"Στα χνάρια του τρόμου" της Σοφίας Κραββαρίτη

"Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει και ο παράδεισος" σκέφτηκε ατενίζοντας το χιονισμένο τοπίο από το ύψος που βρισκόταν το γραφείο της. "Λευκός κι αμόλυντος, σχεδόν απάτητος" συνέχισε την σκέψη της, έχοντας το βλέμμα της πάντα χαμηλά στο κάτασπρο που κυριαρχούσε. Η τελευταία εβδομάδα είχε κυλήσει πολύ άσχημα και οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει. Μέσα στο γραφείο, αλλά και παντού γύρω της, ένιωθε να την συντροφεύει ένα φάντασμα. Καθημερινά και παντού. Δεν φοβόταν. Πως θα μπορούσε άλλωστε να τρομάξει με την άλλη πλευρά του εαυτού της;

Κάποτε, αποφάσισε να αποτραβήξει το βλέμμα της από την λευκή εικόνα και κατευθύνθηκε στον αγαπημένο της σύντροφο. Τον υπολογιστή. Είχε αρκετή δουλειά ακόμα. Μάταια όμως. Καμία όρεξη να κάνει οτιδήποτε. Πλησίασε και πάλι την μεγάλη τζαμαρία θαυμάζοντας την όμορφη δημιουργία της φύσης. "Τελικά θα μάθω άραγε αν είναι έτσι ο παράδεισος;" αναρωτήθηκε αντικρίζοντας το πτώμα της πάνω στο κόκκινο χιόνι. Η σπαμένη τζαμαρία δεν την έκοβε πια και οι λευκές νιφάδες του χιονιού δεν ήξεραν να της απαντήσουν αν είναι έτσι ο παράδεισος... 

Σ.Κραββαρίτη