Η Γέφυρα

 Επιμέλεια Μαίρη Κάντα

Η Δάφνη σε λίγη ώρα θα έβγαινε ραντεβού με τον Άγγελο. Ήταν πολύ ενθουσιασμένη. Θα ερχόταν να την πάρει από το σπίτι της, για να πάνε μαζί μία βόλτα στο χωριό. Ο Άγγελος, δεν ήταν από το χωριό της Δάφνης. Ήταν από το απέναντι χωριό της «Μαγικής Γέφυρας».Όση ώρα η νεαρή κοπέλα, χτενιζόταν, σκεφτόταν πως γνωρίστηκε με τον Άγγελο και πόσο άλλαξε η ζωή της από τότε.

Μέχρι πριν από λίγους μήνες, όλα ήταν διαφορετικά για το χωριό της Δάφνης. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με την αλιεία και ζούσαν ήρεμα. Έξω από το χωριό υπήρχε η «Μαγική Γέφυρα». Ήταν μία περιοχή επικίνδυνη και απαγορευμένη για τους ανήλικους. Από πολύ μικρή, η Δάφνη είχε ακούσει πολλές ιστορίες από τους μεγάλους για αυτή την γέφυρα.  Για πολλούς θεωρούνταν  καταραμένη και πως εκεί έμεναν κακά πνεύματα. Αν κάποιος διέσχιζε την γέφυρα, τα κακά πνεύματα, τον έσπρωχναν στον γκρεμό. Άλλοι πίστευαν πως στη απέναντι πλευρά ζούσαν δαίμονες και όταν έβλεπαν κάποιο θνητό του έκαναν φρικτά βασανιστήρια. Κανένας από τους κατοίκους του χωριού της Δάφνης, δεν είχε πάει στη απέναντι όχθη.

Η Δάφνη ήταν η πρώτη που επιχείρησε να κάνει αυτό το βήμα. Ήταν από πάντα, πολύ τολμηρή, δεν της άρεσαν οι απαγορεύσεις. Όταν έκλεισε τα 17, ένοιωσε αρκετά μεγάλη, ώστε να κάνει αυτό που πάντα ήθελε: να δει τι υπήρχε στη απέναντι πλευρά της «Μαγικής Γέφυρας». Κρυφά από τους γονείς της, ένα πρωί ξεκίνησε για το δάσος. Δεν κατάλαβε, πότε έφτασε στη «Μαγική Γέφυρα». Ένοιωθε την καρδιά της, έτοιμη να σπάσει, αλλά δεν δίστασε. Με ένα μικρό βήμα, άρχισε να διασχίζει την γέφυρα. Τα πόδια της όμως έτρεμαν. Κοίταζε συνέχεια δεξιά-αριστερά. Φοβόταν μήπως πράγματι υπήρχαν τα πνεύματα που της έλεγε η γιαγιά της. Ξαφνικά, ένας δυνατός άνεμος, κούνησε την γέφυρα και η Δάφνη έβγαλε μία κραυγή. «Δεν είναι τόσο γερή, όσο πίστευα», σκέφτηκε η κοπέλα και κοίταξε πίσω της. Για μία μόνο στιγμή θέλησε να επιστρέψει, αλλά δεν το έκανε. Συνέχισε να περπατά, μέχρι που έφτασε στη απέναντι πλευρά.

Κόντευε να βραδιάσει, όταν έφτασε, αλλά το υπερβολικό φως του ηλίου, έκανε τα μάτια της να δακρύσουν.  «Παράξενο» σκέφτηκε, «γιατί υπάρχει ακόμα ήλιος;» συνέχισε, καθώς στο χωριό της, είχαν ήλιο μόνο 2 ώρες την μέρα. Πρόσεξε πως υπήρχαν αρκετά ξύλινα σπίτια. Έμοιαζε με το δικό της χωριό. Προχώρησε περισσότερο.  Σταμάτησε όταν είδε χιλιάδες κίτρινα λουλούδια. Δεν τα ήξερε. Δεν τα είχε ξαναδεί ποτέ. Έμεινε να τα κοιτά με απορία για ώρα.

-          «Ηλίανθοι είναι. Δεν έχεις ξαναδεί;» άκουσε μια φωνή από πίσω της και άρχισε να ουρλιάζει από φόβο. Ο άντρας προσπάθησε να την ηρεμήσει. «Σταμάτα να φωνάζεις, θα τους ανησυχήσεις όλους. Ηρέμησε. Με λένε Άγγελο». Της είπε και της έδωσε το χέρι του.

