"Στα χνάρια του τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Της άρεσε πολύ αυτή η γειτονιά. Κυρίως τα βράδια. Αυτή η μουντή ώχρα που έλουζαν με το φως τους οι σκόρπιες λάμπες τα κτίρια, την τραβούσε σα μαγνήτης κάθε νύχτα. Με τη φωτογραφική μηχανή περασμένη στο λαιμό της, βάδιζε αργά στα στενά σοκάκια αποτυπώνοντας κάθε λεπτομέρεια. Την πρασινάδα που αγκάλιαζε μυστηριακά θαρρείς τα πέτρινα οικοδομήματα, κάποια φύλλα πεσμένα άτσαλα στο έδαφος, ακόμα και την βλάστηση που ξεπρόβαλε με θράσος και αναίδεια ανάμεσα από τις νωχελικές πλάκες που είχαν συνηθίσει πια τη μοναξιά, σα μια αιώνια λήθη. Της είχαν πει να μην πηγαίνει εκεί, επειδή δε θα ήταν ασφαλής, εκείνη όμως αψηφούσε όλες τις δεισιδαιμονίες και τους αστικούς μύθους. Το μυστήριο την καλούσε και δεχόταν την κάθε πρόσκλησή του σα μαγεμένη. "Γελοίες αντιλήψεις από ακόμα πιο γελοία ανθρωπάκια" σκεφτόταν ενώ περιφερόταν γι' άλλη μια νύχτα στην άδεια γειτονιά με τ' αναμμένα φώτα να κάνουν τη βάρδιά τους μήπως και ξορκίσουν ένα φόβο που πλανιόταν χρόνια στον αέρα.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Paradise Lost και Sorrows Path στο Piraeus Academy (22/12/2018)

Το εισιτήριο είχε αγοραστεί εδώ και μήνες, οι διακοπές κανονίστηκαν έτσι ώστε 22 Δεκεμβρίου να βρισκόμαστε εντός των τειχών και με λίγη καθυστέρηση καταφθάνουμε γύρω στις 9 στο ήδη αρκετά γεμάτο Piraeus Academy που φιλοξενεί μία από τις διαχρονικά αγαπημένες μέταλ μπάντες στην Ελλάδα, τους Paradise Lost.

Την ώρα που μπαίναμε στον χώρο πετύχαμε τους έλληνες doomsters ,Sorrows Path. Έμπειροι, με αρκετά δυνατό ήχο και δυνατά φωνητικά ζέσταναν το κοινό που μάλλον ανυπομονούσε για τους Paradise Lost. Η αλήθεια είναι ότι οι Sorrows Path δεν εντυπωσίασαν και εν μέρει δικαιολογείται όπως θα σας εξηγήσουμε παρακάτω. Παρόλα αυτά ο ήχος τους και τα τραγούδια τους ήταν ιδιαίτερα ταιριαστά με το ύφος της βραδιάς και με αυτό που θα ακολουθούσε. Γύρω στις 9:30 λοιπόν, ακριβώς όπως έλεγε το πρόγραμμα (τη λατρεύω την τυπικότητα των συναυλιών με ξένα συγκροτήματα), οι Sorrows Path αποχαιρέτησαν το κοινό που τους χειροκρότησε ζεστά, έβγαλαν και την καθιερωμένη selfie με φόντο το σχεδόν γεμάτο venue και αποχώρησαν για να ετοιμαστεί η σκηνή.

"Αχ Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Ο κουραμπιές

Οι συνταγές έλεγαν: φρέσκο βούτυρο, ζάχαρη, αυγό, καρύδια, αλεύρι, άχνη, σπορέλαιο, μπίρα, σόδα, κονιάκ, χυμό και ξύσμα πορτοκαλιού, κανέλα και γαρύφαλλα, μπέικιν, μέλι. Κοίταξε μέσα στον ντουλάπι τι υπήρχε, σημείωσε σ’ ένα χαρτί τι χρειαζόταν και πήγε στο σούπερ μάρκετ για προμήθειες.

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αυτός έφτιαχνε τα γλυκά στο σπίτι. Από μικρός είχε μανία με τη ζαχαροπλαστική και χωνόταν στα πόδια της μάνας του κάθε φορά που έβγαζε στη φόρα φόρμες, ταψιά και λαδόκολες. Εκείνη χαιρόταν με την περιέργειά του αυτή, μοναχογιός βλέπεις. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια κι έμενε ανύπαντρος, απ’ τη μια στεναχωριόταν που δεν θα ’βλεπε εγγόνια κι απ’ την άλλη χαιρόταν που θα την γηροκομούσε. Αυτός κι αυτή, οι δυο μαζί, από τότε που ο μικρός ήταν στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού κι εκείνη δεν άντεξε τον καταπιεστικό σύζυγο και τον χώρισε.

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

I Zombie: Και η “ζωή” αποκτάει νόημα 

 

Παρουσίαση των πρώτων δύο περιόδων της σειράς “I Zombie”   

          

   Όσοι από τους αναγνώστες της Στήλης είναι θιασώτες της “κουλτούρας των Ζόμπι” θα εκτιμήσουν την παρουσίαση μιας τηλεοπτικής σειράς που ήρθε να την ανανεώσει και να την φρεσκάρει. Οι “εθισμένοι” στα ζόμπι ψάχνουμε και αποκτούμε νέες ταινίες, βιβλία και κόμικ, αφίσες, και αγαλματάκια αλλά και επισκεπτόμαστε φεστιβάλ και εκδηλώσεις ή και αναζητούμε τις μοναδικές ευκαιρίες να συμμετάσχουμε ως κοσμπάρσοι σε ταινίες, όπως η ανοιχτή πρόσκληση που κάποιοι εκμεταλλευτήκαμε για να “ζήσουμε” ως ζόμπι στο ελληνικό “Κακό 2: Η Εποχή των Ηρώων” στα γυρίσματα της στην Πάτρα. Η αναζήτηση μας όμως συνεχίζεται και σε ένα δεύτερο επίπεδο. Ψάχνουμε για τις φρέσκιες σεναριακές ιδέες που ανανεώνουν το είδος, για τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο σενάριο, τη σκηνοθεσία, τους χαρακτήρες και γιορτάζουμε, έστω και αν ο ενθουσιασμός μας κρατάει καμμιά φορά λίγο, όταν κάποια ταινία μας δείχνει το κόσμο από την πλευρά των ζόμπι, όπως το “Ζεστά Κορμιά” (“Warm Bodies”) ή τις ταινίες που μπολιάζουν με ζόμπι τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας όπως το εξαιρετικό “Περηφάνεια και Προκατάληψη και Ζόμπι”. Συνήθως γυρίζουμε στις κλασικές ταινίες και αναζητούμε τα στοιχεία που τις κάνουν τέτοιες στις νέες σειρές που αναφέρονται με σεβασμό σε αυτές, όπως το μεγαλειώδες “Walking Dead” μεταφορά του κόμικ των Ρόμπερτ Κίρκμαν (σενάριο) και Τόνι Μουρ (σχέδιο). Και ενώ συμφωνείτε πως όταν μιλάς για ζόμπι μπορείς να συζητήσεις για τα πάντα, θυμώνετε, παραδεχθείτε το, όταν το επεισόδιο δεν έχει μεγάλους αριθμούς ζόμπι, όταν δεν είναι αρκετά σάπια, όταν το επεισόδιο επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις και τα πάθη και βάζει στο περιθώριο τους πραγματικούς ήρωεες, τους νεκροζώντανους. Σας ενοχλεί η επιλογή της παραγωγής να χρησιμοποιήσει ψηφιακά ζόμπι αντί σωστά μακιγιαρισμένους ηθοποιούς. Συγκλονιστικό μεν το “I Legend” και ενδιαφέρον το “War Z” και τόσα άλλα, μας ενοχλούν όμως οι εκπτώσεις στα μεροκάματα των κομπάρσων.

