Gravity (2013 – ελληνιστί «Βαρύτητα»??)

Βαθμολογία 4,5 / 5

Βαθμολογία IMDB: Κοινού 8,4 / 10, Κριτικών 96 / 100

Βαθμολογία ROTTEN TOMATOS: Κοινού 4,2 / 5, Κριτικών 97 / 100

«Τρισδιάστατος ρεαλισμός που σε αφήνει άφωνο, θρίλερ επιβίωσης που φλερτάρει με το υπαρξιακό δράμα και μια ενήλικη sci fi περιπέτεια, η οποία ενδίδει σε όσο μπορεί λιγότερες χολιγουντιανές ευκολίες»

«Θεαματικό, αγωνιώδες, όμορφο, ασφυκτικό, αληθινά τρομακτικό και μια δόση μεταφυσικό»

«Gravity is not a film of ideas, like Kubrick's techno-mystical 2001, but it's an overwhelming physical experience -- a challenge to the senses that engages every kind of dread»

«To Gravity είναι μια ιδιαίτερη, εξαιρετική κινηματογραφική περίπτωση που έχει ήδη γράψει ιστορία»

«H Βενετία ανακέκραξε στην επίσημη πρεμιέρα του Gravity: Η ταινία είναι ένα κινηματογραφικό γεγονός που σπρώχνει μπροστά το μέσο στον 21ο αιώνα»

Θέλετε και άλλα?? Μπορώ να βρω πολύ εύκολα με μια τυχαία αναζήτηση στο διαδίκτυο. Τα παραπάνω αποτελούν κριτικές (επαγγελματιών του κλάδου και θεατών) που λάτρεψαν την ταινία (και όνειρο ζωής) του Alfredo Cuaron. Η περίπτωση αυτή θυμίζει λίγο τη “Zωή του Pi”, του Ang Lee. Και στις δύο περιπτώσεις, οι δημιουργεί είχαν στα χέρια τους ένα απλοϊκό σενάριο το οποίο κατάφεραν με τη βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και της συναισθηματικής διέγερσης του κοινού να το μετατρέψουν σε αριστουργήματα της έβδομης τέχνης και ταινίες ορόσημο (κατά πως φαίνεται) για το μέλλον.

Η υπόθεση της ταινίας είναι απλή. Βρισκόμαστε κάπου στο διάστημα, σε έναν αμερικανικό δορυφόρο όπου μια μηχανικός (Sandra Bullock) και ένας αστροναύτης (George Clooney) αιωρούνται στο διάστημα προσπαθώντας να επισκευάσουν ζημιές στο εξωτερικό του δορυφόρου, όταν πληροφορούνται ότι κατευθύνονται προς αυτούς συντρίμμια από έναν άλλο δορυφόρο. Η πρόσκρουση είναι αναπόφευκτη και έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του δορυφόρου και τον θάνατο των υπόλοιπων μελών της αποστολής. Κάπου εκεί ξεκινάει ένα ταξίδι στο κενό που κόβει την ανάσα και μια αγωνιώδης προσπάθεια για επιβίωση σε συνθήκες στις οποίες ο άνθρωπος δεν είναι κατασκευασμένος από τη φύση του να ανταπεξέρχεται!

Αγωνιώδες, ατμοσφαιρικό, τεχνολογικά (και όχι μόνο) άρτιο είναι μερικές από τις λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν το δημιούργημα του Cuaron. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πίνακας ζωγραφικής σε μαύρο χρώμα αλλά με μόνιμο φόντο το ασπρογάλαζο της γης, που κυριαρχεί σχεδόν σε όλα τα πλάνα. Ότι και να γίνεται στο κινηματογραφικό πανί, είναι αδύνατο για τον θεατή να μην ξεκλέβει ματιές για να θαυμάσει την εξαιρετική εικόνα του πλανήτη μας. Πέραν αυτού, ο George Clooney και πολύ περισσότερο η Sandra Bullock αποδεικνύουν ότι δεν είναι μόνο ηθοποιοί για ευκολοχώνευτες ταινίες αλλά μπορούν να σηκώσουν το βάρος και σε πιο δύσκολες συνθήκες. Τα συναισθήματα είναι έντονα, το αίσθημα της ασφυξίας (στο κοινό) είναι μονίμως παρόν και η συγκίνηση διαδέχεται τον τρόμο και την αίσθηση της ματαιότητας. Άλλωστε πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο να αντιπαλέψει το άπειρο του διαστήματος? Το θετικό είναι ότι οι πρωταγωνιστές απεικονίζονται στη διάσταση που θα έπρεπε με βάση τις ιδιότητές τους. Ο αστροναύτης χειρίζεται πολύ καλύτερα την κατάσταση αφού γι αυτό είναι εκπαιδευμένος και παρουσιάζεται περισσότερο εξοικειωμένος με την ιδέα του θανάτου ενώ η μηχανικός σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας είναι πανικόβλητη και παλεύει με την επιθυμία της να παρατήσει τη μάχη. Για το τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω την κατά τη γνώμη μου καλύτερη σκηνή της ταινίας και μία από τις σπουδαιότερες (σε έμπνευση, αποτύπωση και ερμηνεία) σκηνές των τελευταίων χρόνων: η σκηνή όπου η Bullock αιωρείται στο διαστημόπλοιο, με φόντο (τι άλλο?) τη γη και ένα καλώδιο να συμμετέχει στη σκηνή ως ομφάλιο λώρος και αποκόπτεται, ίσως αποτυπώνοντας την ανεξαρτητοποίηση του ανθρώπου από τη μητέρα – γη με απρόβλεπτες συνέπειες (δική μου ερμηνεία).

Σίγουρα υπάρχουν αρνητικά όπως συναισθηματικά κλισέ (η ιστορία με τον γιο της πρωταγωνίστριας) και υπερβολές (οι τελευταίες σκηνές) αλλά όλα αυτά δικαιολογούνται στην προσπάθεια του σκηνοθέτη να δημιουργήσει μια ταινία με λίγα υλικά αλλά πολύ μαεστρία. 

Δυστυχώς δεν είχα την τύχη (και μάλλον θα το μετανιώνω μια ζωή) να δω την ταινία με την τεχνολογία 3D αλλά απ’ ότι λένε αξίζει πραγματικά. Γενικά πάντως, μιλάμε για μια ταινία –σταθμός που θα λατρέψετε, αρκεί να ξέρετε τι θα αντιμετωπίσετε. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και έντονα συναισθήματα και όχι περιπέτεια τύπου «Αρμαγεδδών». Μην τη χάσετε….!!!

ΥΓ 1: Ο σκύλος που ακούγεται κάποια στιγμή στην ταινία βραβεύτηκε ως ο καλύτερος σκύλος της χρονίας!!!! Ιδού η απόδειξη.