Rockwave 2017...για όλα τα γούστα (Day 3)

Υπάρχει άραγε ωραιότερο (συναυλιακό) συναίσθημα από το να επιστρέφεις κατάκοπος, κάθιδρος και με μισοκλεισμένη φωνή στο σπίτι γύρω στις 3 τα ξημερώματα και να ξαπλώνεις στο κρεβάτι σκεπτόμενος ότι αυτό που έζησες, θα το βιώσεις εις διπλούν και την επόμενη ημέρα; Όχι βέβαια...

Αυτό λοιπόν έγινε, την Κυριακή 3 Ιουλίου. Μετά από μία ενδιαφέρουσα και απολαυστική μέρα όπου ξεχώρισαν οι Placebo, o Sivert Hoyem αλλά και οι δικοί μας The Last International Playboys, έρχεται η ώρα για την τελευταία ημέρα του φεστιβάλ όπου η πληθώρα εξαιρετικών συγκροτημάτων μας ανάγκασε να πιάσουμε θέση πολύ μπροστά από το μεσημέρι. Σκεφτείτε μόνο ότι οι Epica, ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας στην epic/gothic/symphonic/call me as you wish metal αναγκάστηκαν να παίξουν στις 5 με τον ήλιο κατάφατσα. Και όχι γιατί αδικήθηκαν για κάποιο λόγο....απλά γιατί τα επόμενα συγκροτήματα ήταν του ίδιου (τουλάχιστον) βεληνεκούς.

Με τον ήλιο κατακούτελα....Epica!!!

Όπως και το Σάββατο, έτσι και η Κυριακή ξεκίνησε μουσικά για μένα γύρω στις 5 παρά τέταρτο (αν και είχα σκοπό να πάω νωρίτερα ώστε να δω τουλάχιστον τους Poem). Δυστυχώς Tardive Dyskinesia και Poem είχαν αναλάβει την απάνθρωπη υποχρέωση να ανοίξουν την ημέρα σε ώρες όμως που έξω κυκλοφορούσαν μόνο τα τσακάλια και οι βεδουίνοι της ερήμου. Όχι ότι στις 17:00 που έκαναν την εφμάνισή τους οι Epica ήταν πολύ καλύτερα αλλά έχουν πιστό κοινό που τους ακολουθεί ακόμα και υπό τέτοιες συνθήκες. Έκαναν αρχή με το εξαιρετικό Edge of the Blade, από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, συνέχισαν με το επίσης ολοκαίνουργιο A phantasmic Parade και αμέσως μας έδειξαν ότι παρά τη ζέστη είχαν πολύ όρεξη. Εντυπωσιακή σκηνική παρουσία τόσο της Simone που μοίραζε εγκεφαλικά (λόγω εμφάνισης και φωνής) όσο και της υπόλοιπης μπάντας. Προσωπική αγαπημένη στιγμή, όταν ο Coen Janssen πήρε παραμάσχαλα τα keyboards, κατέβηκε στο κοινό και έφτασε μέχρι και πίσω από τους golding standing. Εξαιρετικές στιγμές επίσης το Cry for the Moon, από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του συγκροτήματος και το αγαπημένο Beyond the Matrix από τον νέο τους δίσκο. Παράλληλα, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας μοίραζαν μπουκάλια με νερό στους καταιδρωμένους αλλά εκδηλωτικούς fans. Τελευταία παρατήρηση...δεν περίμενα ότι θα είχαν τόσο άψογη συναυλιακή εμφάνιση αφού τους είχα περισσότερο για κλειστούς και πιο cozy χώρους.

