Θεατρική παράσταση «Ο Άη Βασίλης είναι σκέτη λέρα» των Ρέππα-Παπαθανασίου

Ένα από τα πολλά καλά του να ζει κανείς στην Αθήνα είναι και η δυνατότητα να παρακολουθεί ότι θεατρική παράσταση θέλει....κωμωδία, κοινωνική, αισθηματική, δραματική, stand up comedy. Απλά επιλέγεις το είδος και οι επιλογές είναι άπειρες. Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν, η διάθεση απαιτούσε κωμωδία και το δίδυμο Ρέππας – Παπαθανασίου συνήθως αποτελεί εγγύηση γέλιου.

Υπάρχει λόγος που χρησιμοποίησα τη λέξη «συνήθως» παραπάνω. Οι παραστάσεις του συγκεκριμένου πολύ επιτυχημένου και εμπορικού διδύμου χαρακτηρίζονται από γρήγορες ατάκες και αρκετό μπινελίκιον. Ο συνδυασμός αυτών των δύο προκαλεί γέλιο όχι λόγω ποιότητας του αστείου αλλά λόγω της όλης κατάστασης. Αυτό ακριβώς προσέφερε και η συγκεκριμένη παράσταση. Αλλά πέραν τούτου....ας το αφήσουμε καλύτερα. Αυτές ήταν ίσως και οι μοναδικές ατάκες που προκαλούσαν γέλιο. Η ακατάπαυστη και πολλές φορές χωρίς νόημα βωμολοχία. Και να σκεφτεί κανείς ότι το κείμενο αποτελεί διασκευή ενός πολύ επιτυχημένου γαλλικού θεατρικού το οποίο οι ηθοποιοί το δημιούργησαν μέσα από τις πρόβες καθαρά αυτοσχεδιάζοντας και γράφοντας ο καθένας τις ατάκες του ρόλου του, το μακρινό 1979 στο Παρίσι. Απλά μου φαίνεται αδιανόητο, 6 ταλαντούχοι γάλλοι ηθοποιοί να μην είχαν δημιουργήσει κάτι πιο ποιοτικό και πιο έξυπνο, ειδικά εκείνη την εποχή.

Αλλά ας μην υπερβάλλουμε όμως. Η παράσταση δεν είναι για πέταμα. Προσφέρει στιγμές γέλιου κυρίως λόγω των πολύ καλών κωμικών ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες. Τζόυς Ευείδη (πιο ώριμη από ποτέ), Σοφία Βογιατζάκη, Χρήστος Σιμαρδάνης (χωρίς ταμπού και αναστολές), Κώστας Ευριπιώτης (κλασική κωμική φάτσα), Άννα Κουρή (θύμιζε πολύ το ρόλο της στους «Μεν και Δεν»), Χρήστος Ζαχαριάδης (έπαιζε μόνο με τη φωνή του αλλά ήταν ίσως το πιο κωμικό στοιχείο της παράστασης) και ο Φώτης Σεργουλόπουλος (μπορεί να μην θάμπωνε με την υποκριτική του ικανότητα αλλά έδειξε ότι το έκανε με μεράκι και όρεξη). Η ιστορία τοποθετείται στα γραφεία μιας εταιρείας που προσφέρει τηλεφωνική βοήθεια στους κατατρεγμένους και στους απογοητευμένους από τη ζωή. Παραμονές Χριστουγέννων και η κατάθλιψη χτυπάει την πόρτα ενός εντελώς αταίριαστου γκρουπ ανθρώπων που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τους εαυτούς τους αλλά και τη σκληρότητα του κόσμου γύρω τους. Η ιστορία προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι η μοναξιά (ακόμα και αν δεν είμαστε μόνοι) μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε επικίνδυνα μονοπάτια τόσο για τον ίδιο όσο και για τους γύρω του, φτάνοντας μάλιστα στην έσχατη επιλογή της αυτοκτονίας.

Γενικά, είναι μία παράσταση που ούτε θα την πρότεινα, ούτε θα σας απέτρεπα όμως να τη δείτε. Ειδικά αν σας αρέσει το συγκεκριμένο είδος κωμωδίας είναι μία πολύ καλή επιλογή κυρίως λόγω του εξαιρετικού (σε αυτό το είδος) καστ. Εδώ και ένα μήνα περίπου παίζεται στο θέατρο Βέμπο στο Μεταξουργείο με απογευματινές και βραδινές παραστάσεις και με εισητήρια που ξεκινούν από 13€.

ΥΓ: Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι κάποιοι πήραν και τα παιδιά τους μαζί. Δεν είναι παράσταση για παιδιά λόγω της φρασεολογίας που χρησιμοποιείται. Μπορεί τα παιδιά πλέον να ακούνε βρισιές ακόμα και στο σχολείο αλλά τουλάχιστον σε κάποιες περιστάσεις ας είμαστε λίγο προσεκτικοί.....