Τι να ' ναι τώρα αυτό το συναίσθημα που νιώθω;
Τι με βαραίνει;
Να 'ναι τάχα μια απουσία μακρινή;
Μήπως εκείνη η αγάπη που μάταια περιμένω να 'ρθει;
Ποιον να ρωτήσω να μου πει; Θα ξέρει άραγε κανείς;
Σάμπως θα ξέρω εγώ που δεν κατάλαβα πότε πρόλαβα κι έγινα νεκρή;
Ασήκωτο το βάρος της νοσταλγίας στην ψυχή...
Τι σου κάνει ο έρωτας! Σε τρώει ζωντανή...
Δεν ησυχάζει αν δε σου αδειάσει όλη τη ζωή...
Όμως όχι! Θα φανώ δυνατή... Θα παλέψω...
Έχω να του εξαπολύσω μπόλικη οργή.
Δε θα χαριστώ πάλι. Δε σκορπίζομαι εδώ κι εκεί. ..
Τι νόμιζε, θα με βάλει κάτω μέσα σε μια στιγμή;
Δες με, σαν αγρίμι ρίχνομαι στη μάχη, πολεμάω πρώτη γραμμή.
Κι αν είμαι μόνη, δε φοβάμαι. Έχω καρδιά ισχυρή.
Και μπορώ να περιμένω, γιατί ξέρω ότι κάτι θα 'ρθει.
Κοίτα! Κάποιος με θυμήθηκε... Κάποιος έρχεται...
Μα... Όχι πάλι εσύ!
Γιατί ρε θλίψη; Αφού αποχαιρετηθήκαμε.
Θυμάμαι, σου είχα πει... Ώρα σου καλή!!!
©Σοφία Κραββαρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου