"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Μπλε Γραμμή (Μέρος Β)

Η Ανθή…

Όλα ξεκίνησαν τρεις μήνες πριν.

Απόγευμα Κυριακής ήταν, η τελευταία των διακοπών, μιας και τη Δευτέρα άνοιγαν τα σχολεία, κι ο Πέτρος είχε και πάλι πάει στην «περιοχή του παραδείσου» - έτσι την έλεγε!

Είχε φτάσει σχεδόν στα μισά του μονοπατιού, όταν είδε ένα γυναικείο, ημίγυμνο σώμα να ξεπροβάλει κατά διαστήματα μέσα από το νερό.  Οι κινήσεις της ήταν ρυθμικές, σχεδόν χορευτικές, όπως κολυμπούσε κατά μήκος της ακτής.

Ο Πέτρος ξεροκατάπιε κι έκλεισε τα μάτια του, νομίζοντας πως μάλλον ονειρευόταν. Σίγουρα ήταν κάτι σαν αντικατοπτρισμός που θα διαλυόταν, με το που ο ήλιος θα έγερνε στη δύση του.

Ξανάνοιξε τα μάτια του και την είδε να τυλίγεται μ’ ένα λευκό μπουρνούζι. Με μία χτένα προσπαθούσε να ξεμπερδέψει και να χτενίσει τα μαλλιά της.

Ύστερα μάζεψε τα πράγματά της και πήγε ν’ ανέβει στο μονοπάτι. Ίσα που πρόλαβε ο Πέτρος να οπισθοχωρήσει και να φύγει, προτού εκείνη τον αντιληφθεί.

Πώς να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ! Μέσα του… γύρω του… στο κορμί του… έντονη η εικόνα της!

Πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξή του, όταν την επόμενη μέρα, λίγο πριν τον αγιασμό, ο σχολάρχης τους παρουσίασε τη νέα τους συνάδελφο. Δεν ήταν άλλη από την υπέροχη οπτασία που είχε δει μόλις την προηγούμενη μέρα στο ακροθαλάσσι.

Την Ανθή!!!.

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Με λένε Οδυσσέα. Χρόνια περιπλανώμενος σε μια υπόγεια Ιθάκη. Συγκεκριμένα στους σταθμούς των τρένων. Βλέπετε η δική μου Ιθάκη δεν είναι κάποια πατρίδα, αλλά η ψυχή μου. Αυτήν έχω χάσει. Τώρα θα μου πείτε γιατί στους σταθμούς; Δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβετε. Μπαίνετε ας πούμε στον σταθμό. Τι κάνετε; Κοιτάζετε τις πινακίδες που θα σας οδηγήσουν στον δικό σας προορισμό. Μοιάζει με λαβύρινθο, το ξέρω. Για μένα τουλάχιστον έτσι είναι. Και μιας και δεν έχω τη δική μου Αριάδνη να με σώσει, πρέπει να το κάνω μόνος μου. Ψάχνω λοιπόν τα δρομολόγια και ακολουθώ τη διαδρομή. Παίρνω τις κυλιόμενες σκάλες και κατεβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι τις απολαμβάνω πολύ. Σου δίνουν την ευκαιρία να παρακολουθήσεις τα πράγματα από ψηλά. Στο μυαλό μου έρχεται το "Ταξίδι στο κέντρο της γης" του Ιούλιου Βερν. Εντάξει, δεν είναι και τα έγκατά της, αλλά δεν παύει να είναι ένα είδος καθόδου. Ή βουτιά μέσα σας. Μέσα μου πάντως σίγουρα. Ακούω το τρένο να έρχεται. Μου αρέσει πολύ ο ήχος του. 

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 8ο: Ο Λάκκος των Εξόριστων
 

Μόλις γυρίζουμε πίσω στο κάστρο της Ελφάμπα εκείνη αφήνει την σκούπα της στο μπαλκόνι και προχωρώντας μέσα στις βασικές αίθουσες του κάστρου, οι οποίες αν και κατεστραμμένες απο τα χρόνια ακόμα μοιάζουν αρχοντικές φωνάζει « Τζάκ Κολοκυθοκέφαλε !!!» Ενώ προχωράμε και την ακολουθώ κρατώντας τα παπούτσια μου στο χέρι αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως αυτήν η ονομασία στην γλώσσα του Οζ είναι κάποια βρισιά , ούτως ή άλλως φαίνεται θυμωμένη.

Μοιάζει να παρατηρεί τον χώρο γύρω της και όταν κανείς δεν απαντά φωνάζει πάλι με δύναμη « Τζάκ Κολοκυθοκέφαλε !!» Απευθείας οι πύλες που οδηγούν στην κεντρική αίθουσα του θρόνου ,απο έναν χώρο που μάλλον είναι η κουζίνα,  ανοίγουν και μια πολύ περίεργη οπτασία κάνει την εμφάνιση της. Αρχικά δεν είναι ανθρώπινη, στην θέση του κεφαλιού της φιγούρας υπάρχει μια τεράστια κολοκύθα η οποία φαίνεται να έχει μια φοβισμένη έκφραση. Το « πρόσωπο» της οπτασίας, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι είναι χαραγμένο σε δυο τριγωνικά σχήματα που χρησιμοποιούνται ως τρύπες ματιών ενώ το στόμα του είναι και αυτό χαραγμένο σε αυτήν την φοβισμένη έκφραση. Δεν έχει όμως κανονικά μάτια αλλά ένα κερί να φωτίζει απο το εσωτερικό της κολοκύθας. Τα χέρια του μοιάζουν με μακριά, ξύλινα κλαδιά, τα δάχτυλα του είναι μακριά και μοιάζουν με ρίζες  ενώ φοράει ένα λευκό πουκάμισο στο σώμα του, το οποίο μυστηριωδώς μοιάζει ανθρώπινο. Πάνω απο το πουκάμισο φοράει ένα κόκκινο σακάκι, στην θέση του λαιμού βλέπω ένα λευκό μαντήλι, ένα μακρύ μαύρο δερμάτινο παντελόνι και λευκές κάλτσες με μαύρα παπούτσια. Τα πόδια του μοιάζουν πάλι με κλαδιά και στοιχηματίζω οτι και τα δάχτυλα των ποδιών του θα μοιάζουν με ρίζες. Οι κινήσεις του μοιάζουν αδέξιες και αργές σαν μιας μαριονέτας που προσπαθεί να κουνηθεί ενώ έχει κοπεί κάποιο απο τα σχοινιά της αλλά βλέπω ότι στην ετοιμόρροπη ζώνη του κρέμεται σαν πτώμα που το σέρνουν με άρμα ένα ξίφος μέσα στο θηκάρι.

Ο Βάρβαρος σκέφτεται...

Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι ωκεανοί παρανομίας (και ποτάμια φιλοχρήματων ανεύθυνων) κατάπιαν την Ελλάδα και των ανερχόμενων γιών του επίτιμου, υπήρχε μια εποχή που κανείς δε μπορούσε να φανταστεί. Κρίση απλώθηκε στα λαμπερά βασίλεια της Ευρώπης σαν πληγή των Φαραώ και η ανάπτυξη που όλοι περίμεναν έχασε τον δρόμο σε κάποια στροφή.

Τότε ήρθε ο Ράγκαρντσον  (γνωστός και σαν Μήτσος) από τον βορρά – μαύρα μαλλιά, βλοσυρό βλέμμα, με μπύρα στο χέρι και το σπαθί στην πλάτη, έτοιμος να χλευάσει τους πάντες και να μελαγχολήσει για την μοίρα του. Μοναδικός του στόχος να πατήσει τα έδρανα της Βουλής κάτω από τα σανδάλια του. Αν όχι σαν βουλευτής, έστω σαν διαδηλωτής.

Βλέπω αυτά που γίνονται στην χώρα του πολιτισμού και ρωτάω: Άραγε υπάρχει ακόμη απόγονος του Σωκράτη και του Περικλή που περπατάει  σε αυτά τα εδάφη; Αξίζουμε κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε; Κι όμως, τα συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα κατά της ονομασίας των Σκοπίων, κατάφεραν να μας διχάσουν σε… ρατσιστές και κουμουνιστές… Ο Μέγας Αλέξανδρος στριφογυρνάει στον τάφο του (και ας μην τον έχουμε βρει ακόμη) και ο Λένιν θα αυτοκτονούσε, αν έβλεπε όλα αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες βδομάδες σε κουτιά που μιλάνε και μπλε ψεύτικους φίλους που ποτέ δεν γνωρίσαμε!

"Μουσικά Ταξίδια" του Νίκου Ιωαννίδη

“DOLCE DUELLO” – Cecilia Bartoli ~ Sol Gabetta

Cappella Gabetta – Andrés Gabetta

( Decca 4832473DH – 77΄- DDD)

Κάθε  νέα ηχογράφηση της Cecilia Bartoli είναι ένα σημαντικό γεγονός για τη σύγχρονη δισκογραφία της όπερας και της κλασικής μουσικής γενικότερα.  

H ρωμαία κολορατούρα μεσόφωνος, με βασικές σπουδές στη μουσική ακαδημία της Αγίας Καικιλίας (η οποία εορτάζεται από την ρωμαιοκαθολική εκκλησία από το 1683 ως προστάτιδα της μουσικής κάθε 22_η Νοεμβρίου), ξεκίνησε εντυπωσιακά την καριέρα της με άριες του Rossini (1989, 1991 και 1992) και του W.A. Mozart (1991, 1994). Μετά ήλθε η σειρά του ιταλικού bel canto ( Bellini, Donizetti, Rossini) το 1997, των γαλλικών μελωδιών (1996) και συνεργασίες με τον  τενόρο Αndrea Bocelli (1997) , τον μπασοβαρύτονο Bryn Terfel (1998, 1999) και το πιανίστα Jean –Yves Thibaudet (1998).