Αποτελέσματα Χριστουγεννιάτικου Διαγωνισμού "Η Ανάσσα των Χριστουγέννων" της Αριάδνης Δάντε

Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα το blog μας και η Αριάδνη Δάντε σας προσφέρουν δύο υπέροχα δώρα. Το θεατρικό "Η Ανάσσα των Χριστουγέννων" και έναν χριστουγεννιάτικο καμβά από την αγαπημένη μας Αριάδνη!!! Δύο δώρα κυρίως για τους μικρούς μας φίλους αλλά και τους μεγαλύτερους που μαγεύονται από το πνεύμα και την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων.

Όπως σε κάθε μας διαγωνισμό, η ηλεκτρονική κλήρωση πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια της σελίδας www.random.org. Η λίστα με τους συμμετέχοντες μπήκε σε τυχαία σειρά από το σχετικό διαδικτυακό εργαλείο. Ο πρώτος νικητής κερδίζει το βιβλίο και ο δεύτερος της λίστας τον καμβά. 

Ήρθε η ώρα να δούμε ποιοι είναι οι δύο τυχεροί μας...

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Για έναν έρωτα θνητό

Κομμένες μου σελίδες. Άκοπες χαρές. Καρδιές λεπίδες και κοφτές αναπνοές. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο έρωτας θεός γιατί είμασταν εσύ κι εγώ. Δυό σπαρακτικοί οργασμοί που τυχαία ξεψύχησαν μαζί. Για λίγες ώρες, για μια στιγμή, για πάντα. Κι ύστερα σιωπή. Τίποτα. Κενό. Εκτονωθήκαμε.

"Στα χνάρια του τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Αδιέξοδη Συνείδηση

Ατελείωτη μοιάζει αυτή η έκταση. Δεν ξέρω πόσο πολύ περπατάω, ούτε καν που πηγαίνω. Το μυαλό μου είναι θολό. Μπορεί και νεκρό Δεν θυμάμαι τίποτα. Απλά έχω βρεθεί εδώ και περπατάω. Κοιτάζω γύρω μου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω τι είναι αυτό το μέρος. Ουτοπία; Άλλη διάσταση παράλληλη; Φανταστική; Μάταια. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Ίσως και να μην είμαι ζωντανή. Ίσως να έχω πεθάνει και κάπως έτσι να μοιάζει η ζωή μετά.

Από την άλλη... πεινάω. Είναι δυνατόν να έχω πεθάνει και να έχω κάποιες αισθήσεις; Άραγε έχω καιρό να φάω; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Ίσως λίγο πριν ξεκινήσω να περπατάω. Τελικά πόσος καιρός μπορεί να πέρασε; Να ξεκίνησα τάχα πρωί; Βράδυ; Χθες; Την προηγούμενη εβδομάδα; Μήπως πέρασε μήνας; Αδύνατον να θυμηθώ, όσο κι αν προσπαθώ. Σε λίγο θα πιστέψω πως δεν υπήρχε το πριν, απλά με κάποιο τρόπο βρέθηκα σ' ένα δαιμονικό “τώρα”.

Κι άλλη αίσθηση. Διψάω. Διψάω πολύ. Και συνεχίζω να πεινάω. Ω, Θεέ μου πόσο πεινάω! Μα πως είμαι έτσι; Βρώμικη, εξαθλιωμένη, νηστική, διψασμένη. Νομίζω πως έχω και παραισθήσεις. Μα το χειρότερο είναι, πως είμαι χωρίς μνήμες. Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ξεκίνησα να περπατάω; Πώς βρέθηκα σε αυτή την έρημο και κυρίως γιατί; 

"Μουσικά Ταξίδια" από τον Νίκο Ιωαννίδη

VIVALDI

 CONCERTI PER ARCHI III E CONCERTI PER VIOLA D’ AMORE

Accademia Bizantina – Ottavio Dantone – Alessandro Tampieri

( Naïve - OP30570 – 2018 – 115΄)

Η πρόσφατη κυκλοφορία της μουσικής ετικέτας Naïve αφιερωμένης στον Antonio Vivaldi(1678-1741) και για τρίτη φορά σε κοντσέρτα του για έγχορδα  συνδυάζεται με πέντε έργα του «κόκκινου ιερέα» για viola d’ amore.

Η ακόρεστη τάση του μεγάλου συνθέτη για πολύ συχνές μετακινήσεις με σκοπό τις εμφανίσεις και το ανέβασμα παραστάσεων όπερας, όπως και η απίστευτη παραγωγικότητά του, πιστεύεται ότι αποτελούσαν τη δική του ψυχική ανάγκη για αντιστάθμισμα  στο οξύ και χρόνιο άσθμα (“strettezza di petto”, όπως ο ίδιος το αποκαλούσε), από το οποίο δοκιμαζόταν από παιδί.

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

«Halloween»

John Carpenter, David Gordon Green & Danny Mc Bride, ΗΠΑ 2018

“Δεν είναι καταφύγιο, είναι.......παγίδα”

Μη μου κουνάς τη μάσκα εμένα

             

                 Μια ταινία-ρεπορτάζ για τον αγώνα του εμπνευστή του “μύθου” Τζον Κάρπεντερ και των David Gordon Green  και Danny Mc Bride που υπογράφουν τη σκηνοθεσία αυτής της συνέχειας, να νικήσουν τα στερεότυπα που στοιχειώνουν τις αμερικανικές ταινίες τρόμου (και τις δικές του φυσικά). Μια μάχη δύσκολη που εκ πρώτης όψεως την κερδίζουν οι σκηνοθέτες με τη χρήση του “απόλυτου όπλου”: την απλότητα και με μια σίγουρη βολή στην καρδιά του θεατή: τις γλυκιές ρυτίδες και τη λάγνα κορμοστασιά της ηλικιωμένης Jamie Lee Curtis που φέρει πάνω της όλες τις αναμνήσεις από την εικόνα του σώματος της όλων των εποχών και των ταινιών της. Αρκεί να μισοκλείσει κανείς για λίγο τα μάτια του και θα αισθανθεί την ένοχη παρόρμηση του Μακρόν (“εκ μακρών” βεβαίως).

                 Ο Μάϊκλ Μάγερς ελευθερώνεται μετά από σαράντα χρόνια εγκλεισμού σε ένα πρότυπο ψυχιατρείο και προσθέτει νέα θύματα στο αιματοβαμμένο βιογραφικό του. Η αδελφή του όμως, Laurie Strode (η Κέρτις) τον περίμενε πάντα, χωρίς να καταφέρνει να πείσει και την οικογένεια της για την άσβεστη φωτιά του Κακού, που απλώς θέλει φρύγανα για να τραφεί. Και τα βρίσκει μαζί τους όμως και τον «δάσκαλο» του στο πρόσωπο της αδελφής του. Πρώτη μάχη των δημιουργών με τα κλισέ δίνεται με το απλό σενάριο της απελευθέρωσης του Μάϊκλ Μάγιερς. Δραπετεύει απλά, χωρίς να χρησιμοποιήσει εξεζητημένες τεχνικές τύπου “Μαγκάϊβερ”, χωρίς μάλιστα να ασχοληθούν καν με τη σκηνή της απόδρασης. Απλά, όπως θα το περίμενε κανείς εξάλλου, κάπως συμβαίνει και ο Μάϊκλ είναι και πάλι ελεύθερος μετά από σαράντα χρόνια, αφήνοντας πίσω του το πρώτο αιμάτινο χνάρι του. Το εύρημα επίσης της πυροδότησης της φονικής του φύσης είναι πράγματι ευφυές και στηρίζεται στα σύγχρονα πορίσματα της ψυχανάλυσης. Η πανίσχυρη έλξη που ασκεί η μάσκα που κραδαίνει στην πλάτη του ο επιπόλαιος δημοσιογράφος (κάτι σαν τις δικές μας αυτοδίδακτες τηλε-ντετέκτιβ που με άγνοια κινδύνου ατενίζουν τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής σε ζωντανή μετάδοση με το.....έρεβος), πυροδοτεί μια νέα νύχτα του “Αγίου Βαρθολομαίου”. Σε κάθε περίπτωση λιγότερο φοβερή από αυτήν που επιφύλαξε στους γονείς του ο δεκατετράχρονος αθλητής στην Κατερίνη το Μάρτιο του 1995. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι πιο ζοφερή από τον κινηματογράφο.

«Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» της Αγκάθα Κρίστι, στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη

Δεν υπήρχε περίπτωση να κυκλοφορεί στην αγορά κάτι σχετικό με την τιτανομέγιστη Αγκάθα Κρίστι και να μην το παρακολουθήσω. Αυτή τη φορά ήταν το εμβληματικό της έργο «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» στο θεατρικό σανίδι του θεάτρου Κάτια Δανδουλάκη. Ή τουλάχιστον η θεατρική του διασκευή από τον Κεν Λούντβιχ.

Αρχικά υπήρχε μια καχυποψία και μια αγωνία κατά πόσο θα μπορέσει να μεταφερθεί σε μια σκηνή θεάτρου το σκηνικό ενός τρένου ειδικά στην Ελλάδα όπου όπως γνωρίζουμε τα μπάτζετ δεν είναι απεριόριστα. Και τελικά όλες μου οι ανησυχίες διαψεύστηκαν μόλις αντίκρυσα τα σκηνικά. Στον περιορισμένο χώρο της σκηνής, ο ευρηματικός σκηνοθέτης Αντώνης Καλογρίδης είχε καταφέρει να αποτυπώσει με εντυπωσιακό και πάνω απ΄όλα αποτελεσματικό τρόπο το Όριεντ Εξπρές. Περιστρεφόμενη σκηνή, ένας ημιδιάφανος τοίχος – προτζέκτορας – χιονισμένο τοπίο, βαγόνια τρένου αριστερά και δεξιά...γενικά κατάφερε να εκμεταλλευτεί κάθε εκατοστό της σκηνής αφήνοντας όμως αρκετό ελεύθερο χώρο στο εξαιρετικό καστ να δώσει την πινελιά που χρειαζόταν για να πάρει ζωή μπροστά στα μάτια μας η ατμόσφαιρα της εποχής.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Από την απέναντι όχθη

Τώρα πια ξέρω πως είναι να πεθαίνεις. Με όποιον τρόπο κι αν πεθάνεις, όσο χρονών κι αν είσαι. Είναι λες και σε χτυπάει κεραυνός. Δεν ξαφνιάζεσαι μα ούτε και πονάς. Απλά με έναν τρόπο μαγικό νιώθεις ότι πετάς. Όχι δεν περνάει σε φλας μπακ η ζωή που έζησες. Ούτε και βλέπεις το νεκρό εαυτό σου και τους άλλους γύρω από εσένα. Αυτό συμβαίνει όταν είσαι σε φάση νάρκωσης. Στον θάνατο απλά πετάς στην αρχή και ύστερα ξαπλώνεις σε ένα καταπράσινο λιβάδι ή επάνω σε μια θάλασσα γεμάτη ανατολές κι έχεις τα μάτια σου κλειστά και χαμογελάς. Οι θνητοί προσπαθούν να σου κλείσουν τα μάτια γιατί δεν καταλαβαίνουν πως ο ορίζοντας που κοιτάς τώρα πια δεν σκεπάζεται με τα βλέφαρα σου. Και το στόμα προσπαθούν να σου κλείσουν γιατί δεν καταλαβαίνουν πως το χαμόγελο ζωγραφίστηκε από την αιωνιότητα στο πρόσωπο σου. Μην τους παρεξηγείς. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Έμεινα παιδί

και πως να μεγαλώσω;

Δεν είναι μπορετο

"Στα χνάρια του τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Υπό τους ήχους του Μπετόβεν (Απόσπασμα)

Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό σα να ήθελαν να τον τιμωρήσουν για κάποιο έγκλημα που είχε διαπράξει. Τα σύννεφα πιο μαύρα κι απ’ την κόλαση έκαναν στην άκρη, αφήνοντάς τις να φωτίζουν μανιασμένα το σκοτεινό τοπίο, απλά και μόνο για να δείξουν τις απειλητικές διαθέσεις τους. Εκκωφαντικοί ήχοι από μπουμπουνητά λες και ο ίδιος ο Θεός τσακωνόταν με τον ουρανό. Δυνατοί κεραυνοί έπεφταν προσπαθώντας θαρρείς, να σκοτώσουν την αδικία όλης της ανθρωπότητας μέσα σε μια νύχτα. Μια νύχτα που οι αστραπές την έκαναν μέρα για να φανεί όλη η βρωμιά, να μη μείνει τίποτα κρυφό. Και τελικά μια καταιγιστική βροχή τόσο δυνατή, που θα μπορούσε να είναι το κλάμα του ίδιου του Θεού που μετάνιωσε για το πιο φρικτό έγκλημα του κόσμου.

"Αχ Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Δεν έχω τι να βάλω

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της –εγώ κι εσύ και όλες μαζί–, δεν έχει τι να φορέσει στις γιορτές.

Το σκηνικό, φιλενάδα, γνωστό: ανοίγεις ντουλάπες, πετάς πάνω στο κρεβάτι όλα σου τα ρούχα, αρχίζεις τις δοκιμές, απορρίπτεις το ένα μετά το άλλο και ρίπτεις στο πάτωμα αυτά που είτε δεν σου κάνουν, είτε δεν σου αρέσουν. Βάζεις-βγάζεις για ώρες, το βουναλάκι στο πάτωμα ψηλώνει και το μόνο που σου μπαίνει, είναι οι κάλτσες, ένα κολιέ κι ένα βραχιόλι.

-Μα πέρσι το πήρες! σου λέει το έτερον ήμισυ, αν σε τσακώσει επ’ αυτοφώρω.

Γιατί, φιλενάδα, καλό είναι να φροντίζεις να κάνεις το ξεκαθάρισμα απόντος τούτου, καθότι το ξέρεις το σενάριο.

-Μα δεν μου κάνει! του απαντάς.

-Να μην έβαζες κιλά! έρχεται η γνωστή ατάκα.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Πρωτοχρονιάτικος Διαγωνισμός με δώρο το βιβλίο "Ερωτευμένες Πόρνες" της Μαίρης Τσίλη

Όταν έχουμε τη χαρά και την τιμή να συνεργαζόμαστε με εξαιρετικούς συγγραφείς και δημιουργούς μπορούμε να διοργανώνουμε διαγωνισμούς με πολύ ιδιαίτερα δώρα. Έτσι μετά από την Αριάδνη Δάντε και την Ανάσσα της που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους φίλους, ήρθε η ώρα η λατρεμένη Μαίρη Τσίλη να προσφέρει το νέο της βιβλίο "Ερωτευμένες Πόρνες" (Εκδόσεις Όστρια) στους αναγνώστες μας. Ένα βιβλίο τολμηρό, άμεσο, δυνατό, όπως μόνο η Μαίρη Τσίλη μπορεί να γράψει αντανακλώντας την ψυχή της αλλά και την ψυχή των ηρώων της. 

Ο τρόπος για να συμμετέχετε είναι ο γνωστός...

1) κάνετε like στη σελίδα μας στο fb

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Μοναχικά όνειρα

Σε είδα απόψε στα όνειρά μου.

Θέλησα να σου πω τόσα πολλά...

Πως δε σε σκέφτομαι πλέον συχνά, πως σε ξεπέρασα.

Δεν είσαι εσύ για μένα η ζωή μου.

"Μοντερνική Ζωγραφική - Ο Αυτοσχεδιασμός αρ. 30 του Kandinsky " από τον Νίκο Βιτωλιώτη

Μιας και στο προηγούμενο κείμενο σχολιάσαμε την μοντερνική ατονική μουσική και καταλάβαμε γιατί δεν καταλαβαίνουμε τίποτα και γιατί πονάνε τα αυτιά μας όταν την ακούμε, ας πάμε σε κάτι πιο βατό. Ας μιλήσουμε λοιπόν για μοντέρνα ζωγραφική. Και είμαι σίγουρος ότι όλων μας ο νους, πάει στον Χρόνη Εξαρχάκο, στην ταινία Η Παριζιάνα. Για θυμηθείτε, όσοι δεν σας λέει τίποτα! Έκανε τον ζωγράφο, που αγάπαγε την αδελφή της μοδίστρας-Βλαχοπούλου (Σούζη και τρως, και ψεύδεσαι…), τον μόνιμα πεινασμένο, που προσπαθούσε να ανταλλάξει με τον μπακάλη έναν πίνακά του για μισό κιλό φέτα κι ένα τέταρτο μορταδέλα κι εκείνος του αντιπρότεινε να του φτιάξει μια ταμπέλα για το μαγαζί… Λοιπόν, στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου, η μοντέρνα ζωγραφική έχει περάσει ως κάτι ανάλογο με παιδιάστικα σχέδια, που ο καθένας μπορεί να φτιάξει και που με το κατάλληλο μάρκετινγκ, το πλασάρει ως τέχνη. Έχει μια δόση αλήθειας αυτή η αντίληψη, καθώς μέσα στο μοντερνικό κίνημα υπήρξαν πολλές μούφες, πολλοί δήθεν, πολλά ψώνια τελοσπάντων, αλλά υπήρξαν και κάποιες δημιουργίες διαχρονικές, κάποια πραγματικά αριστουργήματα. Ας δούμε λοιπόν έναν σοβαρό και αναγνωρισμένο δημιουργό και ένα χαρακτηριστικό του έργο. Στο τέλος του κειμένου, σας έχω μια έκπληξη και ένα bonus (κίνητρα για να το διαβάσετε ολόκληρο…).

Τα πρώτα είκοσι χρόνια του 20^ου αιώνα, υπήρξαν καθοριστικά για τη διαμόρφωση της τέχνης σε όλες τις εκφάνσεις της, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της ζωγραφικής. Οι τρεις βασικότερες καλλιτεχνικές πρωτοπορίες, που κυριάρχησαν και καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα των καλλιτεχνικών δημιουργιών του πρώτου τουλάχιστον μισού του αιώνα, ήταν αυτή της «έκφρασης» που συνδέθηκε με τον εξπρεσιονισμό, αυτή της «αφαίρεσης» που ταυτίστηκε με το ομώνυμο ρεύμα και η τάση της «φαντασίας», που εκδηλώθηκε μέσα από τον σουρεαλισμό.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Αγαπημένο μου αντίο 

Με ρώταγες αν θα φύγεις και σου απαντούσα πως όχι. Μου έλεγες ότι φεύγεις και σου έλεγα πως και αύριο θα πούμε καλημέρα εμείς. Κι ύστερα έφυγες για πάντα εσύ κι εγώ σου φώναζα χωρίς να με δει και να με ακούσει άλλος κανείς : μείνε εδώ! Πόσο αξιοπρεπής και γενναίος ο θάνατος σου. 

Χριστουγεννιάτικος Διαγωνισμός "Η Ανάσσα των Χριστουγέννων" της Αριάδνης Δάντε

Το blog μας σε συνεργασία με την Αριάδνη Δάντε έχει τη χαρά να σας ανακοινώσει τον νέο μας Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος βρήκαμε τον τρόπο να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με την καλύτερη παρέα. Με τον Άγιο Βασίλη και με τη βασίλισσα Ανάσσα αλλά και ακόμα 21 χαρακτήρες σε αυτή τη θεατρική απόδοση του παραμυθιού "Η Ανάσσα του Πάγου". 

Γράφτηκε με τη μεγάλη προσδοκία να αγκαλιαστεί από όλους όσους αγαπούν να ζωντανεύουν τα παραμύθια. Το βιβλίο περιλαμβάνει τους έμμετρους διαλόγους είκοσι τριών ρόλων, οι οποίοι συμβαδίζουν αρμονικά με την πλοκή του κλασικού παραμυθιού, δίνοντας στο παραμύθι μια έμμετρη όψη. Βασικοί πρωταγωνιστές του έργου είναι ο Άι-Βασίλης και η βασίλισσα Ανάσσα, ρόλοι που προτείνεται να υποδυθούν από ενήλικα πρόσωπα. Οι παιδικοί ρόλοι περιλαμβάνουν τα ξωτικά και τους τάρανδους του Άι-Βασίλη, τις χιονονιφάδες, τους σκύλους και το χιονάνθρωπο της βασίλισσας Ανάσσας, τους ταχυδρόμους, τις γκρι στάχτες της μολυβένιας λάβας, τη νεράιδα Σιβ και την καλικαντζαρούλα Έιβορ. Στη συγκεκριμένη έκδοση οι ρόλοι των παιδιών έχουν αποδοθεί σε έντεκα αγόρια και δέκα κορίτσια. 

Μαζί με το παραμύθι, η Αριάδνη Δάντε μας προσφέρει και έναν αναμνηστικό καμβά. Ο πρώτος τυχερός νικητής θα κερδίσει το παραμύθι και ο δεύτερος τον χριστουγεννιάτικο καμβά.

"Στα χνάρια του τρόμου" της Σοφίας Κραββαρίτη

"Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει και ο παράδεισος" σκέφτηκε ατενίζοντας το χιονισμένο τοπίο από το ύψος που βρισκόταν το γραφείο της. "Λευκός κι αμόλυντος, σχεδόν απάτητος" συνέχισε την σκέψη της, έχοντας το βλέμμα της πάντα χαμηλά στο κάτασπρο που κυριαρχούσε. Η τελευταία εβδομάδα είχε κυλήσει πολύ άσχημα και οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει. Μέσα στο γραφείο, αλλά και παντού γύρω της, ένιωθε να την συντροφεύει ένα φάντασμα. Καθημερινά και παντού. Δεν φοβόταν. Πως θα μπορούσε άλλωστε να τρομάξει με την άλλη πλευρά του εαυτού της;

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Το σπουργιτάκι δεν μένει πια εδώ

Η ψυχή μου απροσδιόριστη μα και τόσο προσδιορισμένη. Σαν σύννεφο που δεν έχει βρει το σχήμα του ακόμα, σε προκαλεί να το αγγίξεις λίγο πριν γίνει βροχή. Τα μάτια μου αχόρταγα γνέφουν σε ότι περιέχει ζωή. Τα χείλη μου δυό γραμμές που υπογραμίζουν ανεξίτηλα και βαθιά τις προσωπικές μου κραυγές. Οι έρωτες μου τόσο ανήλικοι που πότε γελάνε και πότε κλαίνε σαν μωρά παιδιά. Οι αγάπες μου, τρυπούν τα δάχτυλα μου όταν τις κρατώ και λιμοκτονούν όταν ελεύθερες τις αφήνω.

"Αφύλλωτη Κερασιά" του Ηλία Στεργιόπουλου

Γράφει η Σμαραγδή Μητροπούλου

«Μην ξεχνάτε πως η ζωή είναι μόνο στιγμές και πολλές φορές μια στιγμή μόνο είναι μια ζωή» (ΑΦΥΛΛΩΤΗ ΚΕΡΑΣΙΑ)

Η ΑΦΥΛΛΩΤΗ ΚΕΡΑΣΙΑ είναι μια ιστορία γεμάτη πλούσιες εικόνες κι έντονα συναισθήματα… μία ιστορία όπου η αγάπη κι ο έρωτας αγωνίζονται να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές/ταμπέλες… κι όλα αυτά με φόντο την εποχή του μεσοπολέμου, τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και την τόσο τραυματική για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του μετεμφυλιακή περίοδο. 

Διαβάζοντάς την ΑΦΥΛΛΩΤΗ ΚΕΡΑΣΙΑ, ένιωσα πως έγινα κι εγώ ένα με τους ήρωες του βιβλίου… “έζησα” νοερά τη ζωή των δύο κεντρικών ηρωίδων, της Σμαραγδής και της Ασημίνας μέσα από τις ονειροπολήσεις τους και τα “ανοίγματα ψυχής” που έκαναν η μία στην άλλη… δύο αδελφές ψυχές που μοιράζονται και πονεμένες μα και χαρούμενες στιγμές.

"Στα Χνάρια του Τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Το σούρουπο έντυνε τον ουρανό και τη φύση με τη γλυκιά του φορεσιά, όταν έφτασε αποκαμωμένος στους πρόποδες του μικρού βουνού. Κοίταξε κουρασμένα το κάστρο που δέσποζε στην κορυφή, άρχοντας θαρρείς της περιοχής, που πρόσεχε από ψηλά το βασίλειό του. Στάθηκε να πάρει μια ανάσα. Είχε περπατήσει πολλά χιλιόμετρα χωρίς φαγητό και νερό και ήταν εξαντλημένος. Αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε ν` ανέβει ως εκεί. Έβγαλε τον κουρασμένο αέρα από τα πνευμόνια του, μάζεψε το κουράγιο του και συνέχισε την πορεία του. Στα μισά του δρόμου ένιωσε πως θα χάσει τις αισθήσεις του και συγκέντρωσε όσες δυνάμεις του απέμειναν, στον σκοπό του. Έπρεπε ν` ανέβει. Φτάνοντας στην κορυφή, έπεσε στα τέσσερα και σχεδόν σύρθηκε ως την μεγάλη πόρτα. Πρόλαβε να χτυπήσει μόνο μία φορά και αυτή μ` έναν υπόκωφο ήχο που δύσκολα άκουσε και ο ίδιος, πριν λιποθυμήσει. Το σκοτάδι είχε πέσει ήδη βαρύ πάνω στο φωτισμένο κάστρο, χαρίζοντάς του μία όψη παραμυθένια. Η πόρτα άνοιξε και δύο φιγούρες φάνηκαν στο κατώφλι, που τον σήκωσαν και τον έβαλαν μέσα, κλείνοντας και πάλι πίσω τους τη βαριά πόρτα. Όταν άνοιξε τα μάτια του, ένιωθε ανάλαφρος, ξεκούραστος και καθαρός. Κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σ` ένα μεγάλο δωμάτιο και ήταν ξαπλωμένος σ` ένα κρεβάτι με μεταξωτά σεντόνια.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Αχ Αγάπη" από την Αγάπη Ντόκα

Το βασίλειό μου για ένα τσιγάρο!

Μετά από ένα ξέφρενο και οργιώδες φαγοπότι που κατάντησε τους συνδαιτυμόνες να πέσουν σε διατροφικό κώμα, να έχουν καταλάβει κάθε ντιβάνι, κρεβάτι, καναπέ, πολυθρόνα, καρέκλα και σκαμπό, μετά από την ύστατη προσπάθειά τους -όταν συνήλθαν- να σηκώσουν τα μέλη τους και να συρθούν μέχρι την εξώπορτα, πώς μπορεί η οικοδέσποινα ν’ αντικρίσει τον χαμό και να μην την πιάσει απελπισία; Τίποτα δεν είναι στη θέση του: πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπήρουνα, κατσαρόλες, ταψιά, τηγάνια, αναπαύονται όλα από μισογεμάτα μέχρι εντελώς βρώμικα ως λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμμένα μέσα στον νεροχύτη, πάνω στον πάγκο, στο τραπέζι, στο πάτωμα και σε κάθε οριζόντια επιφάνεια. Άδεια μπουκάλια από κρασιά, μισογεμάτα με αναψυκτικά, κουτάκια από μπύρες και χυμούς, κοσμούν το όλο σκηνικό, μαζί  με τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες ως συμπληρωματικό ντεκόρ. Πώς να βάλει σε τάξη όλη αυτή την αταξία; Πού να πατήσει χωρίς να σκοντάψει σε μια καινούρια έκπληξη; Η κουζίνα υπό κατάρρευσιν  κι αυτή στα πρόθυρα υστερικής κρίσης! Να στέκεται στο κούφωμα, να τα κοιτάει και να μην κουνάει δαχτυλάκι!

