"Στα Χνάρια του Τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Βήματα βαριά μέσα στη νύχτα. Ψυχή πλακωμένη από τα κρίματα, περικυκλωμένη από το ανάθεμα τόσων ψυχών που πήρα. Είμαι ένας εκτελεστής. Ένας βουβός δολοφόνος. Δεν είμαι άρρωστος. Απλά αυτή είναι η δουλειά μου. Πληρώνομαι για να το κάνω και πληρώνομαι καλά. Δεν γνωρίζει κανείς τι κάνω. Πιστεύουν πως είμαι πωλητής. Και είμαι κατά κάποιο τρόπο, αφού σε κάθε φόνο πουλάω την ψυχή μου στον διάολο. Κινούμαι πάντα στα σκοτάδια. Η νύχτα έχει γίνει σύμμαχός μου, συνεργός σε κάθε βρώμικη δουλειά που μου έχει ανατεθεί. Είμαι πολύ καλός, δεν αφήνω ποτέ ίχνη και κάθε μου αποστολή την φέρνω εις πέρας. Ούτε η αγάπη με άλλαξε. Η Σαμάνθα είναι ένα χρόνο τώρα στη ζωή μου και κάνει την κάθε μέρα ομορφότερη. Όχι όμως και τις νύχτες που συνεχίζουν να είναι ματωμένες και γεμάτες ενοχές τώρα πια. Κι όμως δεν μπορώ να σταματήσω. Ο φόνος κυλάει πια στο αίμα μου, έχει γίνει επιτακτική ανάγκη μου. Ακόμα και τώρα που... 

Στο τέλος του δρόμου είναι το σπίτι της. Είναι ο επόμενος στόχος. Πίστευα πως ο διάολος έμενε ευχαριστημένος από τις πληρωμές μου. Μάλλον κάτι κατάλαβα λάθος... Νόμιζα πως δεν μπορούσα να το κάνω. Στα χρόνια που εκτελώ δεν τρόμαξα ποτέ όσο τώρα. Δεν είμαι άνθρωπος, παρά ένα ρομπότ. Ένα σιχαμερό μηχάνημα δίχως καρδιά. Το σπίτι της απέχει από το δικό μου τέσσερα χιλιόμετρα. Τα περπάτησα μέσα στη νύχτα, μήπως και αλλάξω γνώμη και τινάξω τα δικά μου μυαλά στον αέρα αντί για τα δικά της. Κι όμως, στέκομαι μπροστά στην πόρτα της και χτυπάω το κουδούνι. Αργεί να μου ανοίξει και αναρωτιέμαι μήπως έχει βγει και δεν είναι μέσα. Δεν μου αρέσει η ιδέα, δεν θέλω να περάσει μία μέρα ακόμη, δεν έχω κουράγιο να παιδεύω κι άλλο το μυαλό μου. "Μωρό μου..." ακούω πίσω μου την φωνή της και γυρνάω. Ο πυροβολισμός που έσκασε στο πρόσωπό μου, ήταν δυνατός και σίγουρος. Τώρα πια βλέπω καθαρά τις ψυχές που εγώ ο ίδιος οδήγησα στη λήθη του θανάτου. Χαμογελούν σαρδόνια και χαιρέκακα. Με περιμένουν... 

Σ.Κραββαρίτη