"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Να σε ζωγραφίσω με χίλια χρώματα 

Νοέμβρη της καρδιάς μου και να κρατήσω ζωντανές αναμνήσεις που έζησα στη σφαίρα του ονείρου!

"Στην παλιά σανσκριτική διάλεκτο Ραβί σημαίνει ήλιος....μα τώρα είχε από ώρα ο ήλιος βασιλέψει"

"Στα Χνάρια του Τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Βήματα βαριά μέσα στη νύχτα. Ψυχή πλακωμένη από τα κρίματα, περικυκλωμένη από το ανάθεμα τόσων ψυχών που πήρα. Είμαι ένας εκτελεστής. Ένας βουβός δολοφόνος. Δεν είμαι άρρωστος. Απλά αυτή είναι η δουλειά μου. Πληρώνομαι για να το κάνω και πληρώνομαι καλά. Δεν γνωρίζει κανείς τι κάνω. Πιστεύουν πως είμαι πωλητής. Και είμαι κατά κάποιο τρόπο, αφού σε κάθε φόνο πουλάω την ψυχή μου στον διάολο. Κινούμαι πάντα στα σκοτάδια. Η νύχτα έχει γίνει σύμμαχός μου, συνεργός σε κάθε βρώμικη δουλειά που μου έχει ανατεθεί. Είμαι πολύ καλός, δεν αφήνω ποτέ ίχνη και κάθε μου αποστολή την φέρνω εις πέρας. Ούτε η αγάπη με άλλαξε. Η Σαμάνθα είναι ένα χρόνο τώρα στη ζωή μου και κάνει την κάθε μέρα ομορφότερη. Όχι όμως και τις νύχτες που συνεχίζουν να είναι ματωμένες και γεμάτες ενοχές τώρα πια. Κι όμως δεν μπορώ να σταματήσω. Ο φόνος κυλάει πια στο αίμα μου, έχει γίνει επιτακτική ανάγκη μου. Ακόμα και τώρα που... 

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Αχ, Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Αλλατίνη - Καλοσύνη

Φυτεμένη ως σπόρος στον καναπέ, ξεκούραζα το ταλαίπωρο κορμί μου από ολοήμερες οικιακές φθινοπωρινές εργασίες και κούραζα τα μάτια μου με τα τεράστια τύπου Τζάκι Ω. υπερμετρωπικά γυαλιά μου, βλέποντας την αγαπημένη μου ιατρική Grey’s Anatomy σειρά, διπλό νέο επεισόδιο κάθε βράδυ, δύο σχεδόν ώρες οριζοντιοποιημένη στο στρώμα-γλάστρα, με χώμα ενισχυμένου λιπάσματος τύπου αφρολέξ που ενισχύει την ανάπτυξη ριζών και Depon plus ως αναλγητικό για μένα, οι ασθενείς του Νοσοκομείου ρουφούσαν τα αντιβιοτικά απ’ τη φλέβα, ενώ εγώ την έκοβα με όλα αυτά τα αίματα που έβλεπα.

Διαφημίσεις, zapping μήπως πετύχω κάτι καλό που μου ξέφυγε, διαφημίσεις παντού, συνεννοημένα όλα τα κανάλια, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους εκεί στην AGB, ξαναγυρνάω στο κανάλι μου, μη χάσω και τη συνέχεια για να δω ποιο αυτοκίνητο πιάνει τα εκατό σε ένα νανοσεκόντ και ποιο σούπερ μάρκετ έχει τις καλύτερες τριήμερες προσφορές, τα φυλλάδια γι’ αυτό μας τα χώνουν στα γραμματοκιβώτια.

"Rawson, Ο Αρχάγγελος του Θανάτου", A Firemagination Story του Κωνσταντίνου Ντεκουμέ

Θεία Λίλιθ

Εφόσον ο Χιούγκο Ρώσον οδήγησε με το αμάξι του για αρκετή ώρα σταμάτησε σε ένα σοκάκι, έσφιξε κοντά του την καφετιά καπαρντίνα του και βγήκε από το αμάξι κλείνοντας προσεκτικά την πόρτα. Κλείδωσε το αμάξι και προχώρησε για λίγη ώρα. Σκέφτηκε να ανάψει τσιγάρο μα βλαστήμησε, γνωρίζοντας ότι τα τσιγάρα του είχαν τελειώσει και δεν είχε πάει σε κάποιο περίπτερο για να αγοράσει και άλλα.

Σύντομα, τα βήματα του τον έφεραν σε ένα παλιό , κακόφημο μπαρ το οποίο φωτιζόταν μόνο από μερικά άσχημα κοκκινωπά νεόν φώτα και μερικές χαλασμένες λάμπες του δρόμου. Ο Χιούγκο γνώριζε τον ιδιοκτήτη του μπαρ, τον γνώριζε πάρα πολύ καλά. Παλιά είχαν μια σχεδόν αδελφική σχέση, ο Χιούγκο παρά των γεγονότων δεν τον είδε ποτέ σαν αδε λφό του. Ο άνδρας που ο Χιούγκο έψαχνε ονομάζοταν Έις Λόκερ και ήταν ένας έμπορος πρέζας. Ο Χιούγκο γνώριζε πολύ καλά ότι ο Έις είχε ταλέντο στο τραγούδι και του είχε συστήσει πολλές φορές να γίνει τραγουδιστής μα ο Έις αρνιότανε. Του άρεσε όπως έλεγε ο κίνδυνος του εμπορίου. Ο Βρετανός ξανθός άντρας κοίταξε αιφνιδιασμένος την είσοδο του μπαρ όπου μια γυμνή, καστανομάλλα πόρνη με κόκκινα τακούνια έτρεχε στην έξοδο ενώ την ακολουθούσε ένας σκληρός μηχανόβιος με μαχαίρι.

"Αντιγόνη" από τον Βαγγέλη Κομψέλη

Αντιγόνη

Ξελογιασμένος ουρανός τα μάτια σου, γαλάζιο που το κρύβει το γκρίζο της ψυχής σου... 
Θάλασσα άγρια και πνίχτρα το σώμα σου, κάθε που γυμνό το ξεπροβάλλεις στη θέα των ανίδεων αρσενικών.. 
Βλέμμα άγριο-μυστήριο, που απ' τις πηγές του σκοταδιού και της αβεβαιότητας ζει και θρέφεται... 
Ύπαρξη ταγμένη στην αιώνια καταδίκη, καπνός και αλκοόλ συντροφιά που σε σκοτώνει Κι όμως πιστή στην ελπίδα παραμένεις... 

"Ίχνη της Καρδιάς" του Χρήστου Κεσκίνη

Μικρή μου κουκλίτσα

(μου επιτρέπετε, μέρα που είναι να το αφιερώσω στην μικρή μου αδερφή Δήμητρα)

Όταν γεννήθηκες. δεν σε μίσησα όπως όλοι φοβόταν. Ούτε σε ζήλεψα, όπως πίστευαν.

Γιατί ήσουν η μικρή, αμόλυντη κουκλίτσα μου.

Άλλωστε ήμουν μεγαλύτερος και έπρεπε να σε προστατέψω στην αγκαλιά μου.

Γιατί ήσουν η μικρή, εύθραυστη κουκλίτσα μου.

 Όταν έκλαιγες, πονούσα. Όταν γελούσες, πετούσα.