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Σε (ξ)έχασα

Ξέχασα τα μάτια σου και τα άστρα δεν φώτιζαν τα όνειρά μου.

Ξέχασα τα χείλη σου και δαίμονες μπήκαν στο μυαλό μου λέγοντας μου πως δεν υπάρχεις.

Ξέχασα την μορφή σου και έζησα την καταστροφή της ζωής μου...

"Μα που είναι αυτή η Μελίνα;" του Γεράσιμου Μοσχόπουλου (Μέρος 7ο και τελευταίο)

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος της ιστορίας μας και το μόνο που μένει να δούμε είναι αν ο καπετάνιος κατάφερε να βρει την αγαπημένη του Μελίνα μέσα από μία πορεία που επιλέξατε εσείς με τις ψήφους σας!! Για να δούμε...

Μια μεγάλη έκπληξη περίμενε τον Καπετάνιο στο δωμάτιο της άγνωστης κοπέλας στο νησί της φαντασίας. Εκείνη τον πλησίασε και του φανέρωσε τις προθέσεις της.

«Ήταν πρόσχημα το ποντικάκι! Δεν πιστεύω να με θεωρείς τόσο αφελή;».

Ο ήρωάς μας σκέφτηκε πως είναι ξανθιά, αλλά δε ήθελε να την διακόψει κι επιπλέον ήταν ένα ρητορικό ερώτημα. Η ξανθιά συνέχισε:

«Δε σου αρέσει η συντροφιά μου;» και του έσκασε ένα φιλάκι. Της ανταπέδωσε το φιλάκι και η κοπέλα χάρηκε. Έπειτα έκανε κίνηση για να βγάλει το μαγιό της και του είπε:

«Ωπ μεγάλε! Παρά πέρα έχει μετά το γάμο!».

«Και στη Χαβάϋ έτσι γίνεται;»

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Δικοί μου Έρωτες

Ο δικός μου έρωτας άνθισε για λίγο τον Σεπτέμβρη κι έγδαρε το δέρμα της ψυχής μου, μια παγωμένη μέρα του Δεκέμβρη. Ο δικός μου έρωτας με πέταξε στην λήθη του Απρίλη και με ξαναθυμήθηκε μια πυρωμένη νύχτα του Αυγούστου. Ο δικός μου έρωτας ήσουν εσύ κι έπαψες για μένα να ζεις. 

Αποτελέσματα Διαγωνισμού με δώρο το βιβλίο "Ήχοι στη Σιωπή" της Σμαραγδής Μητροπούλου

Μετά από περίπου 20 ημέρες που είχατε στη διάθεσή σας να δηλώσετε συμμετοχή στον διαγωνισμό μας, ήρθε η ώρα να σας ανακοινώσουμε τα αποτελέσματα και το όνομα του τυχερού αναγνώστη του blog μας που θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το εξαιρετικό βιβλίο "Ήχοι στη Σιωπή" της Σμαραγδής Μητροπούλου (και φυσικά να μας γράψει τις εντυπώσεις).

Στον διαγωνισμό έλαβαν μέρος συνολικά 78 αναγνώστες, τους οποίους ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά που μας στήριξαν ακόμα μία φορά και βοήθησαν ώστε περισσότεροι βιβλιόφιλοι να μάθουν για αυτό το βιβλίο.

Αλλά ας μην σας κρατάμε άλλο σε αγωνία...η κλήρωση πραγματοποιήθηκε σήμερα με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής πλατφόρας της ιστοσελίδας www.random.org και παρακάτω βλέπετε την εικόνα του αποτελέσματος της κλήρωσης....

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Μπλε Γραμμή (Μέρος Α)

Τις νύχτες κάτι αδιόρατο με κάνει να ξαγρυπνώ

σαν ξημερώνει είναι λιγότερη η μοναξιά….

Πρωινό Σαββάτου, σχεδόν επτά. Πιστός στην προσφιλή του συνήθεια, ο Πέτρος σηκώθηκε νωρίς. Στην κουζίνα τον περίμενε ήδη αχνιστός, μαζί με ένα πιατάκι φρέσκα κουλουράκια, ο καφές από τα χέρια της κυρα-Ασημίνας, που χρόνια τώρα φρόντιζε και περιποιόταν το εργένικο σπιτικό του.

Τράβηξε μια καρέκλα κοντά στο παράθυρο κι άρχισε να πίνει τον καφέ του με αργές γουλιές, παρατηρώντας την ανατολή του ήλιου.  ΄Εξω στο κηπάκι,  η κυρα-Ασημίνα μάζευε με τη σκούπα κι έριχνε μέσα σε μία μαύρη σακούλα σκουπιδιών τα κίτρινα φύλλα από τα δέντρα. Της έγνεψε με το χέρι, λέγοντας «καλημέρα» κι ύστερα, άφησε το φλιτζάνι στην άκρη και, δαγκώνοντας αργά ένα κουλουράκι, άνοιξε το πακέτο που του είχε φέρει την προηγούμενη μέρα ο ταχυδρόμος. 

