The Family (2013 – ελληνιστί «Επικίνδυνη Οικογένεια»)

Βαθμολογία 3 / 5

Το αγαπημένο θέμα του De Niro (μαφία) επιστρέφει ενδεδυμένο με μανδύα κωμωδίας (black για την ακρίβεια). Μαζί του επιστρέφει και η Michelle Pfeiffer που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να επανέρχεται στο προσκήνιο με συμπαθητικές ταινίες.

Στην ταινία παρακολουθούμε την προσπάθεια μιας οικογένειας μαφιόζων (τετραμελής όπου ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον) να κρυφτεί από τα φίλια βέλη μιας άλλης οικογένειας μαφιόζων που αναζητεί εκδίκηση. Ο αστυνόμος Stansfield (Tommy Lee Jones) μαζί με 2 συναδέρφους του αναλαμβάνουν το άκρως επικίνδυνο καθήκον να τους κρύψουν σε ένα χωριό της Νορμανδίας και να τους προστατέψουν. Εκεί παρακολουθούμε τα κατορθώματα της οικογένειας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής του τόπου. Βέβαια, η οικογενειακή ηρεμία δεν υφίσταται σε τέτοιες περιπτώσεις και γρήγορα η οικογένεια θα βρεθεί αντιμέτωπη με το αμαρτωλό παρελθόν της.

Ενδιαφέρουσα μαύρη κωμωδία χωρίς πολλές στιγμές τρανταχτού γέλιου αλλά πολύ ευχάριστη. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της είναι αφενός η επιστροφή του De Niro στο ρόλο ενός μαφιόζου που του ταιριάζει γάντι και η προσέγγιση του σκηνοθέτη που βρίθει κυνισμού και απροσδόκητων αντιδράσεων από όλα τα μέλη. Κατά τη γνώμη μου σταρ της ταινίας δεν είναι ούτε ο De Niro (επιτέλους δείχνει να ενδιαφέρεται για την ταινία αυτή σε αντίθεση με άλλες πρόσφατες δουλειές του που τις έκανε εντελώς διεκπεραιωτικά), ούτε η Pfeiffer (που είναι πολύ καλή πάντως) αλλά ο γιος της οικογένειας  (John D’Leo) που είναι ένας πανέξυπνος, αδίστακτος και εφευρετικός μαφιόζος - to- be. Σκηνοθετικά, ο αγαπημένος Luc Besson (ξέχασα να το αναφέρω ότι αυτός είναι ο δημιουργός – θυμηθείτε το “TAXI”) εκμεταλλεύεται μια όμορφη γωνιά της πατρίδας του και δίνει έναν διαφορετικό τόνο στη χολιγουντιανή αύρα των πρωταγωνιστών.

Εν ολίγοις μια καλή επιλογή για Τρίτη βράδυ (και όχι μόνο Τρίτη). Μην περιμένετε καμιά ξεκαρδιστική κωμωδία αλλά πλέον νομίζω ότι οτιδήποτε αποπνέει μια αξιοπρέπεια και επαγγελματική δουλειά, όπως η συγκεκριμένη ταινία, αξίζει της προσοχής μας. Ειδικά στο πονεμένο θέμα των κωμωδιών (κάτι παρόμοιο ισχύει και με τα θρίλερ) που κυριαρχούν η προχειρότητα και η κακογουστιά, τέτοιες ταινίες αποτελούν την εξαίρεση.