"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Παιδί όταν ήταν, λάτρευε το παραμύθι της πριγκίπισσας απ’ την Ανατολή, που η ψυχή της έγινε λουλούδι, ένα λουλούδι που τραγουδούσε για την αγάπη. Έκλεινε τα μάτια και «ταξίδευε» σε καστροπολιτείες μακρινές, «ακούγοντας» ήχους από τσιγγάνικα βιολιά. Όνειρα… που τελικά κλειδώθηκαν μέσα σ’ ένα ξύλινο κουτί και ξεχάστηκαν. Μια ζωή πίσω από ένα αναλόγιο. ΄Αραγε, τι έλεγε η καρδιά του γι’ αυτό;
Μια νύχτα μεγάλων αποκαλύψεων, μια νύχτα που έλυσε το μυστήριο ενός φονικού που κάποιοι νόμιζαν ότι είχε ταφεί στη λήθη… εκείνη τη νύχτα, άνοιξε την καρδιά του στο μόνο πρόσωπο που εμπιστευόταν, στο μόνο πρόσωπο που συνδεόταν μαζί του με μια φιλία δυνατή και άρρηκτη πέρα από το χώρο και το χρόνο.

Η ψυχή μου απόψε σέρνει τα βήματα της στην ευλογημένη σπηλιά, εκεί που Εσύ, Κύριέ μου, έκανες ορατή την Παρουσία Σου στον αγαπημένο μαθητή Σου, για να πέσει φως στα μελλούμενα ετούτου του μικρού μεγάλου κόσμου. Ανάξιος και ταπεινός εγώ, έχω τα μάτια χαμηλωμένα στο έδαφος, γιατί δεν τολμώ να αντικρύσω την απεραντοσύνη Σου και να ζητήσω το έλεός Σου. Γιατί έτσι μου έμαθαν να κάνω…

Ωστόσο, τι παράξενο! Νιώθω, ξαφνικά, το χέρι Σου στον ώμο μου και την παρουσία Σου δίπλα μου, σαν φίλος γκαρδιακός, έτοιμος να με ακούσει και να με στηρίξει. Χρόνια ολόκληρα φυλάκισα στα κατάβαθά μου τη φλόγα που με έκαιγε. Το παραμύθι εκείνο από την Ανατολή, που έλεγε για τις ανθρώπινες ψυχές που μεταμορφώνονται σε λουλούδια που τραγουδούν, τι έγινε αλήθεια; Πόσο το λάτρεψα! Όμως για λίγο κράτησε το όνειρο…κι εγώ, παιδί μικρό, έμεινα να κοιτάζω τα θλιβερά αποκαΐδια του…. καθώς θάφτηκε κάτω από τόνους στάχτης και βαρετούς «καθωσπρέπει» ήχους! Σαν αντίλαλος μόνο τα λόγια εκείνα που κάθε φορά έλεγα στους μαθητές μου: «η πραγματική μουσική, παιδιά μου, δεν χρειάζεται παρτιτούρες ούτε νότες… βρίσκεται βαθειά μέσα μας… ένα ερέθισμα…. μια στιγμή… και ξεπετάγεται σαν ποτάμι ορμητικό… κι αλίμονο σ’ αυτόν που δε θα ακολουθήσει την επιταγή της καρδιάς του...θα είναι καταδικασμένος να πνίγεται σε μια ζωή ρηχή και ανούσια».

Λόγια….λόγια…λόγια! Μήπως και προλάβω να μάθω σ’ εκείνους τουλάχιστον ότι είναι βαρύ το τίμημα των προδομένων ονείρων.

Γκριζάρισαν τα μαλλιά μου…

Ώσπου το παλιό ξεχασμένο παραμύθι ζωντάνεψε ξαφνικά.
Και μέσα απ’ το παραμύθι… η λύτρωση!΄

Άφησα στην άκρη τα βιβλία με τις παρτιτούρες και τις νότες….
Με καλεί το τουμπελέκι από τα βάθη της ερήμου που μιλά για την πριγκίπισσα της Ανατολής και για το λουλούδι που τραγουδά…

Με καλεί το βιολί του τσιγγάνου που γυρνά τις καστροπολιτείες ψάχνοντας το δικό του όνειρο…

Εσύ είσαι ο μόνος που με καταλαβαίνει, χωρίς να με κρίνει! Όλοι οι άλλοι μου γυρνούν την πλάτη, με θεωρούν τρελό. Εγώ όμως είμαι έτοιμος να κάνω το μεγάλο βήμα, γιατί ξέρω καλά πια πως, όταν η καρδιά μου θα είναι ελεύθερη, θα ψάλλει πραγματικά τη δική Σου δόξα όπως εκείνη νιώθει και γνωρίζει. Δίχως παρτιτούρες και νότες πια. Δίχως βαρετούς και «καθωσπρέπει» ήχους. 

Φτάνει το κελάηδισμα ενός πουλιού… Το θρόισμα ενός λουλουδιού… Το χαμόγελο ενός παιδιού… Οι σταγόνες της βροχής… Τα άστρα στον ουρανό της ερήμου… Ο ήχος του τσιγγάνικου βιολιού…΄Ετσι θα Σε βλέπω πιο καθαρά!!!
Σιγά-σιγά αχνοφέγγει το πρώτο φως της αυγής. Πρώτη φορά, από τότε ίσως που γεννήθηκα, νιώθω την ανάγκη να τραγουδήσω δυνατά. Όλα γύρω μου ένα απέραντο γαλάζιο!!

Copyright, Σμαραγδή Μητροπούλου, 2018