Ξεφύλλισε με αργές κινήσεις τις σελίδες του περιοδικού, χαμογέλασε αχνά, όταν είδε το άρθρο του και το άφησε στην άκρη.

"Ανακρίνοντας" τον συγγραφέα Θεοφάνη Λ. Παναγιωτόπουλο

Ο νέος και πολλά υποσχόμενος συγγραφέας Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος σε μία συζήτηση «εφ’ όλης της ύλης» με τη συνεργάτιδα του blog μας Σμαραγδή Μητροπούλου με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο "Ο Τελευταίος Ασπασμός" στις 25/2/2018, στις 19:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων των Εκδόσεων Όστρια (Χέυδεν 3, Πεδίον του Άρεως).  Απολαύστε τον!

Θεοφάνη, καλησπέρα και να σε καλωσορίσω κοντά μας. Πες μας κάποια πράγματα για σένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.

Με λένε Θεοφάνη Παναγιωτόπουλο και κατάγομαι από τον ορεινό νομό της Ευρυτανίας, στην καρδιά της φύσης και των γιγαντιαίων βουνών. Αν και ορεινός, αγαπώ πολύ και τη θάλασσα.  Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Καρπενήσι, αργότερα βρέθηκα στην Αθήνα, λόγω των σπουδών μου στο τμήμα Θεολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών. Γνωρίζω Λατινικά και Εβραϊκά. Έχω μαθητεύσει σε προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, με περιεχόμενο την Δημοσιογραφία & ΜΜΕ, την Πολιτισμική Διπλωματία και τον Πολιτισμό & Ιστορική μνήμη. Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια Θεολογικού, Ιστορικού, Φιλοσοφικού, Παιδαγωγικού και Πολιτιστικού χαρακτήρα. Απέκτησα πτυχίο Ζωγραφικής & Αγιογραφίας. Ακόμη, συμμετείχα σε σεμινάρια εκμάθησης Νοηματικής γλώσσας. Παρακολούθησα και μαθήματα θεάτρου και σκηνοθεσίας.

Εδώ θα ήθελα να παραθέσω ένα κείμενο που έγραψα πρόσφατα:
Μου αρέσει… η φασαρία τις ώρες της ''κοινής ησυχίας'', τα κουδούνια που τρελαίνουν τον ντουνιά στις πλατείες, τα χαμόγελα άγνωστων περαστικών, τα χέρια που χάνονται σε τσέπες αναζητώντας ζεστασιά, τα βαριεστημένα φανάρια με τους μονότονους χρωματισμούς, τα μηχανάκια, τα ανοιχτά παράθυρα των ταξί, ο νυσταγμένος τροχονόμος, η αργοπορημένη γραμματέας, τα πολύχρωμα και όχι συνδυασμένα, οι δακτυλοδεικτούμενοι, τα αδέσποτα του κόσμου, οι επιβάτες των τρένων, οι αναπάντεχοι αποχαιρετισμοί, οι καλλιτέχνες των δρόμων, οι μυρουδιές των φούρνων, οι φιλοσοφημένοι κουλουρτζήδες, τα φθηνά τσιγάρα, οι σκέτοι καφέδες, τα ραδιόφωνα που παίζουν ασταμάτητα, οι φωνές στις ουρές των πολιτισμένων, τα καφενεία που γίνανε είδος υπό εξαφάνιση, τα σκισμένα εισιτήρια, οι γάτες που μιλούν, οι καπνοί που πνίγουν την ατμόσφαιρα, οι κεραίες που στέκουν σαν μοναχές, η συννεφιά, τα γέλια των νυχτερίδων, οι κόρνες και τα σκουπιδιάρικα που σταματούν τα όνειρα. . .

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017, ελληνιστί «Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»)