-          «Δα…Δάφνη» του είπε η κοπέλα και συνέχισε «Είσαι άνθρωπος;» κοιτώντας τον καλύτερα. Ο Άγγελος, άρχισε να γελά δυνατά. Έμοιαζε συνομήλικος της. «Αυτή την ερώτηση, πρώτη φορά μου την κάνουν, ομολογώ. Σαν τι μοιάζω;» απάντησε.

-          «Συγγνώμη» ψιθύρισε η κοπέλα. «Είναι που έρχομαι από απέναντι».

-          «Το ξέρω» της είπε ήρεμα ο Άγγελος. «Σε έβλεπα όση ώρα περπατούσες στη γέφυρα. Ο αέρας πρέπει να σε τρόμαξε πολύ έτσι; Είσαι πολύ θαρραλέα που αποφάσισες να έρθεις ολομόναχη εδώ.»

-          «Γιατί; Είναι επικίνδυνα;» συνέχισε η Δάφνη. Ένοιωθε μία σιγουριά κοντά στον Άγγελο. Δεν φοβόταν, αλλά ήθελε να μάθει περισσότερα για αυτό το χωριό.

Το χωριό του Άγγελου, ονομαζόταν  «Ήλιον». Είχαν μόνο δύο ώρες νύχτα και οι κάτοικοι του είχαν συνηθίσει την ζωή στο χωριό. Καλλιεργούσαν ηλίανθους και ζούσαν από αυτούς. Τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο και οι γυναίκες φρόντιζαν τους άντρες τους. Η «Μαγική Γέφυρα» ήταν και γι αυτούς απαγορευμένη περιοχή. Φοβόντουσαν να πλησιάσουν, αλλά και να μιλήσουν γι αυτήν.

«Και εσύ; Δεν φοβάσαι; Δεν κατάλαβες πως ήμουν από την άλλη πλευρά;» τον διέκοψε η Δάφνη.

«Φυσικά το κατάλαβα, από την πρώτη στιγμή. Τα δικά μας κορίτσια δεν είναι τόσο όμορφα» της είπε και χαμογέλασε. «Δεν φοβάμαι. Έχω έρθει άλλη μία φορά στο χωριό σου. Ήθελα να δω, πόσο επικίνδυνα ήταν.» συνέχισε.

«Δεν ήταν όμως, έτσι; Δεν είναι λυπηρό, να ζούμε όλα αυτά τα χρόνια με τον φόβο της απέναντι πλευράς; Έχεις σκεφτεί πόσο ωραία θα ήταν, αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος;» είπε η Δάφνη. « Να ζούμε όλοι μαζί χαρούμενοι. Να μη μας χωρίζει αυτή η γέφυρα, αλλά να μας ενώνει. Ω θα ήταν υπέροχο» συνέχισε ο Άγγελος. «Γιατί δεν το προσπαθούμε;» είπε ενθουσιασμένα η κοπέλα. Μα ο Άγγελος ήταν σκεφτικός. «Δεν νομίζω να γίνει. Οι δικοί μου θα φοβούνται, μήπως οι δικοί σου θα κλέψουν τις καλλιέργειες μας. Και το αντίθετο».

«Μα υπάρχουν ηλίανθοι για όλους και ψάρια επίσης. Θα μπορούμε να τα μοιραζόμαστε και να τα ανταλλάζουμε. Μαζί θα είμαστε καλύτερα, από ό,τι χωριστά. Πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε», είπε αποφασιστικά η Δάφνη.

«Έχω το τέλειο σχέδιο. Θα φύγουμε κρυφά και οι δύο από τα σπίτια μας και θα αφήσουμε σημείωμα στους γονείς μας πως θα πάμε στη γέφυρα. Θα έρθουν για να μας βρουν και έτσι θα μπορέσουν να δουν την άλλη πλευρά.» ολοκλήρωσε τις σκέψεις της  η Δάφνη.

Οι δύο νέοι, αποφάσισαν να  ρισκάρουν και να ακολουθήσουν το σχέδιο της Δάφνης.  Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το σχέδιο και οι κάτοικοι των δύο χωριών κατάλαβαν πόσο λανθασμένα σκεφτόντουσαν όλα αυτά τα χρόνια. Αποφάσισαν να ενωθούν και να κάνουν μία νέα αρχή. Έτσι η «Μαγική Γέφυρα» γρήγορα μετατράπηκε σε «Γέφυρα των Ερωτευμένων», καθώς πολλά νεαρά ζευγάρια και από τα δύο χωριά, συνήθιζαν να συναντιούνται σε αυτή την γέφυρα.