Δεν είναι για εσάς

Τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να βάλω την άσκηση στη ζωή μου και ως εκ τούτου, να πηγαινοέρχομαι στη δουλειά με τα πόδια. Βγαίνοντας από το γραφείο, ωστόσο, συνειδητοποίησα ότι ένα ψιλόβροχο θα μου χαλούσε τα σχέδια και έτσι, αναγκάστηκα να καταφύγω στην πλησιέστερη στάση λεωφορείου, στεναχωρημένη για την ανεπιθύμητη αλλαγή του καιρού. Εκεί βρήκα καθισμένη μία μαυροφορεμένη πολύ γλυκιά γιαγιούλα, της οποίας οι ρυτίδες και τα κάτασπρα μαλλιά μαρτυρούσαν ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετά χρόνια από την ημερομηνία γέννησης της έως σήμερα, τα οποία μάλιστα δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα εύκολα. Αν και δεν την είχα ξαναδεί, η γιαγιούλα της στάσης μου ήταν γνώριμη. Είναι από αυτές τις γιαγιούλες που βλέπουμε στα πάρκα να κυνηγάνε τα εγγόνια τους φωνάζοντας αλλά μόλις τα πιάνουν, τα αγκαλιάζουν σφικτά και τα τρελαίνουν με τα φιλιά τους. Είναι η κυριούλα που τη συναντάς στο σούπερ μάρκετ να κρατάει ένα πλαστικό μπουκάλι Εβόλ και δύο μικρές σοκολάτες ION και να χαιρετάει τις πωλήτριες με τα μικρά τους ονόματα. Είναι η γειτόνισσα που πρωί πρωί σκουπίζει το πεζοδρόμιο με την ψάθινη σκούπα της και είναι εκείνη που χάρη στον κήπο της μοσχοβολάει η γειτονιά μας. Χαμογέλασα διότι θυμήθηκα τη δική μου γιαγιά.

Εκείνη με κοίταξε με δισταγμό, σαν κάτι να ήθελε να μου πει, σαν κάτι να ήθελε να ρωτήσει. Ξαναχαμογέλασα διότι φαντάστηκα ότι την μπέρδεψε το πρώτο μου χαμόγελο και προσπαθούσε να θυμηθεί ποια είμαι. Σκέφτηκα τη δική μου γιαγιά να ρωτάει μία άλλη κοπέλα στη στάση του λεωφορείου «συ, τίνος είσαι;» προσπαθώντας να θυμηθεί ή και να ικανοποιήσει την περιέργεια της. Δύο λεπτά αργότερα η γιαγιούλα με ξανακοιτάει με το ίδιο διστακτικό βλέμμα και δέκα δευτερόλεπτα μετά με ρωτάει «εσύ κοπέλα μου, μήπως σου περισσεύει εσένα κανένα εισιτήριο;» μαρτυρώντας πως δεν ήμουν η μόνη της οποίας είχε ζητήσει τη χάρη.

Κοντά στη συγκεκριμένη στάση, βρίσκεται ένα μαγαζάκι-είδη περιπτέρου. Αυτοί που το έχουν εφαρμόζουν ένα ιδιαίτερο σύστημα. Έχουν εισιτήρια, αλλά τα έχουν μόνο για τους πελάτες τους. Το κόλπο σε όσους το επισκέπτονται συχνά είναι γνωστό. Αν μπεις και ζητήσεις ένα εισιτήριο, θα σου απαντήσουν «τελείωσαν». Εάν, όμως, μπεις και ζητήσεις οτιδήποτε και ένα εισιτήριο, τότε θα σου δώσουν. Εγώ συνήθως ζητάω καπνό και όταν βγάζω τα χρήματα για να πληρώσω λέω «κρατήστε και ένα εισιτήριο». Σκεπτόμενη ότι η γιαγιούλα δεν ήξερε το κόλπο -πού να το ξέρει άλλωστε, οι γιαγιούλες δε συχνάζουν στα είδη περιπτέρου- ρώτησα, ή μάλλον μονολόγησα «δεν έχει το περίπτερο εισιτήρια, ε;».

Προς έκπληξη μου η γλυκιά μικροσκοπική κυριούλα μου απάντησε «πως, έχει» και όταν την κοίταξα ξαφνιασμένη, συνέχισε «εγώ δεν έχω να πάρω». Κοίταξα την απλωμένη, ζαρωμένη χούφτα της και είδα ένα πενηντάλεπτο και τέσσερα πεντάλεπτα. Σύνολο εβδομήντα λεπτά. Εβδομήντα λεπτά όλο το βιος της. Ένα λεπτό για κάθε χρόνο που έζησε…

Σηκώθηκα και πήγα στο περίπτερο. Αγόρασα δύο εισιτήρια, ένα για εμένα και ένα για εκείνη. Δεν ήξερα αν έπρεπε να της δώσω λεφτά. Από τον τρόπο που δάγκωνε τα χείλη της καταλάβαινα ότι μάλλον ντρεπόταν. Δεν της έδωσα. Κοίταξα κάτω, γιατί δεν μπορούσα να την κοιτάξω στα μάτια. Είδα τα φθαρμένα της παπούτσια και έτσι κοίταξα αλλού.