Βαθμολογία 4 / 5

Προβληματίστηκα ολίγον τι για το αν άξιζε η συγκεκριμένη ταινία να πάρει το 4αράκι της (που έχει μπει σε λίγες σχετικά ταινίες από το blog μας) ή να τείνει προς το 3,5 (με αβάντο κανά 2 δεκαδικά παραπάνω ίσως). Τελικά κατέληξα στο 4 γιατί όσο σκέφτομαι την ταινία, τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο δημιουργός Martin MacDonagh έστησε τα πάντα με σοφία και επιτηδευμένα.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την ψυχοσύνθεση μιας χαροκαμένης μάνας, της Mildred (Francis McDormand) που πριν περίπου ένα χρόνο έχασε την κόρη της όταν αυτή βιάστηκε και κάηκε ζωντανή από άγνωστους δράστες. Μήνες μετά, η τοπική αστυνομία υπό τον αρχηγό Willoughby (Woody Harrelson) δεν έχει προβεί σε καμία σύλληψη και η υπόθεση φαίνεται να παγώνει. Η Mildred για να πιέσει καταστάσεις αποφασίζει να νοικιάσει 3 διαφημιστικές πινακίδες σε έναν επαρχιακό δρόμο του Ebbing και με τα μηνύματα που ανάρτησε να φέρει προ των ευθυνών του τον αρχηγό. Η ιστορία μας οδηγεί σε μια μετωπική της μάνας με τις αστυνομικές δυνάμεις και κυρίως με τον οξύθυμο και απρόβλεπτο αστυνόμο Dixon (Sam Rockwell). Στη μέση οι πολίτες του Ebbing που από τη μία συμπονούν τη μάνα, από την άλλη υπερασπίζονται τον άξιο και ήρεμο αρχηγό της αστυνομίας που βάλλεται.

¨Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 7ο: Εκδίκηση

Δεν της απαντώ απευθείας και η Ελφάμπα με κοιτάζει.. « Δεν είσαι και πολύ ομιλητική έτσι ;;» με ρωτάει γεμάτη ειρωνεία. « Σου έκανα μια ερώτηση.. Δεν σκότωσες την αδελφή μου και σε πιστεύω σε αυτό, αλλά.. Είσαι μια καλή μάγισσα ή μια κακιά μάγισσα ;; Μην αγχώνεσαι, δεν υπάρχει λάθος απάντηση σε αυτό το ερώτημα.. Το πρόβλημα είναι... Πως δεν υπάρχει ούτε σωστή..» συνεχίζει και με κοιτάζει.  Προσπαθώ να πω κάτι μα η φωνή μου κολλάει στον λαιμό μου, πράγμα περίεργο γιατί ελάχιστες φορές αγχώνομαι. « Μίλα πιο δυνατά ! Δεν μπορώ να σε καταλάβω !!!» αυξάνει τον τόνο της φωνής της αιφνιδιαστικά και τρομάζω.
« Δεν ξέρω !!» λέω τελικά μετά απο μια σύντομη τρομάρα. « Δεν ξέρω αν είμαι καλή ή κακιά μάγισσα, δεν ξέρω αν είμαι καλή ή κακιά άνθρωπος, Δεν ξέρω γιατί στον διάολο βρέθηκα εδώ, το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να επιστρέψω σπίτι μου και να δω ξανά τον πατέρα μου..» τελειώνω τον λόγο μου και με μια κίνηση της η Ελφάμπα με σηκώνει ξανά όρθια. Με φέρνει προς το μέρος της ξανά, σαν να με τραβάει με αόρατα σχοινιά και εφόσον αγγίζει το πρόσωπο μου με τα νύχια της και το χέρι της μου λέει « Τον πατέρα σου.. Πού το ξέρεις ότι δεν σε έχει ήδη ξεχάσει, ότι δεν σε έχει ήδη εγκαταλείψει όπως οι ίδιοι μου οι γονείς εγκατέλειψαν εμένα ;;» την βλέπω να δακρύζει και καταλαβαίνει την έκπληξη στο πρόσωπο μου.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Τελευταία πράξη

Η καρδιά του μία μαύρη τρύπα. Καμιά αγάπη δεν μπορεί να κορέσει την δίψα της. Καμιά ενέργεια δεν γιατρεύει τις πληγές της ψυχής του. Κι όμως, αναζητά και το παραμικρό χάδι σαν να είναι ζήτημα ζωής. Γιατί ελπίζει ακόμη...

Γιορτάζουμε τις 1.000 αναρτήσεις και σας παρουσιάζουμε τις 5 πιο δημοφιλείς

Τις προηγούμενες ημέρες παρατηρήθηκε ένα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό ταυτόχρονα στατιστικό στοιχείο για το blog μας...φτάσαμε τις 1.000 αναρτήσεις (αυτή που διαβάζετε είναι η 1.003η για την ακρίβεια). Είναι απίστευτο ότι πιάσαμε αυτό το νούμερο χάρη στη δημιουργικότητα και στην όρεξη αρκετών φίλων του blog που κατά διαστήματα προσέφεραν τα πνευματικά τους παιδιά είτε μέσω σταθερών συνεργασιών, είτε μέσω των διαφόρων διαγωνισμών μας είτε απλά επειδή ήθελαν να βρουν μια διέξοδο.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν αλήτης!

Άραγε θυμάσαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε εμείς? Του Αγίου Βαλεντίνου ήταν. Πριν κάποια χρόνια κι όμως ακόμα θυμάμαι την φωνή σου. Άραγε θυμάσαι τι έγινε μετά? Φτιάχναμε όνειρα από βροχή και κλέβαμε τριαντάφυλλα μαζί. Έβγαζα τα παπούτσια μου και χανόμουν ξυπόλητη στην αγκαλιά σου και πέθαινα επάνω στο φιλί σου. Άνοιγα το σώμα μου κι εσύ όλος δικός μου και φτιάχναμε έρωτα για τον έρωτα. 

"Μα που είναι αυτή η Μελίνα;" του Γεράσιμου Μοσχόπουλου (Μέρος 6ο)

Καλές οι Σεϋχέλλες αλλά οι αναγνώστες μας δεν θα μπορούσαν να επιλέξουν κάτι διαφορετικό από το Νησί της Φαντασίας και να ταξιδέψουν στο άγνωστο. Όμως το Νησί της Φαντασίας δεν είναι αυτό που δείχνει οπότε ο καπετάνιος μας θα αντιμετωπίσει ένα αναπάντεχο πρόβλημα....Φτάνοντας στο τέλος της ιστορίας μας θα κληθείτε να αποφασίσετε για το μέλλον αυτής της περιπέτειας!!

Έτσι ο Καπετάνιος μας ξεκίνησε την αναζήτηση της Μελίνας στο νησί της φαντασίας. Κάθισε σε ένα παραλιακό μπαρ πίνοντας ένα κοκτέιλ, ενώ σκεφτόταν πως θα απολαύσει την πραγματοποίηση της επιθυμίας του, δηλαδή να συναντήσει επιτέλους την Μελίνα. Όπως, καθόταν τον πλησίασε μια όμορφη κοπέλα και αφού κάθισε  δίπλα του στο μπαρ, του απηύθυνε το λόγο.

«Άκουσα κύριε πως ψάχνεις την Μελίνα. Την έχω σπίτι μου και την έχω αφήσει να τρώει τυρί».

«Και γιατί συγκεκριμένα τυρί παρακαλώ;».

«Μα αυτό είναι το αγαπημένο της έδεσμα!».

«Χμ, μάλιστα! Πάμε προς εκείνη;».

«Γιατί βιάζεσαι; Δε θα πάει πουθενά! Την έχω μέσα στο κλουβί της!».

«Θα με τρελάνεις κοπέλα μου! Την έχεις φυλακίσει;».

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Παιδί όταν ήταν, λάτρευε το παραμύθι της πριγκίπισσας απ’ την Ανατολή, που η ψυχή της έγινε λουλούδι, ένα λουλούδι που τραγουδούσε για την αγάπη. Έκλεινε τα μάτια και «ταξίδευε» σε καστροπολιτείες μακρινές, «ακούγοντας» ήχους από τσιγγάνικα βιολιά. Όνειρα… που τελικά κλειδώθηκαν μέσα σ’ ένα ξύλινο κουτί και ξεχάστηκαν. Μια ζωή πίσω από ένα αναλόγιο. ΄Αραγε, τι έλεγε η καρδιά του γι’ αυτό;
Μια νύχτα μεγάλων αποκαλύψεων, μια νύχτα που έλυσε το μυστήριο ενός φονικού που κάποιοι νόμιζαν ότι είχε ταφεί στη λήθη… εκείνη τη νύχτα, άνοιξε την καρδιά του στο μόνο πρόσωπο που εμπιστευόταν, στο μόνο πρόσωπο που συνδεόταν μαζί του με μια φιλία δυνατή και άρρηκτη πέρα από το χώρο και το χρόνο.

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Δέκατη μέρα που βρισκόταν στη θάλασσα, στη μέση του πουθενά. Το νερό ήταν πια ελάχιστο, μερικές σταγόνες μόνο είχαν απομείνει, μια ψεύτικη δωροδοκία στην επιβίωση. Μια τελευταία κονσέρβα περίμενε τη δική της σειρά να γίνει θυσία στο βωμό της πείνας.
Δε βιάστηκε να τη φάει, ούτε να πιει νερό. Κοίταξε γύρω του απορημένος, μπορεί και απελπισμένος Αν δεν έκανε τόση ζέστη εκείνες τις μέρες, αν ο ήλιος δεν ήταν συνεχώς τόσο επιθετικός πάνω από το κεφάλι του, ίσως και να κατάφερνε να συλλάβει ολοκληρωτικά την δυσχερή του θέση. Η κατάσταση που βρισκόταν όμως δεν επέτρεπε στη λογική να κυριαχήσει, έτσι το μόνο που απέμενε ήταν να ρίχνει το άδειο του βλέμμα στην απέραντη θάλασσα και στον γαλανό ορίζοντα που ερωτοτροπούσε μαζί της. Προσπάθησε να θυμηθεί γι' άλλη μία φορά πως βρέθηκε εκεί. Μάταια όμως. Ήταν καταβεβλημένος.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Τελευταία πράξη

Η καρδιά του μία μαύρη τρύπα. Καμιά αγάπη δεν μπορεί να κορέσει την δίψα της. Καμιά ενέργεια δεν γιατρεύει τις πληγές της ψυχής του. Κι όμως, αναζητά και το παραμικρό χάδι σαν να είναι ζήτημα ζωής. Γιατί ελπίζει ακόμη...

