"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

 Το γράμμα που δε σου έστειλα ποτέ

Έχει ψύχρα απόψε. Και πάλι η μορφή σου με επισκέπτεται και αιχμαλωτίζει το μυαλό μου, την καρδιά μου, το κορμί μου. Όπως πάντα την ίδια ώρα ακριβώς! Γράφω για σένα. Σε ένα χαρτί με ένα στιλό μα το μελάνι τελειώνει και στάζει κάτι σκούρες τελείες σαν κηλίδες από αίμα νεκρό. Πέρασε τόσος έρωτας καιρός από τότε που βρεθήκαμε εμείς. Από τότε που εμείς γίναμε ένας χωρισμός πειρασμός για δάκρυ. Όχι δεν θα γράψω ούτε μισή λέξη εις βάρος σου. Μόνο λέξεις ολόκληρες που θα περιγράφουν το πόσο λάθος σε αγαπούσα. Βλέπεις, είχα άγνοια κινδύνου και νόμιζα ότι θα με αγαπούσες πιο πολύ από όσο παθιαζόσουν για μένα. Κι όμως ήθελες απλά να διεκδικήσεις, να νικήσεις τον καλά κρυμμένο αδύναμο εαυτό σου, μέσα από την δύναμη που είχα να ανάβω όνειρα και να φτιάχνω ζωές όμορφες για πάρτη σου. Γράφω για σένα. 

Σε ένα χαρτί με ένα μολύβι μα το μολύβι σπάει και αρχίζει να τρυπάει το χαρτί και την ψυχή μου. Πέρασε τόσος έρωτας καημός από τότε που έχουμε να βρεθούμε εμείς. Από τότε που εσύ, έγινες για μένα και χωρισμός και δεσμός και αγάπη! Έπαψε να με επισκέπτεται η μορφή σου γιατί τώρα πια καρφώθηκε σαν ξύλινη σφαίρα μέσα στο μεδούλι της καρδιάς μου. Το σώμα μου διάφανο και ο νους μου μολύβι που κάνει την ύπαρξη μου να σπαράζει. Γράφω για σένα στο κενό με τα νύχια και τα δάχτυλα μου ματωμένα. Πέρασε τόσος έρωτας χαμός από τότε που κάνω ότι ζω. Από τότε που έγινα για σένα ανομολόγητος πνιγμός κι ένα εγώ μισό από εσένα. 

ΥΣ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το φιλί στον δεξί γυμνό σου ώμο και το άγγιγμα των δαχτύλων σου στις άκρες των χειλιών μου. 

Μαίρη Τσίλη