέδειξε ότι μπορεί να μην είναι ο Jack Nickolson στην υποκριτική αλλά δεν είναι και για πέταμα. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε για την ταινία είναι ότι είναι κατά 95% δράμα και 5% θρίλερ. Πραγματεύεται την ιστορία ενός φιλήσυχου αγρότη (ναι, ο Arnie είναι ο φιλήσυχος) που ζει στην Αμερική, ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα μιας επιδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σταδιακά σε ζόμπι. Η επιδημία έχει περιοριστεί και τα κρούσματα λιγοστεύουν αλλά οι προσωπικές ιστορίες είναι τραγικές και συνεχίζουν να υπάρχουν. Έτσι, ο πρωταγωνιστής μας έρχεται αντιμέτωπος με τον εφιάλτη όταν μαθαίνει ότι η κόρη του έχει μολυνθεί μετά από μια επίσκεψή της στην πόλη. Ξέρει ότι δεν του απομένει πολύ χρόνος μαζί της και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις τελευταίες στιγμές αλλά και το τέλος που του δίνει περιορισμένες δυνατότητες… να βάλει την κόρη του σε καραντίνα, πριν αυτή γίνει επικίνδυνη για τον ίδιο και την οικογένειά του ή να υποστεί το υπέρτατο βασανιστήριο και να δώσει αυτός το τέλος. 

Η ταινία είναι αργή, όσο αργή πρέπει να είναι ένα δράμα που βασίζεται σε ένα θέμα για το οποίο έχουν γυριστεί άπειρες ταινίες, οι περισσότερες εκ των οποίων καταλήγουν καλτ. Έτσι δίνεται μια ιδιαίτερη βαρύτητα και η προσοχή του θεατή ξεφεύγει από τα ζόμπι και επικεντρώνεται στη δραματική εξέλιξη της ασθένειας και στις διαπροσωπικές ιστορίες πίσω από αυτή. Οι άρρωστοι ζουν με τους συγγενείς τους τις τελευταίες στιγμές μέχρι να έρθει η στιγμή να απομονωθούν και να πεθάνουν. Ο Arnold Schwarzenegger δείχνει μια άλλη πλευρά της υποκριτικής του, που δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχει και μας κάνει να απορούμε γιατί τόσο καιρό δεν την είχε εξερευνήσει. Κάνει μια μεστή εμφάνιση, χωρίς πολλές υπερβολές και υποκριτικά γυρίσματα αλλά πείθει. Εκπληκτική και η Abigail Braislin που παίζει την κόρη του ενώ συμπληρωματικά δένουν πολύ καλά η σύζυγος και θετή μητέρα, Joely Richardson αλλά και ο Douglas Griffin που ενσαρκώνει το ανθρώπινο πρόσωπο του νόμου. Σκηνοθετικά η ταινία βασίζεται σε μουντά χρώματα, μαύρο και γκρίζο, αποτυπώνοντας την ψυχολογία των πρωταγωνιστών και μόνο στο τέλος φωτίζεται, δημιουργώντας μια εκπληκτική αντίθεση. Σεναριακά δεν έχει εκπλήξεις. Ο θεατής γνωρίζει εξ αρχής την κατάληξη (αλλά όχι το πώς θα έρθει) αλλά και την πορεία της ταινίας. Αναγκαίο κακό…! Αλλά το τέλος έχει αποδοθεί με τόσο συγκινητικό τρόπο (και με μια μικρή έκπληξη) που δεν έχει σημασία αν το γνωρίζεις ή όχι. Η τελική σκηνή είναι από τις καλύτερες και πιο συγκινητικές που έχω δει τα τελευταία χρόνια και σίγουρα αφήνει την καλύτερη εικόνα για την ταινία.

Δεν θα πω ψέματα ότι δεν με κούρασε σε κάποιες στιγμές της. Αλλά η περιέργεια να δω τον Schwarzenegger στον καλύτερο ρόλο του υποκριτικά υπερνίκησε και τελικά με αποζημίωσε. Δεν θα πω ότι την προτείνω ανεπιφύλακτα. Είναι δύσκολη ταινία κάτι που το γνώριζαν και οι δημιουργοί γι’ αυτό κρατάει λιγότερο από 1,5 ώρα. Αλλά πραγματικά αξίζει μια προσπάθεια…

«The movie subtly examines whether people accustomed to a precise way of life can deal with cataclysmic change; by extension, it implies similar questions about Schwarzenegger's career as he heads toward his seventies, and makes a solid case that more new directions await.»