"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Ναρκοπέδιο Ονείρων

Κοίτα πως κατάντησα αγαπημένη μου. Μέσα σε ένα κελί κάπου στην Ελλάδα . Εγώ που αγάπησα εσένα κάποτε στην Βουλγαρία. Μικρό κορίτσι εσύ δέκα χρονών κι εγώ στα δώδεκα αγόρι αμούστακο όπως λέγανε. Μαζεύαμε μαζί εμείς τα ορφανά από μάνα ή πατέρα καλαμπόκια έτσι όπως μετά μάθαμε στην Ελλάδα της ελευθερίας να μαζεύουμε σταφύλια. Κι ύστερα εμένα με έσπρωξε η μοίρα στο Σεράγεβο με εκείνα τα καλαμπόκια που δεν ήταν καλαμπόκια αλλά όπλα και γνώρισα εκείνη. . Εκείνη την λάθος ειρήνη μέσα σε έναν αλλιώτικο φλεγόμενο και εμπόλεμο κόσμο. Και ο δικός μου κόσμος έγινε ναρκοπέδιο που έσκαγαν ναρκωτικά αντί για νάρκες στο πειραγμένο μου μυαλό.

"Ωχχχχ ηχούν σειρήνες μέσα στο κεφάλι μου τώρα. .ωχχχχ λες και τρελαίνομαι. .μάνα μου! ! ! Μάνα! ! ! Πες μου ότι είναι σαν να με ξεγεννάς και ουρλιάζεις μέσα στα αυτιά μου τώρα! ! ! Βοήθεια! ! ! Πατρίδα, χώρα μου, μήτρα μου, Βαλκάνια μου εσείς όλοι. .που είστε τώρα; Ρόσι;;; Τα γόνατα μου λύγισαν. Πονάω! ! ! Έλα μάζεψε με! ! ! Ρόσι! ! ! Πες στην μάνα ότι δεν αντέχω να μαζέψω άλλα καλαμπόκια. Μάτωσα για την ελευθερία της οικογένειας και για τα λέβα. Δεν άξιζα σαν γιος και δεν μου έπρεπε σαν μάνα."

 Μαίρη Τσίλη