Γιατί ήσουν η μικρή, αγνή κουκλίτσα μου.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Ναρκοπέδιο Ονείρων

Κοίτα πως κατάντησα αγαπημένη μου. Μέσα σε ένα κελί κάπου στην Ελλάδα . Εγώ που αγάπησα εσένα κάποτε στην Βουλγαρία. Μικρό κορίτσι εσύ δέκα χρονών κι εγώ στα δώδεκα αγόρι αμούστακο όπως λέγανε. Μαζεύαμε μαζί εμείς τα ορφανά από μάνα ή πατέρα καλαμπόκια έτσι όπως μετά μάθαμε στην Ελλάδα της ελευθερίας να μαζεύουμε σταφύλια. Κι ύστερα εμένα με έσπρωξε η μοίρα στο Σεράγεβο με εκείνα τα καλαμπόκια που δεν ήταν καλαμπόκια αλλά όπλα και γνώρισα εκείνη. . Εκείνη την λάθος ειρήνη μέσα σε έναν αλλιώτικο φλεγόμενο και εμπόλεμο κόσμο. Και ο δικός μου κόσμος έγινε ναρκοπέδιο που έσκαγαν ναρκωτικά αντί για νάρκες στο πειραγμένο μου μυαλό.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

BARSAAT

Σε περιμένω
κι αντηχούν τα πολύχρωμα βραχιόλια στα χέρια μου
σαν χορεύω για σένα κάτω απ’ του ουρανού τα νέφη.
Θα ‘ρθεις το νιώθω...
Μια λέξη μόνο....

Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Σοφίας Κραββαρίτη, "Ο Κήπος με τα Τριαντάφυλλα"

Σήμερα στο blog είναι η μέρα της Σοφίας Κραββαρίτη αλλά αντί για κείμενο, έχουμε τη χαρά να σας ανακοινώσουμε την παρουσίαση του νέου της βιβλίου με τίτλο "Ο Κήπος με τα Τριαντάφυλλα". Η παρουσίαση διοργανώνεται από τις Εκδόσεις Άλλωστε, στις 11/11/18 στη  Death Disco (δεν θα μπορούσε να γίνει αλλού άλλωστε), Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου στου Ψυρρή.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"O τρελός Θόδωρος" του Φίλιππου Φιλίππου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

     Μόλις είχε πάρει για πολλοστή φορά εξιτήριο από το ψυχιατρικό νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Έβαλε το κλειδί στην παλιά ξύλινη πόρτα του φτωχικού του και το άνοιξε. Χαιρέτησε στρατιωτικά όπως αρμόζει σε μια τέτοια στιγμή  ένα-ένα όλους τους ήρωες που είχε κρεμασμένους στον  φθαρμένο τοίχο του. Προσφώνησε τον Μακρυγιάννη και τον Κολοκοτρώνη στρατηγούς, μετά χαιρέτησε τον Καραϊσκάκη  και για το τέλος άφησε το Αθανάσιο Διάκο.

     Το μυαλό του το οποίο από καιρό, τον είχε προδώσει κάνοντας τον να πιστεύει ότι ήταν στρατηγός , αντάξιος του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη.  Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι  για την διάγνωση. Σχιζοφρένεια με μεγαλομανιακά στοιχεία και υπερτίμηση του εγώ του.

"Πληγωμένες Καρδιές" του Χρήστου Σαχτούρη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Πρώτη φορά τον είδα σε μια πλατεία της Καλαμαριάς. Κερεμεριέ τη λένε οι Τούρκοι, εμείς όταν μιλάμε μεταξύ μας, μιλάμε ελληνικά, για να μην τα ξεχάσουμε, όταν απελευθερωθούμε.  Ήταν Μάιος του 1907. 

Μετακομίσαμε χθες με την οικογένεια μου, από την Τούμπα. 

Ακουμπούσε το ένα του χέρι σ' ένα καρότσι και κάπνιζε με ύφος στοχαστικό, ήταν τόσο ήρεμος. Τον ερωτεύτηκα αμέσως. 

Έμεινα να τον κοιτάζω σαν χαμένη, και χωρίς να το καταλάβω, πλησίαζα αργά σαν υπνωτισμένη προς το μέρος του. Εκείνη τη στιγμή, έγινε ένα μικρό θαύμα, με φώναξε η αδελφή μου. 

- Έλα Ελισάβετ, φεύγουμε. 

- Τώρα έρχομαι. <<Τώρα ξέρει τ' όνομα μου, σκέφτηκα>>

"Αντίληψη" του Κώστα Γωγιού (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Μπήκε στο λεωφορείο και έψαξε τριγύρω με τα μάτια του για μια άδεια θέση. Το μόνο που είδε ήταν άνθρωποι σκυμμένοι πάνω από τα κινητά τους, να σέρνουν το δάχτυλο πάνω στην οθόνη και να πατάνε μηχανικά κουμπιά που δείχνουν τα (συν)αισθήματα τους. Έπιασε μια γωνία και σκέφτηκε ότι δεν τον πείραζε, και θέση να άδειαζε τώρα, άντεχε αυτός, ας καθόταν κάποιος ηλικιωμένος καλύτερα. Το λεωφορείο σταμάτησε με ένα απότομο φρενάρισμα και ένας παππούς προσπάθησε να ανέβει με δυσκολία από τη στάση. Έτεινε το χέρι να τον βοηθήσει, αλλά ο παππούς κούνησε το χέρι του με περιφρόνηση ή καλυμμένη περηφάνεια και στηρίχτηκε στη λαβή της πόρτας για να ανέβει. Ασθμαίνοντας κοίταξε γύρω του, αναζητώντας με τη σειρά του κάποια θέση. Τα σκυμμένα κεφάλια των κινητών σηκώθηκαν προς στιγμή, αλλά μη βρίσκοντας κάτι ενδιαφέρον, επέστρεψαν στη φυσική τους θέση και γωνία.

            Πολλές φορές αναρωτιόταν τι συνέβη στον κόσμο. Πότε και κυρίως γιατί έγινε έτσι ο άνθρωπος. Σκέφτηκε ότι ίσως ήταν πάντα έτσι, αλλά ο ίδιος απλώς μεγάλωνε και η ανοχή του για πρόσωπα και καταστάσεις ολοένα λιγόστευε, σε μια συνάρτηση που η ανοχή είναι αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας. Το μυαλό του ταξίδεψε πίσω στα παιδικά του χρόνια, τότε που η μάνα του τον πήγαινε να παίξει στην παιδική χαρά κοντά στο σπίτι τους. Δίπλα στην παιδική χαρά υπήρχε ένα παλιό, ρημαγμένο σπίτι που ζούσε ένας ηλικιωμένος. Κάθε μέρα, ο ηλικιωμένος έβγαινε με τις πιτζάμες και την ρόμπα του και φώναζε στα παιδιά που έπαιζαν. Φώναζε για τη φασαρία, τις μπάλες που χαλούσαν τα λουλούδια του και την έλλειψη σεβασμού και διαπαιδαγώγησης, μέχρι να παρέμβει κάποια μητέρα και ο ηλικιωμένος να επιστρέψει στο σπίτι μουρμουρίζοντας ακόμα. Έπιασε τον εαυτό του να τον καταλαβαίνει και κούνησε το κεφάλι τρομαγμένος για να βγει από τις αναμνήσεις. Δεν θα το άντεχε να μετατραπεί σε κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να μετατραπεί σε κάτι τέτοιο.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Το Φιλί

Μόλις σε είδα κατέβασα το βλέμμα μου κατευθείαν στο έδαφος. Δεν μπορούσα να σε αντικρίσω χωρίς να πληγωθώ. Τα μάτια σου με κοιτούσαν γεμάτα προσμονή και είχα κοκαλώσει. Έκανες ένα βήμα και ήταν σαν να λύθηκαν τα μάγια.

