"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 8ο: Ο Λάκκος των Εξόριστων
 

Μόλις γυρίζουμε πίσω στο κάστρο της Ελφάμπα εκείνη αφήνει την σκούπα της στο μπαλκόνι και προχωρώντας μέσα στις βασικές αίθουσες του κάστρου, οι οποίες αν και κατεστραμμένες απο τα χρόνια ακόμα μοιάζουν αρχοντικές φωνάζει « Τζάκ Κολοκυθοκέφαλε !!!» Ενώ προχωράμε και την ακολουθώ κρατώντας τα παπούτσια μου στο χέρι αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως αυτήν η ονομασία στην γλώσσα του Οζ είναι κάποια βρισιά , ούτως ή άλλως φαίνεται θυμωμένη.

Μοιάζει να παρατηρεί τον χώρο γύρω της και όταν κανείς δεν απαντά φωνάζει πάλι με δύναμη « Τζάκ Κολοκυθοκέφαλε !!» Απευθείας οι πύλες που οδηγούν στην κεντρική αίθουσα του θρόνου ,απο έναν χώρο που μάλλον είναι η κουζίνα,  ανοίγουν και μια πολύ περίεργη οπτασία κάνει την εμφάνιση της. Αρχικά δεν είναι ανθρώπινη, στην θέση του κεφαλιού της φιγούρας υπάρχει μια τεράστια κολοκύθα η οποία φαίνεται να έχει μια φοβισμένη έκφραση. Το « πρόσωπο» της οπτασίας, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι είναι χαραγμένο σε δυο τριγωνικά σχήματα που χρησιμοποιούνται ως τρύπες ματιών ενώ το στόμα του είναι και αυτό χαραγμένο σε αυτήν την φοβισμένη έκφραση. Δεν έχει όμως κανονικά μάτια αλλά ένα κερί να φωτίζει απο το εσωτερικό της κολοκύθας. Τα χέρια του μοιάζουν με μακριά, ξύλινα κλαδιά, τα δάχτυλα του είναι μακριά και μοιάζουν με ρίζες  ενώ φοράει ένα λευκό πουκάμισο στο σώμα του, το οποίο μυστηριωδώς μοιάζει ανθρώπινο. Πάνω απο το πουκάμισο φοράει ένα κόκκινο σακάκι, στην θέση του λαιμού βλέπω ένα λευκό μαντήλι, ένα μακρύ μαύρο δερμάτινο παντελόνι και λευκές κάλτσες με μαύρα παπούτσια. Τα πόδια του μοιάζουν πάλι με κλαδιά και στοιχηματίζω οτι και τα δάχτυλα των ποδιών του θα μοιάζουν με ρίζες. Οι κινήσεις του μοιάζουν αδέξιες και αργές σαν μιας μαριονέτας που προσπαθεί να κουνηθεί ενώ έχει κοπεί κάποιο απο τα σχοινιά της αλλά βλέπω ότι στην ετοιμόρροπη ζώνη του κρέμεται σαν πτώμα που το σέρνουν με άρμα ένα ξίφος μέσα στο θηκάρι.

Μόλις φτάνει μπροστά στην Ελφάμπα υποκλίνεται όσο μπορεί και λέει με μια φωνή σχεδόν τραγουδιστή « Ακούω και υπακούω Αφέντρα της Δύσης..» Ρίχνω ένα μικρό χαμόγελο μόλις ακούω το πως την αποκαλεί . « Τσάι !!!» λέει εκείνη γρήγορα , σχεδόν φωναχτά και εκείνος σηκώνεται γρήγορα. « 2 ποτήρια...» συμπληρώνω εγώ και ο Τζάκ φεύγει πάλι απο την πύλη απο την οποία μπήκε. « Συμπαθητικός φαίνεται..» σχολιάζω εγώ ενώ η Ελφάμπα κάθεται θυμωμένη στον θρόνο και αφήνει την φωτογραφία της πρώην βασιλικής οικογένειας σε ένα τραπέζι δίπλα της. « Ήταν δημιουργία της Νεσσαρόζα. Ας μείνουμε εκεί, δεν έχω όρεξη να μιλήσω περισσότερο γύρω απο αυτό...» λέει και απο τον τόνο της φωνής της καταλαβαίνω ότι καλύτερο θα ήταν να σκάσω. « Τι σκέφτεσαι ;» δεν μπορώ να συγκρατήσω τις λέξεις που βγαίνουν απο το στόμα μου μιας που την βλέπω σκεφτική να στηρίζει το κεφάλι της στο χέρι της. Προσπαθεί να φανεί σκληρή αλλά αρχίζει και κλαίει με πόνο και θυμό.

Κοιτάζω κάτω γεμάτη ντροπή και έπειτα με κοιτάζει. « Θυμάσαι το δωμάτιο που σου έδειξα με τα φορέματα των άλλων μαγισσών ;; Πήγαινε εκεί, θα βρεις μια ξεκλείδωτη πόρτα. Μόλις την ανοίξεις θα βρεις έναν καθρέφτη και ένα γραφείο. Στο τρίτο συρτάρι θα βρεις το όπιο . Φέρε μου το, το έχω ανάγκη..» την κοιτάζω ενώ λέει αυτά τα λόγια και μπορώ να καταλάβω μια εξαρτημένη κοπέλα όταν την βλέπω. Ώστε , κατά μια έννοια είναι ναρκομανής ;; Σπαράζει η καρδιά μου αλλά μπορώ να την καταλάβω.. Έχασε την αδελφή της και τον άντρα που αγαπούσε ενώ πέρασε τόσα πολλά, είναι λογικό να ψάχνει την ηρεμία απο την ενοχή σε ουσίες. Αλλά όχι αναγκαίο.. Προχωρώ και φτάνω ως την αίθουσα με τα φορέματα. Βρίσκω την πόρτα και εφόσον την ανοίγω βλέπω τον καθρέφτη ραγισμένο και απομεινάρια απο σταγόνες αίματος πάνω σαν κάποιος να χτύπησε τον καθρέφτη με την γροθιά του. Θυμάμαι οτι στο χέρι της Ελφάμπα υπάρχουν μικρά κομμάτια σαν κοψίματα... Στο ξύλινο γραφείο υπάρχουν μικρές κόκκινες ξεραμένες σταγόνες και σημάδια απο τα νύχια της. Μπορώ μόνο να φανταστώ τον πόνο της για να έχει καταφύγει σε αυτό..

Γονατίζω και ανάβω το τρίτο συρτάρι. Βλέπω το όπιο σε κατάλληλη μορφή ώστε να μπορεί να το βάλει στον οργανισμό της ρινικά. Εφόσον το παίρνω πολύ προσεκτικά μέσα στο πανί που το βρίσκω της το πηγαίνω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Βλέπω οτι αν και κλαίει ακόμα τα δάκρυα της φαίνονται να στεγνώνουν. Το αφήνω κοντά της και εκείνη κάνει το ναρκωτικό . Ησυχάζει λίγο και κλείνοντας τα μάτια της αφήνεται για λίγο πάνω στον θρόνο της. Κάθομαι κοντά της και την παρατηρώ. Σύντομα ανοίγουν πάλι οι πόρτες απο τις οποίες είχε μπει προηγουμένως μέσα ο Τζακ, και ο τελευταίος μπαίνει πάλι μέσα κρατώντας μια κούπα γεμάτη με τσάι και δυο ποτήρια. Τα αφήνει σε ένα σκαμπουδάκι κοντά μου και το πρόσωπο του μοιάζει λυπημένο αλλά παράλληλα ήσυχο. Τα μάτια του φαίνονται να έχουν αλλάξει έτσι ώστε να έχουν αυτήν την έκφραση ακριβώς όπως και το στόμα του. Τον κοιτάζω και του λέω « Ευχαριστώ..» με σιγανό τρόπο. Με ακούει και το στόμα με τα μάτια του παίρνουν μια χαρωπή έκφραση ενώ φεύγει πάλι απο την ίδια πόρτα.

Λέω να τον ακολουθήσω αλλά η Ελφάμπα είναι άτομο που θέλω να παρατηρήσω λίγο περισσότερο. Με κοιτάζει και λέει « Είναι συμπαθητικός νομίζεις ε ;; Παλιά ήταν ένας φίλος της Νεσσαρόζα. Την συμπαθούσε πολύ και την αγαπούσε σαν αδελφή του. Όμως, αγάπησε μια κοπέλα και η καρδιά της Νεσσαρόζα έσπασε. Έκανε το λάθος να αγαπήσει την Γκλίντα. Επειδή το κεφάλι του ήταν μεγάλο η Γκλίντα τον φώναζε « Κολοκυθοκέφαλο.» Ήταν κυνηγός και κάποια στιγμή προσπάθησε να τα βάλει με έναν Γρύπα, προσπάθησε να τον κυνηγήσει.

Ο Γρύπας τον πολέμησε και κατά την διάρκεια της μάχης του έκοψε το κεφάλι. Πέταξε μακριά και ο Τζακ θα πέθαινε αλλά ευτυχώς ήταν κοντά η Νεσσαρόζα, η δεύτερη πιο δυνατή Μάγισσα που γνώρισε ποτέ το Οζ. Χρησιμοποιώντας την δύναμη που προερχόταν απο τα μαγικά της παπούτσια και την ζωτική ενέργεια που απέμενε απο τον Τζακ κατάφερε αντί για το κεφάλι του να του βάλει μια κολοκύθα και να τον σώσει με αυτόν τον τρόπο. Το σώμα του μεταμορφώθηκε, μεταβλήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στην αλλαγή του κεφαλιού του, η Νεσσαρόζα ένιωθε άρρωστη για δύο μήνες  μετά απο αυτά τα ξόρκια, αλλά κατάφερε να τον σώσει. Έτσι γεννήθηκε ο Τζακ Κολοκυθοκέφαλος που βλέπεις αυτήν την στιγμή να με υπηρετεί. Μετά απο την μεταμόρφωση του και το αρχικό σοκ, κατάλαβε την μεταμόρφωση του σε ένα ποτάμι,  επέστρεψε στην Γκλίντα πιστεύοντας οτι αν μη τι άλλο αυτήν θα τον δεχόταν άσχετα με την αλλαγή του σώματος του.  Πίστευε οτι την αγαπούσε αληθινά, όπως την αγαπούσε εκείνος.

Εκείνη βλέποντας τον τρόμαξε αρχικά απο την μεταμόρφωση του και έπειτα γέλασε. Γέλασε και γέλασε , ο ήχος του γέλιου της τον τρυπούσε σαν λόγχες σε γυμνή σάρκα. Πόναγε και αυτός ο πόνος ήταν χειρότερος απο τον φόβο του θανάτου. Η Γκλίντα που δεν ήθελε να δείξει κανέναν σεβασμό για εκείνον , επειδή ήθελε να τον υποτιμήσει μέχρι τέλους και να βάλει ένα οριστικό τέλος στην σχέση της μαζί του έβγαλε την ανακοίνωση σε ολόκληρο το Οζ ότι ο Γρύπας δεν του έκοψε το κεφάλι με αποτέλεσμα να τον σώσει η Νεσσαρόζα αλλά ότι τον βίασε. Ο Τζακ εξοργισμένος ζωγράφισε στο αγαπημένο της πορτραίτο ένα λιοντάρι να την πηδάει και σε ένα άλλο άλλαξε το κεφάλι της με το κεφάλι μιας κατσίκας. Ήρθε στο πλευρό εμένα και της Νεσσαρόζα και τον δεχτήκαμε σαν δικό μας. Ήμασταν οι απόκληροι..» γελάει εκείνη λίγο και έπειτα μοιάζει σαν να δακρύζει ξανά.  Κοιτάζω μακριά εφόσον πρώτα γελάω λίγο και εγώ.

Βάζει τσάι για τον εαυτό της και εφόσον αντιλαμβάνεται το δεύτερο ποτήρι κάνει το ίδιο και σε εμένα. « Μίλα μου για εσένα..» λέει εκείνη και φέρνει το τσάι κοντά στα χείλη της. Το φυσάει λίγο μιας που καίει κάπως. « Ποτέ δεν γνώρισα την μητέρα μου..Πέθανε έξι μήνες εφόσον γεννήθηκα, απο τότε ανέλαβε την κηδεμονία μου ο πατέρας μου. Με μεγαλώνει σωστά και μου μαθαίνει τα όλα όσα πρέπει να ξέρω.. Έχει ένα βιβλιοπωλείο το οποίο κληρονόμησε απο τον παππού μου, τον πατέρα της μάνας μου. Απο μικρή όταν ήμουν και μου διάβαζε βιβλία έμαθα να αγαπώ τα βιβλία και τα αγαπώ ακόμα..» πίνω λίγο τσάι και έπειτα συνεχίζω « Μοιάζουμε όμως εγώ και εσύ.... Και γενικά υπάρχουν άτομα στον κόσμο απο τον οποίο κατάγομαι τα οποία πιστεύω θα ένιωθες κοντά σου... Άτομα τα οποία σκλαβώθηκαν και σημαδεύτηκαν σαν τα ζώα εξαιτίας του χρώματος τους, άτομα τα οποία έπεσαν στην θάλασσα και παρέμειναν μέσα σε αυτούς τους υγρούς τάφους λόγω του ότι ήξεραν πως ο Θάνατος ήταν καλύτερος απο την σκλαβιά.

Άτομα τα οποία δεν είναι αρτιμελή και έτσι κάθε μέρα νιώθουν την οργή, τον πόνο, την δυσαρέσκεια και το μίσος. Ο πατέρας μου είναι εκεί και προσπαθεί να τους βοηθήσει, με ότι μπορεί να κάνει. Προσφέρει βιβλία, φαγητό, νερό. Με έμαθε να πολεμώ το άδικο και να λέω την αλήθεια, αλλά ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν θα την ακούσουν. Άνθρωποι σαν εσένα ή πλάσματα που έχουν καταφέρει να ζήσουν στον κόσμο μου κρύβονται και μένουν μακριά απο τους ανθρώπους, κρύβονται και δεν μιλάνε , δεν είναι εδώ και αφήνουν τον κόσμο να τους αλλάξει χωρίς να τους γνωρίζει. Ο πατέρας μου πάντα έλεγε οτι οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές είναι παιδιά που χρειάζονται κάποιον να τους καθοδηγήσει. Εγώ πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι θηρία , μόνο που σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα θηρία αυτά δεν μπορούν να σηκώσουν το φως ή την ειλικρίνεια. Θα αγκαλιάσουν το ψέμμα και το μίσος, θα αγαπήσουν την σκληρότητα και θα ερωτευτούν την αποκάλυψη απο το να κοιτάξουν τους εαυτούς τους και να αυτοκατηγορηθούν για τα εγκλήματα τους .

Ναι, το παραδέχομαι έχω κάνει και εγώ αυτά τα λάθη αλλά προσπαθώ να τα αντιμετωπίσω. Πρώτα σε εμένα, μετά σε όλους τους υπολοίπους. Οι άνθρωποι δεν αντέχουν την αλήθεια, όποιος λέει την αλήθεια θεωρείται προδότης και καταδικάζεται στην έσχατη τιμωρία. Χίλιες φορές και να γεννηθεί ένας Μεσσίας χίλιες φορές θα τον σταυρώσουν ... Δεν θέλω να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο πλέον, θέλω να αλλάξω και να γίνω  καλύτερη, να αποδείξω οτι ο κόσμος μπορεί να γνωρίσει φωτεινές εποχές και να καλέσω και άλλους ανθρώπους σε αυτές... Μπορεί να μην τα καταφέρω ποτέ αλλά δεν θέλω να παραδοθώ.. Είμαι πληγωμένη, είμαι γενναία, είμαι μελανιασμένη , όμως αυτήν είμαι εγώ !! Ναι, τα όνειρα μου σε έναν τέτοιο κόσμο ή στον Οζ μπορεί να γίνονται στάχτες αλλά ... Σε έναν κόσμο που πάντα κοιμάται νικητής είναι αυτός που συνεχίζει ακόμα να ονειρεύεται για εκείνον !!»

Η Ελφάμπα πίνει μαζί μου το τσάι της και σε λίγο πίνω και εγώ.. Εκείνη κάνει πάλι το όπιο ενώ μετά απο λίγα λεπτά πίνει ξανά το τσάι. « Τι είναι ο Λάκκος των Εξόριστων ;;» την ρωτάω τελικά. « Η μεγάλη Μάγισσα του Νότου, η πρώτη Μάγισσα σε ολόκληρο το Οζ δεν έδωσε ζωή μόνο σε καλές μάγισσες αλλά και σε κακές και ορισμένοι εγκληματίες ήταν τόσο κακοί που δεν έφτανε μια αληθινή φυλακή για να τους κρατήσει.

Οπότε έφτιαξε έναν τεράστιο λάκκο, τον Λάκκο των Εξορίστων μέσα στον οποίο βρίσκονται παγιδευμένοι όλοι οι εγκληματίες που προσπάθησαν να κάνουν κακό στο Οζ. Όλος ο λάκκος είναι γεμάτος με μαγική λάσπη απο την οποία καλύπτονται οι κρατούμενοι. Όσοι απο αυτούς καλύπτονται στην αρχή χάνουν τον εαυτό τους, ξεχνάνε ποιοι ήταν και γιατί βρίσκονταν εκεί. Σιγά-σιγά χάνουν τα λογικά τους και τελικά χάνουν τις κινήσεις τους, μένουν τελείως ακίνητοι εκεί χωρίς όμως να μπορούν να πεθάνουν. Είναι ζωντανοί  αλλά ακίνητοι και τρελοί, μουδιασμένοι σαν τα πτώματα. Η Μαντάμ Σπαίσια πέταξε εκεί μέσα τον Φιγιέρο και οι υπόλοιποι φυλακισμένοι που έχασαν το μυαλό τους και τον εαυτό τους υπέκυψαν στις άγριες διαθέσεις τους και τον έκαναν κομμάτια, τον έφαγαν...» λέει εκείνη και εγώ την κοιτάζω σοβαρή « Πώς είσαι σίγουρη ;; Την πιστεύεις ;; Μετά απο όλον αυτόν τον πόνο που σου προξένησε ;;; Πώς ξέρεις ότι δεν ήταν ένα κόλπο της Γκλίντα και της Μαντάμ Σπαίσιας ή και του Μάγου ακόμα για να σε καταστρέψουν ψυχολογικά ελπίζοντας να σε κάνουν να τους αντιμετωπίσεις στα ίσα ή να αυτοκτονήσεις απο την θλίψη ;;;» την ρωτάω. Εκείνη με κοιτάζει « Έχεις δίκιο... Πρέπει να το δω απο μόνη μου... Πρέπει να ανακαλύψω αν όντως ο Φιγιέρο είναι νεκρός... Το ξόρκι !!!» σκέφτεται εκείνη και το πρόσωπο της λάμπει. « Αν πέτυχε.. Πρέπει να το δούμε !!!»

Προχωράει προς το παράθυρο παραπατώντας σχετικά εξαιτίας του οπίου. Καλεί τον Ατρόσιτους και μόλις τον καλεί του δίνει την εξής διαταγή « Ατρόσιτους.. Εγώ, η Αλίνα και ο Τζακ θα βγούμε έξω.. Ετοίμασε μια φρουρά 4 πιθήκων να μας ακολουθεί... Θα πάμε στον Λάκκο των Εξορίστων... Εσύ θα μείνεις εδώ. Θέλω να προστατεύσεις το κάστρο απο οποιαδήποτε απειλή ακόμα και αν αυτό σου στοιχίσει την ζωή σου... Έγινα κατανοητή ;;;» τα μάτια της αντανακλούν μια πράσινη λάμψη και ο Ατρόσιτους υποκλινόμενος βγάζει ένα μουγκρητό υπακοής..

Η Ελφάμπα βάζει τα παπούτσια της, τα οποία είχε βγάλει όσο καθόταν στον θρόνο και καλεί τον Τζακ. Ο Τζακ υποκλίνεται ξανά σαν σπασμένη μαριονέτα και ρωτάει « Μεγάλη Μάγισσα της Δύσης, Αφέντρα των Δυτικών Δασών και Δοχείο της Αλήθειας και της Παρηγοριάς .. Να ετοιμάσω την άμαξα ;;» Η Ελφάμπα κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και τον ακολουθούμε προχωρώντας μέσα στις μεγάλες αίθουσες του κάστρου. Η Ελφάμπα κοιτάζει ένα απο τα κεφάλια και αγγίζοντας το γυαλί λέει « Σύντομα θα έρθει η ώρα της τιμωρίας..» Κοιτάζω ένα άλλο κεφάλι και βλέπω οτι αυτό το κεφάλι κλαίει. Και απο τα μάτια του βγαίνουν δάκρυα αίματος. Σκουντάω την Ελφάμπα και της δείχνω το κεφάλι. « Είναι συνηθισμένο να το κάνει αυτό ;;» Η Ελφάμπα βλέποντας το σηκώνει το γυαλί απο το κεφάλι και το αίμα το οποίο ρέει απο τα μάτια της λερώνει το χαλί. Το αίμα όμως το οποίο έχει πέσει εκεί γράφει τις λέξεις « Η Όζμα Θα Επιστρέψει.» Η Ελφάμπα το διαβάζει μεγαλόφωνα και σκουπίζει τα δάκρυα αίματος του κεφαλιού με ένα κομμάτι απο το φόρεμα της. « Αυτήν είναι η Λοκάστα Τιπού, η Μεγάλη Μάγισσα του Νότου, μερικοί λένε μια πραγματική εγγονή της Μεγάλης Πρώτης Μάγισσας. Είχε το χάρισμα της προφητείας και όλες οι προφητείες της έβγαιναν αληθινές.. Μπορεί αλήθεια να..» Σταματά απότομα τα λόγια της δαγκώνοντας τα χείλη της. « Δεν έχει σημασία τώρα... Πάμε... Ο Τζακ θα έχει ήδη ετοιμάσει την άμαξα...» λέει και την ακολουθώ καθώς ανοίγει την τελική πύλη και ο ήλιος της χώρας του Οζ με χτυπάει στα μάτια.

Δεν μπορώ όμως να διώξω απο την σκέψη μου την προφητεία του κομμένου κεφαλιού. Μπροστά μας βρίσκονται ήδη οι τέσσερις  πίθηκοι που ζήτησε, καθισμένοι πάνω στα κλαδιά των δέντρων ενώ ο Τζακ έχει φέρει την άμαξα για την Ελφάμπα και εμένα. Και η άμαξα μοιάζει πάρα πολύ όμορφη. Είναι μαύρη στο χρώμα ενώ τα καθίσματα μέσα είναι κόκκινα και δερμάτινα, πάνω σε αυτά υπάρχει το κλασσικό σημάδι του Οζ. Τα παράθυρα είναι γυάλινα και φαίνονται να έχουν ψηφιδωτά με ωραίους κρυστάλλους ενώ αντικατοπτρίζονται πάνω σε αυτούς οι μορφές της βασιλικής οικογένειας. Τα άλογα είναι δεμένα με χαλινάρια και είναι έτοιμα να σύρουν την άμαξα αλλά μοιάζουν λες και είναι φτιαγμένα απο μαύρη πέτρα. Και όμως μπορώ να δω οτι στον όμορφο λαιμό τους κάτω απο την ζωντανή , μαύρη χαίτη τους υπάρχει μια ουλή σαν κάποιος να προσπάθησε να τους κόψει τον λαιμό.

Ο Τζακ έχει δίπλα του έναν κουβά γεμάτο με ένα κόκκινο υγρό.. Είναι αίμα.. « Γιατί έχεις αίμα σε αυτόν τον κουβά ; Και τι είναι αυτές οι ουλές ;;» ρωτάω τον Τζακ ενώ το πρόσωπο του μοιάζει λες και πρόκειται να αντιμετωπίσει κάτι πάρα πολύ τρομακτικό, φοβάται. « Τα άλογα αυτά φτιάχτηκαν απο την μαγεία... Όταν διψάνε πρέπει να πίνουν αίμα και όταν κάποιο κακό ή ένας κίνδυνος έρχεται καταπάνω τους με σκοπό να βλάψει τα ίδια ή τον ιδιοκτήτη ή και επιβάτη της άμαξας τα κεφάλια τους αυτόματα αποκόβονται απο τους λαιμούς τους και αρχίζουν να τρέχουν με μανιασμένη ταχύτητα ακέφαλα, με κομμένους λαιμούς και το αίμα να αναβλύζει, με τα κόκκαλα να τρίζουν ... Και μόλις ο κίνδυνος έχει τρομοκρατηθεί ή τον σκοτώνουν πατώντας τον με τις βαριές σαν πέτρα οπλές τους ή τον βάφουν όλο κόκκινο με το αίμα του κουβά..» λέει εκείνος κινούμενος ξανά σαν χορευτής.

Ακούγοντας τον απλά ανεβαίνω στην άμαξα και κάθομαι μέσα ενώ με ακολουθεί και η Ελφάμπα. Εφόσον ο Τζάκ ξεκινά κοιτάζω τριγύρω..Παντού δίπλα μας βλέπω γυμνά δέντρα, ξηρά χόρτα, πολλές πέτρες και ο δρόμος είναι λιθόστρωτος. Παρά όλα αυτά το ταξίδι είναι βολικό.. Βλέπω πολλά μεγάλα βράχια και η μυρωδιά του αέρα , η κρύα αίσθηση του στο πρόσωπο και στα χέρια μου με κάνουν να χαμογελώ.. Είναι ωραίο μέρος .. Ξάφνου ο αέρας γίνεται βαρύς, η μυρωδιά της λάσπης και της νεκρής σάρκας γεμίζει τα ρουθούνια μου σε απελπιστικό βαθμό.. Ο Τζακ σταματά και μας ανακοινώνει οτι φτάσαμε.. Προσπαθώ να κλείσω την μύτη μου και να συγκρατηθώ μα δεν τα καταφέρνω και τελικά ξερνάω με το που βγαίνω απο την άμαξα.. Η Ελφάμπα με βλέπει και με ρωτάει αν είμαι καλά.. Μόλις της ανακοινώνω ότι θα επιβιώσω προχωράει μπροστά και εγώ την ακολουθώ... Λίγα βήματα πίσω απο την Ελφάμπα προχωρά με αργά βήματα ο Τζακ κρατώντας μόνιμα το χέρι του κοντά στο σπαθί του.. Μπορώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο γίνεται αυτό.. Άμα εμφανιστεί κάποιος κίνδυνος να μπορεί να προστατεύσει την αφέντρα του...

Θειάφι και φωτιά είναι τα όλα όσα μυρίζω, μου έρχεται σε λίγο η μυρωδιά του σάπιου δέρματος και της καμμένης σάρκας ενώ σε λίγο αρχίζω να ανησυχώ ότι αν υπάρχει Κόλαση στο Όζ μόλις την γνωρίσαμε με το που μπήκαμε.. Παντού υπάρχουν τεράστια κόκκαλα γυμνά απο κάθε είδους σάρκας σαν να προέρχονται απο δράκους ή απο άλλα είδη ζώων .. Πάνω σε αυτά υπάρχουν δεμένα με σχοινιά, ανάποδα ή σταυρωμένα ή με κομμένα μέλη σκελετοί ανθρώπων ενώ ασυνήθιστα μεγάλοι αρουραίοι ξεσκίζουν και τρώνε ένα χέρι το οποίο μοιάζει με ανθρώπινο.ΟΚ, αυτό το μέρος θα μου δώσει εφιάλτες για πολλές εβδομάδες μόλις γυρίσω σπίτι...

Αλλά απο την άλλη, ποιος χρειάζεται τον ύπνο ;; Προχωράμε και άλλο και σύντομα βρισκόμαστε μπροστά σε έναν τεράστιο λάκκο. Υπάρχουν κάποιες σκάλες που οδηγούν στο βάθος του λάκκου ενώ παντού πάνω στους τοίχους και στα πετρώματα υπάρχει λάσπη. « Μην αγγίξετε τίποτα.. Κατεβαίνουμε..» μας διατάζει η Ελφάμπα και την ακολουθώ υπάκουη... Ενώ κατεβαίνουμε τις σκάλες γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μην αγγίξουμε τις λάσπες αλλά δεν θέλω να καταλήξω φυλακισμένη εδώ μέσα.. Ο Τζακ φαίνεται να μην ενοχλείται απο την δυσωδία.. Σύντομα ακούω εφιαλτικές κραυγές, κλάμματα, κραυγές πόνου, προσευχές και ουρλιαχτά να έρχονται απο τα βάθη του λάκκου... Ανησυχώ και σταματώντας για λίγο παίρνω μια ανάσα για το τι θα δω... Συνεχίζω να προχωράω και οι τρεις μας βρισκόμαστε σε μια απο τις πιο ασυνήθιστες αλλά και πιο εφιαλτικές φυλακές που έχω δει ποτέ μου...

Οι φυλακισμένοι εδώ είναι όλοι τους καλυμμένοι απο αυτήν την λάσπη απο την κορυφή ως τα νύχια, μόνο τα μάτια τους είναι ορθάνοιχτα και μερικοί έχουν ανοίξει τα στόματα τους. Πολλοί προσπαθούν να μας μιλήσουν και πολλοί φωνάζουν μα η λάσπη κλείνει τα στόματα τους σαν να είναι πεθαμένοι και εκείνοι δεν μπορούν να πουν τίποτα παρά μόνο να αφήνουν μουγκρητά και σιωπηλές κραυγές.. Πολλοί που φαίνονται άρρωστοι έχουν κόκκινα σημάδια απο αίμα πάνω στα παγιδευμένα σώματα τους και μερικοί που φαίνονται νεκροί έχουν χάσει κομμάτια της σάρκας τους με αποτέλεσμα τα χέρια ή τα πόδια τους να είναι μόνο ιστοί.. Μια μικρή γέφυρα απο πέτρες οδηγεί μέσα απο τους κρατούμενους σε ένα τεράστιο δέντρο το οποίο φτάνει μέχρι και στην κορυφή του Λάκκου.. Το δέντρο αυτό μοιάζει αιώνιο, δεν υπάρχουν φύλλα πάνω του και φαίνεται γυμνό, ο κορμός του φαίνεται γερός αλλά κάτι συμβαίνει... Η Ελφάμπα παίρνοντας ένα ξύλο που βρήκε τυχαία το χρησιμοποιεί σαν δυαλό και προχωράει με προσοχή.. « Ελφάμπα..» την ρωτάω εγώ.. « Τι είναι αυτό το δέντρο ;;» της το δείχνω και εκείνη σπεύδει να μου απαντήσει στην απορία με τέτοιον τρόπο ώστε να ακούγεται αλλά να μην την αντιληφθούν οι κρατούμενοι..

« Ο θρύλος λέει οτι το Όζ φτιάχτηκε απο τα όνειρα ενός κοιμώμενου δράκου γνωστό ως ο Δράκος του Χρόνου... Μόλις αυτός ο δράκους ξυπνήσει θα καταστρέψει ολόκληρο το Όζ μέσα απο την φωτιά και την οργή του.. Όλες οι Μάγισσες γεννιόμαστε μέσα στο στόμα του δράκου και ένα ρολόι που βρίσκεται κάτω απο τους υπονόμους της Σμαραγδένιας Πόλης μετράει αντίστροφα τον χρόνο ώσπου να έρθει η ώρα της Αφύπνισης του.. Αυτό το δέντρο βρίσκεται εδώ απο την δημιουργία του Οζ και λένε ότι όταν θα αρχίσει να ανθίζει σημαίνει πως το Οζ ζει τις τελευταίες του ημέρες επειδή η καρδιά του Δράκου θα αρχίσει να χτυπά ξανά...» τελειώνει την ιστορία της και βλέπω οτι μαζεύοντας το θάρρος της προσπαθεί να περάσει την γέφυρα με τις πέτρες.. Το καταφέρνει και οι αιχμάλωτοι δεν την παίρνουν είδηση , εκτός βέβαια και αν την έχουν καταλάβει αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα...

Την ακολουθώ και εγώ έτοιμη να κλωτσήσω όποιον πούστη προσπαθήσει να με αγγίξει , τακουνιά στο κεφάλι όχι μαλακίες, είμαι επικίνδυνη... Ενώ συνεχίζω να προχωρώ και ο Τζακ μας ακολουθεί η Ελφάμπα φωτίζει μια κουφάλα στο δέντρο η οποία είναι τελείως σκοτεινή... Παίρνει τον δαυλό και νομίζω πως βλέπω κάτι... Πηγαίνω πιο κοντά για να παρατηρήσω καλύτερα και βλέπω δύο κατακόκκινες λάμψεις να με κοιτάζουν μέσα απο την κουφάλα λες και είναι τα μάτια του Pennywise απο το IT. « Ω να σου γαμήσω !!!» φωνάζω και ενώ οι λάμψεις έρχονται ακόμα πιο κοντά ακούω τον ήχο κοκκάλων ενώ κινούνται μεταξύ τους .. « Μείνε πίσω, μείνε πίσω.. Ελφάμπα !!!!» φωνάζω και έρχεται κοντά μου η μάγισσα ενώ ο Τζακ τραβάει απευθείας το ξίφος του.. Όλοι οι κρατούμενοι βγάζουν μια στριγγιά σαν αρουραίοι που προσπαθούν να σωθούν απο το νερό.. « Κόκκινη Ρίερα..» λέει φοβισμένα η Ελφάμπα και απευθείας μπορώ να δω το πλάσμα που εμφανίστηκε μέσα απο την κουφάλα. Μοιάζει με σκελετό και τα κόκκαλα του είναι δεμένα με σύρματα, ενώ τα μάτια του είναι πιασμένα με γάντζους. Γελάει και τα δόντια του συγκρούονται και τρίβονται μεταξύ τους... Ανατριχιάζω και το πλάσμα πιάνει μια πέτρα απο το έδαφος... Αρχίζει να κόβει κομμάτια απο τους ιστούς αλλά και την σάρκα των φυλακισμένων και ενώ το κάνει τα κολλάει πάνω του.. Είναι τρομακτικό να το βλέπω και με κάνει να ξεράσω , οι αιχμάλωτοι δεν μπορούν να ουρλιάξουν ή να νιώσουν πόνο αλλά είναι εφιαλτικό...

Εφόσον καταφέρνει να κολλήσει αρκετές σάρκες πάνω του ώστε να μοιάζει με γυμνή γυναίκα μας κοιτάζει.. Έχει ακόμα τους γάντζους στα μάτια της... « Ελφάμπα.. Ήρθες για να μπεις και εσύ στην φυλακή μου ;;; Τι λες για αυτήν εδώ την θέση ;;; Ο πατέρας σου είναι ακριβώς δίπλα σου...» γελάει η γυναίκα και δείχνει στην Ελφάμπα ένα σημείο με το δάχτυλο της. Ακόμα μπορώ να ακούσω τον ήχο των συρμάτων στα κόκκαλα της. « Δεν ήρθα για αυτό εδώ..» λέει εκείνη με περισσότερο φόβο παρά σεβασμό. « Έναν αιχμάλωτο, του Μάγου... Τον λένε Φιγιέρο, εκτελεστής του Μάγου... Τον έφεραν εδώ ;;;» λέει εκείνη και το πλάσμα την κοιτάζει... Λέει το όνομα του Φιγιέρο πολλές φορές σαν να σκέφτεται αν τον έφεραν ή όχι.. « Φιγιέρο.. Μμμ... Όχι, σίγουρα δεν τον έφεραν... Αν τον έφερναν θα ήξερα ότι τον ποθείς και θα του ετοίμαζα μια ειδική θέση, θα ήταν ο πρώτος που θα έτρωγε απο την καρδιά σου... Αλλά όχι... Δεν ήρθε ποτέ εδώ.. Όταν μας φέρνουν νέα άτομα εδώ η αγαπημένη μου ασχολία είναι να διαβάζω το μυαλό τους..

Μας έφεραν έναν βασανιστή του Μάγου... Ενώ βασάνιζε κάποιον με αυτό το όνομα, Φιγιέρο, η σάρκα του Φιγιέρο άλλαξε και έγινε σαν άχυρο , τα μαλλιά του, το ίδιο και οπουδήποτε προσπαθούσε να τον βασανίσει... Όταν προσπάθησε να τον κάψει μια κοπέλα εμφανίστηκε μέσα φορώντας ένα λευκό και μαύρο φόρεμα  και εφόσον του έκοψε τον λαιμό έλυσε τον άντρα και εξαφανίστηκαν...» Το πρόσωπο της Ελφάμπα λάμπει.. « Σε ευχαριστούμε ...» λέει και χαμογελαστή πάει να φύγει μα πριν το κάνει βγάζει μαι δυνατή κραυγή και πέφτει στο έδαφος κρατώντας την κοιλιά της...» Ελφάμπα...» την πιάνω εγώ στα χέρια μου και κάθομαι κοντά της.. Το πλάσμα πίσω μας γελάει και σύντομα λέει « Εδώ ανήκεις Ελφάμπα... Ο Δράκος θα ξυπνήσει και όταν το κάνει θα πρέπει να πάρεις μια απόφαση....» εξαφανίζεται πάλι μέσα στην κουφάλα του δέντρου...

Κοιτάζω την Ελφάμπα η οποία πονάει και ξερνάει... « Ο Ατρόσιτους.. Είναι νεκρός.. Το κάστρο μου... Πολιορκείται...» Κοιτάζω τον Τζακ και σηκώνοντας την στα χέρια μου προσπαθώ να περάσω την γέφυρα για να μπορέσουμε να βγούμε απο τον λάκκο για να φτάσουμε στην άμαξα... Ποιος μπορεί να επιτείθεται στο κάστρο της ;; Ο Μάγος ή η Γκλίντα ;;; Τι απέγινε ο Φιγιέρο και ποια ήταν η κοπέλα ;; Η προφητεία της μάγισσας ;; Όλες αυτές οι ερωτήσεις βουίζουν σαν μέλισσες μέσα στο κεφάλι μου.... Θα τα καταφέρουμε να φτάσουμε εκεί ;;; « Ατρόσιτους...» μονολογεί η Ελφάμπα δακρύζοντας....

Συγγνώμη που σας το χαλάω αγάπες μου αλλά εδώ τελειώνει το όγδοο μέρος της ιστορίας μας !!!! Μείνετε συντονισμένοι για την επόμενη Κυριακή με την νέα συνέχεια !! Ουυυυυ, έγιναν άσχημα τα πράγματα έτσι στα ξαφνικά ε ;;;  Τα λέμε την επόμενη Κυριακή !!! Μέχρι τότε keep the fires blazing !!!!