Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017, ελληνιστί «Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»)

Βαθμολογία 4 / 5

Προβληματίστηκα ολίγον τι για το αν άξιζε η συγκεκριμένη ταινία να πάρει το 4αράκι της (που έχει μπει σε λίγες σχετικά ταινίες από το blog μας) ή να τείνει προς το 3,5 (με αβάντο κανά 2 δεκαδικά παραπάνω ίσως). Τελικά κατέληξα στο 4 γιατί όσο σκέφτομαι την ταινία, τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο δημιουργός Martin MacDonagh έστησε τα πάντα με σοφία και επιτηδευμένα.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την ψυχοσύνθεση μιας χαροκαμένης μάνας, της Mildred (Francis McDormand) που πριν περίπου ένα χρόνο έχασε την κόρη της όταν αυτή βιάστηκε και κάηκε ζωντανή από άγνωστους δράστες. Μήνες μετά, η τοπική αστυνομία υπό τον αρχηγό Willoughby (Woody Harrelson) δεν έχει προβεί σε καμία σύλληψη και η υπόθεση φαίνεται να παγώνει. Η Mildred για να πιέσει καταστάσεις αποφασίζει να νοικιάσει 3 διαφημιστικές πινακίδες σε έναν επαρχιακό δρόμο του Ebbing και με τα μηνύματα που ανάρτησε να φέρει προ των ευθυνών του τον αρχηγό. Η ιστορία μας οδηγεί σε μια μετωπική της μάνας με τις αστυνομικές δυνάμεις και κυρίως με τον οξύθυμο και απρόβλεπτο αστυνόμο Dixon (Sam Rockwell). Στη μέση οι πολίτες του Ebbing που από τη μία συμπονούν τη μάνα, από την άλλη υπερασπίζονται τον άξιο και ήρεμο αρχηγό της αστυνομίας που βάλλεται.

Παρότι η ραχοκοκκαλιά του σεναρίου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ο τρόπος που ο σκηνοθέτης –σεναριογράφος αναπτύσσει τους χαρακτήρες είναι εξαιρετικός. Ακόμα και οι περιφερειακοί δευτεραγωνιστές όπως ο σύζυγος της Mildred, η μητέρα του Dixon, ο γιός της Mildred, ακόμα και η νεκρή κόρη αποκτούν μια ξεκάθαρη εικόνα προς τους θεατές. Οι παράλληλες ιστορίες όπως οι εκρηκτικές σχέσεις στην οικογένεια της Mildred, η απούσα προσωπική ζωή του Dixon και η οικογενειακή ειρήνη του Willoughby που διαταρράσεται από μια σειρά γεγονότων (όχι μόνο από τις πινακίδες) δίνουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία. Όλο το σκηνικό ενισχύεται από την ατμόσφαιρα της αμερικάνικης επαρχίας στην οποία επιβάλλονται οι βλαχοαμερικάνοι (όπως του λέω εγώ καμιά φορά) με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και αυξημένα τα επίπεδα μαγκιάς.

Πέρα από τα σεναριακά στοιχεία, η σκηνοθεσία είναι στοιβαρή, σοβαρή και τόσο όσο...χωρίς φρου φρου και αρώματα με σταθερά και καθαρά πλάνα που δεν κλέβουν την παράσταση από το δυνατό σημείο της ταινίας που δεν είναι άλλο από τις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και κυρίως των 3 πρωταγωνιστών. Ειδικά η McDormand δίνει ένα μοναδικό ρεσιτάλ κυρίως με τις εκφράσεις του προσώπου της και το βλέμμα της και οδεύει ολοταχώς προς το αγαλματίδιο μάλλον. Ένα ακόμα στοιχείο της ταινίας είναι το γεγονός ότι πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο θέμα, αυτό της δολοφονίας μιας έφηβης και της εσωτερικής πάλης της μητέρας της να αντέξει το βάρος και να αναζητήσει την ελπίδα, με τέτοιο τρόπο όμως που δεν αφήνει τον θεατή να πέσει ψυχολογικά. Αυτό το επιτυγχάνει αφενός με το χιούμορ που είναι εμφανές σε αρκετά σημεία της ταινίας και ειδικά στο πρώτο μισό της αλλά κυρίως προκαλώντας μικρά σοκ, ικανά να ταράξουν τα συναισθήματα. 

Εν ολίγοις, δεν ξέρω αν μιλάμε για την ταινία της χρονιάς (μάλλον όχι) αλλά μιλάμε για μία εξαιρετικά δομημένη δραματική ταινία που πατάει πάνω στις ερμηνείες των ηθοποιών και παίζει με το ηθικό και νόμιμο αφού οι ήρωές της επιχειρούν να διακρίνουν τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει αυτές τις δύο έννοιες...