-Είναι η κουζίνα το βασίλειο της γυναίκας; Πφ… Ας έρθει τώρα κάποιος να το δει και θα μου πάρει το στέμμα! Ήταν που δεν ήθελα να πάρω και πλυντήριο πιάτων η ηλίθια! Τι να το κάνω; έλεγα. Σιγά το πράμα! Πες ότι πλένεις τα χέρια σου και συγχρόνως καθαρίζεις και τα πιάτα! Τώρα όμως; Αφυδάτωση θα πάθουν τα χεράκια μου! Και θα μου φύγει και το μανικιούρ!

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Η αναζήτηση

Μέσα στα πιο τρελά όνειρα και σ’ ανείπωτους εφιάλτες 

σε αναζήτησα.

Σε χαμένες ηπείρους και βυθισμένες πολιτείες,

θα σε βρω.

Σε βάθη απύθμενα και σε ύψη μυθικά,

δεν είσαι εκεί.

Μια άδεια αγκαλιά και λίγη μονάχα ελπίδα,

ξανά να σε δω.

"Για Γέλια και για Κλάματα" από τη Σοφία Κραββαρίτη και τη Μαίρη Τσίλη

Η μπουφετζού, ο σκύλος και η διεθνής καριέρα

 

- Έλα βρε φιλενάδα και χαθήκαμε εντελώς!
- Πράγματι, με τόσα τρεξίματα.
- Αγχωμένη σε βλέπω σήμερα.
- Μόνο; Να σκάσω είμαι.
- Και γιατί έτσι; Ποιος σε πείραξε;
- Ποιος άλλος; Αυτή η ξιπασμένη στη δουλειά που δε σταματά να με κατηγορεί.
- Α, ναι, κατάλαβα. Μα καλά, τι έχει πάθει;
- Εσύ τι λες; Ζήλια παιδί μου, ζήλια. 
- Αχ, αγάπη μου, ξαναπέστο αυτό. Αλλά για ποιο λόγο ακριβώς;
- Επειδή μ' έκαναν υπεύθυνη στη δουλειά. Τα λυσσακά της έχει φάει από τότε και άρχισε να με διαβάλει παντού. Ότι δεν ξέρω λέει, να φτιάχνω καφέδες, ότι είμαι βρωμιάρα (ποια, εγώ!!!) ότι σίγουρα κάθισα στο αφεντικό...
- Περίμενε μωρέ που πήρες φόρα! Σιγά τα λάχανα χρυσή μου! Εσύ είσαι ζωγράφος, όχι καφετζού.
- Φυσικά! Αλλά μην ξεχνάς ότι δουλεύω και στο μπουφέ του ξενοδοχείου, άκου καφετζού!

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Γαλάζια Αστέρια

Ξόδεψα ολόκληρο ουρανό για να σου φτιάξω γαλάζια αστέρια και στις άκρες των χειλιών σου να τα κρεμάσω για να χαμογελάς κι έτσι απόλυτα και ωραία να γίνεσαι εσύ ουρανός σε αυτή τη γη. 

Ποτέ δεν ήθελα να είμαι ένα αστέρι. Την αξιοπρέπεια του φεγγαριού ζήλευα πάντα, έτσι καθώς στέκει μονάχο του και την λύπη του δεν δείχνει.

"Στα χνάρια του τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Η επισκέπτρια

Ήταν μία από εκείνες τις ώρες. Τις θλιμμένες. Τις μουντές. Τις ώρες που δεν άντεχε λεπτό την βαρετή ύπαρξή της. Ήθελε να φύγει και πάλι. Ήξερε που ακριβώς επιθυμούσε να βρεθεί. Εκεί που πήγαινε κάθε, μα κάθε φορά. Εκεί που τα βήματά της την οδηγούσαν πάντα και αυτή υπάκουε σε αυτή την πρωτοβουλία σα να της το επέβαλε κάποιος άγραφος νόμος. Το ερειπωμένο σπίτι δεν ήταν πολύ μακριά. Άλλωστε ήταν η ώρα που απολάμβανε τον περίπατο. Νωρίς το απόγευμα. Έφτανε μετά από μισή ώρα στον προορισμό της και παρέμενε λίγες ώρες ώσπου να καταφθάσει το σούρουπο με αργό βηματισμό, μυστηριώδες και σχεδόν πάντα με ένοχα μυστικά. Μυστικά που εκείνη δε χρειαζόταν ν' ανακαλύψει επειδή απλά τα γνώριζε ήδη. Άλλωστε δεν είχε σημασία πια. Πολλοί ήταν αυτοί που μιλούσαν, το σπίτι όμως δεν πρόδιδε τίποτα. Η σιωπή του σφράγιζε το αιώνιο μυστικό. Το οίκημα έμοιαζε να την περιμένει κάθε φορά. Το πλησίαζε αργά, σχεδόν με ευλάβεια. Μπορούσε να νιώσει τη δύναμή του, σχεδόν την κατέκλυζε το έντονο συναίσθημα όταν το αντίκριζε. Φτάνοντας μπροστά του, ένα δέος την πλημμύριζε και ένιωθε πως της έστελνε αυτό το ίδιο όλη του την ενέργεια. Γιατί είχε ενέργεια, το γνώριζε. Όπως πάντα έκανε το γύρο του, αγγίζοντας σε κάποια σημεία τους τοίχους του. Ήταν παγωμένοι, νεκρικοί, της άρεσε όμως η αίσθησή τους. Δε βιαζόταν ποτέ να μπει μέσα. Το ψηλάφιζε από άκρη σε άκρη σχεδόν σχολαστικά. Μπορούσε να νιώσει τον παλμό του. Συνήθιζε να μπαίνει μέσα από το σπασμένο παράθυρο. Μύριζε μούχλα το εσωτερικό του, δεν την ενοχλούσε όμως. Κοίταζε γύρω της με νοσταλγία. Τα έπιπλα ήταν όλα καλυμμένα με τα γνωστά σεντόνια της εγκατάλειψης. Κάποτε αυτά τα έπιπλα ήταν ζωντανά, όπως και οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί. Κάποτε... Μπορούσε ακόμα να μυρίσει το αίμα, καθώς και τις ορμόνες που είχαν ανεβάσει την αδρεναλίνη της στα ύψη. Το αίμα που έτρεχε σαν ποτάμι, βάφοντας τα πάντα εκεί μέσα. Το σπίτι δεν καθαρίστηκε ποτέ. Δεν το επέτρεψε εκείνη. Κάποιοι το είχαν πλησιάσει κάποτε, είχαν τολμήσει κιόλας να μπουν μέσα κάνοντας διάφορες εικασίες για το τι είχε συμβεί στ' αλήθεια. Μερικοί πιο γενναίοι, είχαν τολμήσει να την προκαλέσουν κιόλας. Ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη της στην ανάμνηση του τί είχε συμβεί στη συνέχεια. Τους ανόητους! Διέσχισε το σαλόνι και ανέβηκε με προσοχή την ξύλινη σκάλα. Το τρίξιμό της θα μπορούσε να είναι ηχητικό εφέ σε ταινία τρόμου.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Ο Φωτογράφος" από τον Φίλιππο Φιλίππου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

       Από το πρωί ένιωθε έντονη δυσφορία. Το βράδυ δεν είχε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου, στο μυαλό τον στριφογύριζαν διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα του παρελθόντος. Όσο προχωρούσε η ώρα και η μέρα η δυσφορία γινόταν εντονότερη.

