Επιστροφή...
Αφιερωμένο στους ξενιτεμένους και στους
ναυτικούς μας
Πίσω απ’ τις σφραγισμένες πόρτες και τα
σκουριασμένα κάγκελα
τρελό χορό στήσανε οι θύμησες απόψε
παρέα με τη μοναξιά.
Το μακρύ σιδερένιο κλειδί κρυμμένο μέσα στην πήλινη γλάστρα
μαζί με την ψυχή ετούτων των χορταριασμένων
τοίχων κάποιον, κάτι καρτερά.
Στου χρόνου το πείσμα
Τα άνθη εξακολουθούν ζωή να ‘χουν….
Κάτω απ’ της αγια-Θαλασσινής τον ίσκιο
εγώ, ο ξένος
το στενό μονοπάτι ανηφορίζω…
Πώς ν’ απαρνηθώ το βράχο τον περήφανο;
Αιώνες τώρα, στήριγμα κι απαντοχή μου.
Γύρισα ξανά
στο παλιό αρχοντικό με τα βασιλικά στο περβάζι
με το αγιόκλημα και τις τριανταφυλλιές.
Γύρισα ξανά…
ζωή να πάρουνε οι αναμνήσεις.
Copyright, Σμαραγδή Μητροπούλου, 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου