Ο Βάρβαρος σκέφτεται...

Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι ωκεανοί παρανομίας (και ποτάμια φιλοχρήματων ανεύθυνων) κατάπιαν την Ελλάδα και των ανερχόμενων γιών του επίτιμου, υπήρχε μια εποχή που κανείς δε μπορούσε να φανταστεί. Κρίση απλώθηκε στα λαμπερά βασίλεια της Ευρώπης σαν πληγή των Φαραώ και η ανάπτυξη που όλοι περίμεναν έχασε τον δρόμο σε κάποια στροφή.

Τότε ήρθε ο Ράγκαρντσον  (γνωστός και σαν Μήτσος) από τον βορρά – μαύρα μαλλιά, βλοσυρό βλέμμα, με μπύρα στο χέρι και το σπαθί στην πλάτη, έτοιμος να χλευάσει τους πάντες και να μελαγχολήσει για την μοίρα του. Μοναδικός του στόχος να πατήσει τα έδρανα της Βουλής κάτω από τα σανδάλια του. Αν όχι σαν βουλευτής, έστω σαν διαδηλωτής.

Βλέπω αυτά που γίνονται στην χώρα του πολιτισμού και ρωτάω: Άραγε υπάρχει ακόμη απόγονος του Σωκράτη και του Περικλή που περπατάει  σε αυτά τα εδάφη; Αξίζουμε κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε; Κι όμως, τα συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα κατά της ονομασίας των Σκοπίων, κατάφεραν να μας διχάσουν σε… ρατσιστές και κουμουνιστές… Ο Μέγας Αλέξανδρος στριφογυρνάει στον τάφο του (και ας μην τον έχουμε βρει ακόμη) και ο Λένιν θα αυτοκτονούσε, αν έβλεπε όλα αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες βδομάδες σε κουτιά που μιλάνε και μπλε ψεύτικους φίλους που ποτέ δεν γνωρίσαμε!

«Ήταν 50.000 εθνικιστές…» «Όχι, ήταν 5.000.000 πατριώτες!»

Θυμίζουν κακομαθημένα παιδάκια, που δεν έμαθαν ακόμη να μετρούν, παρά μόνο λένε στην τύχη αριθμούς που δεν σημαίνουν τίποτα. Δε θα πάρω θέση για το πρόβλημα του συλλαλητηρίου, και ας με αφορά. Άλλωστε, δεν έχει σημασία αν η μία ή η άλλη άποψη είναι η σωστή. Γιατί και οι δύο είναι λάθος, αν πιστεύουν πως είναι μοναδικές και δεν δίνουν στους άλλους τόπο για να εκφράσουν την δική τους άποψη. Και το θέμα δεν νομίζω πως είναι ένα όνομα, μα αυτός ο αιώνιος διπολισμός των ανθρώπων.

«ΜΟΝΟ εμείς έχουμε δίκιο. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας!»

Και ξανά θύμα είναι η ίδια η Δημοκρατία που στο όνομά της όλοι αυτοί πολεμούν. Και οι μάχες μαίνονται σε δρόμους, ατσάλινες άμαξες και σκοτεινές πλατείες, με μοναδικό πραγματικό νεκρό την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Η λογική του όχλου. Η αγάπη για τα άκρα. «Είναι… τέτοιος και είναι μόνος του. Πάμε να τον αφανίσουμε…» για να νιώσουμε δυνατότεροι στην ανυπαρξία μας! Και όμως, οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε το ίδιο. Έχουμε φίλους από την μία ή από την άλλη πλευρά. Ακόμη και μέσα μας υποστηρίζουμε απόψεις και των δύο πλευρών. Μήπως πρέπει τελικά να ‘σκοτώσουμε’ τα κομμάτια του εαυτού μας που μας κάνουν να διαφωνούμε, αντί να εφευρίσκουμε λόγους για να πολεμάμε μεταξύ μας;

Αν κάποιοι από εμάς θέλουν να κάνουν συλλαλητήριο και να διαδηλώσουν ειρηνικά, ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί τους, θα τους ευχηθώ καλή τύχη ελπίζοντας να ακουστεί η φωνή τους παντού. Ίσως, σε ένα τέτοιο κόσμο, τα μνημόνια να αποτελούσαν ήδη παρελθόν και πολλοί από τους «βολεμένους» της Βουλής να ήταν σε κρύα κελιά, τρώγοντας μακαρόνια με χάλια σάλτα (κι εγώ επιτέλους να γινόμουν πρωθυπουργός στην θέση του πρωθυπουργού!)! Τότε, θα ζούσαμε όλοι καλύτερα σ’ έναν παράδεισο επί της Γης. Ίσως, ακόμη-ακόμη, να σταματούσαμε να επιθυμούμε τον θάνατο των συνανθρώπων μας για να ικανοποιήσουμε τα ένστικτα της αρένας. Ίσως, τότε, να αξίζαμε περισσότερα. Ίσως μια μέρα τα καταφέρουμε, μα θα γίνει μόνο, αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Ακόμη και αν στοχεύουμε σε διαφορετικά αποτελέσματα, η αρχή πρέπει να γίνει από όλους μας…

Πως είπατε; Ουτοπία; Αλήθεια, είμαστε έτοιμοι να ενωθούμε για να κερδίσουμε αυτήν την ουτοπία…;