"Ίχνη της Καρδιάς" από το Χρήστο Κεσκίνη

Το κλειδί

Ζούσα μόνος. Πίστευα πως ήταν από επιλογή. Καμιά γυναίκα δεν υπήρχε να γεμίσει το κενό στην ψυχή μου. Κανένας άνθρωπος! Ένα κενό τόσο μεγάλο και τρομακτικό για τους περισσότερους. Εγώ όμως το αγαπούσα. Ήταν δικό μου. Με προστάτευε. Ποτέ δεν με άφηνε να πληγωθώ. Ήταν μαζί μου πάντα. Καμία δεν θα μπορούσε να το γεμίσει. Καμία; Τώρα ξέρω…

Ήρθες σαν ανεμοθύελλα. Ξέρω πως εσύ είσαι ΑΥΤΗ. Είσαι η Αγάπη… Είσαι αυτό που περίμενα… Είσαι το κομμάτι που έλειπε από την καρδιά μου. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Είσαι το κλειδί που άνοιξε την πόρτα της ψυχής μου και επέτρεψε στην αγάπη να μπει και να με λεηλατήσει. Ο φτερωτός θεός με βρήκε. Με χτύπησε με τα μαγικά του βέλη και με κυρίευσε. Ναι… Σ’ αγαπάω! Βιάζομαι; Κι όμως, νοιώθω ότι άργησα μια ζωή να σε αναζητήσω. Τόσος χρόνος χαμένος σε ανούσιες σχέσεις, ενώ εσύ ζούσες στον ίδιο πλανήτη.

Ω, αρχαίοι Θεοί του Έρωτα, νομίζω τρελαίνομαι…