Θα σε αγαπώ όσο ζω

Από την ΕΛΕΝΗ ΑΤΖΕΜΗ (Διαγωνισμός - 12η Συμμετοχή)

Η Δανάη βρίσκεται καθισμένη στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο του σπιτιού της. Οι σκέψεις της αναπολούν τα νιάτα της, τότε που είχε ερωτευτεί παράφορα τον Ορέστη. Ένας έρωτας παιδικός, που κράτησε μια ολόκληρη ζωή. Ένας έρωτας που τη γάντζωσε στο παρελθόν και δεν την άφησε να συνεχίσει στο μέλλον. Ένας έρωτας που στάθηκε ορόσημο για τη ζωή της. Ίσως κάποτε να τον συγχωρούσε που της έκλεψε τα νιάτα, τα όνειρα, το μέλλον.

Στο απέναντι παγκάκι βρίσκεται καθισμένος ένας κύριος όμορφος, καλοστημένος. Το βλέμμα του καθαρό και ντόμπρο. Δίπλα του στέκεται μία κυρία καλοστεκούμενη και αυτή αλλά μεγαλύτερη σε ηλικία. Μάλλον είναι μητέρα και γιος. Η ομοιότητα τους είναι εμφανή.  Τα κοινά χαρακτηριστικά προδίδουν τη συγγενική τους σχέση.

Μα ναι. Είναι ο Ορέστης. Η Δανάη βρίσκεται αποχαυνωμένη στο απέναντι μπαλκόνι. Οι θύμισες έρχονται στου νου της. Δεν μπορεί να πιστέψει πως απέναντι της στέκεται εκείνος, ο πρώτος και ανεπανάληπτος έρωτας της. Είναι ακόμα τόσο όμορφος σκέφτεται.  Πρέπει να του μιλήσει. Πρέπει να τον ρωτήσει αν τη ξέχασε, αν ακόμα την αγαπά.  Πρέπει να πάει. Τα πόδια έχουν καρφωθεί στο πάτωμα. Το σώμα της έχει παραλύσει. Φοβάται μήπως φύγει και τον χάσει από τα μάτια της. Ύστερα από τόσα χρόνια αναμονής ακόμα τον αγαπούσε. Ναι, θα το τολμούσε, θα πήγαινε να τον ρωτήσει…..

 Καταφθάνει πίσω από το παγκάκι, χωρίς οι άλλοι να μπορούν να τη δουν. Τώρα μπορεί να ακούσει τη συζήτηση των δύο ατόμων. Έχει κοκαλώσει και δεν μπορεί να κάνει βήμα παραπέρα.

<<Μα πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια να την αγαπάς ακόμα; Δεν ξέρεις καν αν είναι ζωντανή. Δεν ξέρεις που βρίσκεται. Έφαγες τα νιάτα σου με αυτή την αγάπη. Ξέχασε τη πια…>> λέει η ηλικιωμένη κυρία χωρίς να τολμά να κοιτάξει στα μάτια τον συνομιλητή της.

<< Δεν μπορώ να τη ξεχάσω. Ήταν και θα είναι για μένα ο έρωτας της ζωής μου. Εσύ ήσουν αυτή που εμπόδισες αυτό τον έρωτα  γιατί η Δανάη ήταν μια απλή κοπέλα. Δεν ήταν της τάξης  μας, του επιπέδου μας. Την αγαπώ και θα την αγαπώ μέχρι να πεθάνω. Το καταλαβαίνεις;  Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ήταν που σε άκουσα. Το μετάνιωσα πικρά. Το ακούς μαμά; Αχ να μπορούσα να της έβρισκα.>> απαντά ο Ορέστης.

Πίσω του στέκεται η Δανάη. Ένα δάκρυ έχει κυλήσει από το μάγουλο της που τώρα γίνεται λυγμός. Τα λόγια που άκουσε την συνεπήραν. Είπε το όνομα Δανάη έτσι δεν είναι συλλογίστηκε. Οι  λυγμοί της τώρα έγιναν  πιο δυνατοί.

Ο Ορέστης γυρνά και βλέπει μια κοπέλα να κλαίει σπαρακτικά. Το βλέμμα του καρφώνεται στα μάτια της που αν και γεμάτα δάκρυα εξακολουθούν να είναι το ίδιο

πανέμορφα. 

<< Ορέστη μου……>>

<< Δανάη μου, σε βρήκα ψυχή μου. Χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή. Σε έψαχνα. Η ζωή μου ήταν μισή χωρίς εσένα. Ήσουν το άλλο μου μισό. Δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά. Ποτέ. Η μοίρα το έφερε να χωρίσουμε νωρίς. Αλλά όχι πια. Σε βρήκα, σε βρήκα, ψυχή μου, σε βρήκα. Νομίζω πως τώρα ήρθε η ώρα να σου ζητήσω να με παντρευτείς ….ήταν κάτι που το σκεφτόμουν από τότε αλλά ….>> ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του.

Αγκαλιασμένοι έμειναν στο παγκάκι μέχρι το ξημέρωμα.

Τα δάκρυα τους δε σταμάτησαν να τρέχουν από τη χαρά τους. Είχαν τόσα πολλά να πουν, τόσα πολλά να ζήσουν ακόμα….  Μια νέα ζωή αρχίζει….. τώρα πια μαζί και για πάντα….