H μοναξιά του συγγραφέα πριν την παρουσίαση

Αύριο έχω παρουσίαση για το καινούργιο μου βιβλίο. Και; Τι έγινε; Ε, να έχω τρία χρόνια να κάνω κάτι τέτοιο. Έχω κι ένα βιβλίο ιδιαίτερο, γεμάτο με τις Ερωτευμένες πόρνες μου κι εμένα μαζί τους. Και; Φοβάσαι ή έχεις άγχος; Όχι μωρέ. Απλά νιώθω κάπως. Ξέρεις οι παρουσιάσεις βιβλίων είναι λίγο περίεργες. Ποιος θα έρθει και ποιος όχι. Τι θα πω και πως θα είμαι οκ με όλους, ενώ μπορεί να με πιάσει κρίση μοναχικοπάθειας και αγοραφοβίας και να θέλω να μείνω με τις ηρωίδες μου. 

"Κυνήγι Μαγισσών" από την Ξανθίππη Γιωτοπούλου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Ακούστηκε μία γυναικεία κραυγή και η κοπέλα έτρεξε έντρομη προς τα κάγκελα του κλουβιού της. Τα μελιά της μάτια άνοιξαν διάπλατα στη θέα μιας μεσήλικης γυναίκας, την οποία τραβολογούσαν δύο στρατιώτες.

«Κονστάνς!» ούρλιαξε η κοπέλα και γράπωσε με δύναμη τα κάγκελα. «Αφήστε την! Κονστάνς!»

Οι άντρες την αγνόησαν και συνέχισαν να σέρνουν την άμοιρη γυναίκα μακριά από το κλουβί της νεαρής.
Εκείνη, παρόλα αυτά, συνέχισε να ταρακουνάει τα κάγκελα, σε μία προσπάθεια να βγει από εκεί. Αλλά ο κόπος ήταν μάταιος, μιας και χωρίς τα μαγικά της ή κάτι για να παραβιάσει την κλειδαριά, ήταν αναγκασμένη να παραμείνει στη φυλακή της.

"I' m in love with a fairytale" του Σίμου Αλεξίου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

     Και κάπως έτσι, ξαφνικά, άρχισαν όλα. Μπορεί να σε ήξερα απ' τη στιγμή που άνοιξες πρώτη φορά τα ματάκια σου, μπορεί ενδιάμεσα να είχαμε χαθεί, αλλά το νησί, εκείνο το όμορφο νησί στις Κυκλάδες έμελλε να μας κάνει να σμίξουμε. Ξανά. Έπειτα από 14 χρόνια σε αντίκρισα. Ένα περίεργο συναίσθημα, σαν κάτι να μας ένωνε από παλιά. Ή μήπως όντως μας ένωνε; Οικογενειακοί φίλοι, περισσότερο από 30 χρόνια οι γονείς μας και εμείς μεγαλώναμε...Μεγαλώναμε μαζί, αλλά χωριστά. Ο άνθρωπος μου ήραν 17 χιλιόμετρα μακριά μου. Μπορεί να άργησα, μα εν' τέλει τον «γνώρισα». Το παραμύθι μόλις είχε αρχίσει να γράφεται...

"Τα Λόγια που δεν είπα" από την Ελένη Γκούμα (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

«Αν διαβάζεις αυτό το γράμμα, τότε δυο ενδεχόμενα υπάρχουν. Πρώτον, να έχω αυτοκτονήσει και να το βρήκες μέσα στο κομοδίνο μου ψάχνοντας για την αιτία. Και δεύτερον να μη βρήκα τελικά το θάρρος να δώσω τέλος στη ζωή μου, αλλά να σου το έστειλα προσπαθώντας να καταλάβεις κάποια πράγματα για μένα.

   Από μικρή ήμουν πολύ κλειστός άνθρωπος… Θυμάμαι τις φίλες μου να μου λένε τα μυστικά τους,  κλείνοντας με τη φράση «μην το πεις σε κανέναν...». Και εννοείται ότι εγώ δεν τα έλεγα πουθενά. Και όσα πιο πολλά μου έλεγαν, τόσο ένιωθα το κεφάλι μου να βαραίνει.. Η Μαρία ξεκίνησε να καπνίζει. Η Αντωνία έκλεψε χρήματα από τους γονείς της. Η Αναστασία αντέγραψε στο μάθημα… Δεν άντεχα άλλα μυστικά, αλλά αν τους το έλεγα φοβόμουν ότι δεν θα μου ξαναμιλούσε κανείς.

   Και στο σπίτι όμως τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα.  Οι γονείς μου έλειπαν πολλές ώρες για δουλειά. Και εγώ δεν είχα κανέναν να μιλήσω.  Ώσπου ήρθε ένας ξάδελφος μου για σπουδές και τον φιλοξενούσαμε. Στην αρχή χάρηκα πολύ. Δεν έβλεπα συχνά άλλους συγγενείς γιατί ζούσαν πολύ μακριά. Και επιτέλους θα υπήρχε και κάποιος άλλος στο σπίτι, δεν θα ένιωθα τόσο μόνη.

   Όμως η ζωή δεν είναι όπως τη φαντάζεσαι. Ο Αντώνης φαινόταν ένα πολύ καλό παιδί. Όμως ξαφνικά η συμπεριφορά του απέναντί μου άρχισε να αλλάζει. Ήταν πιο επιθετικός και μου μιλούσε πολύ απότομα. Μέχρι που μια νύχτα που έλειπαν όλοι από το σπίτι ήρθε στο δωμάτιό μου. Ξάπλωσε δίπλα μου και άρχισε να με χαϊδεύει. Εγώ είχα κοκαλώσει από τον φόβο μου. «Μην το πεις σε κανέναν» μου ψιθύρισε και έφυγε. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, με τον Αντώνη να γίνεται κάθε μέρα και πιο προκλητικός. Άρχισα να κλαίω με το παραμικρό και τις νύχτες να ξυπνάω με εφιάλτες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκεφτόμουν κάποιον τρόπο να τον σκοτώσω, να φύγει αυτό το τέρας από το σπίτι μου. Τελικά μετά από μερικούς μήνες έφυγε, πήγε να μείνει αλλού.  Όμως το κακό είχε γίνει. Πλέον δεν ήθελα να βλέπω κανέναν και κλεινόμουν όλη μέρα στο δωμάτιό μου και διάβαζα. Το είχα πάρει απόφαση, θα έφευγα από αυτό το σπίτι. Υπομονή άλλα δυο χρόνια…

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Επιστροφή...

Αφιερωμένο στους ξενιτεμένους και στους ναυτικούς μας

Πίσω απ’ τις σφραγισμένες πόρτες και τα σκουριασμένα κάγκελα

τρελό χορό στήσανε οι θύμησες απόψε

παρέα με τη μοναξιά.

Το μακρύ σιδερένιο κλειδί κρυμμένο μέσα στην  πήλινη γλάστρα

μαζί με την ψυχή ετούτων των χορταριασμένων τοίχων κάποιον, κάτι καρτερά.

