Ready Player One (2018, ελληνιστί σε ελεύθερη μετάφραση «Αν είσαι έτοιμος πάτα το enter»)

Βαθμολογία 4 / 5

Ποιο το αποτέλεσμα όταν μπλέκονται οι δυστοπικές φοβίες για το όχι πολύ μακρινό μέλλον με τις νοσταλγικές εποχές των δεκαετιών του ’70, ’80 και λιγότερο του ’90; Ακριβώς αυτό που βλέπουμε στην τελευταία ταινία του μάγου Steven Spielberg και των σεναριογράφων Penn και Cline που συνδύασαν τα παραπάνω σε μια εξαιρετική ταινία. 

Βρισκόμαστε το σωτήριον έτος 2045...ο κόσμος έχει καταντήσει τόσο βαρετός και ανυπόφορος από όλες τις απόψεις που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει μέσα από ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας με την ονομασία OASIS. Δημιουργός του παιχνδιού είναι ο James Halliday, ο οποίος με τον θάνατό του έδωσε το έναυσμα για έναν μαραθώνιο επικών διαστάσεων αφού στη διαθήκη του όρισε πως όποιος καταφέρει να βρει τα 3 κλειδιά και λύσει τον τελικό γρίφο του παιχνιδιού θα κληρονομήσει την περιουσία του. Για πολλά χρόνια κανείς δεν είχε πλησιάσει στη λύση μέχρι που ο ήρωάς μας, Wade (Tye Sheridan) με τη βοήθεια μερικών φίλων του (τους οποίους δεν είχε συναντήσει ποτέ στην πραγματική ζωή) θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη λογική του παιχνιδιού. Βασικοί τους αντίπαλοι η πολυεθνική εταιρεία που έχει ως στόχο να κερδίσει την περιουσία του Halliday με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.

Η ταινία διαδραματίζεται σε 2 παράλληλα περιβάλλοντα. Αφενός την πραγματικότητα που απεικονίζεται με γκρίζες νότες και καταθλιπτική και το εικονικό περιβάλλον του παιχνιδιού με πολλά χρώματα, διαφορετικά σκηνικά και φυσικά ατελείωτη δράση. Ο Spielberg καταφέρνει να συνδυάσει αυτούς τους 2 κόσμους και σιγά σιγά να τους δώσει την ίδια σημασία ειδικά προς το τέλος της ταινίας όπου η δράση μεταφέρεται και στην πραγματικότητα. Αυτό δίνει στην ταινία μια εντυπωσιακή κλιμάκωση που κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Πλούσια γραφικά (βοήθησε και το γεγονός ότι το καστ μάλλον του στοίχισε λίγο) και συμπαθητικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, όχι ιδιαίτερα απαιτητικές βέβαια. Για τους 30+ οι αναφορές στο νοσταλγικό παρελθόν είναι ξεκάθαρες. Από τον King Kong και το Jurassic Park μέχρι τον Sonic, την κούκλα του Τσάκι και τον Φρέντι Κρούγκερ. Περίοπτη θέση στο σύμπαν του OASIS έχει η θρυλική Λάμψη του Κιούμπρικ αλλά και το Αττάρι. Και όλα αυτά με μουσική αποκλειστικά δανεισμένη από εκείνες τις εμπνευσμένες δεκαετίες. Η αγάπη για το χρήμα έρχεται σε αντιπαραβολή με τα ιδανικά της φιλίας, του έρωτα και της αλληλεγγύης. Φαντάζεστε βέβαια ποιος κερδίζει στο τέλος...!

Εν ολίγοις, πρόκειται για μία από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της χρονιάς (τουλάχιστον) που ειδικά για εμάς του λίγο μεγαλύτερους (τζόβενα είμαστε ακόμα αλλά λέμε τώρα...!) γεννάει και νοσταλγικές μνήμες (3^η φορά που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη στο κείμενο οπότε μάλλον αυτό το συναίσθημα μου γέννησε κατά βάση). Υπάρχει και η εγγύηση Spielberg που σιγουρεύει την ποιότητα στην εικόνα.