       «Δύσκολη η σημερινή μέρα» ψέλλισε κοιτώντας τον εαυτό του στο καθρέφτη. Πράγματι η σημερινή μέρα δεν ήταν μια τυχαία μέρα, ήταν σημαδιακή μέρα για τον ίδιο. Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια παντρεύτηκε την εκλεκτή της ζωής του αν και με περιπετειώδη τρόπο εντούτοις η αγάπη ήταν τόσο μεγάλη που τίποτε δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα όνειρα τους. Τα πρώτα χρόνια πέρασαν αρκετά καλά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις είχε να θυμάται με αποκορύφωμά τη γέννηση της μονάκριβής του κόρης. Στην πορεία θέλεις λίγο η ρουτίνα θέλεις άλλοι τρίτη παράγοντες άρχισε να χάνεται η ισορροπία η χημεία και αντικαταστάθηκαν με την ανία και βαρεμάρα, ώσπου λίγο αργότερα οδηγήθηκε στο χωρισμό.

"Παιχνίδια επιβίωσης" από τον Γιάννη Μαυρογιαννάκη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Όλα ήταν σκοτεινά, δεν φαινόταν τίποτα.

Η Αγαθή ξύπνησε δεν μπορούσε να δει που βρίσκεται όταν κατάλαβε ότι όλα είναι μαύρα προσπάθησε να σηκωθεί αλλά ήταν αδύνατο διότι το πόδι της ήταν δεμένο με μια αλυσίδα.Εκεί άρχιζε σιγά σιγά να συνειδητοποιεί τι συμβαίνει, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να φωνάξει βοήθεια και αμέσως ακούστηκε μια αντρική φωνή 

-"Μην φωνάζεις άδικα δεν θα σε ακούσει κανείς".Είπε ο άντρας.

Η Αγαθή νόμιζε πως αυτός της το έκανε αυτό αλλά σύντομα κατάλαβε πως και αυτός ήταν στην ίδια κατάσταση με αυτήν.

-"Είμαι ο Αντρέας".Της είπε.

Και ένας άλλος άνδρας από το πουθενά μίλησε:

- "κι εγώ είμαι ο Γιώργος και αντί  να  συστηνόμαστε δεν βρίσκουμε έναν τρόπο για να φύγουμε από'δω". 

"To Λιμανάκι" από τη Φωτεινή Σαπουναδέλη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

  Θυμάσαι; Όταν ανταμώσαμε για πρώτη φορά ο ουρανός λαμπύριζε από το φως του ήλιου. Η         μέρα γελούσε κι έπαιζε με τα κύματα της θάλασσας. Χαμογελούσα κι εγώ ευχαριστημένη που βρήκα το πιο όμορφο μέρος να κολυμπήσω στη ζωή ανέμελα και ν’ αφεθώ στα χάδια της. Οι γλάροι άνοιγαν τα φτερά τους και με χαιρετούσαν από ψηλά κι εγώ μιλούσα σε σένα... Σε βάφτισα το ‘’λιμανάκι μου’’ μα δεν στο είπα.  Σου υποσχέθηκα μονάχα πως ποτέ δε θα σ’ αφήσω. Ήτανε άνοιξη όταν συναντηθήκαμε... Το καλοκαίρι φάνταζε υπέροχο για μας τους δυο. Ο όμορφος κόλπος σου έγινε η δική μου αγκαλιά. Μέσα του ένιωθα ασφάλεια και σιγουριά κι ο ψίθυρος της θάλασσας μας τραγουδούσε για τη ζωή και τις ομορφιές της. Για τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, για τη μουσική, τους στίχους, για τους φίλους που θα μοιραζόμασταν χαρές,για τα όνειρα που θα κάναμε, για τα παιδιά που θ’ αποκτήσουμε, για την όμορφη βόλτα που θα μας σεργιανούσε στα ηλιόλουστα μονοπάτια της ζωής...

Euroleague 2018-2019: Οι 3 σταθερές, οι 3 βελτιωμένες, οι 5 που ψάχνονται και η οικοδέσποινα που παραπαίει

Φέτος παρακολουθούμε μία περίεργη Euroleague. Μετά από 2 σερί χρονιές που οι εκπλήξεις (τουλάχιστον στην τελική κατάταξη) ήταν λίγες και πάνω-κάτω ξέραμε από την αρχή της σεζόν την 6άδα-7άδα, φέτος βλέπουμε μία διαφορετική διοργάνωση.

Ας ξεκινήσουμε να αποδομούμε τον τίτλο του άρθρου από τις 3 σταθερές. Real Madrid, CSKA MOSCOW με ρεκόρ 7-0 και FENERBAHCE ISTANBUL με ρεκόρ 6-1, διατηρούν τον κορμό, τον τιμονιέρη, το μπάτζετ σε υψηλά επίπεδα και πετυχαίνουν κάθε χρόνο να αγχώνονται μόνο για το αν θα είναι στη 2άδα. Η REAL MADRID μπορεί να έχασε το παιδί θαύμα της, αλλά στηρίζεται στους παλιούς Llull, Carroll, Fernandez και έχει έναν εκπληκτικό Randolph και σταθερές αξίες τους Campazzo και Causer. Αντίστοιχα είναι τα πράγματα και για την CSKA MOSCOW που έχει σε εκπληκτική κατάσταση την τετράδα De Colo, Rodriguez, Higgins και Clyburn και δίδυμους πύργους (Hunter – Hains). Από κοντά και η FENERBAHCE του Ζέλικο που παρότι κάθε χρόνο χάνει βασικά της γρανάζια, έχει μια αξιοθαύμαστη επιθετική πολυφωνία (Σλούκας, Vesely, Datome, Kalinic, Lauvergne και Melli οδηγούν το σκοράρισμα) και μόνη ήττα την τουρκική μονομαχία με την EFES.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Υπέροχο βάσανο που Σοφία σε λένε