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Γδύσου!

Είναι πρωί. Μιας μέρας καθημερινής. Ρίχνω νερό στο πρόσωπο μου για να ξυπνήσω. Κι όμως ακόμα μέσα στα μάτια μου είναι όνειρο της μιας βραδιάς η δική σου η μορφή. Είναι μια μέρα καθημερινή κι εγώ θα δώσω παράσταση για πάρτη της. Θα την κάνω να μοιάζει σαν μέρα γιορτινή. Ώρες ώρες φοβάμαι την ζωή και με ανησυχούν οι άνθρωποι που υπάρχουν μέσα σε αυτήν. Βαριέμαι. Δεν μου αρέσω. Όχι δεν μου λείπεις. Σε τραβάω ακόμα μέσα μου σαν μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και σαν μια τελευταία γουλιά από τον καφέ μου. Βγαίνω έξω και περπατώ στην πόλη. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Ένα κουτί...μια ζωή (Μέρος 3ο)

Η Κλάρα έσπρωξε το κουτί στην άκρη.

«Η ζωή μου έχασε κάθε νόημα τη μέρα που βρήκα τη Λούσι να… κοιμάται. Εσύ, μ’ εκείνες τις ηρεμιστικές σταγόνες που έπαιρνα, την είχες κοιμίσει… για πάντα», ψιθύρισε. «Ήθελα να βουλώσω τα αυτιά μου, να μην σ’ ακούω,  να μην ακούω τίποτα! Κι ας εκλιπαρούσες τη συγνώμη μου! Σε καταδίκασαν! Εγώ φταίω για όλα. Αν σου είχα δώσει στοργή κι αγάπη, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα δενόσουν μαζί της τόσο παθιασμένα, τόσο απελπισμένα. Κι εκείνη ακόμα θα ζούσε. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο! Άργησα πολύ! Κι απόψε όλα τελειώνουν!»

Αναστέναξε βαθειά και κοίταξε γύρω της.

"Μα που είναι αυτή η Μελίνα;" του Γεράσιμου Μοσχόπουλου (Μέρος 5ο)

Μας ζορίσατε λίγο με τις ισοβαθμίες αλλά τελικά καταλήξατε με ποσοστό 67% ότι ο Καπετάνιος και το πλήρωμά του πρέπει να βάλουν πλώρη για νέα μέρη και να μην επιστρέψουν στο νησί των Σειρήνων!! Για να δούμε σε ποιον προορισμό θα καταλήξουν και ποια νέα περιπέτεια θα αντιμετωπίσουν...

Σε αναζήτηση νέου άγνωστου προορισμού, ο Καπετάνιος κάλεσε τον Φίλιπ να κλείσει τα μάτια και να διαλέξει στην τύχη ένα μέρος πάνω στην υδρόγειο, καθώς εκείνος ήταν που άκουσε πως η Μελίνα τράβηξε κατά κει και κατά κάποιο τρόπο κουβάλαγε την τύχη της. Γύρισε ο Καπετάνιος με φόρα την υδρόγειο και ο Φίλιπ την σταμάτησε με το δάχτυλό του σταματημένο πάνω στις Σεϋχέλλες, δηλαδή τον πραγματικό προορισμό της Μελίνας, σύμφωνα με τα λεγόμενα των Σειρήνων! 

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Την ήθελα αυτή τη βροχή. Την περίμενα...
Λίγο νερό να ξεπλύνει τη θλίψη. Να λιώσει τον πάγο της καρδιάς.
Να μπει στις σχισμές που τρύπωσε η μοναξιά και να τις καθαρίσει.
Την αποζητούσα αυτή τη βροχή...
Να πέσει πάνω μου και να μου καθαρίσει τις πληγές μήπως και τις δέσω με τη λησμονιά και γιάνουν...
Την ήθελα αυτή τη βροχή...
Μήπως και κοπάσει ο άνεμος και σταματήσουν οι αναμνήσεις να σκορπίζονται παντού.
Ω, ναι, πως περίμενα τούτο το νερό το λυτρωτικό μήπως και βαφτίσει τον πόνο και τον βγάλει λήθη...

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Μουσικά Ταξίδια" του Νίκου Ιωαννίδη

“STRAVAGANZA D’ AMORE” – “The birth of opera at the Medici Court, 1589-1608”     Pygmalion / Raphaël Pichon

                       (Harmonia Mundi HMM90 2286/7 – 103΄ - DDD)

Ο Raphaël Pichon με το συγκρότημά του Pygmalion έχει, ήδη, σημαντική παρουσία στο χώρο της κλασικής μουσικής με ηχογραφήσεις έργων του Jean Philippe Rameaux (όπερες “Dardanus” το 2016 και ¨Castor &Pollux” to 2015), όλων των μικρών λειτουργιών του J.S. Bach ( BWV 232-236 το 2008, 2009 και 2011) και του W.A. Mozart (“The Weber Sisters” το 2015) με την ανερχόμενη υψίφωνο Sabine Devieilhe.

