Το Μάθημα των Φετινών Χριστουγέννων

Οδεύοντας προς το τέλος της φετινής εορταστικής περιόδου, λίγες μόνο ημέρες μετά το καλωσόρισμα του νέου έτους και πολλά μελομακάρονα μετά τις πρώτες ημέρες των εορτών, μία φαίνεται να είναι η γεύση που μας άφησαν τα φετινά Χριστούγεννα: η πικρόξινη.

Τι πήγε στραβά; Μα, η κακοκαιρία! Η σύντομη σε διάρκεια αλλά έντονη χιονόπτωση κατάφερε μέσα σε μία ή δύο μέρες μόνο να αποκλείσει ολόκληρες περιοχές της Ελλάδας, το τσουχτερό κρύο περιόρισε τους λιγοστούς μη αποκλεισμένους στα σπίτια τους και οι ακόμα πιο λιγοστοί εναπομείναντες που αψήφησαν τις καιρικές συνθήκες δεν είχαν που να πάνε αφού ανεξαρτήτως επιλογών, θα ήταν μόνοι.

Και η ερώτηση παραμένει: τι πήγε τοοόσο στραβά; «Αποκλειστήκαμε» δύο μερούλες στο σπίτι μας με τις οικογένειες μας. Εντάξει, κάποιοι έμειναν τελείως μόνοι. Για δύο μέρες. Στο σπίτι τους. Στο σπίτι μας. Στους χώρους που πασχίζαμε να φτιάξουμε όλα αυτά τα χρόνια. Με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τα πρόσωπα που επιλέξαμε να μας συντροφεύουν στη ζωή. Μείναμε για δύο μέρες στη θαλπωρή του σπιτικού και της οικογένειας μας…ή μήπως όχι;

Σκληρά εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, φοιτητές, άνεργοι που πρέπει να παρακαλέσουν τους γονείς τους για πέντε ευρώ για να πάνε για καφέ, άνεργοι που τους παίρνει περισσότερη ώρα να αποφασίσουν σε ποιο καφέ θα καθίσουν από όση να πιουν τον καφέ τους αφού έχουν βαρεθεί όλες τις καφετέριες, πλούσιοι και φτωχοί, μοναχικοί τύποι και νιόπαντρα ζευγάρια, όλοι πέρασαν «χάλια», «απαίσια», «σκατά». Και έτσι, εμένα έμεινε να με ταλανίζει ένα ερώτημα: γιατί;

Γιατί οι συνάνθρωποι μου δεν χάρηκαν τα φετινά Χριστούγεννα; Γιατί δεν άρπαξαν την ευκαιρία να ξεκουραστούν, να αφιερώσουν χρόνο στις οικογένειες τους, να χαρούν με τα λιγοστά χρήματα που εξοικονόμησαν από περιττές σπατάλες; Να γλιτώσουν από την «ταλαιπωρία» που συχνά συνοδεύουν τα επιβαλλόμενα πρότυπα  των ημερών; Να χαρούν τον έρωτα τους και να νιώσουν τη «ζεστασιά» του σπιτικού τους;

Τα φετινά Χριστούγεννα ήταν ένα crash test στο οποίο, δυστυχώς, αποτύχαμε όλοι. Ο αποκλεισμός μας εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών ανέδειξε έναν άλλο αποκλεισμό, εντονότερο και πιο επικίνδυνο. Μας φανέρωσε τον αποκλεισμό μας σε ζωές αδιάφορες, ανέραστες, επιφανειακές και άχρωμες. Μάθαμε να ζούμε ψεύτικα, ακολουθώντας τις προσταγές ενός καταναλωτικού τρόπου ζωής, παραμελώντας τα συναισθήματα μας σε τέτοιο βαθμό που καταφέραμε να τα εξαλείψουμε. Μάθαμε να επιλέγουμε εξόδους, σπίτια και συντρόφους με γνώμονα τη φωτογραφία που θα αναρτήσουμε στο fb και όταν τελικά δεν μπορέσαμε να προσθέσουμε νέο φωτογραφικό υλικό νιώσαμε κενοί και αποτυχημένοι. Ζηλέψαμε τους έχοντες που φωτογραφίζονται διαρκώς σε κάποιο in κλαμπάκι ή εξωτικό μέρος -αλήθεια, πόσο «τέλεια» περνούν αφού δεν βρίσκουν τίποτα καλύτερο να κάνουν;- και βαλθήκαμε να αντιγράφουμε αστεία post και αστείες συμπεριφορές χωρίς ίχνος αληθινού χαμόγελου στο πρόσωπο μας. Ντυθήκαμε με ακριβά παλτό, κρατήσαμε ακριβές τσάντες, παρασύραμε τους άντρες μας στα ινστιτούτα ομορφιάς και έπειτα, όταν ήρθε η κρίση, ακολουθήσαμε πάλι τα διαφημιστικά σποτάκια των διαφόρων εταιρειών και προσπαθήσαμε να το παίξουμε μποέμ και σταρχιδιστές μέσα στα καινούρια μας φτηνά συνολάκια κακής ποιότητας, πολλαπλασιάζοντας το καθαρό κέρδος των προμηθευτών μας και χαμογελώντας αυτάρεσκα που καταφέραμε να ξεγελάσουμε τα άδεια πορτοφόλια και τελικά τα άδεια μυαλά μας.

