"Μια ζωή βαλίτσα" από τη Γεωργία Λάμπρου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Αυτά τα τείχη μου θυμίζουν το Ηράκλειο σκέφτεται περπατώντας, μα τα κτίρια στην πόλη έχουν κάτι από Ρόδο, το χρώμα ίσως ή η αρχιτεκτονική, οι ίδιοι κατακτητές πέρασαν κι από εδώ!

Την Κυριακή, πριν κλείσει τη βαλίτσα της, πήγε μια βόλτα στην Πλάκα. Πήρε μια γεύση από Κυκλάδες εκεί στα Αναφιώτικα. Βέβαια, την Ανάφη δεν έτυχε να την επισκεφτεί ποτέ αν και κυνηγούσε τα μόρια του δυσπρόσιτου. Ήξερε όμως πώς θα μύριζε αν ήταν εκείνη την ώρα στο νησί. Οι Κυκλάδες μυρίζουν θάλασσα κι αέρα, τόσους χειμώνες πέρασε τα βράδια μέσα, τιμωρημένη από τον άνεμο,  αγκαλιά με τη σόμπα αλογόνου που έδιωχνε την εσπερινή  υγρασία.

Χρόνια τώρα χειμερινή επισκέπτρια, προσπαθεί να καλύψει τα κενά της εκπαίδευσης στα νησιά. Με μια βαλίτσα στο χέρι κατεβαίνει σε μικρά λιμάνια, ξεχειμωνιάζει σε παρατημένα από τους τουρίστες δωμάτια. Όταν μπαίνει η άνοιξη φοβάται, μην την διώξει ο ιδιοκτήτης πριν τελειώσει η σχολική χρονιά, για να ετοιμάσει τα δωμάτιά του για το καλοκαίρι.

Χθες πεθύμησε να δει τη θάλασσα. Δεν πήρε μαζί της βιβλίο, θα ανακάλυπτε απτούς νέους τόπους. Μπήκε σε κάτι στενά πλακόστρωτα που ξεκινούσαν από την παραλία κι ένιωσε πως χάθηκε πάλι σε κάποιο δρομάκι του Ρεθύμνου. Πέρσι το φθινόπωρο όταν πρωτοπήγε στο Ρέθυμνο της φάνταζε λαβύρινθος. Όταν αργότερα ήξερε ότι όλες  οι διαδρομές φτάνουν σε χρόνο ντε τε από τη μαρίνα στη Φορτέτζα γέλαγε με τον εαυτό της.

Τα παιδιά της φαίνονται πιο ήσυχα εδώ, μα μέσα της θέλει να μάθει τι κάνουν τα περσινά  της τερατάκια. Οι συνθήκες δεν βοηθούν να φτιάξει τη δική της οικογένεια, μα και σαν καθηγήτρια δεν βλέπει τους μαθητές της να μεγαλώνουν. Συχνά διερωτάται  αν μεγάλοι πια θα την θυμούνται  και τι θα θυμούνται από όσα τους είπε, όχι όσα τους έμαθε, μα από όσα τους είπε.

Το σπίτι στην Αθήνα ήταν πλέον ένα βάρος, μόνο φόρος, λογαριασμοί και νόστος. Κι η ζωή της; Η ζωή της μια βαλίτσα αναμνήσεις να ταξιδεύει από νησί σε νησί…