Πόσα χρόνια έχουν περάσει πια που εγώ γνώρισα εσένα ή που εσύ γνώρισες εμένα. Με εμάς τώρα πια δεν υπάρχει εγώ κι εσύ ούτε και ορισμός φιλίας για να τον γράψουμε σε κάποιο λεύκωμα όπως στο Δημοτικό Σχολείο κάποτε. . Στις ενήλικες ζωές μας ταιριάξαν οι παράξενες ψυχές μας. Σαν δυό ώριμες γυναίκες αρχίσαμε να κερνιόμαστε λύπες, χαρές, ποτά. Να μοιραζόμαστε ένα μηχανάκι με εσένα στην πλάτη μου και το ηλίθιο σακίδιο σου στα πόδια μου. Κι ύστερα να νοιαζόμαστε η μία για την άλλη και να πετάμε μύγδαλα στα τρένα και στις θάλασσες που νομίζουν ότι μας χωρίζουν. Γράφουμε και μιλάμε και όταν έχουμε τις κλειστές μας δεν μιλάμε. Βριζόμαστε και γελάμε. Σε είπα Μπάμπη και με είπες Μαντάτα μου. Ξέρουμε εμείς γιατί και πως και αυτό είναι αρκετό.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

       ET IN ARCADIA EGO

       Αρκαδική Γη

Οι ποιητές του κόσμου                                             Κι οι κόρες σου

    για σένα ψάλλουν                                           τα πέπλα ανεμίζουν

αιώνιο ύμνο.                                                        σε τρελό χορό.

Και οι λαοί προσκυνούν                                     Το χθες και το σήμερα

την ομορφιά σου                                                 θα συνυπάρχουν

και τη δόξα σου.                                                 στα χώματά σου.

Στα σκιερά δάση                                                 Τι έχουν μάθει

    αντηχεί γλυκά                                                      οι άνθρωποί σου

    του Πάνα το τραγούδι.                                        ποτέ να μην ξεχνούνε,

παρά με χείλη

καθαρά κι αγνά

τη γη σου να φιλούνε.

"Bachelor" από τη Ματίνα Λευκοπούλου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Τον είδα που με κοιτούσε όσο διόρθωνα τις τελευταίες λεπτομέρειες στο ντύσιμο μου. Οι κινήσεις μου ήταν αργές προσπαθώντας να εντοπίσω το βλέμμα του να τρέχει πίσω από αυτές. Άφησα απαλά το χέρι μου στο τραπέζι που βρισκόταν μπροστά μου και το ψηλάφησα για να βρω τα σκουλαρίκια που πριν λίγο είχα αφήσει εκεί πέρα.

Τον είδα που τα μάτια του το ακολούθησαν.

Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι σκέφτεται. Άραγε αφήνει τις σκέψεις του ελεύθερες ή είναι τυπικός;

Κάθεται σε μια πολυθρόνα που υπάρχει στην γωνία του δωματίου, προσπαθώντας να χαλαρώσει το σώμα του σε τέτοιο σημείο που δεν θα αρχίσει να επηρεάζει την τσάκιση στο – μόλις – σιδερωμένο κουστούμι του. Τα χέρια του αγκαλιάζουν τα μπράτσα της πολυθρόνας, και που και που τον βλέπω να σφίγγει τις γροθιές του αν κάνω κάποια έντονη κίνηση.

«Είμαι σχεδόν έτοιμη» του είπα και οι ματιές μας συναντήθηκαν μέσα από τον καθρέφτη που κάλυπτε ολόκληρο τον τοίχο.

«Το ακούω πολλή ώρα αυτό» μου απάντησε, και αμέσως σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου.

"Μια ζωή βαλίτσα" από τη Γεωργία Λάμπρου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Αυτά τα τείχη μου θυμίζουν το Ηράκλειο σκέφτεται περπατώντας, μα τα κτίρια στην πόλη έχουν κάτι από Ρόδο, το χρώμα ίσως ή η αρχιτεκτονική, οι ίδιοι κατακτητές πέρασαν κι από εδώ!

Την Κυριακή, πριν κλείσει τη βαλίτσα της, πήγε μια βόλτα στην Πλάκα. Πήρε μια γεύση από Κυκλάδες εκεί στα Αναφιώτικα. Βέβαια, την Ανάφη δεν έτυχε να την επισκεφτεί ποτέ αν και κυνηγούσε τα μόρια του δυσπρόσιτου. Ήξερε όμως πώς θα μύριζε αν ήταν εκείνη την ώρα στο νησί. Οι Κυκλάδες μυρίζουν θάλασσα κι αέρα, τόσους χειμώνες πέρασε τα βράδια μέσα, τιμωρημένη από τον άνεμο,  αγκαλιά με τη σόμπα αλογόνου που έδιωχνε την εσπερινή  υγρασία.

"Τι να πω..." από τη Νίκη Μπλούτη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

   Δε θέλω να με παρεξηγήσεις ρε Σταύρο. Εγώ ανέλαβα πρωτοβουλία και μίλησα στους συναδέλφους. Μια ζωή μοιραστήκαμε μαζί. Ο καθένας στη θέση μας το ίδιο θα ‘κανε. Κι εσύ αυτό δε θα ‘κανες για μας; Δε θέλω να αισθάνεσαι άσχημα. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Βοηθάει τον διπλανό του στα δύσκολα. Αν θέλει να λέγεται άνθρωπος. Το ίδιο δε θα ‘ κανες κι εσύ για μένα; Αυτό να σκέφτεσαι. Έλα, πάρτα να κάνεις τη δουλειά σου, του είπα, κι ακούμπησα το μάτσο με τα δέκα χιλιάρικα πάνω στ’ άδειο τραπέζι.

  Τριάντα χρόνια με το Σταύρο μαζί στη δουλειά. Μαζί στο λεωφορείο για το εργοστάσιο, μαζί στο διάλειμμα για το τσιγάρο, μαζί και στο σχόλασμα μέχρι το λεωφορείο. Τριάντα χρόνια δεν είναι λίγα για να τον κάνεις τον άλλον αδερφό. Να μοιράζεσαι μαζί του τα καλά και τα άσχημα. Να έχεις έναν άνθρωπο να σ’ ακούει.

"Στα Χνάρια του Τρόμου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ήταν ένα ακόμη βράδυ όπως όλα σε αυτή την πόλη. Τα κτίρια και τα σπίτια φωτισμένα, κάτι που φάνταζε μάλλον περίεργο, δεδομένου της προχωρημένης ώρας. Οι δρόμοι ήταν έρημοι και όλα έδειχναν πως οι κάτοικοι μάλλον ξενυχτούσαν μέσα στα σπίτια τους, κρίνοντας από τον φωτισμό. Κι όμως, υπήρχε κάτι τρομακτικό στο όλο σκηνικό. Ίσως να 'ταν η άγρια νύχτα που τα σύννεφα την έκαναν μέχρι και αποκρουστική. Μπορεί βέβαια σε αυτό να συνέβαλαν και τα κλαδιά των ψηλών δέντρων που ξεπρόβαλαν με θράσος πάνω από τις στέγες κάποιων κτιρίων και έμοιαζαν ν' απειλούν τον ουρανό ή να συμμαχούν μαζί του, ποιος ξέρει... Ίσως από την άλλη, να ήταν ο δρόμος.