Και κάπως έτσι, ξαφνικά, άρχισαν όλα. Μπορεί να σε ήξερα απ' τη
στιγμή που άνοιξες πρώτη φορά τα ματάκια σου, μπορεί ενδιάμεσα να είχαμε χαθεί,
αλλά το νησί, εκείνο το όμορφο νησί στις Κυκλάδες έμελλε να μας κάνει να σμίξουμε.
Ξανά. Έπειτα από 14 χρόνια σε αντίκρισα. Ένα περίεργο συναίσθημα, σαν κάτι να
μας ένωνε από παλιά. Ή μήπως όντως μας ένωνε; Οικογενειακοί φίλοι, περισσότερο
από 30 χρόνια οι γονείς μας και εμείς μεγαλώναμε...Μεγαλώναμε μαζί, αλλά
χωριστά. Ο άνθρωπος μου ήραν 17 χιλιόμετρα μακριά μου. Μπορεί να άργησα, μα εν'
τέλει τον «γνώρισα». Το παραμύθι μόλις είχε αρχίσει να γράφεται...
Ξεκίνησα με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Να μη πληγώσω ποτέ αυτό το
κοριτσάκι. Να μπορέσω να το κάνω ευτυχισμένο, μόνο να χαμογελάει και ποτέ να μη
κυλίσει ούτε ένα δάκρυ απ' τα ματάκια του εξαιτίας μου. Γιατί το άξιζε, άξιζε
έναν άνθρωπο δίπλα του να του προσφέρει αγάπη και στοργή. Ίσως και να
αναπληρώσει ένα κενό που έλειπε. Φαινόταν στα μάτια του, σ' αυτά τα μεγάλα μισοφεγγαρένια
και τόσο, μα τόσο εκφραστικά μάτια που πάντα έλεγαν την αλήθεια.
Όλα ήταν τόσο αγνά,
τόσο μαγικά...Οι βραδυνές βόλτες στο νησί, οι ατέλειωτες κουβέντες στα βράχια
και το εκκλησάκι, τα χάδια, τα νάζια, τα φιλιά, όλα...Πιασμένοι χέρι-χέρι
διασχίζαμε όλη την παραλία, καθόμασταν κάτω απ' την πανσέληνο και ανοιγόμασταν
ο ένας στον άλλον. Ήσουν η τελευταία εικόνα πριν κοιμηθώ και η πρώτη μόλις
ξυπνούσα. Ζούσαμε ένα όνειρο, κάθε χρονιά. Και την πρώτη. Και τη δεύτερη. Και
την τρίτη. Όλα αυτά στο νησί του έρωτα, εκεί όπου ερωτευτήκαμε, δεθήκαμε και
άνθισε η σχέση μας, χτίζοντας τα θεμέλια μιας μεγάλης αγάπης.
Ήμασταν αχώριστοι, όλα κυλούσαν ομαλά και είχαμε θέσει πολύ ψηλούς
στόχους. Ονειρευόμασταν να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί, να κάνουμε κάποτε
οικογένεια, μιας και είχαμε χτίσει γερές βάσεις ώστε κάποτε να αξιοποιήσουμε
αυτά τα όνειρα. Ένα εμπόδιο όμως στάθηκε στη μέση και δεν μας επέτρεψε τίποτα
από τα παραπάνω. Ήμουν ΕΓΩ. Φαίνεται ήταν πολύ καλό για' μένα όλο αυτό που
ζούσαμε, που δε το άντεξα. Δεν άντεξα να είναι όλα τέλεια, ίσως ήταν πολύ καλό
αυτό για' μένα και δε μου άξιζε. Δεν είχαμε ποτέ σημαντικά προβλήματα να μας
ταλανίζουν και φρόντισα να τα δημιουργώ μόνος μου. Η κατηφόρα μόλις είχε
ξεκινήσει. Άρχισα να σε φθείρω χωρίς λόγο. Γεννιόντουσαν από το πουθενά σκέψεις
και εμμονές που ταλαιπωρούσαν το μυαλό μου και ταυτόχρονα κι' εσένα. Με έπνιγαν
οι τύψεις και οι ενοχές που δε μπορούσα να βάλω ένα φρένο σε όλο αυτό. Δε
μπορούσα να κοντρολάρω το μυαλό μου, παρά μόνο να σου ρίχνω αλλεπάλληλα χτυπήματα
και να βλέπω στο πρόσωπο σου μόνο στεναχώρια και δάκρυα. Σε κατέστρεφα μέρα με