H τελευταία του δουλειά αφιερώνεται στην παρουσίαση των εντυπωσιακών μουσικοδραματικών παραγωγών που ονομάζονται ιντερμάδια (“intermedi”), τα οποία παρουσιάστηκαν, κατά κύριο λόγο, στην αυλή της δυναστείας των Μεδίκων στην Φλωρεντία μεταξύ των ετών 1589 και 1608. 

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Η κόρη και ο Θάνατος

Ήταν όμορφη σαν νύμφη πέρα από αστέρι μακρινό…

Βλέμμα χαμένο δάκρυα γεμάτο σαν βροχερό δειλινό.

Πόνος κι ελπίδα, χαμένη στα βάθη του μυαλού…

Χαμένος εκείνος, ο κύριος του άλλου της μισού.

Διαγωνισμός με δώρο το βιβλίο "Ήχοι στη Σιωπή" της Σμαραγδής Μητροπούλου

Είναι δυνατόν να έχουμε στο δυναμικό του blog μας την Σμαραγδή Μητροπούλου και να μην εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να σας χαρίσουμε ένα αντίτυπο του τελευταίου της βιβλίου με τίτλο "Ήχοι στη Σιωπη"; Φυσικά κάτι τέτοιο δεν γινόταν οπότε ήρθε η στιγμή με την ευγενική χορηγία της συγγραφέως να διοργανώσουμε έναν διαγωνισμό, ο νικητής του οποίο θα κερδίσει το συγκεκριμένο βιβλίο.

Η διακασία είναι απλή!! Για να λάβετε μέρος στον διαγωνισμό θα πρέπει να κάνετε τα παρακάτω βήματα...

Διαγωνισμός OSCARS 2018

Όπως σχεδόν κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το blog μας διοργανώνει έναν διαγωνισμό αφιερωμένο στα φετινά βραβεία OSCAR, ένα από τα αγαπημένα μας events αφού δεν ξεχνάμε τις κινηματογραφικές ρίζες του blog!! Φέτος σας καλούμε να μαντέψετε τους νικητές σε 6 βασικές κατηγορίες (Καλύτερη Ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία, Α' και Β' Ανδρικός Ρόλος, Α' και Β' Γυναικείος Ρόλος) και να διεκδικήσετε ένα DVD της επιλογής σας. Στο τέλος του διαγωνισμό, θα πραγματοποιηθεί κλήρωση ανάμεσα στους συμμετέχοντες που έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους. Αν δεν βρεθούν συμμετέχοντες με 100% επιτυχία στις προβλέψεις, η διαδικασία θα γίνει με όσους πετύχουν το καλύτερο αποτέλεσμα.

Τα βήματα που έχετε να κάνετε είναι τα εξής:

"Μα που είναι αυτή η Μελίνα;" του Γεράσιμου Μοσχόπουλου (Μέρος 4ο)

Τελικά οι αναγνώστες μας είναι ονειροπόλοι και προτίμησαν την πιο παραμυθένια εκδοχή των λεγόμενων του καπετάνιου. Έτσι έστειλαν τον καπετάνιο μας στο νησί των Σειρήνων και όχι στην πεζή πραγματικότητα του αστυνομικού τμήματος του Πειραιά...για να δούμε ποιο θα είναι όμως το νέο δίλημμα που θα κληθείτε να λύσετε..

Αν και αποφάσισε ο Καπετάνιος να ταξιδέψει προς το νησί των σειρήνων, είχε διαβάσει στη ζωή του μυθολογία και δεν ήταν χαζός. Έτσι, διέταξε τους άντρες να βουλώσουν τα αυτιά τους και κράτησαν τον γερο-λοστρόμο δεμένο στο κατάρτι. Ο γερο-λοστρόμος, που ονομαζόταν Φίλιπ και το έλεγε η καρδιά του, φώναξε με βροντερή φωνή:

«Μπορεί να μας πει κάποια Σειρήνα,

που βρίσκεται η γλυκιά Μελίνα;».

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Έπιασε Φλεβάρης μαμά!

Φεβρουάριος 2018

Πέρασαν 18 μήνες χωρίς εσένα. Και να που και πάλι σου γράφω. Το πως αντέχω καθόλου μην ρωτάς. Αν κι εκεί από ψηλά όλα τα πιάνεις τώρα πια. Ναι ήρθε ο Φεβρουάριος κι εγώ πρέπει να πάω στο εδώ που το σώμα σου λιώνει. Στην τελευταία σου κατοικία όπως την λένε ή αλλιώς στο μνήμα σου. Πόσο με ενοχλεί και με πονάει αυτό. Είναι σαν να μου ξεσκίζεται το δέρμα από την καρδιά και η ίδια μου η σάρκα από τα σωθικά μου. Κι όμως πρέπει να πάω για να σου φέρω καινούργιο καντήλι.