"To Λιμανάκι" από τη Φωτεινή Σαπουναδέλη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

  Θυμάσαι; Όταν ανταμώσαμε για πρώτη φορά ο ουρανός λαμπύριζε από το φως του ήλιου. Η         μέρα γελούσε κι έπαιζε με τα κύματα της θάλασσας. Χαμογελούσα κι εγώ ευχαριστημένη που βρήκα το πιο όμορφο μέρος να κολυμπήσω στη ζωή ανέμελα και ν’ αφεθώ στα χάδια της. Οι γλάροι άνοιγαν τα φτερά τους και με χαιρετούσαν από ψηλά κι εγώ μιλούσα σε σένα... Σε βάφτισα το ‘’λιμανάκι μου’’ μα δεν στο είπα.  Σου υποσχέθηκα μονάχα πως ποτέ δε θα σ’ αφήσω. Ήτανε άνοιξη όταν συναντηθήκαμε... Το καλοκαίρι φάνταζε υπέροχο για μας τους δυο. Ο όμορφος κόλπος σου έγινε η δική μου αγκαλιά. Μέσα του ένιωθα ασφάλεια και σιγουριά κι ο ψίθυρος της θάλασσας μας τραγουδούσε για τη ζωή και τις ομορφιές της. Για τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, για τη μουσική, τους στίχους, για τους φίλους που θα μοιραζόμασταν χαρές,για τα όνειρα που θα κάναμε, για τα παιδιά που θ’ αποκτήσουμε, για την όμορφη βόλτα που θα μας σεργιανούσε στα ηλιόλουστα μονοπάτια της ζωής...

Κι ήρθε το φθινόπωρο και ο ουρανός συννέφιασε κι οι γλάροι κούρνιασαν φοβισμένοι μες στους βράχους. Και νόμισε πως θα τρομάξουμε και δε θα τα καταφέρουμε. Νόμισε πως θα φοβηθούμε τη βροχή και θα χωρίσουμε. Μα εγώ δε λύγισα. Ούτε κι εσύ. Συνέχισα να κουρνιάζω όπως οι γλάροι στην αγκαλιά σου και να μη φοβάμαι τις συννεφιασμένες μέρες, ούτε τα σύννεφα που προμηνύουν καταιγίδες. Δεν άργησε να φανεί κι ο χειμώνας με το βαρύ του πέπλο, τις γκρίζες και σκοτεινές μέρες του, τα μαύρα σύννεφα και την άγρια μορφή του. Μα ούτε κι αυτός τα κατάφερε να μας τρομάξει. Διασχίσαμε τις χιονισμένες βουνοπλαγιές χέρι χέρι... παλεύοντας να φτάσουμε μαζί στην κορυφή. Εκεί μονάχα, αγναντεύοντας από ψηλά όλα τα εμπόδια που μας έβαλε η ζωή στο διάβα μας, συνειδητοποιήσαμε το δίδαγμά της. Πως η ζωή έχει κι αυτή τις δικές της εποχές. Άνοιξες που μοσχοβολάνε τα γιασεμιά, καλοκαίρια παιχνιδιάρικα κι ερωτικά, φθινόπωρα θλιμμένα και μελαγχολικά, χειμώνες κρύους με αγέρηδες που φοβερίζουν να σε γκρεμίσουν... Αυτός είναι ο κύκλος της. Ευλογημένοι για μας δεν είναι αυτοί που γνώρισαν πολλά λιμάνια, ούτε εκείνοι που ταξίδεψαν ως τα πέρατα του κόσμου... Ευλογημένοι είναι όσοι έχουν κάθε βράδυ το δικό τους λιμανάκι ν’ απαγκιάσουν και να γευτούν τη ζωή ως το μεδούλι της! Όπως εσύ... Όπως εγώ...