Paradise Lost και Sorrows Path στο Piraeus Academy (22/12/2018)

Το εισιτήριο είχε αγοραστεί εδώ και μήνες, οι διακοπές κανονίστηκαν έτσι ώστε 22 Δεκεμβρίου να βρισκόμαστε εντός των τειχών και με λίγη καθυστέρηση καταφθάνουμε γύρω στις 9 στο ήδη αρκετά γεμάτο Piraeus Academy που φιλοξενεί μία από τις διαχρονικά αγαπημένες μέταλ μπάντες στην Ελλάδα, τους Paradise Lost.

Την ώρα που μπαίναμε στον χώρο πετύχαμε τους έλληνες doomsters ,Sorrows Path. Έμπειροι, με αρκετά δυνατό ήχο και δυνατά φωνητικά ζέσταναν το κοινό που μάλλον ανυπομονούσε για τους Paradise Lost. Η αλήθεια είναι ότι οι Sorrows Path δεν εντυπωσίασαν και εν μέρει δικαιολογείται όπως θα σας εξηγήσουμε παρακάτω. Παρόλα αυτά ο ήχος τους και τα τραγούδια τους ήταν ιδιαίτερα ταιριαστά με το ύφος της βραδιάς και με αυτό που θα ακολουθούσε. Γύρω στις 9:30 λοιπόν, ακριβώς όπως έλεγε το πρόγραμμα (τη λατρεύω την τυπικότητα των συναυλιών με ξένα συγκροτήματα), οι Sorrows Path αποχαιρέτησαν το κοινό που τους χειροκρότησε ζεστά, έβγαλαν και την καθιερωμένη selfie με φόντο το σχεδόν γεμάτο venue και αποχώρησαν για να ετοιμαστεί η σκηνή.

Στις 10 νταν (η τυπικότητα που λέγαμε) οι Paradise Lost βγαίνουν στη σκηνή υπό τους ήχους του Enchantment που είναι όσο ατμοσφαιρικό και δυναμικό παράλληλα όσο χρειάζεται για να ανοίξει μια συναυλία. Ακολούθησαν παλιά τους τραγούδια όπως το Forever Failure και Shadowkings από το εμβληματικό άλμπουμ Draconian Times το μακρινό 1995 αλλά και τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ Medusa. Το σχετικά αδιάφορο From the Gallows, το πιασάρικο Medusa και το καλύτερο (προσωπική άποψη) Blood and Chaos. Πανικός στα εξαιρετικά Erased και As I Die, φουλ ατμόσφαιρα στο Beneath Broken Earth και κλείσιμο του πρώτου μέρους με το δημοφιλές Embers Fire. Φυσικά, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις η ιαχή “We want more” (όχι τόσο έντονη βέβαια αφού πλέον το κοινό αναμένει το encore) ανάγκασε τους Paradise Lost να ξαναβγούν για ακόμα 4 κομμάτια. The Longest Christmas (ε, σόρυ Winter) από το νέο τους άλμπουμ πλαισίωσε 3 από τα ωραιότερα τραγούδια τους...No hope in  sight, Faith Divides Us-Death Unites Us και Say Just Words με το οποίο έκλεισε η συναυλία.

Μία συναυλία που άφησε μια γλυκόπικρη γεύση για 3 λόγους...πρώτον το Playlist ήταν αρκετά doomy (υπάρχει αυτός ο όρος άραγε;) ειδικά προς τη μέση του. Δεύτερον, η ατμόσφαιρα από νωρίς ήταν αποπνικτική. Δεν βοηθούσε και το γεγονός ότι συνεχώς έβγαινε καπνός στη σκηνή για να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου ενώ και ο εξαερισμός δεν έκανε πολύ καλή δουλειά. Τρίτον και σημαντικότερον ο ήχος ήταν απαράδεκτος. Ήταν εμφανές από τους Sorrows Path ακόμα και στους Paradise Lost το πρόβλημα έγινε ακόμα πιο έντονο. Υπέρμετρα δυνατά μπάσα, η φωνή του Nick Holmes χανόταν σε πολλά σημεία, τα σόλο έβγαιναν μουτζουρωμένα και γενικά ακόμα τα αυτιά μας βουίζουν!!!

Όπως και να χει όμως, αγαπάμε Paradise Lost, χτυπηθήκαμε αρκετά, τραγουδήσαμε ακόμα περισσότερο και αναμένουμε την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν γιατί όσες φορές και να τους δεις δεν είναι αρκετό!