Ναι, λίγο έως πολύ, τα παραπάνω κάναμε και μην το αρνείστε. Οι φετινές γιορτές μας το αποδεικνύουν. Μείναμε μόνοι σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους∙ τους δικούς μας ανθρώπους. Χωρίς τη δυνατή μουσική των μπαρ και την ελαφριά ζάλη των ποτών τα περισσότερα ζευγάρια δεν μπόρεσαν να περάσουν ευχάριστα -και γιατί όχι δημιουργικά;- δύο μόλις 24ωρα. Βαρέθηκαν από το πρώτο απόγευμα, γύρισαν ο ένας την πλάτη στον άλλο και βάλθηκαν να χαζεύουν τους υπόλοιπους στις συσκευές τους. Αλλά και όσοι «ξέμειναν» με γονείς και αδέλφια, έκλεισε ο καθένας την πόρτα του δωματίου του και βάλθηκε να κρυφοκοιτάζει διαδικτυακά τις ζωές των άλλων. Οι «εξαντλημένοι» από τη δουλειά συνειδητοποίησαν ότι μάλλον δεν κουράζονται πολύ, ενώ κάποιοι όντως κουρασμένοι είδαν πόσο έχουν παραμελήσει τον εαυτό τους, τους γύρω τους, τις ζωές τους.

Γεμίσαμε τις βιβλιοθήκες μας με βιβλία που σκονίστηκαν λόγω έλλειψης χρόνου και όταν τελικά βρήκαμε - ή καλύτερα μας δόθηκαν - λίγα παραπάνω λεπτά τα αγνοήσαμε γιατί τα μάτια μας δεν αντέχουν πια το φως τους. Μαζέψαμε cd και μουσικά όργανα αλλά δεν έχουμε μάθει να τα ακούμε εάν δεν λικνιζόμαστε μπροστά στα χειροκροτήματα αγνώστων σε μία «κοσμική» ταβέρνα. Μάθαμε να μαγειρεύουμε gourmet συνταγές αλλά ξέρουμε να τις γευόμαστε μόνο μέσα από τα tags των καλεσμένων. Και όταν αποκλειστήκαμε από τις συνήθειες μας, από όλα αυτά που σκεπάζουν ικανοποιητικά τις ατέλειες των ζωών μας, όπως το make up κρύβει τα σκαμμένα μας πρόσωπα και τα πρησμένα μάτια, τότε μείναμε, παρότι κουκουλωμένοι και με τη θέρμανση στο full, παγωμένοι και κενοί μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Και ο άνθρωπος απέναντι μας, μας φάνηκε ξένος και ψυχρός. Και ο άνθρωπος στον καθρέφτη άδειος.

Έμειναν, όμως, λίγοι. Αυτοί που πέρασαν «καλά», έστω «καλούτσικα». Ακόμα και αυτοί που δεν πέρασαν καλά, αλλά παρατήρησαν όλα τα παραπάνω. Σε αυτούς τους λίγους αλλά αρκετούς, πρέπει να δώσουμε το κομμάτι του Άη Βασίλη. Να πάρουν δύναμη γιατί είναι αυτοί που καλούνται να αλλάξουν τον κόσμο. Και εάν αυτή η αποστολή τους ακούγεται βαριά, αρκεί να αλλάξουν τα επόμενα Χριστούγεννα. Λάθος. Να μας αλλάξουν για να υποδεχτούμε τα επόμενα Χριστούγεννα όπως τους αρμόζει. Ξέγνοιαστα, με πολλή αγάπη και αληθινά χαμόγελα. Ναι, αυτό πρέπει να γίνει. Και ας ευχηθούμε όλοι μαζί, του χρόνου στις γιορτές να είμαστε, και όχι να δείχνουμε, ευτυχισμένοι!