τη μέρα, όλο και περισσότερο. Παρ' όλα αυτά εσύ έμενες. Επέμενες σε αυτό που
είχαμε και δεν ήθελες με τίποτα να το χαλάσουμε, όσο κι' αν το γυαλί συνέχιζε
να ραγίζει. Θυσίαζες τον εαυτό σου με την ελπίδα ότι κάποτε θα σταματήσει,
ήσουν μαζί μου, να το ξεπεράσουμε μαζί, με κάθε κόστος. Η κατάσταση όμως δεν
άλλαζε. Ζούσαμε σε ένα φαύλο κύκλο που μας είχε καταπνίξει, μη αφήνοντας μας να
αναπνεύσουμε. Όσο κι' αν προσπαθούσα, όσο κι' αν προσπαθούσαμε, κάναμε ένα βήμα
εμπρός και δύο πίσω. Είχε φτάσει στο απροχώρητο, ήταν ανεξέλεγκτο από μεριάς
μου, να σταματήσω τις σκέψεις μου, να κοντρολάρω το μυαλό μου και τις
ιδεοληψίες μου. Aλλά ποτέ δεν ήθελα να σε βλάψω, ούτε να σε πληγώσω, όσο κι' αν
δε φαινόταν αυτό. Λειτουργούσα εξ' αρχής με γνώμονα να μη σε πληγώσω ποτέ. Και
ίσως αυτή η υπερβολική έννοια μου να είναι όλα καλά, με οδήγησε εκεί. Σου ήταν
αρκετά δύσκολο να κατανοήσεις αυτό που περνούσα. Εδώ δεν το καταλάβαινα εγώ.
Είχα χάσει τον εαυτό μου και δυστυχώς είχα παρασύρει και εσένα σε αυτή τη
σκοτεινή πλευρά.
Λένε πως ότι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο. Απ' την άλλη, λένε ότι η
αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Στη δική μας περίπτωση επιβλήθηκε το πρώτο. Όλα
έλαβαν τέλος, έπειτα από 3 χρόνια ευτυχίας, μα συνάμα και πόνου. Κυρίως πόνο
για' σένα. Είναι γνωστό πως όταν πονάς επανειλημμένα για τον ίδιο λόγο, κάποια
στιγμή θα έχεις ανοσία στον πόνο αυτό. Και έτσι έγινε. Γράφτηκε και η τελευταία
σελίδα στο παραμυθάκι μας, λοιπόν. Μία ιστορία που είχε ξεκινήσει με τις
καλύτερες προδιαγραφές για να αντέξει στο χρόνο, αλλά φαίνεται ήμασταν αρκετά
μικροί και ανώριμοι για να το αντέξουμε. Μάλλον ειδωθήκαμε νωρίς αγάπη μου. Δεν
έχουν όλα τα παραμύθια happy end απ' ότι φαίνεται. Εδώ και ένα χρόνο τώρα,
άφησες ένα τεράστιο κενό πίσω σου, που το άφησα κενό. Συνέχισα να ζω με την
ελπίδα, αρνούμενος τη πραγματικότητα και πως όλα κάποτε τελειώνουν. Εσύ το
αποδέχθηκες, προχώρησες και πλέον έχεις γίνει μια μακρινή ανάμνηση. Όσο κι' αν
προσπάθησα να ανατρέψω τα δεδομένα, όσο κι' αν ξεπέρασα τον εαυτό μου και τα
όρια μου, έκανα μονάχα μια τρύπα στο νερό. Βλέπεις, δε φτάνει να θέλει μόνο ο
ένας.
Όπως και να' χει, δε γίνεται να ξεχάσω τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη
ζωή μου. Εκείνες τις στιγμές που πέρασα μαζί σου και μόνο μαζί σου. Όσος
χρόνος κι' αν περάσει, δε θα σταματήσω να είμαι ερωτευμένος με το παραμυθάκι
μας. Ακόμα κι' αν αυτό πονάει. Έγινα
καλύτερος άνθρωπος, απλά και μόνο επειδή σε αγάπησα. Οι μεγάλες
αγάπες δε τελειώνουν ποτέ όμως, σωστά; Εις το επανιδείν, λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου