Green Book (2018, ελληνιστί «Το Πράσινο Βιβλίο»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Το Χόλιγουντ, μέσα από τα βραβεία OSCAR, μας έχει συνηθίσει να περνάει κοινωνικά μηνύματα, κυρίως αντιρατσιστικής φύσης. Έτσι φέτος, η έντονη παρουσία των αφροαμερικάνων ηθοποιών κορυφώθηκε με την ταινία Green Book, που όντας μία πολύ καλοστημένη ταινία...είδε φως και μπήκε στο πάνθεον των κορυφαίων ταινιών.

Το Πράσινο βιβλίο ήταν ένα βιβλιαράκι που χρησιμοποιούσαν ως οδηγό οι αφροαμερικάνοι που ταξίδευαν στον αφιλόξενο νότο στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ώστε να αποφεύγουν τα μέρη που κινδύνευαν. Ο Ντον Σίρλεϊ (Ali Mahershala), κορυφαίος πιανίστας της δεκαετίας του ’60, αποφασίζει σε πείσμα των καιρών, να πραγματοποιήσει περιοδεία στον νότο επισκεπτόμενος κυρίως εκδηλώσεις λευκών, πλούσιων αμερικάνων που το έπαιζαν πολιτισμένοι και αντιρατσιστές αλλά στην ουσία έβλεπαν τον Σίρλεϊ ως ένα νούμερο στο τσίρκο (αν και αναγνώριζαν το απίστευτο ταλέντο του). Αντί για το πράσινο βιβλίο, αποφασίζει να προσλάβει ως οδηγό-συνοδό-φύλακα τον ιταλοαμερικάνο Τόνι Λίπ (Viggo Mortensen) που μέχρι τότε εργαζόταν σε διάφορες δουλειές που απαιτούσαν μούσκουλα και αλητεία. Μεταξύ των δύο ανδρών αναπτύσσεται μία ιδιαίτερη σχέση. Από τη μία ο Σίρλεϊ, κλειστός χαρακτήρας, γεμάτος θυμός και ιδιόρρυθμος και από την άλλη ο Λιπ με μεσογειακό ταπεραμέντο, ευθύτητα και καλοσύνη δημιουργούν ένα δυσλειτουργικό (αρχικά) δίδυμο που συγκρούεται, παλεύει με τα φυσικά ένστικτα των πρωταγωνιστών και τελικά λειτουργεί αρμονικά.

Η ταινία ξεκάθαρα βασίζεται στην ερμηνεία των βασικών πρωταγωνιστών. Mahershala και Mortensen δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας. Ο Mahershala χρησιμοποιεί τη φιγούρα του, τις εκφράσεις του προσώπου του και γενικά το όλο στήσιμό του για να δώσει την αίσθηση κάποιου καλλιτέχνη ανωτάτου επιπέδου (με όλα τα συνεπακόλουθα) που όμως αντιμετωπίζεται λόγω χρώματος με πολύ χειρότερο τρόπο από αυτόν που αρμόζει στο στάτους του. Ο Mortensen βγάζει μία καλώς εννοούμενη αλητεία, χρησιμοποιεί εξαιρετικά την ιταλική προφορά (που πάντα είναι γοητευτική) και αποτελεί και το χιουμοριστικό στοιχείο της ταινίας. Ο δημιουργός Peter Farrelly καταφέρνει να μας παρουσίασει μία  road trip ταινία με κύριο θέμα τον σκληρό και άδικο ρατσισμό που αντιμετώπιζαν οι αφροαμερικάνοι μέχρι πρόσφατα μέσα από την περιπέτεια του Σίρλεϊ. Παρόλα αυτά το κάνει με έναν ανάλαφρο (όσο γίνεται) τρόπο και το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο, συγκινητικό, δυνατό και διδακτικό (ειδικά σε μια εποχή που στις Η.Π.Α. τείνουν να γυρίσουν δεκαετίες πίσω σε αυτό το θέμα).

Πιθανότατα να μην είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς αλλά ήταν η ταινία που εκμεταλλεύτηκε το τάιμινγκ και ξεχώρισε. Προτείνεται ανεπιφύλακτα τόσο για ιστορικούς λόγους (αν και η οικογένεια του Σίρλεϊ υποστηρίζει ότι η σχέση των 2 ανδρών ποτέ δεν εξελίχθηκε σε φιλική) όσο και για καλλιτεχνικούς λόγους.