Ντρεπόταν. Δεν ήταν ελεημοσύνη. Ανάγκη ήταν. Ίσως το ψιλόβροχο την ανάγκασε και αυτήν να καταφύγει στη στάση. Ίσως κάνει τις δουλειές της περπατώντας, αργά και επίπονα, όπως περπατούν σε αυτές τις ηλικίες. Ναι, ίσως περπατάει με τα φθαρμένα της παπούτσια, όταν της το επιτρέπει ο καιρός -που σήμερα την ξεγέλασε- και η υγεία της. Γιατί, πλέον, λεφτά για εισιτήριο δεν έχει. Ούτε για το πλαστικό μπουκάλι Εβόλ. Ούτε για τις δύο μικρές σοκολάτες ΙΟΝ. Και είναι φθαρμένα τα παπούτσια τους και κουρασμένα. Γι’ αυτό έχω καιρό να τις δω στα πάρκα…

Ντρεπόταν. Ντρεπόμουν. Δεν υπάρχει μόνο η Ελλάδα για την οποία διαβάζουμε στα blog και στους τίτλους των εφημερίδων, η Ελλάδα της διαφθοράς, της ψευτιάς, των απατεώνων. Δεν ζουν εδώ μόνο αυτοί με τα ψεύτικα επιδόματα και τις πρόωρες συντάξεις, αυτοί που τόσο εξοργίζουν τους παρουσιαστές των ειδήσεων. Και σίγουρα, δεν είναι μόνο οι άγαμες θυγατέρες και οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι που κατοικούν εδώ.

Όχι. Είναι και οι άλλοι. Αυτοί με τα άσπρα μαλλιά και τις βαθιές ρυτίδες. Αυτοί που δούλεψαν σκληρά όλα τους τα χρόνια. Αυτοί που έχτισαν την Ελλάδα μετά τον πόλεμο με τα γυμνά τους χέρια. Ναι, υπάρχουν και αυτοί που δεν σήκωσαν κεφάλι, οι μάνες που γέννησαν γιους και τους έστειλαν να υπηρετήσουν την πατρίδα. Αυτοί που σπούδασαν τα παιδιά τους δουλεύοντας σκληρά και έδωσαν επιστήμονες και τεχνίτες σε αυτήν τη χώρα. Αυτοί που έχτισαν τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία, τους σταθμούς μας. Αυτοί που άνοιξαν δρόμους στα βουνά, που έσκαψαν στα λατομεία. Είναι οι γυναίκες που δούλευαν στα καπνά, είναι οι αγρότες που έκαναν γόνιμο το χώμα. Είναι όλοι αυτοί που ο ιδρώτας τους αυλάκωσε το πρόσωπο τους. Και είναι οι ίδιοι που πλήρωσαν για τη δημιουργία και ανάπτυξη αυτής της χώρας. Με κρατήσεις, με φόρους, με ιδρώτα.

Δεν είναι στους δρόμους αυτοί οι άνθρωποι. Δεν έχουν κουράγια. Δώσανε. Και μάλιστα πολλά.

Είναι στα σπίτια τους κλεισμένοι. Άρρωστοι, ανήμποροι, αβοήθητοι. Να πεινούν, να κρυώνουν, να αργοπεθαίνουν.

Ντρέπομαι. Για τα χάλια μας. Για την Ελλάδα. Για εμάς. Για εμένα. Τι έφταιξαν αυτοί οι άνθρωποι που τόσα προσέφεραν σε αυτόν τον τόπο; Πώς ζητάς από ανθρώπους τόσο περήφανους να πεθαίνουν σε αυτές τις συνθήκες; Τι σόι άνθρωποι μας κυβερνούν που επιτρέπουν οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν να φεύγουν ντροπιασμένοι; Τι τέρατα είμαστε εμείς που με τις πράξεις μας συνυπογράφουμε τα μαρτύρια τους;

Μα όχι! Φτάνει πια! Είδαμε τα λάθη μας και θα τα διορθώσουμε. Εμείς που πονάμε ακόμα για αυτήν τη χώρα. Εμείς που σεβόμαστε αυτούς που την έχτισαν, που την όργωσαν, που την ανέδειξαν. Αυτοί που τη διέφθειραν, που τη σμπαράλιασαν, που την πούλησαν πρέπει να φύγουν. Και πρέπει να φύγουν πρώτοι αυτοί που κλήθηκαν να υπηρετήσουν το συμφέρον της και το συμφέρον του λαού της και αντιθέτως, την εκμεταλλεύτηκαν, τη στράγγιξαν, την κατέστρεψαν. Τ΄ ακούτε «κύριοι»; Να φύγετε! Δεν είναι για εσάς αυτός ο τόπος. Ανήκει σε αυτούς που τον δούλεψαν, που μόχθησαν γι’ αυτόν, που πόνεσαν. Δεν είναι για εσάς αυτός ο τόπος…

Και όσο δεν φεύγετε, θα ντρέπομαι. Για τα χάλια μας. Για την Ελλάδα. Για εσάς. Για εμάς. Για εμένα.