¨Κρυφές Ανάσες" από την Κατερίνα Σωπύλη

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη
 

Υπάρχουν ανάσες δυνατές. Υπάρχουν και ανάσες λυτρωτικές, ανάσες ζωής, αλλά και ανάσες δροσιάς, που δίνουν μέσα στον λήθαργο της καθημερινότητας αυτό το κάτι παραπάνω που είναι αρκετό να σε ξυπνήσει και ν’ αρχίσεις να ελπίζεις. Τι γίνεται όμως με τις κρυφές ανάσες; Αυτές που δεν τολμάς να πάρεις επειδή ξέρεις ότι κοστίζουν ακριβά; Κοστίζουν όμως αλήθεια ακριβά;

Για την Πότα στοίχισαν μια ολόκληρη ζωή. Κι όχι μόνο την δική της, αλλά και του άντρα της, καθώς και του μονάκριβου παιδιού της. Μάλλον, όχι... όχι του παιδιού της. Της κόρης της. Γιατί η Πότα είχε την ατυχία να γεννηθεί στην Μάνη. Εκεί που οι γυναίκες έπρεπε να γεννούν παιδιά και όχι κορίτσια. Η ίδια ήταν η ντροπή της οικογένειας. Μέσα σε τόσους άντρες το μοναδικό κορίτσι. Παραπεταμένη όχι μόνο από την οικογένειά της, αλλά και από την ίδια την ζωή. Όταν έφτασε η λύτρωση στον γάμο με τον Στάμο, δεν την γνώρισε. Η ψυχή της είχε πια δηλητηριαστεί. Ορκίστηκε ότι ποτέ δεν θα κάνει τα ίδια στην μοναχοκόρη της και κράτησε τον λόγο της. Έκανε χειρότερα.


Ο μοναδικός σύντροφος των παιδικών της χρόνων, ο αδερφός της ο Ζαφείρης. Ήταν ο μικρότερος γιος της οικογένειας και πάντα κοντά της. Μια παρεξήγηση όμως τον κάνει να την εγκαταλείψει, φεύγοντας μακριά. Χρόνια μετά μετανιωμένος της στέλνει ένα γράμμα που η Πότα δεν θέλησε να διαβάσει ποτέ. Ένα γράμμα που έκρυβε όλη την αλήθεια και την λύτρωση. Η ίδια μπορεί να μην το διάβασε ποτέ, προορισμός του όμως ήταν να διαβαστεί. Και διαβάστηκε όταν έφτασε η ώρα. Μέχρι τότε όμως η Πότα κυνηγημένη από την ίδια της σκιά βαδίζοντας στα χνάρια της παράνοιας, εγκαταλείπει τα πάντα θεωρώντας ότι η ζωή ξεχνά. Και η ζωή την άφησε να νομίζει ότι πράγματι ξεχνά. Άλλωστε είχε φτάσει η ώρα που έπρεπε να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό. Περίμενε καρτερικά η ζωή να παίξει την τελευταία της πράξη. Στην οποία αναρωτιόμαστε τελικά ποιος χρωστά σε ποιον. Ποιος ξεπληρώθηκε και ποιος πρέπει να πληρώσει; 

Ένα βιβλίο δυνατό και σκληρό μαζί. Ένα βιβλίο αληθινό. Ένα βιβλίο γραμμένο από την γυναίκα για την γυναίκα. Σε θυμώνει. Σε προβληματίζει. Θέλεις να κάνεις κάτι για το άδικο. Θέλεις να έρθει η δικαίωση. Και στο τέλος... ήρθε άραγε η δικαίωση; Μπορεί άραγε να υπάρξει δικαίωση; Ήρωες ζωντανοί - νεκροί όμηροι μιας κοινωνίας – δήμιου, έτοιμη να σε δικάσει και να σε καταδικάσει επειδή τόλμησες να ζήσεις έξω από τα καλούπια που σου έφτιαξαν. Πίσω από κλειστές κουρτίνες, πίσω από κλειστά παντζούρια, υπάρχει μια ζωή που δεν είσαι σίγουρος αν την αντέχεις, θέλεις όμως να την ζήσεις. Για να ζήσεις όμως πρέπει να πάρεις ανάσες βαθιές, δυνατές... Κι εσύ ένα έρμαιο της μοίρας κλειδωμένη μέσα στην ίδια σου την ύπαρξη δεν μπορείς να φτάσεις την ζωή. Εσένα οι δικές σου ανάσες είναι κρυφές...