Anathema

Λίγο αργότερα, στις 18:25 ηρθε η ώρα για ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα, τους Anathema. Δυστυχώς η συναυλία τους χαρακτηρίστηκε από κάποιες ατυχίες τόσο σε θέματα ήχου όσο και σε θέματα setlist. Αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν από την αρχή του Endless ways, ένα μοναδικό κομμάτι από το νέο τους άλμπουμ λόγω τεχνικών προβλημάτων ενώ γενικά είχαν ακουστικά προβλήματα. Επίσης, ζήτησαν κατά κάποιο τρόπο συγγνώμη από το κοινό γιατί ήταν αναγκασμένοι να αποκλείσουν θρυλικά τους τραγούδια και να στηριχτούν σε νέο υλικό, κάτι που κράτησε κάπως παγωμένο το κοινό. Παρόλα αυτά, με τα εξαιρετικά φωνητικά του Vincent και της Lee να επικρατούν αλλά και τις πάντα εξαιρετικές τους μελωδίες να αντηχούν στον αέρα, έδωσαν μια πολύ καλή παράσταση. Κρατάμε βέβαια την υπόσχεση του Vincent ότι πολύ σύντομα θα μας επισκεφτούν ξανά με πιο άνετες συνθήκες στις οποίες όπως είπε, θα μπορούν να παίξουν ότι γουστάρουν.

Tο μεγαλύτερο πάρτι της ημέρας...Flogging Molly

19:25 τελείωσαν οι Anathema και ένα κύμα κόσμου άρχισε να μετακινείται προς τη Vibe stage για τους Flogging Molly ή αλλιώς το πάρτυ της ημέρας. Μου ήταν άγνωστοί εκτός από κάποια λίγα τραγούδια τους που άκουσα το τελευταίο διάστημα αλλά αυτό που είδα δεν το περίμενα με τίποτα. Πραγματικά γεννημένοι για μεγάλα stages, έδωσαν ένα εξαιρετικό show που χαρακτηρίστηκε από ατελείωτη ενέργεια, πολύ σκόνη, τρελό χορό και τραγούδι από το κοινό. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι μιλάμε για ιρλανδούς μουσικούς...θα έπρεπε να το περιμένω. Μοιάζουμε σε πολλά πράγματα και όχι μόνο στα μνημόνια (όπως επεσήμανε και ο Dave). Επί μία ώρα και 15 λεπτά, όργωσαν τη σκηνή και ξεσήκωσαν το κοινό με κομμάτια όπως το Swagger, Drunken Lullabies, Requiem for a dying song και άλλα. Σίγουρα η πιο κεφάτη συναυλία του 3ημέρου με διαφορά από την δεύτερη.

Σαν στο σπίτι τους οι Paradise Lost

Κάπου εκεί το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει και ο ήχος να σκληραίνει. Στις 20:40 οι θεατές ακολούθησαν την αντίθετη με πριν πορεία προς την Terra Stage για τους Paradise Lost. Εγώ έπιασα μια θέση στον εξώστη (στα τραπεζάκια του πικ νικ αριστερά της σκηνής) και απόλαυσα ένα πραγματικό ροκ συγκρότημα, μια επαγγελματική εμφάνιση, άνετη και δυναμική. Πως να μην είναι έτσι βέβαια όταν οι Paradise Lost έχουν κάνει δεύτερο σπίτι τους την Ελλάδα, έχουν φανατικούς οπαδούς όπως φάνηκε ξεκάθαρα (και πανοραμικά από εκεί που καθόμουν) και ξέρουν να ικανοποιούν το κοινό τους. Κομματάρες όπως το As I Die και το Embers Fire ή το αιρετικό Faith Divides Us- Death United Us ξεσήκωσαν τους θεατές που πλέον είχαν πυκνώσει ικανοποιητικά μπροστά στο μεγάλο stage του Rockwave.

Όμως οι Paradise Lost ήταν απλά η προθέρμανση για το οπτικοακουστικό υπερθέαμα που θα ακολουθούσε....Gojira ladies and gentlemen. Ακόμα μία έκπληξη αφού δεν περίμενα ένα τόσο αψεγάδιαστο show. Ανελέητο σφυροκόπημα, εξαιρετικός (τηρουμένων των αναλογιών ήχος) και εντυπωσιακά φωτορυθμικά και πυροτεχνήματα. Μέχρι και φωτοβολίδες άναψαν στο κοινό κάτι που έκανε το θέαμα μοναδικό. Only Pain, Silvera, Backbone, L'enfant Sauvage και για κλείσιμο ακόμα μία έκπληξη. Αντί για κάποιο δικό τους κομμάτι στο encore διασκεύασαν το Territory των Sepultura ικανοποιώντας και τον τελευταίο μεταλά που ήρθε στο Rockwave αποκλειστικά γι' αυτούς. Μελανό σημείο το γεγονός ότι έπαιζαν στο Vibe Stage μάλλον για να χωρέσουν στο ουσιαστικά co-headlining της τελευταίας μέρας με τους Evanescence. Δεν χωράμε λέμε....!!!

Όχι και η καλύτερη ποιότητα αλλά...εκπληκτική Amy Lee

Τουλάχιστον μεταξύ των δύο ιδιαίτερα εμπορικών συγκροτημάτων υπήρξε ένα κενό 5 λεπτών για να γίνει η απαραίτητη μεταφορά μαζών. Βέβαια ένα μεγάλο μέρος των θεατών δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τους Gojira και είχε πάρει θέση από νωρίς για τους Evanescence. Άλλωστε το target group διαφέρει αρκετά. Anyway.....η τελευταία συναυλία του φετινού Rockwave αναμενόταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον κυρίως γιατί δεν γνώριζα σε τι κατάσταση ήταν το γκρουπ μετά από τόση αποχή. Και η έκπληξη ήταν ότι μου φάνηκε να επιστρέφει πιο δυναμικά. Έχοντας παρακολουθήσει ακόμα μία ελληνική τους εμφάνιση στο Καραϊσκάκη πριν αρκετά χρόνια, μου φάνηκε ότι πλέον είναι πιο ροκ και πιο δυναμικοί. Η Amy Lee απέδειξε ότι έχει φωνάρα, ειδικά στις μπαλάντες και οι υπόλοιποι μουσικοί φαίνεται ότι έχουν δέσει. Ελπίζουμε να φιξάρουν επιτέλους ένα σχήμα και να πορευτούν με αυτό. Ακούσαμε πολύ Fallen (Bring me to Life, Imaginary,  Everybody's Fool και το εξαιρετικό Going Under). Πανικός στο lithium, μία μπαλάντα σταθμός για το συγκρότημα και στο Call me when you're sober που είναι ίσως από τα πιο δημοφιλή τους single (ανεξήγητα κατ' εμέ). Φυσικά δεν έλλειψε το encore με το θεϊκό My immortal που έφερε δάκρυα στα μάτια πολλών και το Disappear που μάλλον εξκέπληξε πολλούς.

Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής, σκεφτόμουν τα καλά και τα κακά του φεστιβάλ συνολικά. Στα θετικά το υπερπλούσιο Line up με ελληνικά και ξένα συγκροτήματα για όλα τα γούστα, η εκπληκτική τοποθεσία με δεκάδες πεύκα που έκανε υποφερτή την απίστευτη ζέστη, οι επιλογές στο φαγητό (λίγες αλλά καλές - σουβλάκια, hot dog, σάντουιτς), η πολύ μπύρα φυσικά και η άψογη οργάνωση και τήρηση του προγράμματος. Στα αρνητικά, τα προβλήματα στον ήχο με κορυφαία αυτά στους Anathema αλλά και στις περισσότερες συναυλίες, το φτωχό merchandise (έψαχνα απεγνωσμένα cd ή Lp των αγαπημένων μου συγκροτημάτων και δεν έβρισκα τίποτα), οι ατελείωτες ουρές για να αγοράσει κάποιος τις μάρκες που θα τον έφερναν ένα βήμα πιο κοντά στην ατελείωτη μπύρα και η αποχώρηση από το φεστιβάλ μέσα στο μαύρο σκοτάδι (βάλτε καμιά λάμπα ρε παιδιά...τι κοστίζει;).

Παρόλα αυτά, ήταν ένα εκπληκτικό 3ήμερο και αναμένουμε το Rockwave 2018 να είναι εξίσου δυνατό και ακόμα πιο ροκ!!!!