"Αχ, Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Αλλατίνη - Καλοσύνη

Φυτεμένη ως σπόρος στον καναπέ, ξεκούραζα το ταλαίπωρο κορμί μου από ολοήμερες οικιακές φθινοπωρινές εργασίες και κούραζα τα μάτια μου με τα τεράστια τύπου Τζάκι Ω. υπερμετρωπικά γυαλιά μου, βλέποντας την αγαπημένη μου ιατρική Grey’s Anatomy σειρά, διπλό νέο επεισόδιο κάθε βράδυ, δύο σχεδόν ώρες οριζοντιοποιημένη στο στρώμα-γλάστρα, με χώμα ενισχυμένου λιπάσματος τύπου αφρολέξ που ενισχύει την ανάπτυξη ριζών και Depon plus ως αναλγητικό για μένα, οι ασθενείς του Νοσοκομείου ρουφούσαν τα αντιβιοτικά απ’ τη φλέβα, ενώ εγώ την έκοβα με όλα αυτά τα αίματα που έβλεπα.

Διαφημίσεις, zapping μήπως πετύχω κάτι καλό που μου ξέφυγε, διαφημίσεις παντού, συνεννοημένα όλα τα κανάλια, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους εκεί στην AGB, ξαναγυρνάω στο κανάλι μου, μη χάσω και τη συνέχεια για να δω ποιο αυτοκίνητο πιάνει τα εκατό σε ένα νανοσεκόντ και ποιο σούπερ μάρκετ έχει τις καλύτερες τριήμερες προσφορές, τα φυλλάδια γι’ αυτό μας τα χώνουν στα γραμματοκιβώτια.

Αχ, παίζει η αγαπημένη μου! Εκείνη με την Κοκκινοσκουφίτσα που «Περπατώ-περπατώ μες στο δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ» και να ’σου ο λύκος που είναι εκεί, όταν ακούει το κλαράκι που σπάει καθώς το πατάει το κοριτσάκι και εμφανίζεται φάντης-μπαστούνι μπροστά του, με βλέμμα τώρα-την-έβαψες και τη γλώσσα έξω, σημάδι ότι η όρεξή του σήμερα τραβάει κάτι πρόχειρο για τις λιγούρες. Κι εκείνο το μικρό και άμυαλο, σκύβει ελαφρώς σε στάση έλα-να-σε-χαϊδέψω-μικρό-μου-σκυλάκι και πλησιάζει το λυκόπουλο δειλά-δειλά, σιγά-σιγά, αργά-αργά, με βήμα χελώνας, σούρσιμο βασικά και μυρίζει τη φρέσκια σάρκα όπως θα έκανε κάθε λύκος που σέβεται τα αιματοβαμμένα, άγρια και δολοφονικά ένστικτά του. Αλλά, ω! τι έκπληξις! Το παραμύθι δεν είναι εδώ! Ο λύκος κάνει έναν κύκλο γύρω από το κοριτσάκι, μυρίζει το κρεατάκι και μάλλον σκέφτεται: «Πολύ αδύνατη είναι, σκέτο κόκαλο για σούπα, ας μην την φάω σήμερα, να παχύνει λιγάκι πρώτα». Αρχίζει το χαμούρεμα μεταξύ τους, το κοριτσάκι με το κόκκινο σκουφάκι-κουκούλα (άρα η κουκλίτσα είναι κοκκινοκουκουλίτσα) ξύνει το τρίχωμα στο λαιμό του ζώου κι εκείνο της γλύφει το πρόσωπο ως σκύλος που μεταλλάχθηκε σε λύκο – ή μήπως το αντίστροφο; βοηθήστε με, καλέ, όσοι έχετε δει την διαφήμιση! – και πετάει το ξυλάκι να το πιάσει το λυκοσκυλάκι και τρέχουν μαζί μέσα στο δάσος πλάι-πλάι και πάνε (υποθέτω) προς το σπιτάκι της γιαγιάς για να της δώσει η εγγονούλα το ψωμάκι που της έδωσε η μαμά της να της το πάει, αφού το ζύμωνε όλο το πρωί με αλεύρι Ζέα, γιατί η γιαγιά έχει δυσανεξία στη λακτόζη και που έχει μέσα στο ψάθινο πικνίκ καλαθάκι και ανεμίζει η κόκκινη μπέρτα του σούπερμαν και βλέπεις τα μικρά γαμπάκια με τις καλτσούλες και τα μποτάκια δρόμο να παίρνουν-δρόμο ν’ αφήνουν κι εγώ απορώ: με τόσο τρεχαλητό, εκείνη η κουκούλα πώς στέκεται ακόμα στα μαλλιά της κι εγώ δεν μπορώ να κρατήσω το σκουφί μου χωρίς ούτε ένα τσιμπιδάκι;

Μπορεί η αγάπη να εξαλείψει το κακό που έχει μέσα του ο άλλος; Ο κακός ο λύκος μπορεί να μεταλλαχθεί σε καλό σκυλάκι; Είναι η δική μας στάση που εξημερώνει τον άλλον;

Τρώμε παραμύθι από μικρά και συνεχίζουμε την διατροφή μεγαλώνοντας ή μεγαλώνουμε και τελειώνει το παραμύθιασμα; 

Αχ, Αγάπη!