Στου χρόνου το πείσμα

Τα άνθη εξακολουθούν ζωή να ‘χουν….

"Στα Χνάρια του Τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ήταν μία από εκείνες τις ώρες. Τις θλιμμένες. Τις μουντές. Τις ώρες που δεν άντεχε λεπτό την βαρετή ύπαρξή της. Ήθελε να φύγει και πάλι. Ήξερε που ακριβώς επιθυμούσε να βρεθεί. Εκεί που πήγαινε κάθε, μα κάθε φορά. Εκεί που τα βήματά της την οδηγούσαν πάντα και αυτή υπάκουε σε αυτή την πρωτοβουλία σα να της το επέβαλε κάποιος άγραφος νόμος. Το ερειπωμένο σπίτι δεν ήταν πολύ μακριά. Άλλωστε ήταν η ώρα που απολάμβανε τον περίπατο. Νωρίς το απόγευμα. Έφτανε μετά από μισή ώρα στον προορισμό της και παρέμενε λίγες ώρες ώσπου να καταφθάσει το σούρουπο με αργό βηματισμό, μυστηριώδες και σχεδόν πάντα με ένοχα μυστικά. Μυστικά που εκείνη δε χρειαζόταν ν' ανακαλύψει επειδή απλά τα γνώριζε ήδη. Άλλωστε δεν είχε σημασία πια. Πολλοί ήταν αυτοί που μιλούσαν, το σπίτι όμως δεν πρόδιδε τίποτα. Η σιωπή του σφράγιζε το αιώνιο μυστικό. Το οίκημα έμοιαζε να την περιμένει κάθε φορά. Το πλησίαζε αργά, σχεδόν με ευλάβεια. Μπορούσε να νιώσει τη δύναμή του, σχεδόν την κατέκλυζε το έντονο συναίσθημα όταν το αντίκριζε. Φτάνοντας μπροστά του, ένα δέος την πλημμύριζε και ένιωθε πως της έστελνε αυτό το ίδιο όλη του την ενέργεια. Γιατί είχε ενέργεια, το γνώριζε. Όπως πάντα έκανε το γύρο του, αγγίζοντας σε κάποια σημεία τους τοίχους του. Ήταν παγωμένοι, νεκρικοί, της άρεσε όμως η αίσθησή τους. 

"Αχ, Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Το μποτοξάκι

Περίμενε στο σαλόνι του γιατρού πάνω από μία ώρα. Της τον είχαν συστήσει ως τον καλύτερο και αυτή όφειλε απλά να πάει στον καλύτερο. Είχε χωθεί μέσα στο κινητό, τσατ με τις συνομήλικες δεκαεφτάχρονες φίλες της, που εκείνη την ώρα πήγαιναν φροντιστήριο. Βασικά κοπάνα έκαναν και χαζογελούσαν σε μια καφετέρια, περιμένοντας να δουν άμεσα το αποτέλεσμα που θα είχε το μποτοξάκι στα χείλη της κολλητής τους.

Μπήκε στο γραφείο του γιατρού, που την κοίταξε πατόκορφα, απορώντας με το ντύσιμο που κάνουν αυτά τα «μικρά»: σκισμένο τζιν κατά λωρίδες στο μπούτι, μπλουζάκι-υποψία, τακούνι του στραμπουλήγματος, βάψιμο ουράνιο τόξο, σκουλαρίκια-βραχιόλια-δαχτυλίδια-κολιέ όλα σε αφθονία και υφάκι ο-μπαμπάς-μου-έχει-λεφτά-κι-εγώ-τον-κάνω-ό,τι-θέλω-τον-μπαμπά-μου.

-Θέλω να φουσκώσω τα χείλη μου, δηλώνει με τόνο που δεν χωράει αντιρρήσεις.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Escape Plan 2: Hades (2018, ελληνιστί «Σχέδιο Απόδρασης 2: Άδης»)

Βαθμολογία 1,2 / 5

Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω...από το γεγονός ότι άφησα να περάσουν λίγες μέρες για να γράψω την κριτική και τελικά κατέληξα να έχω διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας από το μυαλό μου (τόσο πολύ μου άρεσε...!!); Από το γεγονός ότι όσο και να έψαξα στα αρχεία του blog, δεν κατάφερα να βρω ταινία με χαμηλότερη βαθμολογία (κάπου υπάρχει αλλά δεν το ζόρισα κιόλας); Θα ξεκινήσω λοιπόν από τα αυτονόητα...ΜΗΝ ΤΗ ΔΕΙΤΕ!!!!

Θα θυμάστε ασφαλώς το πρώτο μέρος της σειρά όπου ο Ρέι Μπρέσλιν οργανώνει μία απόδραση από την πιο ασφαλή φυλακή στον κόσμο. Κάτι αντιστοιχο γίνεται και εδώ, μόνο που ο Μπρέσλιν (κατά κόσμον Sylvester Stallone) διευθύνει κανονική εταιρεία που ειδικεύεται στις αποδράσεις από φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ένας από τους υπαλλήλους του όμως απάγεται και μεταφέρεται στον «Άδη», σε μια σούπερ ντούπερ ουάου φυλακή από την οποία δεν δραπετεύεις με τίποτα! Αν είσαι κοινός θνητός βέβαια...!

"Ίχνη της Καρδιάς" από το Χρήστο Κεσκίνη

Το κλειδί

Ζούσα μόνος. Πίστευα πως ήταν από επιλογή. Καμιά γυναίκα δεν υπήρχε να γεμίσει το κενό στην ψυχή μου. Κανένας άνθρωπος! Ένα κενό τόσο μεγάλο και τρομακτικό για τους περισσότερους. Εγώ όμως το αγαπούσα. Ήταν δικό μου. Με προστάτευε. Ποτέ δεν με άφηνε να πληγωθώ. Ήταν μαζί μου πάντα. Καμία δεν θα μπορούσε να το γεμίσει. Καμία; Τώρα ξέρω…

"Μια ανάσα πριν το τέλος..." από τη Νάγια Αλχαζίδου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Ξαναήρθε στο νου μου το θρόισμα των φύλλων της τριανταφυλλιάς. Είχα κατέβει από το αυτοκίνητο, σε ένα μέρος κρύο, παρ' όλο που ήταν καλοκαίρι. ήταν βράδυ, είχε σκοτάδι, μάλλον είχε περάσει 10. Δε θυμάμαι τι σκεφτόμουν. Ίσως την μοίρα που καταπνίγει τα όνειρα. Μπήκα μέσα, δεν ήθελα, το κλίμα γινόταν όλο και πιο ψυχρό. Ήξερα τι θα αντικρίσω. Πήρα μια βαθιά ανάσα, την κοίταξα, τα μάτια της κόκκινα, μίξη κούρασης και στεναχώριας, δεν μίλησα. 115..,116...,117 <<εδώ είμαστε>>, είπε, είμαστε όχι είναι. Τον είδα στο κρεβάτι με οξυγόνο.. κοιμόταν. Είχα μέρες να δω τα μάτια του ανοιχτά. Στον ορό 5 είδη παυσίπονων. Να μην νιώθει αν υπάρχει η δεν υπάρχει να νιώθει πως ίσως και ποτέ να μην υπήρξε. Του έπιασα το χέρι, το δεξί, μόνο το δεξί ένιωθε πλέον. Μόνο το χέρι του ένιωθε .. πλέον. Όταν τον άγγιξα κούνησε ελαφρώς τα κλειστά μάτια του, σαν να είχε μέσα του την επιθυμία να τα ανοίξει να με δει. Με έσφιξε, με όση δύναμη του είχε απομείνει. Έσκυψα, έβαλα το χέρι του στο πρόσωπο μου, με χάιδεψε. Μου είχε λείψει η φωνή του πολύ. Αυτή η ανόητη αρρώστια, σκέφτηκα, πόσους ανθρώπους διέλυσε. Και πόσους άλλους χωρίς καν να τους προσβάλλει, κατέστρεψε. Όπως την μαμά. Τον πλησίασε όταν απομακρύνθηκα, μην αντέχοντας άλλο. Τα μάτια της κοκκίνισαν κι άλλο. Δάκρυσε, του χάιδευε το χέρι ώρες. Συνέχεια δίπλα του. Αιώνια αγάπη. Δεν τον άφησε ποτέ. Σαν να το υποσχέθηκε ο ένας στον άλλον, πως θα είναι πάντα μαζί , ακόμη και αν χρειαστεί κάποια στιγμή να... είναι χώρια. Αυτό είναι αληθινή αγάπη. Δεν ήξερα αν αυτό που έβλεπα και ένιωθα εκεί μέσα ήταν ευτυχία, από την πλημμύρα της αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης ή πόνος για την απόσταση. Απόσταση που είχαν μεταξύ τους. Ήμουν σίγουρη πως εκείνη την στιγμή, σε ένα παράλληλο σύμπαν , 2 σκιές χόρευαν τανγκό , ερωτευμένες, υποσχόμενες πως ποτέ δεν θα αφήσει η μια την άλλη ,εκεί μέσα, οι σκιές χόρευαν δυνατά και χαρούμενα, άχρωμες αλλά γέμιζαν με όνειρα ένα ωχρό δωμάτιο με ένα κρεβάτι και 4 μηχανήματα. Πως είναι να χάνεις αργά τον άνθρωπό σου; σκέφτηκα . Καθίσαμε μέχρι τις 12. Δεν είχε ουσία, δεν ξέραμε εάν νιώθει την παρουσία μας. Με ένα βαρύ παράπονο, παράπονο για τα βάσανα που έπρεπε να δεχθούμε πως θα συνεχίσουμε, έχοντάς τα στο μυαλό μας, της ζήτησα να φύγουμε, είχα κουραστεί. Το δωμάτιο με τις ώρες , το μεταμόρφωνα στο μυαλό μου σε πίστα, μια λευκή πίστα με φώτα. Εκεί χορεύανε οι 2 σκιές. Εγώ απλά τις απολάμβανα. Ούτως ή άλλως το μέλλον ήταν σίγουρο, λέγανε όλοι. Δεν ήθελα να τους ακούω, δεν έπρεπε να τους ακούω, τους μίσησα. Τον αγαπούσα πολύ. Με κουρελιασμένα μαύρα ρούχα, σακούλες κάτω από τα μάτια , μπερδεμένα φθαρμένα άβαφα κόκκινα μαλλιά και πεσμένα βλέφαρα της είπα

"Όλα τα χρώματα είναι ωραία" από τον Κωνσταντίνο Αναγνόπουλο (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Ώρες ώρες, κυρίως τις στιγμές τις δύσκολες, όταν μπροστά στο άγχος και την πίεση της τωρινής μου πραγματικότητας δειλιάζω, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Συνήθως για να πάρω κουράγιο, μπας και βρω κάτι να μου απαλύνει τις άσχημες σκέψεις και ξεχάσω, έστω για λίγο,  τα προβλήματά μου. Μήπως και καταφέρω να δημιουργήσω εκ του μηδενός μια επίπλαστη ελπίδα, μια ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση, γιατί όσο και να προσπαθήσει κανείς, τα παιδικά χρόνια υπάρχουν μια φορά στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ίσως να 'ναι και καλύτερα έτσι. Τί αξία θα είχαν άλλωστε αν επαναλαμβάνονταν;

   Πρόσφατα, σε μια απ' αυτές τις αναπολήσεις, προσπάθησα να φέρω ένα ένα στο μυαλό μου τα παιδιά που παίζαμε στην γειτονιά. Άλλους τους φωνάζαμε με το όνομά τους, αλλά τους περισσότερους με παρατσούκλια. Θυμήθηκα λοιπόν τον Σκρημ, τον Μπαρτέζ, τον Αρκούδα, τον Σκίουρο, τον Πίκατσου και άλλα πολλά. Σε κάποιο σημείο η σκέψη μου κόλλησε, το μυαλό μου πάγωσε. Ένα παιδί το φωνάζαμε ''χοντρό''. Τόσο απλά, τόσο απενοχοποιημένα. Πόσο άσχημα είχαμε φερθεί; Πώς να αισθανόταν; Νέα σκέψη και το μυαλό μου παγώνει για δεύτερη φορά. Ο "γύφτος". Τα χτυπήματα απανωτά. Τέλη της δεκαετίας του '90. "Ο Αλβανός". Αρχές του 2000. Ο ''Σέρβος''. Και έπεται συνέχεια. Το "αγοροκόριτσο",ο "αράπης". Ήμασταν ρατσιστές; Φταίμε για αυτό ή φταίει η ριμάδα η κοινωνία και τα πρότυπά της; Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι. Τους πείραζε άραγε ή τους περνούσε αδιάφορο; Υπέφεραν σιωπηλά;

"Το Αγαθό της Ζωής" από τον Γιώργο (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Απρίλη, ο φιλόσοφος Παιδοκλής μαζί με τους μαθητές του Φιλόσαρκο, Αρηγένη και Αμφιφρόνιο, βρισκόντουσαν στις όχθες του ποταμού Ιλισού και συζητούσαν για το υπέρτατο αγαθό της ζωής. Ένα θέμα που ο Παιδοκλής θεωρούσε ύψιστης σημασίας για τη ζωή των ανθρώπων και ζήτησε από τους νέους μαθητές του να το αναλύσουν, δίνοντας ο καθένας από την πλευρά του, τη δική του ερμηνεία, για το πιο θεωρεί το σημαντικότερο αγαθό. Αφού πρώτα έκανε ο ίδιος μια μικρή εισαγωγή εξηγώντας ότι ο βίος, ο οποίος ετυμολογικά αλλά και στην πράξη καθορίζεται από την πάλη, τους παρέλκυσε να μιλήσουν με επιχειρήματα ορμώμενα από τη λογική, διότι αν επέτρεπαν στο συναίσθημα να καθορίσει τον λογισμό τους, παρότι άρρηκτο με τον βίο, θα τους οδηγούσε σε λάθος συλλογιστική. Το συναίσθημα τους είπε πως θα αλλοίωνε την κρίση τους, καθότι διαχρονικά νοθεύει τα πραγματικά γεγονότα, σε σχέση με το αντικείμενο του πάθους κάθε ανθρώπου. Αφου λοιπόν οι τρεις μαθητές  έβγαλαν τους δικούς τους λόγους, οι oποίοι αναμεταξύ τους δεν είχαν καμιά ταύτιση, όπως άλλωστε ανέμενε ο Παιδοκλής, αποφάσισε να τους εκφράσει τη γνώμη του, μέσα απο μια παρελθοντική συζήτηση που είχε. Θεωρούσε ότι με αυτόν τον τρόπο,  παρουσιάζοντας την άποψή του έμμεσα σαν συμπέρασμα μιας επικοινωνίας και όχι πανάκια εντολή από τον σεβάσμιο δάσκαλο, θα τους απελευθέρωνε από τον θαυμασμό στο πρόσωπό του.

-Ξέρετε λοιπόν πως για χρόνια ταξίδεψα σε όλα σχεδόν τα μέρη, που μπορούσα να βρω γνώση και εκεί ακόμα που δεν υπήρχαν οι ξακουστές σχολές και οι διδάσκαλοι οι σπουδαίοι. Μα βρήκα γνώση παντού και ομολογώ πως περισσότερα έμαθα από όσους συναντούσα τυχαία στον δρόμο και άκουγα να μου μιλούν, πάρα στα μεγάλα τραπέζια με τις οινοποσίες και τους σπουδαίους ανά πόλη. Και ετσι μεσα από πόλους που γνώρισα, συνάντησα μεγάλους άνδρες ρακένδυτους και πεινασμένους και άλλους μικρούς, με όλα τα αγαθά να είναι δικά τους. Κάποτε λοιπόν στην επιστροφή από την Σπάρτη, σταμάτησα στην Κόρινθο για να περάσω το βράδυ και την επομένη μέρα να συνεχίσω ξεκούραστος πια, για την επιστροφή. Ξαφνικά μέσα στη βαθειά νύχτα, χτύπησε η πόρτα στο κατάλυμά μου και παρουσιάστηκε μπροστά μου μια γυναίκα τοσο όμορφη, που όμοια της δεν είχα συναντήσει ποτέ, αν πίστευα μάλιστα στους θεούς, σίγουρα θα έλεγα πως ήταν η θέα Αφροδίτη. Φορούσε έναν λευκό χιτώνα και χρυσά σανδάλια στα πόδια της, τα μαλλιά της ήταν πίσω τραβηγμένα, για να φωτίζεται το αψεγάδιαστο δέρμα της, θα έλεγε κανείς πως ήταν μια γυναίκα υψηλής τάξης. Αν την έβλεπες σε ένα παλάτι, σίγουρα θα έλεγες πως ήταν βασίλισσα, αν πάλι στην αγορά, η πιο όμορφη της πόλης, ήταν όμως μια εταίρα.

"Για Γέλια και για Κλάματα" από τη Μαίρη Τσίλη και Σοφία Κραββαρίτη

Το Παρίσι, τα ψάρια και τα Μοναστήρια

- Να 'μαστε πάλι εδώ φιλενάδα. Καλά ε, πολύ τρελογουστάρω που καθιερώσαμε τις Παρασκευές για κους κους.

 - Πολύ τρελογουστάρεις; Τι πλεονασμός είναι αυτός Χριστέ μου;

- Και τι να κάνω αδερφή μου που είμαι έντονη προσωπικότητα; Πού να θάψω τόσο μπρίο αγάπη μου;

- Φυσικά! Ας μην ξεχνάμε ότι είσαι άρτι αφιχθείσα εκ Παρισίων!

- Χαχα! Το θυμάσαι ε;

- Ξεχνιούνται αυτά χρυσή μου; Από την πρώτη θέση του Τιτανικού, κατευθείαν στην ψαροταβέρνα.

- Μα τι εμπειρία κι αυτή! "Πάμε" λέει το μόμολο "ένα διήμερο να ξεσκάσουμε;" Και δεν πάμε, παραλία θα είναι, καλοκαίρι είναι, κόσμο θα έχει, γιατί όχι; Θα μας φιλοξενούσε και ο φίλος του στο ξενοδοχείο, χλιδή! Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ.

- Αλλά τελικά οι κερασιές δεν είχαν γεμίσει, τζάμπα το καλάθι.

- Ναι, πράγματι, αλλά το φόρεμα δεν ήταν καθόλου τζάμπα, αντιθέτως πανάκριβο. Με ξέρεις εμένα τώρα, δεν κυκλοφορώ σαν τη γύφτισσα.

- Αν σε ξέρω λέει! Είπαμε, πρώτη θέση στον Τιτανικό.

- Μα σκέψου ότι δεν ήταν καν θέρετρο!

- Θεός φυλάξοι! Μα πως τόλμησε ο αχρείος να το κάνει αυτό στη δούκισσα της Πλακεντίας;

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

 Το γράμμα που δε σου έστειλα ποτέ

Έχει ψύχρα απόψε. Και πάλι η μορφή σου με επισκέπτεται και αιχμαλωτίζει το μυαλό μου, την καρδιά μου, το κορμί μου. Όπως πάντα την ίδια ώρα ακριβώς! Γράφω για σένα. Σε ένα χαρτί με ένα στιλό μα το μελάνι τελειώνει και στάζει κάτι σκούρες τελείες σαν κηλίδες από αίμα νεκρό. Πέρασε τόσος έρωτας καιρός από τότε που βρεθήκαμε εμείς. Από τότε που εμείς γίναμε ένας χωρισμός πειρασμός για δάκρυ. Όχι δεν θα γράψω ούτε μισή λέξη εις βάρος σου. Μόνο λέξεις ολόκληρες που θα περιγράφουν το πόσο λάθος σε αγαπούσα. Βλέπεις, είχα άγνοια κινδύνου και νόμιζα ότι θα με αγαπούσες πιο πολύ από όσο παθιαζόσουν για μένα. Κι όμως ήθελες απλά να διεκδικήσεις, να νικήσεις τον καλά κρυμμένο αδύναμο εαυτό σου, μέσα από την δύναμη που είχα να ανάβω όνειρα και να φτιάχνω ζωές όμορφες για πάρτη σου. Γράφω για σένα. 

Ο Βάρβαρος Σκέφτεται...

Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι ωκεανοί παρανομίας κατάπιαν την Ελλάδα και των ανερχόμενων γιών του επίτιμου, υπήρχε μια εποχή που κανείς δε μπορούσε να φανταστεί. Κρίση απλώθηκε στα λαμπερά βασίλεια της Ευρώπης σαν πληγή των Φαραώ.

Τότε ήρθε ο Ράγκαρντσον  (γνωστός και σαν Μήτσος) από τον βορρά – μαύρα μαλλιά, βλοσυρό βλέμμα, με μπύρα στο χέρι και το σπαθί στην πλάτη, έτοιμος να χλευάσει τους πάντες και μελαγχολήσει για την μοίρα του. Μοναδικός του στόχος να πατήσει τα έδρανα της Βουλής κάτω από τα σανδάλια του.

ΦantastiCon 6-7 Οκτωβρίου 2018

"O Κήπος με τα Τριαντάφυλλα" της Σοφίας Κραββαρίτη μέσα από τα μάτια της Μαίρη Τσίλη

Γράφει η Μαίρη Τσίλη

Άρχισα να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο έτσι απλά σε μια ωραία και χαλαρή στιγμή μου, μέσα στην ησυχία του σπιτιού μου. Που να ήξερα τι θα μου συνέβαινε αμέσως μετά. Εκεί που νόμιζα ότι διαβάζω την ιστορία μιας κοπέλας που είχε ατυχήσει στον έρωτα και προσπαθούσε να επανέλθει στην καθημερινότητα της, σιχτιρίζοντας τις ανόητες και μίζερες σχέσεις που είχε, ανακάθισα στον καναπέ και είπα "γουαου". Ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μου ένα μυστήριο που μου ερέθιζε έντονα την περιέργεια. Εκεί που κρατούσα την ανάσα μου για να δω τι θα γίνει μετά, με έπιασαν τα γέλια. Γέλια τριανταχτά. Ο καφές μου χύθηκε και το τασάκι αναποδογύρισε. Ούτε με ένοιαζε.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

«  Ευχήσου  στην Θάνατο »

Η Θάνατος σήκωσε άλλη μια φορά το ποτήρι με την μπύρα  μπροστά της και εφόσον ήπιε άλλη μια καλή γουλιά το άφησε στον ξύλινο πάγκο από τον οποίο το είχε πάρει. Παντού τριγύρω της άντρες, γυναίκες .. Διαφορετικών ηλικιών και διαφορετικών χρωμάτων ή φυλών και σεξουαλικών προτιμήσεων.. Για να είναι εδώ αυτήν την στιγμή σήμαινε μόνο ένα πράγμα..

Πολλοί από αυτούς θα έρχονταν μαζί της απόψε.. Πριν ο ήλιος βγει άλλη μια φορά στον ανθρώπινο κόσμο και μια νέα ημέρα ξεκινήσει το νήμα της ζωής πολλών από αυτούς τους ανθρώπους θα κόβονταν απότομα. Η Θάνατος δεν μπορούσε να διαλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα πέθαιναν αυτοί οι άνθρωποι, δεν ήταν η δουλειά της εξάλλου. Την ενδιέφερε ελάχιστα κιόλας για να λέμε την αλήθεια. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να ξέρει τα ονόματα τους για να μπορεί να τους καλέσει τον καθένα ξεχωριστά, την στιγμή που ο καθένας από αυτούς θα πέθαινε , για να μην αργήσει ούτε στιγμή στο ραντεβού τους και τέλος πόσο μεγάλος θα ήταν ο αριθμός των ανθρώπων που θα μάζευε. Μια φορά, το 416 π.Χ. δεν είχε υπολογίσει σωστά τον αριθμό των κατοίκων της Μήλου που έσφαξαν οι Αθηναίοι με αποτέλεσμα να της βγουν οι πλάτες στο κουπί όταν έπρεπε να μεταφέρει τους κατοίκους από τις πηγές του ποταμού Αχέρωντα μέχρι και τον Κάτω Κόσμο.

"Μοντερνική Μουσική" του Νίκου Βιτωλιώτη

Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε σε μια συναυλία που να παίζουν όλα τα όργανα ανάκατα, να μην υπάρχει κάποια μελωδία, το έργο να μην έχει αρχή-μέση-τέλος, να πλήττετε αφάνταστα, ενώ στο τέλος, οι περισσότεροι από το κοινό να χειροκροτούν ενθουσιασμένα κι εσείς να αισθάνεστε ηλίθιοι, επειδή δεν έχετε καταλάβει τίποτα; Εάν ναι, το πιθανότερο είναι ότι βρεθήκατε (μάλλον κατά λάθος) ακροατές σε μια παράσταση ατονικής μουσικής, ένα είδος που γνώρισε άνθιση (αν και ποτέ δεν αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό) στις αρχές του εικοστού αιώνα. Ας δούμε λοιπόν, τι είναι αυτή η ατονική μουσική, με την πρακτική βοήθεια του έργου Pierrot Lunaire (Φεγγαρίσιος Πιερότος) του Arnold Schönberg (1874-1951). Καλά σας κουράγια (ειδικά για τους ροκάδες και τους μεταλάδες…)!

"Αγάπη τ' όνομά σου" από τη Μελίνα Τριανταφυλλίδου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Εσύ γεννήθηκες για τα μεγάλα, τα ιδεώδη,

για τα υψηλά, τα σμαραγδένια ιδανικά.

Για πλούσια όνειρα φυλλώδη

σαν ανθηροί βλαστοί που φύονται στην καρδιά.

Σε παραθύρια που κοιτούν στον ήλιο

να ατενίσεις ήρθες τη ζωή,

να κάνεις τον εχθρό σου φίλο,

να πορευτείς με φεγγαρόλουστη ψυχή.

"Σ' εκείνη" από τον Γιώργο (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Μες στο σακάκι σου τύλιξες το φεγγάρι,

να μη φωτίζεται η θλίψη της νυχτιάς,

μ' ένα τριαντάφυλλο στο χέρι

κάτω απ’ το σπίτι της περνάς.

Κοιτάς δειλά στο παραθύρι

κι αν τη φιγούρα της συλλέξεις σ' ένα βλέμμα,

ακριβοθώρητη ως είναι και λαμπρή,

όλο το σύμπαν της ψυχής σου θ’ ανθίσει,

θα γαληνέψεις ωσότου ο ήλιος να φανεί.

"Για Γέλια και για Κλάματα" από τη Σοφία Κραββαρίτη και Μαίρη Τσίλη

Το μπάνιο της ντροπής

Ντριιιινννν! 
- Αλό! 
- Τι αλό ρε αλλοπαρμένη; Αλό έλεγες στο χωριό σου, όταν σήκωνες το τηλέφωνο;
- Φυσικά αγάπη μου, τι με πέρασες εμένα, καμιά τριτοδεύτερη μπασκλασαρία; 
- Προς Θεού, ούτε στιγμή! 
- Λοιπόν, τι λες για ζεστό καφέ σήμερα που έβαλε το κρύο του και να κουτσομπολέψουμε λιγάκι;
- Ετοίμασέ τον κι έρχομαι. Βγάλε και καμιά κουβέρτα για τα πόδια σαν τις γριές. 
- Σωστή!
Τοκ, τοκ!
- Γρήγορα ήρθες βλέπω.
- Αφού ξέρεις, πεθαίνω κάθε φορά για τα νέα μας.
- Λοιπόν, σου έχω και θέμα συζήτησης.
- Ε, καλά, το μόνο που δεν φοβήθηκα, είναι μήπως ξεμείνουμε από θέματα. Αλλά για πες, τι σκέφτηκε το άρρωστο μυαλό σου;
- Θα κάνουμε μια καλοκαιρινή ανασκόπηση. Περάσαμε ένα καλοκαίρι γεμάτο συγκινήσεις, έτσι θα το αφήσουμε;
- Όχι βέβαια! 
- Και ξέρω και από που θα ξεκινήσουμε.
- Εγώ πάλι με τόσα που έχουν γίνει....
- Τι λες καλέ! Εδώ έχουμε τον πρωταθλητή πισινό που σαρώνει τα βραβεία και θα το ξεπετάξουμε;
- Αχ, Θεέ μου! Τι εμπειρία κι αυτή! Ένα μπάνιο είπα να κάνω, μόνο οι παπαράτσι δεν πλάκωσαν να έρθουν.- Ορίστε, ένα μπάνιο και έγινες διάσημη.- Ναι, βέβαια! Όλα τα ζευγάρια βρίσκουν μια ερημική παραλία να απολαύσουν το μπάνιο τους όπως τους γέννησε η μαμά τους, αλλά και τον έρωτά τους. Αυτά φυσικά για τους άλλους. Γιατί όταν μιλάμε για μένα, οι κανόνες εξαλείφονται.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Αυτοκτονία για δύο

  
Εδώ που είμαι τώρα, εμένα κανένας δεν με φτάνει. Κάπου σε μία γωνία της Πατησίων ή στην άκρη ενός γκρεμού σε ένα έρημο νησί. Το μυαλό μου καίγεται από εσένα και το δέρμα μου ανατριχιάζει. Το κορμί μου γδέρνεται χωρίς εσένα και η ψυχή μου ξεπαγιάζει. Που και που περνάει κάποιος περαστικός και έτσι όπως φτύνει το φλέγμα της μοναξιάς που τον πνίγει, έρχεται το φτύμα του στο πρόσωπο μου. Το σκουπίζω με το χέρι μου. Που και που πετάει ένα πουλί και μου ρίχνει την κοτσιλιά του στο σκισμένο από εγωισμό μπλουζάκι μου. Κι αυτήν με το χέρι μου την σκουπίζω.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

 Τρεχαντήρι

 

 «Αν δεν φας φρέσκο ψάρι στο ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ, τότε δεν ξέρεις να ζεις!»

Με αυτά τα λόγια τριβέλιζε η Ελένη τα αυτιά του φίλου της του Γρηγόρη, άρτι αφιχθέντα εκ Παρισίων στο νησί της Πάτμου.

«ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ; Τι όνομα κι αυτό για εστιατόριο!» μουρμούρισε εκείνος.

«Ψαροταβέρνα, μάτια μου, ψαροταβέρνα! Και τι ψαροταβέρνα… η καλύτερη στα Δωδεκάνησα!»

«Α, ώστε έτσι…»

Από ευγένεια αλλά και από περιέργεια, δέχτηκε να την ακολουθήσει στην καλύτερη ταβέρνα της Δωδεκανήσου, όπως έλεγε η φίλη του.

Μην την κακοκαρδίσω, σκέφτηκε.

Γλυκιά μαγιάτικη βραδιά ήταν, κι έτσι κάθισαν σ’ ένα τραπέζι στον κήπο, που μοσχοβολούσε αγιόκλημα και γιασεμί.

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

"Ω, ρε γαμώτο! Ποιος κάθεται να κλείσει τώρα ταμείο; Το κεφάλι μου είναι κουδούνι". Τέλος βάρδιας και όπως κάθε μέρα, τα νεύρα μου σπασμένα. Ένα κεφάλι καζάνι και οι αμυγδαλές σαν μπαλάκια του τένις από το πολύ μπούρου μπούρου με τους πελάτες. Σαν τις κατίνες της γειτονιάς. Στο διάολο.! Και δεν φτάνει που μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, έχω και την κάθε αργόσχολη που έρχεται να μου πει τα νέα όλου του χωριού χωρίς καν να τη ρωτήσω. Τι κουτσομπόλες Θεέ μου! Γιατί δεν τις κρεμάνε στη μέση της πλατείας για παραδειγματισμό ήθελα να ΄ξερα. "Τι έπαθες;", με ρωτάει η διπλανή. "Πάλι νεύρα έχεις;" Λάθος ερώτηση στο λάθος άτομο. "Ναι ρε μαλάκα, νεύρα έχω. Άντε γάμησέ με κι εσύ. Κάθομαι από το πρωί εδώ πέρα και δεν έχω βάλει γλώσσα μέσα. Λες και δεν βλέπουν τι προσφορές έχουμε. Έξω αφίσες, μέσα ταμπέλες σε όλα τα ράφια και έχουν και την μαλακισμένη στο ταμείο να τους τα πρήζει. Εγώ αν ήμουν στη θέση τους, θα παρατούσα τα πράγματα, θα τους πέταγα και κανά λατινικό και θα έφευγα". Η αντίδρασή της όπως πάντα ήταν ένα κελαρυστό γέλιο. "Ναι, γέλα ηλίθια! Δεν ακούω εσένα όμως να μιλάς. Μόνο εγώ κάνω τον μαλάκα εδώ μέσα". "Αφού έχουμε πει, είσαι η καλύτερη. Το 'χεις παιδί μου, το 'χεις". "Θα σου 'λεγα τώρα τι έχω, αλλά τέλος πάντων. Άσε με να κλείσω το ταμείο γιατί θέλω να πάω στην τράπεζα. Ελπίζω να μας πλήρωσαν". Μισή ώρα αργότερα είμαι στην τράπεζα. Ευτυχώς δεν έχει κόσμο το μηχάνημα. Ένας μόνο περιμένει. Πάλι καλά. Φτάνει η σειρά μου και με ανακούφιση βλέπω πως πληρωθήκαμε. Βγαίνω έξω και υπολογίζω τις ανάγκες. Τα παιδιά θέλουν παπούτσια, το φαγητό για το δεκαπενθήμερο, βαφή για τα μαλλιά, καπνό και τα παρελκόμενα και φυσικά το νοίκι. Μπα!

"Αχ, Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Το τρακάρισμα 

 Κοίτα, ρε, που πήγε να βγει κι από πάνω! Δεν φτάνει που έπεσε πάνω της παραβιάζοντας το στοπ, ζητάει και τα ρέστα! Εμ, μας χρωστούσαν, εμ, μας πήραν και το βόδι! Το βόδι! Το ζώον! Ο γάιδαρος! 

Εκείνος: «Τι θες, κυρά μου; Έτρεχες!» (την απροσεξία μου μέσα) 
Εκείνη: «Ποιόν είπες ‘κυρά μου’, ρε αλήτη;» (α, τον τσόγλανο, ωραίος όμως) 
Εκείνος: «Εσένα, που πήρες το τιμόνι και ξέχασες να πλύνεις τα πιάτα!» (θα της δείξω τώρα εγώ) Εκείνη: «Ενώ εσύ τα έπλυνες πριν φύγεις απ’ το σπίτι;» (φάτην) 
Εκείνος: «Άντε, από δω, που θα μου τη βγεις κιόλας!» (την γουστάρω) 
Εκείνη: «Εσύ βγήκες! Εσύ παραβίασες το στοπ!» (είναι μαλάκας;) 
Εκείνος: «Κι εσύ ερχόσουν με φόρα!» (γαμώτο έχει δίκιο) 
Εκείνη: «Πες μας κιόλας ότι έπρεπε να σε δω!» (είναι μαλάκας) 
Εκείνος: «Φυσικά και έπρεπε!» (πώς θα ξεμπλέξω ο μαλάκας;) 
Εκείνη: «Σιγά το θέαμα!» (μεγάλη ιδέα έχει για τον εαυτό του) 
Εκείνος: «Μπα; Δεν σου γεμίζω το μάτι;» (εμένα δεν με έχει απορρίψει καμία) 
Εκείνη: «Ρε, άντε κατέβα απ’ το καλάμι σου!» (δεν έχεις μάθει να σε απορρίπτουν, αγόρι μου;) Εκείνος: «Κι εσύ κοιτάξου στον καθρέφτη!» (κούκλα είναι) 
Εκείνη: «Εγώ κοιτιέμαι, εσύ δεν έχεις δει τα μούτρα σου!» (ε, όχι και να μου την πει για την ομορφάδα μου) 
Εκείνος: «Μια χαρά είναι τα μούτρα μου!» (το πρωί ξυρίστηκα) 
Εκείνη: «Τα μυαλά σου, όμως, δεν είναι!» (Δυο κεφάλια, ντιπ μυαλό) 

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε