Επανερχόμαστε στις τρομακτικές αναρτήσεις μας. Λίγο πριν το τέλος της ανθολογίας "Στα Σύνορα Του Τρόμου" συναντάμε
στην ένατη θέση τον Βασίλη Κατέρη και το διήγημα "Η Αποφυγή της
Κληρονομιάς". Σας το παρουσιάζουμε μέσα από το παρακάτω απόσπασμα.
Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
Το θωρηκτό είναι πιο έξυπνο απ’ όσο νόμιζα. Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πλαδαρό πρόσωπό του, καθώς στρίβει το σώμα του προς τις σκάλες και εκτοξεύει ένα μαχαίρι προς το μέρος μου. Είμαι αρκετά γρήγορη. Δυστυχώς όχι τόσο ώστε να αποφύγω ένα μαχαίρι που κάνει τον αέρα γύρω του να σφυρίζει. Η λεπίδα του σκίζει τη σάρκα μου στο ύψος του αριστερού μου μπράτσου, αλλά ο πόνος δεν φτάνει αμέσως στα νεύρα μου. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να αντιδράσω και να το τελειώσω γρήγορα. Εκτινάσσομαι με όλη μου τη δύναμη προς το μέρος του και σταματώ το χέρι μου ελάχιστα εκατοστά μπροστά από τη μούρη του. Τα μάτια του αλληθωρίζουν προσπαθώντας να κοιτάξουν τις άκρες των δαχτύλων μου, που ίσα, ίσα αγγίζουν το μέτωπό του. Ο δισταγμός του δεν κρατάει για πολύ.
Αρπάζει το τραυματισμένο χέρι μου και με μια κίνηση το ξεριζώνει από τον ώμο μου.
«Τόσο εύκολο;»
Αφήνει το νεκρό μου άκρο να πέσει στο ξύλινο πάτωμα και αρχίζει να γελάει υστερικά. Ο πόνος υπερφορτώνει το κορμί μου και αναγκάζομαι να χάσω τον έλεγχο της αυταπάτης.
Ο Εκτελεστής σοβαρεύει απότομα επιστρέφοντας στην πραγματικότητα. Στο βλέμμα του αντικρίζω την έκπληξη. Κατάλαβε το μυστικό μου καθυστερημένα, όπως και όλοι πριν από αυτόν. Η ικανότητα μου να μπαινοβγαίνω στις εγκεφαλικές μάχες, μου προσφέρει τη δυνατότητα του αιφνιδιασμού. Το μόνο που προλαβαίνει να κάνει, είναι ν’ ανοιγοκλείσει τα μάτια του και να αντικρίσει την ανάκλαση του αποκεφαλισμένου εαυτού του στον καθρέφτη του μπαρ.
Το αίμα στάζει από το λεπτό ξίφος μου και ο ήχος της κάθε σταγόνας που ακουμπά το έδαφος, σπάει την σιωπή που έχει κατακλείσει τον χώρο. Οι θαμώνες στέκονται ακίνητοι στις θέσεις τους κοιτώντας ένα αδύναμο κοριτσάκι που μόλις αποκεφάλισε έναν τεράστιο άνδρα σε δευτερόλεπτα
Το θωρηκτό είναι πιο έξυπνο απ’ όσο νόμιζα. Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πλαδαρό πρόσωπό του, καθώς στρίβει το σώμα του προς τις σκάλες και εκτοξεύει ένα μαχαίρι προς το μέρος μου. Είμαι αρκετά γρήγορη. Δυστυχώς όχι τόσο ώστε να αποφύγω ένα μαχαίρι που κάνει τον αέρα γύρω του να σφυρίζει. Η λεπίδα του σκίζει τη σάρκα μου στο ύψος του αριστερού μου μπράτσου, αλλά ο πόνος δεν φτάνει αμέσως στα νεύρα μου. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να αντιδράσω και να το τελειώσω γρήγορα. Εκτινάσσομαι με όλη μου τη δύναμη προς το μέρος του και σταματώ το χέρι μου ελάχιστα εκατοστά μπροστά από τη μούρη του. Τα μάτια του αλληθωρίζουν προσπαθώντας να κοιτάξουν τις άκρες των δαχτύλων μου, που ίσα, ίσα αγγίζουν το μέτωπό του. Ο δισταγμός του δεν κρατάει για πολύ.
Αρπάζει το τραυματισμένο χέρι μου και με μια κίνηση το ξεριζώνει από τον ώμο μου.
«Τόσο εύκολο;»
Αφήνει το νεκρό μου άκρο να πέσει στο ξύλινο πάτωμα και αρχίζει να γελάει υστερικά. Ο πόνος υπερφορτώνει το κορμί μου και αναγκάζομαι να χάσω τον έλεγχο της αυταπάτης.
Ο Εκτελεστής σοβαρεύει απότομα επιστρέφοντας στην πραγματικότητα. Στο βλέμμα του αντικρίζω την έκπληξη. Κατάλαβε το μυστικό μου καθυστερημένα, όπως και όλοι πριν από αυτόν. Η ικανότητα μου να μπαινοβγαίνω στις εγκεφαλικές μάχες, μου προσφέρει τη δυνατότητα του αιφνιδιασμού. Το μόνο που προλαβαίνει να κάνει, είναι ν’ ανοιγοκλείσει τα μάτια του και να αντικρίσει την ανάκλαση του αποκεφαλισμένου εαυτού του στον καθρέφτη του μπαρ.
Το αίμα στάζει από το λεπτό ξίφος μου και ο ήχος της κάθε σταγόνας που ακουμπά το έδαφος, σπάει την σιωπή που έχει κατακλείσει τον χώρο. Οι θαμώνες στέκονται ακίνητοι στις θέσεις τους κοιτώντας ένα αδύναμο κοριτσάκι που μόλις αποκεφάλισε έναν τεράστιο άνδρα σε δευτερόλεπτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου